ADVENTURE RUN 2012

De finish in zicht

Buren, niet dè buren, maar Buren op Ameland, heb ik achter me gelaten; nog een tweetal kilometers. De zuidwestelijke wind draagt het geluid van de speaker. De speaker bij de finish die je helpt om de laatste tientallen meters te overwinnen. Om mij heen is iedereen bezig te overleven. Zonder ook maar iemand te raadplegen weet ik nu al dat we het eens zullen zijn over dat “het zwaar was” vandaag. Ondanks een gewijzigd parcours, waardoor het heuveltje-op-en- af, de scherpe bochten naar links en even later weer naar rechts èn de modder ons grotendeels bespaard zijn gebleven. Rode, bezwete koppen, gezichten verwrongen tot een grimas, geen oog meer voor de omgeving, vermoeidheid en pijn eisen hun tol. Een enkeling wandelt. Blikken van  vertwijfeling. Het is ieder voor zich.

zijn er ook brabanders in de zaal?

Dan loop ik Nes binnen. Ik verlang naar de finish. Het parcours buigt af in noordelijke richting; even later passeer ik het bordje met 20 kilometer. Plukjes toeschouwers klappen bemoedigend in de handen. Een enkeling roept dat je er bijna bent, maar dat wist ik al. Steeds meer publiek, fototoestellen in de aanslag om kennis, vriend of familielid vast te leggen. Uit ervaring weet ik dat het niet gemakkelijk is om de juiste persoon op het juiste moment op de foto te krijgen.

Ik probeer mijn vermoeidheid te verbergen door met een glimlach over de eindstreep te gaan. Dat lukt me maar moeizaam. Dan passeer ik de finish. In een oogopslag zie ik mijn tijd. Natuurlijk heb ik ook mijn eigen tijdwaarneming; een indicatie voor de netto tijd. Ik ben niet ontevreden. Ik hang over het hek uit te hijgen. Na een paar minuten loop ik verder, pak wat te drinken, neem een shirt in ontvangst en dan tref ik een bekende.

van de boot naar de sporthal

Gedachtewisseling

We wisselen onze ervaringen uit. En natuurlijk gaat het over het strand. Dat was niet zwaar, wind schuin achter, laag water, je zakte niet weg en geen diepe sporen van de 4Wheel Drive auto’s. We waren er voor gewaarschuwd; na ruim 4 km even het strand af. In het rulle zand heb je nauwelijks grip, twee passen omhoog, een halve pas naar beneden, het schiet niet op. Eenmaal boven een glooiend pad over een 400 meter en dan weer naar beneden het strand op . Hoe verzinnen ze het, of de Adventure Run zonder dit al niet zwaar genoeg is. Neem het stuk onder aan de Waddendijk; 3 km lang, wind schuin tegen, en de kilometerbordjes staan voor je gevoel verder dan 1000 meter uit elkaar, geen enkele beschutting, een lopersveld dat volledig uit elkaar ligt, geen toeschouwers, alleen die ene verversingspost die je niet durft aan te gaan, bang dat je bent om uit je ritme te geraken, bang dat je bent niet meer op gang te kunnen komen. Vergeet ook niet die klim de Waddendijk op, waar je niet opgerekend had. Opnieuw een aanslag op je boven benen. Even daarvoor liep je ook nog “aan de wind” door de polder en kon je nauwelijks herstellen

warming up 10km

van de inspanningen op het strand en de worsteling in de duinen. Het is gemeen: je komt met pijn en moeite voor de tweede keer van het strand. Je bent hijgend, steunend en wegzakkend in het rulle zand boven gekomen. Je wil herstellen, maar het parcours geeft je de kans niet. Het pad loopt iets naar beneden, om daarna over te gaan in vals plat en als je boven bent herhaalt het zich en dan ook nog wind tegen. Het is een worsteling. Je passeert de tijdwaarneming op tien kilometer, je pakt een bekertje water en dan moet je een stukje door het bos. Het pad lijkt een trechter voor de harde wind die je recht in het gezicht blaast. Je haalt enigszins opgelucht adem als je vervolgens op de open vlakte je weg kunt vervolgen. Maar schijn bedriegt. Om mij heen heeft iedereen het moeilijk, posities wisselen voortdurend, een enkele toeschouwer klapt. Een bocht naar links, terwijl je weet dat je om in Nes te komen naar rechts zou moeten. Nu de wind in de rug, er ontstaan groepjes, opluchting is merkbaar. En dan moet je omhoog de dijk op, waar je de wind nog meer voelt. Toegegeven, het uitzicht is geweldig, maar dat zal jou in dit stadium een rotzorg zijn. Je voelt je eenzaam, je heup doet pijn, je knie voel je, die man met de hamer vrees je en  je denkt aan van alles en nog wat. Maar voor je het weet, ga je weer naar beneden en loop je aan de voet van de dijk. Het ritme is zoek. Heel in de verte zie je Buren en daarachter moet Nes en dus de finish zijn.

21km vlak na de start

Vooral een makkie.............

Maar de Adventure Run is niet alleen kommer en kwel, het is ook plezier. Plezier in het lopen, om je heen kijken en de omgeving in je opnemen. Direct na de start zijn het vooral je collega lopers die je ziet, allemaal vrolijke gezichten, vol vertrouwen op een goede afloop. Je bent nog in het dorp, je ziet van alles, maar je neemt het niet in je op. Je hebt geen oog voor de pittoreske huizen, je ziet het bord “te koop”, maar wat er achter zit daar heb je geen oog voor. Dat kan ook niet, want het is druk om je heen, je moet goed uitkijken dat je niemand omver loopt, je bent beducht voor een duw of een onverwachte koerswijziging van een van je collega’s. Het is gezellig, er wordt (nog) druk gepraat. Als er na een km een eerste schifting heeft plaats gevonden, je goed warm bent en jij je verbaast over de mooie route door het bos op weg naar duin en strand, bekruipt je het gevoel dat je vandaag  met gemak deze halve marathon zult volbrengen. Het duingebied biedt een winterse aanblik; hier en daar wat kale struiken, de duindoorn heeft nog slechts een paar bessen, het helmgras is geel. Het “uitzicht” op het strand is mooi; een kleurig lint van hardlopers, zwoegend over het enigszins natte zand, met links de zee met witte schuimkoppen. Wat kan je gebeuren.

kerstmarkt

.....of toch niet

Later blijkt dat een droom te zijn. Het strand dat hartje zomer zo mooi kan zijn, waar je kunt liggen luieren, zand dat warmte uitstraalt, waar kinderen spelen, waar je schelpen zoekt en langs de vloedlijn slentert. Daar moet jij nu onder geheel andere omstandigheden hardlopen. Het strand dat een niet direct merkbare aanslag op je beenspieren, uitoefent, het strand dat je het gevoel geeft dat je met de wind in de rug de wereld uit kunt lopen. Maar als je na ruim 4 km even het strand verlaat om dan na een paar honderd meter weer het strand op te gaan, moet je even zoeken naar je ritme en als je voor je uit een lang lint van lopers waarneemt, waar geen einde aan lijkt te komen, dan denk je waar ben ik aan begonnen. Je zoekt naar afleiding. Dus kijk je maar eens om je heen; zee en duinen, zwoegende collega’s, vrolijke kleuren, hier en daar een paar wandelaars met een enkele hond en dan besef je dat het allemaal niet zo slecht nog is. En aan alles komt een eind. Je ziet dat het lint afbuigt naar rechts en je tovert een glimlach op het gezicht. Hoewel, je weet dat je nog tegen het duin omhoog moet.

bij Loopgroep Berlikum was het wel heel erg gezellig!

Later

Inmiddels heb ik mijn shirt te pakken. Dat ziet er toch wel weer mooi uit. Ik voeg hem toe aan de verzameling. Nu ben ik op weg naar de sporthal in de hoop een warme douche te kunnen nemen. Uit ervaring weet ik dat het wel ijdele hoop zal zijn. En dat is het ook. Denk niet dat ik dan ook van een koude kermis thuis kom. Neen, want dat is zeker niet geval. Wij gaan nog niet naar huis. We nemen het ervan. Op naar het terras.

Inderdaad wij. Iedereen van de loopgroepen( Berlikum, Stiens, Sneek, IJlst en Goutum) van Arjen is weer binnen. Arjen en Karin hebben het toch maar mooi voor elkaar met zoveel deelnemers aan de 5, 10 dan wel de 21 kilometer. We informeren elkaar over onze ervaringen. In het kort komt het er op neer (het geldt voor beide afstanden); “Het was zwaar”, dat iedereen “de man met de hamer” is tegen gekomen, dat “de wind ons parten speelde”, dat een keer extra het duin op en af “heus geen makkie was”, dat we “tevreden zijn met de gelopen tijd”, dat het altijd sneller kan. Edoch, we weten het als geen ander. Wij zijn amateurs, wij lopen voor het plezier. We vinden het leuk om sneller te zijn dan ........, we vinden het prima als we voorbij gelopen worden door......, we zijn al blij als we de10 kilometer of de halve marathon zonder “dood” te gaan kunnen uitlopen, we kunnen lachen om onze eigen vermoeidheid en inspanningen, we helpen elkaar over een dood punt heen en we brengen een toast uit op alle wedstrijdlopers die de sterren van de hemel hebben gelopen en al op de boot zitten en in gedachten al weer bezig zijn met de volgende wedstrijd. En wij, wij nemen het ervan op het terras, waar de stemming stijgt. Het was een dag om niet gauw te vergeten.

Meeloper

Uitslagen:  www.adventurerun.nl

GALAMADAMMENRUN VOOR KIKA

Zondag 9 december, de 3^e KIKA run in Koudum weer veel Loopgroep Sneek lopers present.

Heb je een keuze?

-         Ga je lopen of naar het voetbal?

-         Ga je niet lopen omdat het slecht weer is?

-         Ga je de 10,8 of 5,6 of de 16,1 km meedoen?

-         Krijg je als kind wel of niet kanker?

De eerste drie zijn in vergelijking met de laatste geen keuze meer.

Je gaat lopen omdat het leuk en voor een goed doel is.

Een oom van mij zei eens  dat het weer er niet om hem bleef dus bleef hij ook niet thuis om het weer. Gaan dus alhoewel we het achteraf wel erg getroffen hebben met het weer.

De afstand die je gaat lopen kies je omdat eea in je programma past want de maand is nog niet om, er komen nog een paar uitdagingen aan.

Peter in actie tijdens de Galamadammenrun

Deze loop die al 3 keer werd georganiseerd startte weer bij hotel-restaurant De Galama-dammen in Koudum. Ik heb ze allemaal meegelopen, de eerste keer ging nog in de sneeuw en bij –7. Vorig jaar lekker weer en ook nu was het goed loop weer ondanks de harde wind. En wat zag het er slecht uit ’s morgens, regen en nog eens regen en harde wind. Gelukkig geen sneeuw meer op straat dus je kon veilig lopen, gladde wegen is nooit leuk immers? Toch naar Koudum en bij de start was het droog en toen ik thuis was begon het weer te regenen.

Frederika, volgend jaar jullie ook?

Bij de inschrijvingen trof ik de andere leden van de loopgroep en ook die ene Kees was er weer, is nl. de man van mijn vroegere buurmeisje! Ook kwam ik nog een collega tegen en een paar bekenden van de voetbalclub. Uiteraard zie je ook altijd weer de bekende hardloop gezichten zoals Freerk, Djurre en Hero.

De start was deze keer niet in de tunnel maar op het terrein voor het restaurant, is ook beter want je hebt wat meer ruimte op deze manier. Mijn collega liep het eerste stukje met me mee maar na 1 km versnelt ze en pas bij de finish zie ik haar weer. De andere leden van de loopgroep zie ik in de verte lopen, ik kies zoals altijd mijn eigen weg en tempo. Langs het Finkeboskje en door Bakhuizen, hier was de verzorging, kwamen we op mooie paden waar het soms even uitkijken was voor de plassen. Op naar Hemelum en zo langs de Morra naar de finish, de korte afstand en het laatste stuk van de 16,1 gaan richting Koudum over het pad langs het water.

De finish is in zicht en ik pers er nog een klein sprintje uit, we hebben het toch maar weer gedaan. Een voldaan gevoel overheerst. Na afloop kreeg elke deelnemer bij het inleveren van het startnummer een sleutelhanger van KIKA.

Het was weer een goed georganiseerde loop, ik heb alleen geen start / finish streep gezien.

Zoals meeloper het vorig jaar al zei, een aanrader.                 

De Olympiër.                                                                        Foto's Janke van der Schaaf

De uitslagen:

16,1 km

Peter Yntema                1:24:45

Hindrik Drent                1:26:40

Onno Thooft                 1:28:25

Kiki de Boer                  1:48:03

10,8 km

Durk Brouwer                  59:44

Frederika Oppewal        1:07:01

ZATERDAGOCHTEND

Zaterdagochtend 8 december, -8 graden en een mooi winterlandschap. Ondanks het koude weer stonden er toch nog zo'n dertig hardlopers te popelen om weer te gaan trainen. Het weer maakte het noodzakelijk om de training enigszins aan te passen. Een mooie nieuwe route werd er uitgezocht. Het was genieten van een fantastisch omgeving , wat wens je nog meer! Op naar de Adventurerun op Ameland.

DE SINTERKLAASLOOP 3 DECEMBER

In de middag

Wat was het slecht weer. Een koude, stevige wind uit het zuidwesten, een miezerige regen en een temperatuur van rond de twee graden in de plus. Niet de meest uitnodigende omstandigheden om “eventjes” mee te doen aan de Sinterklaasloop in Bolsward. Daarbij zal het ook nog aarde donker zijn, dus oppassen geblazen. Maar dat was vanmiddag om een uur of vier.  Nu loopt het tegen zessen, de wind is wat gaan liggen, het is vrijwel droog en de temperatuur loopt op naar vijf graden. Om half zeven vul ik dus mijn inschrijfformulier in. Niet dat ik van plan was om thuis te blijven. Neen, daarvoor heb ik aan de vorige keren dat ik meedeed veel te goede herinneringen. Trouwens je kunt de organisatie toch niet in de kou laten staan! En dat hebben blijkbaar velen met mij gedacht. 

In de avond

Ik blijf nog maar even binnen in de sporthal staan samen met al die anderen van onze loopgroep. Om mij heen gaat het gesprek vooral over voorzichtigheid, en uitkijken voor obstakels en over het plan “het vooral rustig aan te doen”, want iedereen is beducht voor het oplopen van blessures. Dan arriveert Sinterklaas met in het kielzog zijn trouwe knecht. Hij is hier vaker geweest, want hij groet en herkent vooral bekenden. Hij is trouwens in een jolige stemming, geeft hier en daar een advies: “haal zonder kleerscheuren de finish”. We zullen zien wat deze goede raad waard is.

De Sint start

De Sint heeft het startschot gegeven. De tijd, die niet belangrijk zou zijn, loopt. De voorhoede “scheurt” weg en gaat al de bocht om. Zij hebben geen last meer van de meute. Het middenveld en de achterhoede hebben het moeilijk. Maar met moed beleid en trouw komen we allemaal zonder kleerscheuren, dankzij geschreeuw van “paaltjes, stoeprand, auto voor”, de eerste bochten door. Dan ontstaat er wat ruimte. Plotseling begint het wat te regenen. Als je brildragend bent, is dat vervelend, want niets is zo gezichtsbeperkend als een miezerig regentje op je bril in een schaars verlichte omgeving. En het maakt geen verschil of dat hulpstuk een kleine duizend of een tweehonderd euro heeft gekost. We lopen inmiddels op de “rondweg”. Het “auto voor” klinkt veelvuldig. Ik loop in een grote groep, waarin ook een paar bekenden. We hebben de sokken erin. De samenstelling van de groep wisselt voortdurend, er zijn er die het tempo niet willen/kunnen volhouden. Ze haken af of gaan er vandoor, maar telkens komen er weer nieuwelingen bij. En het is voortdurend opletten op tegemoet komende auto’s. Maar het gaat zoals het gaat. Zo af en toe kun je een groot deel van het lopersveld overzien. Dat geeft een aardig beeld: veelal felgekleurde kleding, waarin groen/geel overheerst, vaak voorzien van verlichting. De wind hebben we op dit deel van het parcours tegen, het regent niet meer. We zijn zo ongeveer op de helft. De groep is inmiddels geheel uit elkaar gevallen. Het is ieder voor zich. We lopen weer richting centrum en we bedanken de vrijwilligers onderweg die ons helpen bij het oversteken en waarschuwen voor obstakels. De feestverlichting brandt en een enkele voorbijganger keurt ons een blik waardig, diep weggedoken in zijn jas. Hij zal ons wel voor gek verklaren, maar dat is zijn probleem.

Naar het einde

We gaan onder de A7 door en lopen buiten om. Plukjes lopers zie ik voor me. Ik stel vast dat er weinig verandering meer zit in de volgorde en in de samenstelling van die groepjes. Iedereen neemt blijkbaar genoegen met dit tempo. Het parcours is hier schaars verlicht. De fakkels links en rechts geven echter duidelijk de te volgen route aan (hulde aan de organisatie). We gaan opnieuw onder de A 7 door, het wordt weer goed opletten voor paaltjes, voor gladheid door natte bladeren en oneffenheden in het wegdek en op voetpaden. Het parcours loodst ons de stad binnen op weg naar de finish. De gelopen tijd wordt afgeroepen en het wordt aan je eigen eerlijkheid overgelaten om de jou toebedeelde en de werkelijk gelopen tijd op waarde te schatten en in te vullen op je eigen uitslagen papiertje in de sporthal. Maar dat de gelopen tijd er niet toe zou doen.....? Dat gelooft geen mens, want nauwelijks over de finish wordt met grote  belangstelling geïnformeerd naar.......juist, je gelopen tijd! Tenslotte: als je het ingevulde papiertje inlevert, ontvang je een boterletter en word je opgenomen in de officiële uitslagen lijst die te vinden is op de website van de Lange Afstandlopers Bolsward (www.labbolsward.nl).

Ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die niet met plezier terug kijkt op een leuke loop onder niet echt ongunstige omstandigheden. Als je dat niet doet dan had je de boterletter maar beter in Bolsward kunnen achterlaten.

Meeloper

Uitslagen Sinterklaasloop Bolsward

Ysbrand Valkema  35: 51

Pieter Klasen  35:50

Bert Rienstra  37:48

Minne Wiersma 37:51

Tineke Algera  37:55

Frank Klasen 38:16

Onno Thooft  39:47

Hindrik Drenth  39:47

Jildeau Siderius  41:05

Esther Vellinga   41:05

Martin v/d Zee  42:26

Baukje Smink  43:04

Durk Brouwer  43:30

Jelte v/d Berg  43:42

Dieuwke v/d Laan 44:00

Hendrika Terpstra  44:00

Alice van den Akker  44:20

Inge Klasen  46:41

Titia Brouwer  47:31
Arie Lootsma  47:57
Albert Rameau  48:17

2e WINTERLOOP SNEEK

Anja, Sytze en Marcel in actie tijdens de 2e winterloop in Sneek

Zondag 2 december 2012.

Uitslagen:
Erik Bouma  32:21
Sytze Hillbrand Boschma  40:44
Anja Kok  42:09
Onno Thooft 43:54
Bert Rienstra  44:31
Hindrik Drenth 45:09
Martin v/d Zee  46:28
Marcel Swart  46:56
Neli Jasper  48:23
Fenny Postma  50:01
Anthoon Haagsma  50:19

SLACHTERIN WOMMELS

Jan Siep

     
 
Slachterin Wommels, zaterdag 24 november 2012:


Uitslagen: 10km.  


47:03  Jan Siep v/d Bos


47:33  Anja Kok


1:01:55  Albert Rameau

7 HEUVELENLOOP NIJMEGEN

Afgelopen zondag was het dan zover. Met 33.000 deelnemers kan je de zevenheuvelenloop best een groot hardloopevenement noemen. Eigenlijk mag zo’n loop niet op je palmares ontbreken, vandaar dat een aantal van ons in mei al hadden besloten om dit evenement een keer te beleven. Ondanks dat dit evenement vlak na de bereloop valt, waren de krachten en de soepelheid van de spieren voldoende hersteld om voor een nieuw PR te gaan. De adrenaline was bij een aantal van ons al vrij snel op een hoogtepunt beland en dat terwijl er nog 3 uren te gaan was in de trein. De trein ja, dit wordt door de organisatie gestimuleerd om zoveel mogelijke deelnemers per trein te laten reizen. Voor ons was dit geen probleem, alleen betekende dit wel dat we rond half 10 de trein van  H ’veen moesten nemen om redelijk op tijd aanwezig te zijn in Nijmegen. Sommigen onder ons zijn echter zulke fervente reizigers dat ze zelfs al een uur eerder in de trein zaten om zich vanuit Sneek richting H’veen te laten bezorgen. Achteraf was dit niet eens zo’n slecht idee, aangezien de NS iets

De treinreis is al een belevenis op zich!

minder voorbereid was en het in H’veen het al behoorlijk druk was met lopers die net als ons ook wel eens het genot van een dagje trein wilde proeven. Gelukkig waren Hindrik en Onno zo gastvrij dat ze zoveel mogelijk spullen en tassen op de diverse stoelen hadden uitgestald, zodat er voor ons ( Peter, Bert, Anthoon en Ysbrand ) een geriefelijk plekje over was. Nou, de pret kon beginnen. Geen stoere hardloopverhalen en ook geen verhalen over pijntjes en wedstrijdschema’s. Het niveau lag meer op het laatste glas wijn van de avond ervoor en dat die nog steeds erg lekker smaakte. Of dat sommige kledingstukken bij dames er beter uitzien dan bij “ons mannen “. Bij elke stop kwamen er weer meer “toppers “in de coupe en helaas voor de meesten, de stoelen waren in H’veen allemaal al bezet, dus was men veroordeeld tot drie uren staan tot Nijmegen. Gelukkig zijn er altijd nog steeds galante heren te vinden, waaronder een paar van onze loopgroep die hun stoel wel af wilde staan aan andere lotgenoten. Jullie snappen natuurlijk wel dat dit aanbod niet voor iedereen was weggelegd. Men moest aan zeer scherpe criteria voldoen….

VIP kleedkamer

 Na ruim drie uren als sardientjes in een blik het genot van de NS te hebben ervaren, kwamen we aan op het station van Nijmegen. Het was er een drukte van jewelste van lopers uit het gehele land die allemaal zo snel mogelijk van het perron af willen om zich “optimaal “te willen voorbereiden op de middag die nog moet komen. Wij konden het een stuk rustiger aandoen, aangezien Anthoon voor ons een privé kleedkamer had geregeld bij zijn werkgever UWV. Het woord privé moet iets ruimer worden genomen, aangezien er blijkbaar meer Anthoons bestaan die er dezelfde ideeën op nahouden, maar het was er in ieder geval lekker warm en droog. Onder het genot van een smakelijk UWV kopje koffie begon iedereen met omkleden en het voorbereiden van de 15 “zware kilometers “die nog gingen volgen. We probeerden zo laat mogelijk naar buiten te gaan, aangezien de gevoelstemperatuur niet hoog lag en daarnaast het ook steeds harder ging regenen.  Eén onder ons werd steeds nerveuzer en deze was bang dat we te laat aan de start zouden staan. Uiteindelijk zijn we maar overstag gegaan en binnen een kwartier stonden we in onze startvakken. Anthoon hebben we stiekem meegesluist naar een snellere start vak, zodat we grotendeels gezamenlijk aan de start konden staan.

Peter en Bert in het startvak

 Uiteindelijk was het toch nog wel even wachten, voordat het startschot klinkt, maar uiteindelijk mochten we los. De eerste 2,5 km zijn vals plat waarna het eerste heuvel volgt. Tussen de 3 en 9 km is de weg steeds glooiend met de nodige klimmetjes en dalingen, waarna je na 9 km het gevoel hebt dat je de meeste klimmetjes wel hebt gehad. Zeker als vooraf in de trein wordt verteld dat deze loop eigenlijk maar uit drie beklimmingen bestaan! Echter tussen de 10 en 11,5 km komt er nog een behoorlijke klim, waarbij je even flink door moet bijten om het juiste tempo erin te kunnen houden. Achteraf was Onno al lang opgehouden met het tellen van de klimmetjes, want hij had er al meer dan 13 !!! geteld. Gelukkig geldt in Nijmegen ook de regel dat er na de heuvels ook afdalingen zijn, waar je de laatste 3,5 kilometer redelijk snel kan afronden.

 

Uiteindelijk komt iedereen met een voldaan gevoel over de finish en wordt er “uiteraard “even de eindtijden met elkaar doorgenomen en de nodige schouderklopjes uitgedeeld. Met z’n allen waren we klaar voor de 3^e helft in de trein en had een ieder de nodige versnaperingen en drankjes mee zodat de terugreis vlot verliep.

 

Ysbrand           

7 HEUVELENLOOP UITSLAGEN

7 Heuvelenloop  zondag 18 november

Koolhydraten aanvullen!

 Uitslagen:

Ysbrand Valkema  1:14:34

Peter Yntema  1:19:22

Bert Rienstra  1:19:41

Onno Thooft  1:19:50

Hindrik Drenth  1:19:58

Klaas van Tricht  1:20:10

Fenny Postma  1:28:29

Anthoon Haagsma  1:31:10

"SNEEKERHEUVELENLOOP" De hele week was ik stiekem al een beetje zenuwachtig. Veel twijfels ook, ik had tenslotte niet zo goed getraind als ik van plan was. Wel regelmatig mijn "Sneekerheuvelen" route

gelopen, 15km lopen oké dat ging wel lukken, maar die heuvels.....

Vanochtend het hele gezin in de auto en op naar Nijmegen. We waren er ruim op tijd, de start ook nog kunnen zien. Daarna snel even inlopen maar dat viel niet mee, wat ontzettend veel deelnemers!
Vanaf 13.15 was mijn startvak open. Het is raar om te horen dat de eerste lopers al weer binnen komen terwijl ik nog lang niet kon starten. Iets voor tweeën kwam er eindelijk beweging in het vak voor mij, hé hé
ik had het toch al aardig koud gekregen. Op het moment dat mijn vak mocht starten kwam de zon door,
heerlijk!
Om twee uur dan eindelijk door de start en op naar de heuvels. De route is prachtig, de heuvels vielen mij heel erg mee. Kleine passen heuvel op, goed mijn armen mee nemen en genieten van de omgeving.
Wat een mooi plaatje als je de heuvel af loopt met voor je de volgende heuvel en al die mensen die daar lopen.
Om half vier kwam ik door de finish, veel sneller dan ik had verwacht. Wat een mooie ervaring, ik kijk nu al weer uit naar volgend jaar.

Fenny

IS ER EEN (LOOP) LEVEN NA DE BERENLOOP?

We hadden het er nog even over. Hoe leuk het was, hoe zwaar het was, of het meeviel, hoe hard we gelopen hebben, hoe het op het strand ging, hoe gezellig het was en hoe moe je was en over de man met de hamer, over de warming up, over de regen en over de shirts die zo opvielen. De Berenloop, wat heeft dat toch een impact. Maar tegelijkertijd kijken we al weer vooruit. Naar de Zeven Heuvelenloop, naar de Sinterklaasloop in Bolsward, naar de Galamadammen Run, naar de Adventure Run op Ameland om maar eens wat te noemen. Maar wat je ook van plan bent eerst maar even “een pas op de plaats”. Rustig herstellen en dan de voorbereiding voor het volgende evenement.

7 Maal

Klaas, Hindrik, Ysbrand, Anthoon, Onno en Bert hebben besloten om de 7 heuvelen te bestijgen, een internationaal loopevenement van 15 km over een geasfalteerd parcours. De eerste 5 km zijn zwaar, vooral als je niet in de gaten hebt dat het langzaam maar zeker iets omhoog gaat. Dan heb je even de tijd om wat bij te komen om vervolgens die 7 heuvelen te bedwingen om

7 even Heuvelenloop

tenslotte een paar km vlak te lopen, waarna je in een flow naar de finish rent, want de laatste 4 km is een vals plat maar dan in omgekeerde richting.  Niet iedereen die deze loop al een of meerdere keren heeft gelopen heeft deze ervaring. De ervaringsdeskundigen spreken over een zwaar parcours, nemen hun pet af voor die zeven keer dat je omhoog moet en van het vals plat in omgekeerde richting hebben ze nog nooit gehoord, laat staan dat ze dat als zodanig hebben ervaren. We zullen luisteren naar de ervaringen van “onze jongens”. Veel succes! Het parcours schijnt overigens een uitdaging te zijn voor de professionele wedstrijd toppers. Het wereldrecord voor zowel de mannen (41.13) en voor de vrouwen (46.28) op de 15 km is hier gevestigd.

Sinterklaas

De Sinterklaasloop – op 3 december in Bolsward - is van een heel andere orde. Hier geen “berg en dal”, maar een geheel vlak parcours. Wel een met veel obstakels; paaltjes, stoepranden, ongelijk wegdek, een brug en dat allemaal in de avond. Ter geruststelling: alle “moeilijke” plekken zijn goed aangegeven en daar waar echt noodzakelijk staan begeleiders namens de

Sinterklaasloop Bolsward 2011

organisatie om aan te geven dat men op moet passen. De afstand is voor iedereen goed te doen; 7.5 km! Voor de beginnende loper een uitdaging en voor de gevorderden een uitgelezen mogelijkheid om een persoonlijk record neer te zetten en voor weer anderen een mooie gelegenheid om “duur te lopen”. En dat voor een prijs van nog geen € 5 en uit handen van Sinterklaas nog een cadeau.

Kika

Je kunt ook kiezen voor de Galamadammen Run ( d.i. een KikaRun) op 9 december. Een prachtig parcours voert je vanaf de Galamadammen naar Hemelum, Bakhuizen en via Hemelum over het fietspad langs de Morra weer naar de Galamadammen. Je hebt er dan 10 km opzitten en heb je gekozen voor de 16 km dan loop je nog even langs de noordzijde van de Morra naar Koudum en dan weer terg naar het uitgangspunt. Maar.... ook zij die 5 km willen lopen kunnen zich inschrijven. Voor een enkeling zal deze Run goed passen in de voorbereiding op de Adventure Run.

Avontuur

De Adventure Run vindt plaats op Ameland. Een prachtig evenement met de keuze tussen 10 en 21 km. Voor velen van ons een uitdaging van jewelste. Half december, de 15^de om precies te zijn, weet je het maar nooit met het weer. Vaak een harde wind uit een ongunstige hoek, een temperatuur die je doet rillen, soms natte sneeuw of regen en een parcours dat ontzag inboezemt.  Na de start direct het duingebied in, steile klimmetjes, dito afdalingen, scherpe bochten, kuilen, bladeren, takken, plassen en daarna 5 kilometer over het strand, het zand is nat of rul, vaak wind tegen, vervolgens de polder en de waddendijk en dan nog “even” via Buren

naar Nes (finish). En tot overmaat van ramp dit jaar een extra hindernis. Na 10 km mag je even van het strand het duin omhoog en net als je bekomen bent van de zware inspanning mag je weer het strand op. Dit hoef je allemaal niet te doorstaan als je voor de 10 km hebt gekozen. Hoe het ook zij, het is een prachtige en gezellige gebeurtenis die je eigenlijk niet mag missen.

Maar er is meer; raadpleeg de loopagenda. Er is dus leven na de Berenloop, maak er gebruik van!!

Meeloper

MARDERHOEKLOOP

Oudemirdum, Marderhoekloop. Zaterdag 10 november 2012

Uitslagen: 16 kilometer, Hans Jan Jasper 1:16:39

Hans Jan in aktie tijdens de Marderhoekloop

BERENLOOP 2012

Berenloop 2012Het is een drukte van belang daar op West Terschelling, zondag de 4^de november. Het is ieder jaar weer een wonder dat je elkaar treft op het afgesproken tijdstip en plaats. Maar uiteindelijk vind je elkaar altijd. Geduld moet je hebben, maar dat is het enige. We staan onder de Brandaris, dicht opeen gepakt. We maken ons klaar voor de warming up, niet geheel vrij van een gezonde spanning.

Spanning       
          
Een enkeling loopt nog even naar de tent van Running Center Leeuwarden en maakt een praatje. Het wordt drukker en drukker; we wachten op de dingen die gaan gebeuren. Er wordt veel en druk gepraat ,nog wat gegeten en gedronken; een banaantje, een muesli reepje, wat water. Sommigen moeten al weer naar het toilet; niet dat ze zenuwen hebben, neen dat is heus niet het geval! Als je moet dan moet je. De wachtrijen voor de toiletten nemen gestaag toe. Er zijn er meer die blijkbaar enige spanning voelen. De een na de ander raadpleegt voor de zoveelste keer zijn/haar horloge. Over spanning gesproken!

Warming up op het Groene Strand

Opwarmen

Plotseling laat onze onvolprezen trainer weten dat het zover is. Even later volgen we hem naar Het Groene Strand om de heupen rond te draaien, de tenen te strekken, de schouders los te maken, ons evenwicht te beproeven en om nog een paar versnellinkjes uit te voeren. De groep valt uiteen, zodra we terug zijn in de Dorpsstraat om een plekje te zoeken/veroveren in het startvak. We hebben nog een kwartier. Veel ruimte is er niet meer, of je moet geheel achteraan willen aansluiten. We klimmen over de hekken, maken ons klein en wurmen ons tussen de wachtenden. Wonderlijk, even later is er ruimte genoeg!

Wachten

Wachten is het devies. Er is veel afleiding; muziek, publiek, goede raadgevingen, elkaar moed inspreken, gewoon rondkijken naar al die anderen en het grote scherm. De tijd vliegt. De misthoorn klinkt heel duidelijk; nog even en dan gaan we los. Iedereen zoekt een plek om niet gehinderd te worden of om anderen niet voor de voeten te lopen. Dat kost moeite, maar het lukt. Eenmaal bij de haven is het leed geleden.

Eentonig

Ik realiseer me dat mijn verhalen eentonig worden. Moet ik nou weer vertellen dat  de helling bij Stay OK voor een enkeling al een schier onneembare barrière vormt, dat even later wanneer we aan de geleidelijke afdaling beginnen naar Halfweg er een groot aantal lopers is dat zich zelf niet helemaal in de hand heeft en een snelheid ontwikkelt die niemand voor mogelijk houdt, dat in de buurt van Hee er al een paar zijn die wandelend verder gaan? Moet ik weer vertellen dat het in Midsland en Formerum langs het parcours erg gezellig oogt, dat bier en wijn al rijkelijk vloeien, dat de muziek je over het eerste echte dode punt heen helpt, dat  bij de verversingsposten veel bekertjes, sinaasappelschillen en sponzen op de grond liggen? Dat ik op weg naar E10, de afslag in noordelijke richting naar het strand, nog steeds in een flow loop. Dat niet ik, maar de mensen om mij heen,  al denken aan het strand! Dat ik de strandopgang nog redelijk fit neem en dat er velen zijn die omhoog wandelen? Dat ik bijna ben gevallen toen ik naar beneden rende? Moet ik nou weer vertellen dat het op het strand deze keer weer meevalt en dat je opgewekt naar Paal 8 loopt? Of dat ik het verrekte moeilijk heb gehad daar waar je het strand verlaat? Eerst omhoog, dan weer naar beneden om vervolgens de verversingspost maar over te slaan om in een aangenaam tempo nog een keer het duin op te lopen? Dat als je boven bent je spijt hebt dat je geen water hebt aangepakt? Om nog maar te zwijgen van het vals plat dat volgt. Tenslotte denk je, als je aan de rand van West bent gekomen rechtdoor naar de Brandaris te kunnen lopen, maar dat de organisatie je onverbiddelijk  nog even een stukje door het dorp en langs de haven laat lopen? Dat je de laatste helling richting rode loper zuchtend en steunend neemt om dan tenslotte met een glimlach op de finish af te gaan?

De waarheid

Ik loop vandaag vanaf de start zeker tot aan het strand “gemakkelijk”. Het tempo is goed voor een persoonlijk record. Dat houdt me bezig en ik vraag me bij tijd en wijle af of ik dit wel kan volhouden. Ik sluit me aan bij een groepje van drie. Ze horen blijkbaar bij elkaar, want ze hebben een zelfde shirt. Helaas zonder opdruk. Ze zijn druk in gesprek over die anderen uit hun groep die weer zo verkouden waren, te weinig getraind hadden, licht geblesseerd waren, niet goed geslapen hadden, het zo druk hebben gehad op het werk. Het is ook altijd hetzelfde: zet een groep hardlopers bij elkaar en tien tegen een gaat het gesprek over het zich alvast indekken voor een tegenvallende prestatie. Ik ben inmiddels Hee en Baaiduinen voorbij en ik maak me op om Midsland binnen te lopen. Het valt me op dat het daar drukker is dan andere jaren en ........... dat de Berenpoten op het wegdek van de Dorpsstraat ontbreken. Dan realiseer ik me dat de feestelijke aankleding van het gehele parcours wat minder is en dat het vlaggetjes vertoon schijnbaar te lijden heeft onder de economische crisis. Ik vervolg mijn weg naar Formerum. Ook hier veel toeschouwers die je bemoedigend toe roepen dat het niet heus niet ver meer is. Wij weten dat dat niet waar is, we laten ze maar in die waan. Bij de verversingspost neem ik een spons. Dan zie een shirt met de opdruk Heerenveen. Als ik naast de man loop herinner ik hem er aan dat op dit moment Heerenveen tegen PEC Zwolle voetbalt en dat ik hoop dat “wij” winnen. Hij laat me weten dat het hem geen moer kan schelen: “ik loop als een krant, het gaat slecht!” Als ik hem sterkte toewens zie ik vanuit een ooghoek dat-ie is gaan wandelen. Het is niet anders. Op het strand is het zwaar, mijn tempo is gezakt en mijn voeten zakken ook, maar dan in het natte zand. Ik worstel en kom boven, maar dat is pas bij Paal 8. En even later ben ik op de Longway. De man met de hamer is er ook. Hij is niet te zien, wel te voelen. Hij deelt mij een tik(je) uit. Gelukkig ben ik niet de enige, ik blijf namelijk in hetzelfde gezelschap als op het strand. Ik heb de neiging te gaan somberen. Mijn benen worden zwaar en de ademhaling ook. “Het is een longway to Tipperary” lees ik op het bord aan de linkerkant net voordat we het bos in gaan. In gedachten zie ik de hele weg tot de finish ook voor me. Dan verman ik me: “het eind is tenslotte in zicht, ook al zie ik het niet, de laatste kilometers zijn aangebroken, de herfstkleuren overheersen het beeld, een tweetal fietsers maakt ruimte om ons te laten passeren, even voor mij loopt een vrouw met hond enkele tientallen meters in looppas naast haar man, naar ik veronderstel. Als zij moet afhaken wil Bello nog wel verder meerennen met de baas. Uit alle macht houdt de vrouw de hond in bedwang en als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat het tempo ongemerkt weer wat is toegenomen. Nog even het rondje dorp en dan die laatste paar honderd meter. Het is oppassen geblazen daar in het dorp. Paaltjes, stoepranden, ongelijk liggende stenen en tegels kunnen het vroegtijdig einde betekenen van al je inspanningen. Maar het gaat goed. Nog even dat laatste klimmetje, een bocht naar links nog een naar rechts en weer een naar rechts .........  de bevrijding! De rode loper doet de ergste vermoeidheid vergeten. Je krijgt een stuk wit plastic om je warm te houden, je drinkt wat, je realiseert je dat het er weer op zit.

finish over de rode loper

Je kijkt eens om je heen; geen bekenden aan wie je je verhaal kwijt kan, of toch; een herkenbaar shirt. Dat moet dus iemand van je eigen groep zijn. Je wringt je door de mensenmassa. Je trekt hem aan zijn mouw. Je wisselt je tijden uit, je toont je opgelucht en tevreden. Dat geldt voor hem ook. Dan komen er nog meer bekenden. Opgewonden doet iedereen zijn verhaal. Je spreekt je bewondering uit voor ieders prestatie. Je haalt je nieuwe Berenloop shirt op. Je neemt wat nog bouillon en of wat water, een schijf sinaasappel en ieder gaat zijns weegs. Vanavond ontmoet je elkaar weer bij Hessel voor de champagne. Dan heb je het er nog eens even over.

Jammer dat het weer voorbij is en je beseft dat de Berenloop meer is dan een loopevenement, meer dan een halve of hele marathon. Het is een sfeervol evenement, een ontmoetingsmoment van en voor oude bekenden, van een feest in gepaste vreugde, van plezier beleven aan en in het lopen, van ontberingen, van kreunen, steunen en hijgen, van worstelen met je conditie, van verleiding om je zelf voorbij te lopen en dat is het.

Meeloper

Uitslagen Loopgroep Sneek  & Loopgroep IJlst

Sytze Hilbrand: 1.37.48 (p.r.); Pieter: 1.48.10 (p.r.); Andries: 1.44.36; Frank: 1.48.45 (P.R.); Anja: 1.52.35 (eerste halve marathon); Onno: 1.54.34; Pietie: 1.55.13; Minne: 1.55.57;      Hindrik: 1.57.12; Tertia: 1.58.14; Maurice: 2.04.08; Brenda: 2.06.49; Anton; 2.08.12; Durk: 2.20.53;     Kiki: 2.23.02; Wimke: 2.23.43; Baukje: 2.24.12

1E WINTERLOOP SNEEK

Op zondag 4 november werd de eerst winterloop in Sneek gelopen.

1e Winterloop Sneek, zondag 4 november 2012.

Uitslagen:

8.9 kilometer
Hans Jan Jasper 41:16  Ysbrand Valkema 41:42  Bert Rienstra 44:32  Martin v/d Zee 46:32 
Neli Jasper 49:02  Anthoon Haagsma 50:35  Douwe Koopmans 51:10

Ysbrand en Hans Jan vlak na de start

ONTBIJTLOOP TERSCHELLING 2012

Het is half negen op de zaterdag voor de Berenloop. De regen komt met bakken uit de lucht. We hebben geen twijfel over wel of niet mee doen aan de Ontbijtloop. Het regenpak aan en tegen de wind in van Midsland naar West. Bij het zwembad en dus de start aangekomen is het bijna droog. Jan Kooistra c.s zijn druk doende de laatste hand te leggen aan het start- en finish “arena”. Als ze klaar zijn is het droog. Traditie getrouw lopen we het zwembad binnen om ons in te schrijven. Daar horen we al gauw dat we ons bij het naast gelegen hotel/appartementencomplex Bosrijk moeten inschrijven. Deze verandering is een grote verbetering; meer ruimte dus overzichtelijker. Daar is iedereen het over eens.

Sfeer is allesbepalend voor het leukste hardloopevenement van Nederland

Bij uitstek....

De Ontbijtloop, met een keuzemogelijkheid tussen een afstand van 5 en 10 km, bij uitstek geschikt om je voor te bereiden op de dag van morgen, een ideale loop voor diegenen die terugkomen van een blessure, een prachtige loop voor diegenen voor wie een langere afstand dan 10 kilometer een te grote opgave is en een geweldige loop om alvast in de sfeer te komen van een gezellig en sportief weekend. De ontbijtloop, een unieke combinatie van hardlopen, de mogelijkheid om gebruik te maken van het zwembad en na afloop te genieten van een voortreffelijk en rijk geschakeerd ontbijt. Het aantal deelnemers was ieder jaar groeiend. De organisatie hield er dan ook rekening dat het aantal inschrijvingen van 400 ruim zou worden overschreden. Helaas.....het slechte weer was deze keer de spelbreker. Maar de ruim 200 deelnemers die zich niets van regen en wind hebben aangetrokken zullen geen spijt gehad hebben. Het was als vanouds. Jan Kooistra -als speaker- die je verwelkomt vanaf een kwartier voor de start, je bezig en bij de les houdt en je tenslotte wegschiet. Jan Kooistra die als je nog een kilometer te gaan hebt, als de finish nog niet in zicht is, met zijn welluidend, kenmerkend en enigszins schor stemgeluid je naar “huis” begeleidt en die je uit de anonimiteit haalt door je naam, woonplaats en loopgroep door de luidspeakers af te roepen. Wie wil dat nou missen?

Toeschouwers

Foto

Wij, van Loopgroep Sneek, in ieder geval niet. Plassen en mede lotgenoten ontwijkend begeven we ons op pad. Na zo’n 700 meter de eerste scherpe bocht en dan omhoog. Het is toch wel even wat dringen, want het pad is smal en de berm is drassig. Plots is er een grote plas water die voor ons niet is te ontwijken. Gespetter, een natte voet, een heel klein beetje gemopper. En dan als het tempo zakt, staat daar Janke van der Schaaf, de hof fotograaf van SV Friesland. Zij heeft zich zoals gebruikelijk weer eens strategisch opgesteld. Halverwege de helling als het klimwerk ons noodzaakt wat gas terug te nemen is zij onverbiddelijk. Ze legt je vast voor de eeuwigheid, hoe je ook kijkt, of je lacht of huilt, het zal haar een zorg zijn. Zij is onverbiddelijk en dus ben je de klos. Als je haar op tijd in de gaten hebt dan kun je nog je kapsel wat fatsoeneren, kun je nog even je shirt recht trekken en kun je je van de voordeligste kant laten zien. Maar meestal ben je zo met jezelf , met je “tegenstander”, met je tempo bezig dat je haar te laat in het oog hebt. Later gniffelt het thuisfront bij het zien van de foto’s. Had je niet verteld dat het een eitje was, dat je heerlijk en vooral ontspannen gelopen en genoten hebt? Uit de foto echter blijkt het tegendeel, een gezicht met verwrongen grimas, een gepijnigd slachtoffer, dat is wat er vaak van je overblijft. Ach, het leven van hardloper gaat nu eenmaal niet over rozen.

Eenmaal boven gekomen zijn de kaarten geschud; iedereen kent zijn plaats, de rangorde ligt voor een groot gedeelte vast. Er zal niet zo heel veel meer veranderen in de volgorde, want daarvoor is de afstand te kort, tenminste als je voor de 5 hebt gekozen. Even later buigen we al weer naar links; de 3 km zit er op. De 10 gaat nog op weg richting Paal 8 om via de Longway de weg terug te aanvaarden. Wij eindigen onze tocht met een voldaan gevoel. Het is een heel plezierige duurloop geworden, zoals we hadden afgesproken. Behalve dan die laatste 500 meter. Dan moet er toch nog even het onderste uit de kast gehaald worden. We zijn al met onze gedachten bezig met de dag van morgen. 

Meeloper

Uitslagen onbijtloop Terschelling, zaterdag 3 november 2012:

10 kilometer: Lieke Klasen 56:34  Inge Klasen 1:02:28  Titia Brouwer 1:07:04 
Tialda Brouwer 1:08:12

5 kilometer: Pieter Klasen 26:00  Sytse Hilbrand Boschma 26:00 Margreet v/d Meer 26:16
Frank Klasen 26:16  Tineke Algra 26:27  Jelte v/d Berg 26:44  Cécile Euwe 27:56
Jacqueline de Vries 31:11
 

DE AANLOOP NAAR DE BERENLOOP

Waarom Berenloop?

Dat Willem Barentsz (geboren en getogen op Terschelling), zeevaarder en ontdekkingsreiziger in de 16^de eeuw, aan de wieg stond van de Berenloop anno nu is vast niet bij iedereen bekend. In 1596 vertrok Barentsz op zijn schip om te pogen een Noordoostelijke Doorvaart naar China en Japan te ontdekken. Hij kwam vast te zitten in het poolijs met als gevolg een overwintering op Nova Zembla. Om aan voedsel te komen werd er gevist en op beren gejaagd. Barentsz overleefde dit avontuur niet en stierf in 1597 aldaar. In 1997 werd als sportieve afsluiting van “400 jaar Barentsz” een (halve) marathon georganiseerd. De Berenloop was een  feit. Het is in de loop der jaren uitgegroeid tot een van de populairste, mooiste en tot de verbeelding sprekende (halve) marathon van ons land. Heb je een startbewijs weten te bemachtigen dan wacht je een gezellig en schitterend evenement. En dat wil je mee maken.

Willem Barentsz in gevecht met een ijsbeer.

Schaduw

Het is al eerder op deze plaats geschreven. De Berenloop werpt zijn schaduw ver vooruit. Wie van ons een startbewijs heeft, is er niet bezig, al of niet in het geheim, met de voorbereiding op dit prachtige evenement? Wees eens eerlijk! Wie van ons wil er niet een snelle tijd lopen? Wie van ons wil niet in de voorhoede eindigen? Wie wil er nou niet sneller zijn dan..... ? Ze kunnen nog zoveel zeggen dat meedoen belangrijker is dan winnen. Dat geloven we natuurlijk allemaal! Maar toch, het hoort erbij: elkaar wat uit dagen, elkaar wat testen bij de voorbereiding en/of op de training, elkaar  bevragen hoe het er voor staat, wat hij/zij aan extra’s heeft gedaan om sneller te zijn dan ooit. In dat rijtje past ook de vraag of er zich  al een gedachte aan een streeftijd in het hoofd genesteld heeft. Je laat echter nooit het achterste van je tong zien. Je kijkt wel uit. Je houdt er tenslotte altijd rekening mee dat je die dag loopt als een krant, dat je niet de sterren van de hemel loopt, dat je de klim bij paal 8 kruipend moet nemen, dat je helemaal kapot gaat op het vals plat van de Longway, dat je te snel bent gestart, dat het té gezellig was de avond ervoor, dat je ............... Gelukkig, je hebt nog even de tijd.

Het strand bij paal 8

 Hulpmiddel

De Zoladztest is achter de rug; het inzicht wat er te verbeteren valt aan eigen snelheid wordt langzaam maar zeker duidelijk. Maar helaas het is te kort dag om een meetbaar effect te kunnen vaststellen van het individuele trainingsprogramma dat gekoppeld is aan die test. Je moet het deze keer opnieuw helemaal zelf doen. Je kunt hooguit tussen neus en lippen nog een advies vragen aan Arjen. 

Nog een hulpmiddel

Plotseling werd je op een idee gebracht. Je had er weleens van en over gehoord, maar de link met je eigen sportactiviteiten heb je tot nu toe nooit gemaakt. Je at een paar bananen, je dronk wat extra water, je stapelde wat koolhydraten, je nam tijdens het lopen een gelletje, en dat was het. Maar nu die Lance Amstrong door de mand is gevallen ben je toch wel op een idee gebracht. Doping, epo, dat je daar in dit verband nog niet aan gedacht had, wat stom. Je weet aan het eind van de Berenloop hoef je niet met het water voor de dokter: geen controle. Dus wat let je! Hoe kom je aan dat spul? Dat moet toch niet al te moeilijk zijn. Je huisarts, een sportschool bij jou in de buurt, een bevriende fysiotherapeut, de wielerclub,.......... Zij kunnen je vast wel verder helpen. 

Geweten

Maar kijk uit voordat je het in de gaten hebt, zet je een tijd neer die niemand, en zeker jij zelf niet, voor mogelijk had gehouden. Dan begint het te knagen. Je euforische stemming na afloop slaat dan plotseling om. Je bent de snelste van je hele groep. Je hebt ze allemaal verslagen. Maar toch.........geen voldaan gevoel, geen trots. Wat heb je er aan? Wat moet je er mee? Je beseft dat je dat toch niet vol kunt houden, dat je voor elke training telkens niet “dat spul” kunt innemen, dat je........Daar komt nog bij dat je integriteit, je moreel wordt aangetast, want tenslotte heb je de boel bedonderd. Het is en blijft bedrog, oneerlijke concurrentie, gemeen spel. Is het je dat allemaal waard? Neen toch zeker! 

Sfeer en het parcours maken de Berenloop uniek!

 D-day

Op de dag zelf ben je een van de velen. Al jouw trainingsmaatjes lopen in dat herkenbare en opvallende shirt, in groen of in roze. Je ziet ze ver voor je uit lopen, want zo opvallend zijn die kleuren wel. Je denkt terug aan de voorbereiding, het jennen van elkaar, het elkaar in de gaten houden en uithoren over de trainingsarbeid, enz. Je zal de eindstreep halen, met een knalrode kop, met opgeheven hoofd, met je haar als een natte dweil, met een grimas op het gezicht dat je met pijn en moeite tot een glimlach weet om te buigen. En dan weet je het weer “wat is het toch geweldig  om mee te doen”.

Meeloper