De Oerpolderloop

Als je geen passie voor het hardlopen hebt, moet je niet aan de Oerpolderloop beginnen. Dan kan het een helse loop zijn in dat polderlandschap. Een landschap dat gedomineerd wordt door kaalheid, door eindeloze vergezichten en een paar verspreid liggende boerderijen.

Maar voor wie aan het hardlopen steeds opnieuw plezier beleeft, is het een ultieme uitdaging om 14 of 7 kilometer in een weids landschap “het lijf te pijnigen”. Het parcours is overzichtelijk, lange rechte einden over verharde wegen en fietspaden en als het waait zul je dat merken ook. Je kunt eindeloos ver vooruit kijken en zo met eigen ogen waarnemen wie er heel snel van door is gegaan en hoever je achterligt. Maar dat hoeft je niet te deren, jij loopt immers voor jezelf, voor je plezier. Het is een groot voordeel dat je de finish ruim, voordat je er bent, al in het vizier hebt. Je hebt dan zelf in de hand of je strompelend van vermoeidheid dan wel huppelend en ogenschijnlijk fit de finish zal passeren. Je ziet ook ver van te voren de fotografen in het open veld klaar staan om jou vast te leggen, zodat jij heel voordelig, jeugdig en zonder een spoor van vermoeidheid geportretteerd kunt worden. Thuis kunnen ze dan met eigen ogen zien met welk een gemak jij over het pacours “dendert”. Met dank aan Janke van der Schaaf. Daarnaast is het ook nog een heel plezierige loop, met her en der plukjes toeschouwers, met een tweetal verversingsposten en met een enthousiaste organisatie, Jan Kooistra voorop en met hem vele vrijwilligers.

Durk en Anthoon vlak na de start

Deze keer waren de omstandigheden optimaal.  Een matig windje uit het noordwesten, half bewolkt, waardoor de zon zich veelvuldig liet zien en een temperatuur van bijna 10 graden. Voor de start is het een en al gezelligheid. In het dorpshuis van It Heidenskip zit men nog aan de koffie, eet een banaan en wisselt gegevens uit. Hier en daar verraste gezichten als men iemand tegen komt die men niet verwacht had. En dat alles in een entourage van “een bende aan tassen en jassen” die her en daar verspreid staan en liggen. Buiten vind je niet alleen “professionals” die voor de winst gaan en in opperste concentratie aan de warming up werken. Ook vele “amateurs” wagen zich vrolijk fluitend aan het inloop gebeuren, druk pratend met elkaar over het weer, de conditie en over de verwachtingen over al of niet een persoonlijk record. Een tiental minuten voor de start loopt het startvak vol. Iedereen zoekt zo zijn eigen gunstige positie.

It Heidenskip

Als de “oerknal” klinkt, gaat het los op zoek naar het persoonlijk ritme. Dat is snel genoeg gevonden, want er is volop ruimte. Er is nog veel geklets de eerste kilometers. De lopers groeperen zich, langzaam maar zeker vallen er gaten. Het is de kunst om je aan te sluiten bij een groep die past bij jouw ritme. Na het eerste rechte eind, met een licht tegen windje, ligt het veld helemaal uit elkaar en liggen er 4 kilometer achter ons; de noordwesten wind veroorzaakt geen enkel probleem. Gepraat wordt er al lang niet meer. Iedereen is met zich zelf bezig. De 2,5 km naar de volgende bocht is niet voor iedereen even gemakkelijk. Groepjes vallen dan ook uiteen en de gaten tussen de lopers worden groter. Als we weer de bocht omgaan, verlaten we de weg en lopen we over de dijk “hoog” boven de polder op een mooi fietspad. De wind komt nu schuin van achteren en dat is wel even lekker. Het uitzicht is prachtig, met een beetje goede wil overzie je een groot deel van het parcours. Dan een bocht naar rechts, we lopen nu op polderniveau. Ver vooruit de kopgroep met de “professionals”. Zij moeten zich ergens tussen de 10 en 12 kilometer bevinden, schat ik in, terwijl ik zojuist 8 km heb afgelegd. Voor mij uit loopt een groepje van 5 man. Ik versnel wat om te kunnen aanhaken. En als het pad naar links afbuigt, sluit ik aan. We hebben een prettig tempo te pakken. Het gaat  voorspoedig. Er wordt zelfs een enkel woordje gewisseld. Even later valt de groep helemaal uit een. Ik ga alleen verder, hoewel alleen? Ik word af en toe ingehaald en ik haal af en toe in. Dan weer een bocht naar links, we moeten tenslotte om de Ursulapoel heen. Het komt er nu op aan, een kleine inzinking speelt me parten. Ik weet er niet echt goed mee om te gaan. Een pijntje hier een pijntje daar. Ergernis maakt zich van mij meester. Ik zoek afleiding, maar die is er nauwelijks te vinden. Ik ervaar de omgeving nu als saai en troosteloos. Dan concentreer ik me op een paar lopers die verspreid voor mij uit gaan. Vooral die ene met dat blauwe hesje trekt mijn aandacht. Hij passeerde me daar straks in een stevig tempo. Dat wekte bewondering. Maar ik heb het gevoel dat de afstand tussen hem en mij niet groter wordt. In tegendeel, kleiner. Dat is een welkome stimulans. De pijntjes verdwijnen en als de weg naar rechts buigt en de wind nog weer wat gunstiger van achteren komt, ben ik alles vergeten. Het gaat weer als vanzelf. Ik geniet opnieuw van de mooie vergezichten. Ik heb de huizen van It Heidenskip en dus de finish helder in het vizier . Voetje voor voetje haal ik mijn blauwe richtpunt, mijn haas, in. En op het 12 km punt heb ik hem te pakken. Ik blijf maar even achter hem lopen. Als we de Heidenskipsterdyk op draaien loop ik aan de binnen kant naast hem. Het gaat lekker, gezamenlijk lopen we een eindje op. Ik weet niet of ik iets versnel, of dat hij langzamer loopt. In ieder geval blijft hij achter. Dan vraag ik me af, of dit bepalend is voor het plezier dat ik deze middag in deze Oerpolder loop heb. Het valt niet te ontkennen dat iemand “eruit lopen die jou eerst met groot gemak voorbij is gegaan” wel van invloed is. Zo nadenkend ben ik bij de laatste bocht voor de finish. Nog een eventjes en de Oerpolderloop 2012 is voorbij.

Na afloop voor elke hardloper snert!

Ik neem, niet geheel onverschillig, kennis van mijn gelopen tijd, 1.12.36. Ik ben niet ontevreden, weliswaar geen persoonlijk record. Dat kan ook onmogelijk iedere keer! De een na de ander loopt nu binnen, Peter Yntema in 1.13.00 even later Pietie Visser in 1.15.42 met een p.r., vervolgens Durk Brouwer in 1.22.48 en tenslotte Anthoon Haagsma in 1.24.30. We zijn het over een paar dingen eens: het gunstige weer, de goede organisatie, de geweldige omgeving en de gemoedelijke sfeer. De Oerpolderloop blijft een aanrader.

Meeloper

Zoete wraak

Het is dinsdagavond 14 februari. Het regent en het waait. De vorst is verdwenen en er ligt nergens sneeuw meer. De winter lijkt voorbij.

Bij het zwembad in Sneek staat een zwarte Skoda Octavia op de parkeerplaats. Het is kwart over zeven in de avond, het is donker. De ruiten van de auto zijn voor een groot deel beslagen. Er zitten twee mensen te wachten op .... Ja juist, op de “leden” van de Loopgroep Sneek. Volgens ingewijden de leukste loopgroep van Friesland en omstreken. Iedereen die in looppas een beetje wil bewegen kan lid worden. Je treft er vooral jonge mensen aan van in de dertig, van in de veertig, een enkeling is de vijftig gepasseerd, maar er is ook  ruimte voor iemand die nog ouder is. Neen, aan leeftijdsdiscriminatie doen ze niet in die loopgroep. Het is een uiteenlopend gezelschap, waarin iedereen, ongeacht geslacht, zich thuis voelt. De leiding is in handen van twee vriendelijke jongelui van achter in de dertig. Ze stromen over van enthousiasme en ze trotseren weer en wind om de beginselen van het hardlopen aan het zooitje ongeregeld bij te brengen. Er wordt stevig getraind/gelopen en daarbij is het ook nog gezellig. De leiders leggen uit wat de bedoeling is van de training. Jassen moeten uit, we gaan richting centrum deze keer. De groep praat, wisselt onderling de laatste Sneeker nieuwtjes uit, klaagt wat over het weer, vraagt naar elkaars blessures, grinnikt om een nieuw, nog nooit vertoond, kledingstuk. Maar luisteren, ho maar. En zo gaat het avond aan avond. En ook tijdens de warming up en de looptraining is het gekakel niet van de lucht. Dat leidt vaak tot hilarisch gedrag, want het schijnt niet eenvoudig te zijn om skipping met zijwaartse arm bewegingen te combineren. Zo wordt er veel gelachen om andermans uitvoering van de opdrachten, terwijl de eigen bewegingen verre van volmaakt zijn.

Het is dus dinsdagavond kwart over zeven en het is gewoon rot weer. De Skoda staat er en er zitten twee mensen in. Plotseling draait daar naast de Skoda een klein onooglijk Ferrarirood autootje de parkeerplaats op. De beide inzittenden van de Skoda nemen het wat vluchtig waar. Aan een blik van verstandhouding hebben ze voldoende, ze wonen tenslotte ook al jaren samen, en aan een half woord hebben ze genoeg. Het mannetje is uit het rode autootje gestapt. De grijsaard recht de rug, hoort het gelach en opent het portier van de Skoda. Hij kijkt vragend naar het tweetal dat nauwelijks tot bedaren is te brengen.

Even later......Het gesprek in de auto ging als volgt: “is dat iemand van onze loopgroep?, nee, joh, dat is een oude grijze, stramme man die naar de fysiotherapeut gaat.....”. Zo gaat dat in de leukste en gezelligste loopgroep van Sneek en omstreken. De oude grijsaard laat het zich aan leunen, vervoegt zich niet bij de fysiotherapeut. Nee, hij loopt met de jeugd mee, alsof er niets gebeurd is en hij denkt: mijn tijd komt nog wel.

Meeloper

De 21 niet gelopen

Het is zondagmorgen en nog heel vroeg. Als ik op sta, schemert het nog wat. Het is bewolkt. Mijn gedachten zijn bij de Schoorl Run. Vandaag precies een jaar geleden. Goede herinneringen heb ik aan de mooiste halve marathon die er bestaat, althans in mijn beleving. Vandaag is het weer zover. Wat was het ijs keihard en wat heb ik een geluk gehad. Niets kapot, alleen maar pijn. Om de pijnlijke heup wat te ontlasten ben ik wat “ongelukkig” gaan lopen. Dus.....ook aan de andere kant een ongemak. Donderdag heb ik de knoop al doorgehakt en Bert en Durk op de hoogte gebracht dat ik niet mee zou gaan.

Het knaagt, deze zondagmorgen. Ze zullen wel in de auto zitten, dan op de Afsluitdijk en vervolgens afslag Middenmeer om naar Alkmaar te gaan. Over een half uurtje parkeren ze de auto bij de Hoge School in Alkmaar. Zou de bus er dan al staan? Vast wel. Kaartjes inleveren en een ritje naar Schoorl. Denk maar niet dat het gezellig is in de bus. Er wordt vast weinig gepraat en de meesten staren maar wat voor zich uit. Een enkeling waagt zich nog aan een boterham. De geur van rijpe bananen overheerst. Vorig jaar de tent en nu de herbouwde Sporthal om je om te kleden. Van alle kanten komen ze diep weg gedoken in hun winterjack. Blijkbaar ook veel aanhang. Zij onderscheiden zich duidelijk in kleding van de deelnemers.

Het is elf uur, de start vindt plaats. In Sneek sneeuwt het een beetje. Hoe zou het in Schoorl zijn? Zou het waaien? Ik hoop het maar van niet. Al heb je er daar weinig last van. Zou het ook zo koud zijn en zou het ook sneeuwen, net als hier? Aan de kust is de temperatuur altijd een graad of wat hoger. Dus misschien valt het mee. Wat voor kleding zouden de lopers aan hebben? Een wollen muts, een wollen sjaal, wanten en hoeveel laagjes? Zouden er ook van die “gekken” zijn die korte mouwen hebben, of met blote benen de uitdaging aan gaan? Wie zal het zeggen?

Op de Woudvaart waagt zich inmiddels een enkele schaatser. Mij trekt het niet vandaag. De Koek-en-Zopie gaat open. De eersten melden zich. Ik loop met de hond over het ijs. De schaatsers zijn dik aangekleed. Dat moet ook wel. De wind is weer wat toe genomen. Durk en Bert zijn al een half uurtje onderweg. Durk had zich goed voorbereid, Bert daarentegen wat minder. Ik denk niet dat ze samen oplopen de eerste kilometers. Ze zullen wel in verschillende startvakken aan de strijd zijn begonnen. Zou Bert weer zo onstuimig van start zijn gegaan als altijd? Hier sneeuwt het nu toch wel even stevig. Ik denk onwillekeurig terug aan de Adventure Run op Ameland toen ik twee keer een hagelbui te verwerken kreeg. Dat was geen pretje. Zouden er veel mensen verstek hebben laten gaan daar in Schoorl? Dinsdag even informeren bij Bert en Durk. Ik heb nu even de pest in dat ik daar niet ben. Ik wil niet schaatsen en ik kan niet hardlopen. Dan is het 13.00 uur. Twee uren na de start. Ik zou al binnen zijn, tenminste.........Zou Bert er al zijn? En Durk? Op het ijs is het aardig druk geworden.

Naschrift. Het is maandag. Ik open het Blog van onze Loopgroep en ik lees het verslag van De Olympiër en verneem de gelopen tijden. Bert in 1.49 en nog wat en Durk in 2.08 en nog wat. Geweldig! Volgend jaar ben ik weer van de partij!

Een thuiszitter.

Groet uit Schoorl

Afslag gemist.

Verslag van de 35^e Groet uit Schoorl run welke gehouden is op 12 februari 2012.

Zondagmorgen na een onrustige nacht op tijd uit bed en klaar maken voor de 2^e halve marathon die ik in mijn nu 3 jarige loopleven mee ga doen. De tas had ik al klaar gemaakt en de kleding was al uitgezocht, uiteraard moest het Loopgroep Sneek shirtje aan. De temperatuur zou ca –4 zijn dus toch maar een thermo laagje onder de hardloopkleding aan. Om 08:45 heb ik Bert Rienstra opgehaald en samen reden de afsluitdijk over richting Alkmaar waar we de bus zouden nemen richting Schoorl, immers dat was het advies van de organisatie. Helaas misten we al pratende de afslag en stonden we al snel voor het dorp Schoorl. De auto geparkeerd, er was volop ruimte, en een stukje gelopen naar de sporthal. Gelukkig maar dat we afslag misten want anders hadden we ons ook nog moeten haasten naar de start, nu konden we nog even een bakkie doen en rustig de tas inleveren.

Lopende naar de start wat warming-up oefeningen doen en een sanitaire stop verrichten, je hebt er alleen maar last van onderweg. Bert stond in een sneller startvak dan mij en we spraken af dat we elkaar weer in de sporthal zouden ontmoeten. In het startvak wissel je nog wat ervaringen met andere lopers uit en wenst elkaar veel sterkte en om vooral genieten van de route. Doelstellingen heeft iedereen maar als je het laatste startvak staat komt de Olympische gedachte toch wel eerst, echter toch hoopt een ieder een bepaalde tijd te halen. Mijn doel was 2:15 uur.

Het wordt 11:00 uur en het startschot is waarschijnlijk gevallen want er komt beweging in de massa. Het duurde ongeveer 6 minuten na het startschot dat ik zelf de startstreep passeerde, de klokjes werden ingedrukt en het ritme gezocht. Na de eerste kilometers voelt het goed en ik kijk op mijn horloge bij het passeren van het 5 km bord, tevreden over de tijd onder de 30 minuten ga ik verder. Het parcours was redelijk schoon gemaakt maar het had eerder al wat gesneeuwd waardoor er hier en daar toch wat gladheid optrad, oppassen dus. Bij de 15 km verzorging heb ik voor de 1^e keer een bekertje thee genomen, ’t ging nog steeds erg lekker. Op het punt na 16 km waar ik tijdens de Berenloop moest wandelen kreeg ik wat angst hoe het deze keer zou gaan. Aan de voorbereidende trainingen kon het niet liggen, de vorm was goed. Ook had ik koolhydraten gestapeld waar dat maar kon. De km’ers telden lekker af en plotseling zag ik het bord, linksaf de 21,1 km en rechtdoor de 30 km. Met een voor het gevoel kleine versnelling, omdat iedereen om je heen ook sneller leek te gaan, ging ik richting de finish. De klok stond op 2:14 en nog wat, ik dacht dat kan natuurlijk niet klopte want zo snel ben ik niet, of toch? Ik had de laatste km’ers niet meer op mijn horloge gekeken wat de tijd was en liep puur op gevoel. Via de uitslagen lijst las ik dat de netto tijd 2:08:33 was. Een tevreden man ging dus over de streep.

Na de finish kreeg elke deelnemer een flesje AA en een handdoek, na de blauwe en rode ligt er nu dus ook de grijze van 2012 bij ons in de kast. In de sporthal aangekomen stond Bert te genieten van zijn nieuwe PR 1:49:34, ook hij had lekker gelopen. Bert had niet verwacht dat hij na de tijd die hij in Amsterdam had gelopen nu sneller zou kunnen.

Na het omkleden hebben we nog een kop koffie gehaald en werd de auto opgezocht. Vrij snel zaten we weer op de weg naar Sneek waar we na een uurtje weer heelhuids aankwamen. Dat we de afslag hadden gemist was dus achteraf helemaal niet zo erg want dat scheelde toch weer tijd, nu waren we sneller weer thuis.

Het was een mooie dag en een prachtige loop.

De Olympiër.

Dilemma

Het is prachtig weer; de zon schijnt, er ligt een dun laagje sneeuw, er is een behoorlijke ijsvloer en de baan is geveegd. Kortom: winterpret. Elfstedentochtkoorts, ook dat nog. En dan te bedenken dat ik net thuis ben van een weekje skiën onder werkelijk fenomenale omstandigheden. Zojuist heb ik een enveloppe geopend met de Groeten uit Schoorl. Ik was het even “vergeten” die Schoorl Run op 12 februari. De schaatsen liggen gelukkig voor het grijpen. Als ik het ijs op stap, schaatst er een bekende langs. Hij stopt met een angstig gezicht, bang om te vallen. Onwennigheid is troef. We wisselen wat gegevens uit over het weer. Volledig overbodig natuurlijk. Iedereen neemt hetzelfde waar: de zon schijnt, er is weinig wind, de baan is geveegd. Er is dan ook maar een conclusie: het kan niet mooier. We worstelen ons door een sneeuwveldje. Vervolgens zwart ijs. Het riet kleurt goudgeel, de zon schijnt ons recht in het gezicht, in het weiland rent een haas. Dan zijn we op de Brekken. Geen mens te bekennen. Scherp tekent een boerderij af tegen de blauwe lucht en het witte weiland. Onze schaatsen snijden niet geheel geluidloos in het ijs. Een gemotoriseerde baanveger komt ons tegemoet. Wij groeten en vervolgen onze weg. Het geluid van de motor sterft langzaam achter ons uit. We stoppen om rustig de omgeving in ons op te nemen en de rug te strekken. Het is tenslotte onze eerste dag op het ijs.

Top en Twel - Zuidentstervaart

Het gesprek gaat over van alles en nog wat. En plots valt Schoorl uit het niets. We waren er blijkbaar allebeide in onze gedachten mee bezig. “Dus ook jij loopt in Schoorl? Ja, zeker, ook ik. Maar ik twijfel of ik wel ga! Hardlopen kan ik het hele jaar. Schaatsen....... En dan die Elfstedentocht.” We hebben geen van beiden een kaart! Maar ja, je wilt het toch niet missen ook al ben je maar toeschouwer. We hopen dat-ie niet op zondag komt. Maar ook in dat geval blijft de keuze moeilijk: schaatsen of hardlopen!!!

Even later rijden we verder. In mijn hoofd zingt het rond: schaatsen of hardlopen; hardlopend schaatsen of schaatsend hardlopen. Je kent dat wel zo’n zinnetje uit een liedje dat je maar niet kwijt kunt raken. Dat heb ik nu. Plotseling is er een eind aan de geveegde baan. We keren om. Op weg naar huis met in gedachten: schaatsen of.........

Vlak bij huis mis ik die verrekte scheur niet. Mijn linker schaats zakt er in en blijft er in. Een doffe dreun. Heup. Wat is het ijs hard. Het dilemma lijkt geen dilemma meer. Met een van pijn vertrokken gezicht krabbel ik weer op. Moeizaam leg ik de laatste honderd meter af naar de steiger bij mijn huis. Het hoeft geen betoog: met een van pijn vertrokken gezicht ontdoe ik mij van mijn schaatsen. Mank strompel ik naar binnen. Ik zit, gelukkig. Maar ik voel me verre van gelukkig. Wat wordt het: schaatsen, hardlopen of rust houden?

Meeloper (?)

Winterloop Sneek

4e Winterloop Sneek, zondag 5 februari, uitslagen.
Ysbrand Valkema    40:41
Onno Thooft           43:33
Anthoon Haagsma   48:45
Irene Kriele             50:24