SLACHTERIN WOMMELS

Jan Siep

     
 
Slachterin Wommels, zaterdag 24 november 2012:


Uitslagen: 10km.  


47:03  Jan Siep v/d Bos


47:33  Anja Kok


1:01:55  Albert Rameau

7 HEUVELENLOOP NIJMEGEN

Afgelopen zondag was het dan zover. Met 33.000 deelnemers kan je de zevenheuvelenloop best een groot hardloopevenement noemen. Eigenlijk mag zo’n loop niet op je palmares ontbreken, vandaar dat een aantal van ons in mei al hadden besloten om dit evenement een keer te beleven. Ondanks dat dit evenement vlak na de bereloop valt, waren de krachten en de soepelheid van de spieren voldoende hersteld om voor een nieuw PR te gaan. De adrenaline was bij een aantal van ons al vrij snel op een hoogtepunt beland en dat terwijl er nog 3 uren te gaan was in de trein. De trein ja, dit wordt door de organisatie gestimuleerd om zoveel mogelijke deelnemers per trein te laten reizen. Voor ons was dit geen probleem, alleen betekende dit wel dat we rond half 10 de trein van  H ’veen moesten nemen om redelijk op tijd aanwezig te zijn in Nijmegen. Sommigen onder ons zijn echter zulke fervente reizigers dat ze zelfs al een uur eerder in de trein zaten om zich vanuit Sneek richting H’veen te laten bezorgen. Achteraf was dit niet eens zo’n slecht idee, aangezien de NS iets

De treinreis is al een belevenis op zich!

minder voorbereid was en het in H’veen het al behoorlijk druk was met lopers die net als ons ook wel eens het genot van een dagje trein wilde proeven. Gelukkig waren Hindrik en Onno zo gastvrij dat ze zoveel mogelijk spullen en tassen op de diverse stoelen hadden uitgestald, zodat er voor ons ( Peter, Bert, Anthoon en Ysbrand ) een geriefelijk plekje over was. Nou, de pret kon beginnen. Geen stoere hardloopverhalen en ook geen verhalen over pijntjes en wedstrijdschema’s. Het niveau lag meer op het laatste glas wijn van de avond ervoor en dat die nog steeds erg lekker smaakte. Of dat sommige kledingstukken bij dames er beter uitzien dan bij “ons mannen “. Bij elke stop kwamen er weer meer “toppers “in de coupe en helaas voor de meesten, de stoelen waren in H’veen allemaal al bezet, dus was men veroordeeld tot drie uren staan tot Nijmegen. Gelukkig zijn er altijd nog steeds galante heren te vinden, waaronder een paar van onze loopgroep die hun stoel wel af wilde staan aan andere lotgenoten. Jullie snappen natuurlijk wel dat dit aanbod niet voor iedereen was weggelegd. Men moest aan zeer scherpe criteria voldoen….

VIP kleedkamer

 Na ruim drie uren als sardientjes in een blik het genot van de NS te hebben ervaren, kwamen we aan op het station van Nijmegen. Het was er een drukte van jewelste van lopers uit het gehele land die allemaal zo snel mogelijk van het perron af willen om zich “optimaal “te willen voorbereiden op de middag die nog moet komen. Wij konden het een stuk rustiger aandoen, aangezien Anthoon voor ons een privé kleedkamer had geregeld bij zijn werkgever UWV. Het woord privé moet iets ruimer worden genomen, aangezien er blijkbaar meer Anthoons bestaan die er dezelfde ideeën op nahouden, maar het was er in ieder geval lekker warm en droog. Onder het genot van een smakelijk UWV kopje koffie begon iedereen met omkleden en het voorbereiden van de 15 “zware kilometers “die nog gingen volgen. We probeerden zo laat mogelijk naar buiten te gaan, aangezien de gevoelstemperatuur niet hoog lag en daarnaast het ook steeds harder ging regenen.  Eén onder ons werd steeds nerveuzer en deze was bang dat we te laat aan de start zouden staan. Uiteindelijk zijn we maar overstag gegaan en binnen een kwartier stonden we in onze startvakken. Anthoon hebben we stiekem meegesluist naar een snellere start vak, zodat we grotendeels gezamenlijk aan de start konden staan.

Peter en Bert in het startvak

 Uiteindelijk was het toch nog wel even wachten, voordat het startschot klinkt, maar uiteindelijk mochten we los. De eerste 2,5 km zijn vals plat waarna het eerste heuvel volgt. Tussen de 3 en 9 km is de weg steeds glooiend met de nodige klimmetjes en dalingen, waarna je na 9 km het gevoel hebt dat je de meeste klimmetjes wel hebt gehad. Zeker als vooraf in de trein wordt verteld dat deze loop eigenlijk maar uit drie beklimmingen bestaan! Echter tussen de 10 en 11,5 km komt er nog een behoorlijke klim, waarbij je even flink door moet bijten om het juiste tempo erin te kunnen houden. Achteraf was Onno al lang opgehouden met het tellen van de klimmetjes, want hij had er al meer dan 13 !!! geteld. Gelukkig geldt in Nijmegen ook de regel dat er na de heuvels ook afdalingen zijn, waar je de laatste 3,5 kilometer redelijk snel kan afronden.

 

Uiteindelijk komt iedereen met een voldaan gevoel over de finish en wordt er “uiteraard “even de eindtijden met elkaar doorgenomen en de nodige schouderklopjes uitgedeeld. Met z’n allen waren we klaar voor de 3^e helft in de trein en had een ieder de nodige versnaperingen en drankjes mee zodat de terugreis vlot verliep.

 

Ysbrand           

7 HEUVELENLOOP UITSLAGEN

7 Heuvelenloop  zondag 18 november

Koolhydraten aanvullen!

 Uitslagen:

Ysbrand Valkema  1:14:34

Peter Yntema  1:19:22

Bert Rienstra  1:19:41

Onno Thooft  1:19:50

Hindrik Drenth  1:19:58

Klaas van Tricht  1:20:10

Fenny Postma  1:28:29

Anthoon Haagsma  1:31:10

"SNEEKERHEUVELENLOOP" De hele week was ik stiekem al een beetje zenuwachtig. Veel twijfels ook, ik had tenslotte niet zo goed getraind als ik van plan was. Wel regelmatig mijn "Sneekerheuvelen" route

gelopen, 15km lopen oké dat ging wel lukken, maar die heuvels.....

Vanochtend het hele gezin in de auto en op naar Nijmegen. We waren er ruim op tijd, de start ook nog kunnen zien. Daarna snel even inlopen maar dat viel niet mee, wat ontzettend veel deelnemers!
Vanaf 13.15 was mijn startvak open. Het is raar om te horen dat de eerste lopers al weer binnen komen terwijl ik nog lang niet kon starten. Iets voor tweeën kwam er eindelijk beweging in het vak voor mij, hé hé
ik had het toch al aardig koud gekregen. Op het moment dat mijn vak mocht starten kwam de zon door,
heerlijk!
Om twee uur dan eindelijk door de start en op naar de heuvels. De route is prachtig, de heuvels vielen mij heel erg mee. Kleine passen heuvel op, goed mijn armen mee nemen en genieten van de omgeving.
Wat een mooi plaatje als je de heuvel af loopt met voor je de volgende heuvel en al die mensen die daar lopen.
Om half vier kwam ik door de finish, veel sneller dan ik had verwacht. Wat een mooie ervaring, ik kijk nu al weer uit naar volgend jaar.

Fenny

IS ER EEN (LOOP) LEVEN NA DE BERENLOOP?

We hadden het er nog even over. Hoe leuk het was, hoe zwaar het was, of het meeviel, hoe hard we gelopen hebben, hoe het op het strand ging, hoe gezellig het was en hoe moe je was en over de man met de hamer, over de warming up, over de regen en over de shirts die zo opvielen. De Berenloop, wat heeft dat toch een impact. Maar tegelijkertijd kijken we al weer vooruit. Naar de Zeven Heuvelenloop, naar de Sinterklaasloop in Bolsward, naar de Galamadammen Run, naar de Adventure Run op Ameland om maar eens wat te noemen. Maar wat je ook van plan bent eerst maar even “een pas op de plaats”. Rustig herstellen en dan de voorbereiding voor het volgende evenement.

7 Maal

Klaas, Hindrik, Ysbrand, Anthoon, Onno en Bert hebben besloten om de 7 heuvelen te bestijgen, een internationaal loopevenement van 15 km over een geasfalteerd parcours. De eerste 5 km zijn zwaar, vooral als je niet in de gaten hebt dat het langzaam maar zeker iets omhoog gaat. Dan heb je even de tijd om wat bij te komen om vervolgens die 7 heuvelen te bedwingen om

7 even Heuvelenloop

tenslotte een paar km vlak te lopen, waarna je in een flow naar de finish rent, want de laatste 4 km is een vals plat maar dan in omgekeerde richting.  Niet iedereen die deze loop al een of meerdere keren heeft gelopen heeft deze ervaring. De ervaringsdeskundigen spreken over een zwaar parcours, nemen hun pet af voor die zeven keer dat je omhoog moet en van het vals plat in omgekeerde richting hebben ze nog nooit gehoord, laat staan dat ze dat als zodanig hebben ervaren. We zullen luisteren naar de ervaringen van “onze jongens”. Veel succes! Het parcours schijnt overigens een uitdaging te zijn voor de professionele wedstrijd toppers. Het wereldrecord voor zowel de mannen (41.13) en voor de vrouwen (46.28) op de 15 km is hier gevestigd.

Sinterklaas

De Sinterklaasloop – op 3 december in Bolsward - is van een heel andere orde. Hier geen “berg en dal”, maar een geheel vlak parcours. Wel een met veel obstakels; paaltjes, stoepranden, ongelijk wegdek, een brug en dat allemaal in de avond. Ter geruststelling: alle “moeilijke” plekken zijn goed aangegeven en daar waar echt noodzakelijk staan begeleiders namens de

Sinterklaasloop Bolsward 2011

organisatie om aan te geven dat men op moet passen. De afstand is voor iedereen goed te doen; 7.5 km! Voor de beginnende loper een uitdaging en voor de gevorderden een uitgelezen mogelijkheid om een persoonlijk record neer te zetten en voor weer anderen een mooie gelegenheid om “duur te lopen”. En dat voor een prijs van nog geen € 5 en uit handen van Sinterklaas nog een cadeau.

Kika

Je kunt ook kiezen voor de Galamadammen Run ( d.i. een KikaRun) op 9 december. Een prachtig parcours voert je vanaf de Galamadammen naar Hemelum, Bakhuizen en via Hemelum over het fietspad langs de Morra weer naar de Galamadammen. Je hebt er dan 10 km opzitten en heb je gekozen voor de 16 km dan loop je nog even langs de noordzijde van de Morra naar Koudum en dan weer terg naar het uitgangspunt. Maar.... ook zij die 5 km willen lopen kunnen zich inschrijven. Voor een enkeling zal deze Run goed passen in de voorbereiding op de Adventure Run.

Avontuur

De Adventure Run vindt plaats op Ameland. Een prachtig evenement met de keuze tussen 10 en 21 km. Voor velen van ons een uitdaging van jewelste. Half december, de 15^de om precies te zijn, weet je het maar nooit met het weer. Vaak een harde wind uit een ongunstige hoek, een temperatuur die je doet rillen, soms natte sneeuw of regen en een parcours dat ontzag inboezemt.  Na de start direct het duingebied in, steile klimmetjes, dito afdalingen, scherpe bochten, kuilen, bladeren, takken, plassen en daarna 5 kilometer over het strand, het zand is nat of rul, vaak wind tegen, vervolgens de polder en de waddendijk en dan nog “even” via Buren

naar Nes (finish). En tot overmaat van ramp dit jaar een extra hindernis. Na 10 km mag je even van het strand het duin omhoog en net als je bekomen bent van de zware inspanning mag je weer het strand op. Dit hoef je allemaal niet te doorstaan als je voor de 10 km hebt gekozen. Hoe het ook zij, het is een prachtige en gezellige gebeurtenis die je eigenlijk niet mag missen.

Maar er is meer; raadpleeg de loopagenda. Er is dus leven na de Berenloop, maak er gebruik van!!

Meeloper

MARDERHOEKLOOP

Oudemirdum, Marderhoekloop. Zaterdag 10 november 2012

Uitslagen: 16 kilometer, Hans Jan Jasper 1:16:39

Hans Jan in aktie tijdens de Marderhoekloop

BERENLOOP 2012

Berenloop 2012Het is een drukte van belang daar op West Terschelling, zondag de 4^de november. Het is ieder jaar weer een wonder dat je elkaar treft op het afgesproken tijdstip en plaats. Maar uiteindelijk vind je elkaar altijd. Geduld moet je hebben, maar dat is het enige. We staan onder de Brandaris, dicht opeen gepakt. We maken ons klaar voor de warming up, niet geheel vrij van een gezonde spanning.

Spanning       
          
Een enkeling loopt nog even naar de tent van Running Center Leeuwarden en maakt een praatje. Het wordt drukker en drukker; we wachten op de dingen die gaan gebeuren. Er wordt veel en druk gepraat ,nog wat gegeten en gedronken; een banaantje, een muesli reepje, wat water. Sommigen moeten al weer naar het toilet; niet dat ze zenuwen hebben, neen dat is heus niet het geval! Als je moet dan moet je. De wachtrijen voor de toiletten nemen gestaag toe. Er zijn er meer die blijkbaar enige spanning voelen. De een na de ander raadpleegt voor de zoveelste keer zijn/haar horloge. Over spanning gesproken!

Warming up op het Groene Strand

Opwarmen

Plotseling laat onze onvolprezen trainer weten dat het zover is. Even later volgen we hem naar Het Groene Strand om de heupen rond te draaien, de tenen te strekken, de schouders los te maken, ons evenwicht te beproeven en om nog een paar versnellinkjes uit te voeren. De groep valt uiteen, zodra we terug zijn in de Dorpsstraat om een plekje te zoeken/veroveren in het startvak. We hebben nog een kwartier. Veel ruimte is er niet meer, of je moet geheel achteraan willen aansluiten. We klimmen over de hekken, maken ons klein en wurmen ons tussen de wachtenden. Wonderlijk, even later is er ruimte genoeg!

Wachten

Wachten is het devies. Er is veel afleiding; muziek, publiek, goede raadgevingen, elkaar moed inspreken, gewoon rondkijken naar al die anderen en het grote scherm. De tijd vliegt. De misthoorn klinkt heel duidelijk; nog even en dan gaan we los. Iedereen zoekt een plek om niet gehinderd te worden of om anderen niet voor de voeten te lopen. Dat kost moeite, maar het lukt. Eenmaal bij de haven is het leed geleden.

Eentonig

Ik realiseer me dat mijn verhalen eentonig worden. Moet ik nou weer vertellen dat  de helling bij Stay OK voor een enkeling al een schier onneembare barrière vormt, dat even later wanneer we aan de geleidelijke afdaling beginnen naar Halfweg er een groot aantal lopers is dat zich zelf niet helemaal in de hand heeft en een snelheid ontwikkelt die niemand voor mogelijk houdt, dat in de buurt van Hee er al een paar zijn die wandelend verder gaan? Moet ik weer vertellen dat het in Midsland en Formerum langs het parcours erg gezellig oogt, dat bier en wijn al rijkelijk vloeien, dat de muziek je over het eerste echte dode punt heen helpt, dat  bij de verversingsposten veel bekertjes, sinaasappelschillen en sponzen op de grond liggen? Dat ik op weg naar E10, de afslag in noordelijke richting naar het strand, nog steeds in een flow loop. Dat niet ik, maar de mensen om mij heen,  al denken aan het strand! Dat ik de strandopgang nog redelijk fit neem en dat er velen zijn die omhoog wandelen? Dat ik bijna ben gevallen toen ik naar beneden rende? Moet ik nou weer vertellen dat het op het strand deze keer weer meevalt en dat je opgewekt naar Paal 8 loopt? Of dat ik het verrekte moeilijk heb gehad daar waar je het strand verlaat? Eerst omhoog, dan weer naar beneden om vervolgens de verversingspost maar over te slaan om in een aangenaam tempo nog een keer het duin op te lopen? Dat als je boven bent je spijt hebt dat je geen water hebt aangepakt? Om nog maar te zwijgen van het vals plat dat volgt. Tenslotte denk je, als je aan de rand van West bent gekomen rechtdoor naar de Brandaris te kunnen lopen, maar dat de organisatie je onverbiddelijk  nog even een stukje door het dorp en langs de haven laat lopen? Dat je de laatste helling richting rode loper zuchtend en steunend neemt om dan tenslotte met een glimlach op de finish af te gaan?

De waarheid

Ik loop vandaag vanaf de start zeker tot aan het strand “gemakkelijk”. Het tempo is goed voor een persoonlijk record. Dat houdt me bezig en ik vraag me bij tijd en wijle af of ik dit wel kan volhouden. Ik sluit me aan bij een groepje van drie. Ze horen blijkbaar bij elkaar, want ze hebben een zelfde shirt. Helaas zonder opdruk. Ze zijn druk in gesprek over die anderen uit hun groep die weer zo verkouden waren, te weinig getraind hadden, licht geblesseerd waren, niet goed geslapen hadden, het zo druk hebben gehad op het werk. Het is ook altijd hetzelfde: zet een groep hardlopers bij elkaar en tien tegen een gaat het gesprek over het zich alvast indekken voor een tegenvallende prestatie. Ik ben inmiddels Hee en Baaiduinen voorbij en ik maak me op om Midsland binnen te lopen. Het valt me op dat het daar drukker is dan andere jaren en ........... dat de Berenpoten op het wegdek van de Dorpsstraat ontbreken. Dan realiseer ik me dat de feestelijke aankleding van het gehele parcours wat minder is en dat het vlaggetjes vertoon schijnbaar te lijden heeft onder de economische crisis. Ik vervolg mijn weg naar Formerum. Ook hier veel toeschouwers die je bemoedigend toe roepen dat het niet heus niet ver meer is. Wij weten dat dat niet waar is, we laten ze maar in die waan. Bij de verversingspost neem ik een spons. Dan zie een shirt met de opdruk Heerenveen. Als ik naast de man loop herinner ik hem er aan dat op dit moment Heerenveen tegen PEC Zwolle voetbalt en dat ik hoop dat “wij” winnen. Hij laat me weten dat het hem geen moer kan schelen: “ik loop als een krant, het gaat slecht!” Als ik hem sterkte toewens zie ik vanuit een ooghoek dat-ie is gaan wandelen. Het is niet anders. Op het strand is het zwaar, mijn tempo is gezakt en mijn voeten zakken ook, maar dan in het natte zand. Ik worstel en kom boven, maar dat is pas bij Paal 8. En even later ben ik op de Longway. De man met de hamer is er ook. Hij is niet te zien, wel te voelen. Hij deelt mij een tik(je) uit. Gelukkig ben ik niet de enige, ik blijf namelijk in hetzelfde gezelschap als op het strand. Ik heb de neiging te gaan somberen. Mijn benen worden zwaar en de ademhaling ook. “Het is een longway to Tipperary” lees ik op het bord aan de linkerkant net voordat we het bos in gaan. In gedachten zie ik de hele weg tot de finish ook voor me. Dan verman ik me: “het eind is tenslotte in zicht, ook al zie ik het niet, de laatste kilometers zijn aangebroken, de herfstkleuren overheersen het beeld, een tweetal fietsers maakt ruimte om ons te laten passeren, even voor mij loopt een vrouw met hond enkele tientallen meters in looppas naast haar man, naar ik veronderstel. Als zij moet afhaken wil Bello nog wel verder meerennen met de baas. Uit alle macht houdt de vrouw de hond in bedwang en als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat het tempo ongemerkt weer wat is toegenomen. Nog even het rondje dorp en dan die laatste paar honderd meter. Het is oppassen geblazen daar in het dorp. Paaltjes, stoepranden, ongelijk liggende stenen en tegels kunnen het vroegtijdig einde betekenen van al je inspanningen. Maar het gaat goed. Nog even dat laatste klimmetje, een bocht naar links nog een naar rechts en weer een naar rechts .........  de bevrijding! De rode loper doet de ergste vermoeidheid vergeten. Je krijgt een stuk wit plastic om je warm te houden, je drinkt wat, je realiseert je dat het er weer op zit.

finish over de rode loper

Je kijkt eens om je heen; geen bekenden aan wie je je verhaal kwijt kan, of toch; een herkenbaar shirt. Dat moet dus iemand van je eigen groep zijn. Je wringt je door de mensenmassa. Je trekt hem aan zijn mouw. Je wisselt je tijden uit, je toont je opgelucht en tevreden. Dat geldt voor hem ook. Dan komen er nog meer bekenden. Opgewonden doet iedereen zijn verhaal. Je spreekt je bewondering uit voor ieders prestatie. Je haalt je nieuwe Berenloop shirt op. Je neemt wat nog bouillon en of wat water, een schijf sinaasappel en ieder gaat zijns weegs. Vanavond ontmoet je elkaar weer bij Hessel voor de champagne. Dan heb je het er nog eens even over.

Jammer dat het weer voorbij is en je beseft dat de Berenloop meer is dan een loopevenement, meer dan een halve of hele marathon. Het is een sfeervol evenement, een ontmoetingsmoment van en voor oude bekenden, van een feest in gepaste vreugde, van plezier beleven aan en in het lopen, van ontberingen, van kreunen, steunen en hijgen, van worstelen met je conditie, van verleiding om je zelf voorbij te lopen en dat is het.

Meeloper

Uitslagen Loopgroep Sneek  & Loopgroep IJlst

Sytze Hilbrand: 1.37.48 (p.r.); Pieter: 1.48.10 (p.r.); Andries: 1.44.36; Frank: 1.48.45 (P.R.); Anja: 1.52.35 (eerste halve marathon); Onno: 1.54.34; Pietie: 1.55.13; Minne: 1.55.57;      Hindrik: 1.57.12; Tertia: 1.58.14; Maurice: 2.04.08; Brenda: 2.06.49; Anton; 2.08.12; Durk: 2.20.53;     Kiki: 2.23.02; Wimke: 2.23.43; Baukje: 2.24.12

1E WINTERLOOP SNEEK

Op zondag 4 november werd de eerst winterloop in Sneek gelopen.

1e Winterloop Sneek, zondag 4 november 2012.

Uitslagen:

8.9 kilometer
Hans Jan Jasper 41:16  Ysbrand Valkema 41:42  Bert Rienstra 44:32  Martin v/d Zee 46:32 
Neli Jasper 49:02  Anthoon Haagsma 50:35  Douwe Koopmans 51:10

Ysbrand en Hans Jan vlak na de start

ONTBIJTLOOP TERSCHELLING 2012

Het is half negen op de zaterdag voor de Berenloop. De regen komt met bakken uit de lucht. We hebben geen twijfel over wel of niet mee doen aan de Ontbijtloop. Het regenpak aan en tegen de wind in van Midsland naar West. Bij het zwembad en dus de start aangekomen is het bijna droog. Jan Kooistra c.s zijn druk doende de laatste hand te leggen aan het start- en finish “arena”. Als ze klaar zijn is het droog. Traditie getrouw lopen we het zwembad binnen om ons in te schrijven. Daar horen we al gauw dat we ons bij het naast gelegen hotel/appartementencomplex Bosrijk moeten inschrijven. Deze verandering is een grote verbetering; meer ruimte dus overzichtelijker. Daar is iedereen het over eens.

Sfeer is allesbepalend voor het leukste hardloopevenement van Nederland

Bij uitstek....

De Ontbijtloop, met een keuzemogelijkheid tussen een afstand van 5 en 10 km, bij uitstek geschikt om je voor te bereiden op de dag van morgen, een ideale loop voor diegenen die terugkomen van een blessure, een prachtige loop voor diegenen voor wie een langere afstand dan 10 kilometer een te grote opgave is en een geweldige loop om alvast in de sfeer te komen van een gezellig en sportief weekend. De ontbijtloop, een unieke combinatie van hardlopen, de mogelijkheid om gebruik te maken van het zwembad en na afloop te genieten van een voortreffelijk en rijk geschakeerd ontbijt. Het aantal deelnemers was ieder jaar groeiend. De organisatie hield er dan ook rekening dat het aantal inschrijvingen van 400 ruim zou worden overschreden. Helaas.....het slechte weer was deze keer de spelbreker. Maar de ruim 200 deelnemers die zich niets van regen en wind hebben aangetrokken zullen geen spijt gehad hebben. Het was als vanouds. Jan Kooistra -als speaker- die je verwelkomt vanaf een kwartier voor de start, je bezig en bij de les houdt en je tenslotte wegschiet. Jan Kooistra die als je nog een kilometer te gaan hebt, als de finish nog niet in zicht is, met zijn welluidend, kenmerkend en enigszins schor stemgeluid je naar “huis” begeleidt en die je uit de anonimiteit haalt door je naam, woonplaats en loopgroep door de luidspeakers af te roepen. Wie wil dat nou missen?

Toeschouwers

Foto

Wij, van Loopgroep Sneek, in ieder geval niet. Plassen en mede lotgenoten ontwijkend begeven we ons op pad. Na zo’n 700 meter de eerste scherpe bocht en dan omhoog. Het is toch wel even wat dringen, want het pad is smal en de berm is drassig. Plots is er een grote plas water die voor ons niet is te ontwijken. Gespetter, een natte voet, een heel klein beetje gemopper. En dan als het tempo zakt, staat daar Janke van der Schaaf, de hof fotograaf van SV Friesland. Zij heeft zich zoals gebruikelijk weer eens strategisch opgesteld. Halverwege de helling als het klimwerk ons noodzaakt wat gas terug te nemen is zij onverbiddelijk. Ze legt je vast voor de eeuwigheid, hoe je ook kijkt, of je lacht of huilt, het zal haar een zorg zijn. Zij is onverbiddelijk en dus ben je de klos. Als je haar op tijd in de gaten hebt dan kun je nog je kapsel wat fatsoeneren, kun je nog even je shirt recht trekken en kun je je van de voordeligste kant laten zien. Maar meestal ben je zo met jezelf , met je “tegenstander”, met je tempo bezig dat je haar te laat in het oog hebt. Later gniffelt het thuisfront bij het zien van de foto’s. Had je niet verteld dat het een eitje was, dat je heerlijk en vooral ontspannen gelopen en genoten hebt? Uit de foto echter blijkt het tegendeel, een gezicht met verwrongen grimas, een gepijnigd slachtoffer, dat is wat er vaak van je overblijft. Ach, het leven van hardloper gaat nu eenmaal niet over rozen.

Eenmaal boven gekomen zijn de kaarten geschud; iedereen kent zijn plaats, de rangorde ligt voor een groot gedeelte vast. Er zal niet zo heel veel meer veranderen in de volgorde, want daarvoor is de afstand te kort, tenminste als je voor de 5 hebt gekozen. Even later buigen we al weer naar links; de 3 km zit er op. De 10 gaat nog op weg richting Paal 8 om via de Longway de weg terug te aanvaarden. Wij eindigen onze tocht met een voldaan gevoel. Het is een heel plezierige duurloop geworden, zoals we hadden afgesproken. Behalve dan die laatste 500 meter. Dan moet er toch nog even het onderste uit de kast gehaald worden. We zijn al met onze gedachten bezig met de dag van morgen. 

Meeloper

Uitslagen onbijtloop Terschelling, zaterdag 3 november 2012:

10 kilometer: Lieke Klasen 56:34  Inge Klasen 1:02:28  Titia Brouwer 1:07:04 
Tialda Brouwer 1:08:12

5 kilometer: Pieter Klasen 26:00  Sytse Hilbrand Boschma 26:00 Margreet v/d Meer 26:16
Frank Klasen 26:16  Tineke Algra 26:27  Jelte v/d Berg 26:44  Cécile Euwe 27:56
Jacqueline de Vries 31:11
 

DE AANLOOP NAAR DE BERENLOOP

Waarom Berenloop?

Dat Willem Barentsz (geboren en getogen op Terschelling), zeevaarder en ontdekkingsreiziger in de 16^de eeuw, aan de wieg stond van de Berenloop anno nu is vast niet bij iedereen bekend. In 1596 vertrok Barentsz op zijn schip om te pogen een Noordoostelijke Doorvaart naar China en Japan te ontdekken. Hij kwam vast te zitten in het poolijs met als gevolg een overwintering op Nova Zembla. Om aan voedsel te komen werd er gevist en op beren gejaagd. Barentsz overleefde dit avontuur niet en stierf in 1597 aldaar. In 1997 werd als sportieve afsluiting van “400 jaar Barentsz” een (halve) marathon georganiseerd. De Berenloop was een  feit. Het is in de loop der jaren uitgegroeid tot een van de populairste, mooiste en tot de verbeelding sprekende (halve) marathon van ons land. Heb je een startbewijs weten te bemachtigen dan wacht je een gezellig en schitterend evenement. En dat wil je mee maken.

Willem Barentsz in gevecht met een ijsbeer.

Schaduw

Het is al eerder op deze plaats geschreven. De Berenloop werpt zijn schaduw ver vooruit. Wie van ons een startbewijs heeft, is er niet bezig, al of niet in het geheim, met de voorbereiding op dit prachtige evenement? Wees eens eerlijk! Wie van ons wil er niet een snelle tijd lopen? Wie van ons wil niet in de voorhoede eindigen? Wie wil er nou niet sneller zijn dan..... ? Ze kunnen nog zoveel zeggen dat meedoen belangrijker is dan winnen. Dat geloven we natuurlijk allemaal! Maar toch, het hoort erbij: elkaar wat uit dagen, elkaar wat testen bij de voorbereiding en/of op de training, elkaar  bevragen hoe het er voor staat, wat hij/zij aan extra’s heeft gedaan om sneller te zijn dan ooit. In dat rijtje past ook de vraag of er zich  al een gedachte aan een streeftijd in het hoofd genesteld heeft. Je laat echter nooit het achterste van je tong zien. Je kijkt wel uit. Je houdt er tenslotte altijd rekening mee dat je die dag loopt als een krant, dat je niet de sterren van de hemel loopt, dat je de klim bij paal 8 kruipend moet nemen, dat je helemaal kapot gaat op het vals plat van de Longway, dat je te snel bent gestart, dat het té gezellig was de avond ervoor, dat je ............... Gelukkig, je hebt nog even de tijd.

Het strand bij paal 8

 Hulpmiddel

De Zoladztest is achter de rug; het inzicht wat er te verbeteren valt aan eigen snelheid wordt langzaam maar zeker duidelijk. Maar helaas het is te kort dag om een meetbaar effect te kunnen vaststellen van het individuele trainingsprogramma dat gekoppeld is aan die test. Je moet het deze keer opnieuw helemaal zelf doen. Je kunt hooguit tussen neus en lippen nog een advies vragen aan Arjen. 

Nog een hulpmiddel

Plotseling werd je op een idee gebracht. Je had er weleens van en over gehoord, maar de link met je eigen sportactiviteiten heb je tot nu toe nooit gemaakt. Je at een paar bananen, je dronk wat extra water, je stapelde wat koolhydraten, je nam tijdens het lopen een gelletje, en dat was het. Maar nu die Lance Amstrong door de mand is gevallen ben je toch wel op een idee gebracht. Doping, epo, dat je daar in dit verband nog niet aan gedacht had, wat stom. Je weet aan het eind van de Berenloop hoef je niet met het water voor de dokter: geen controle. Dus wat let je! Hoe kom je aan dat spul? Dat moet toch niet al te moeilijk zijn. Je huisarts, een sportschool bij jou in de buurt, een bevriende fysiotherapeut, de wielerclub,.......... Zij kunnen je vast wel verder helpen. 

Geweten

Maar kijk uit voordat je het in de gaten hebt, zet je een tijd neer die niemand, en zeker jij zelf niet, voor mogelijk had gehouden. Dan begint het te knagen. Je euforische stemming na afloop slaat dan plotseling om. Je bent de snelste van je hele groep. Je hebt ze allemaal verslagen. Maar toch.........geen voldaan gevoel, geen trots. Wat heb je er aan? Wat moet je er mee? Je beseft dat je dat toch niet vol kunt houden, dat je voor elke training telkens niet “dat spul” kunt innemen, dat je........Daar komt nog bij dat je integriteit, je moreel wordt aangetast, want tenslotte heb je de boel bedonderd. Het is en blijft bedrog, oneerlijke concurrentie, gemeen spel. Is het je dat allemaal waard? Neen toch zeker! 

Sfeer en het parcours maken de Berenloop uniek!

 D-day

Op de dag zelf ben je een van de velen. Al jouw trainingsmaatjes lopen in dat herkenbare en opvallende shirt, in groen of in roze. Je ziet ze ver voor je uit lopen, want zo opvallend zijn die kleuren wel. Je denkt terug aan de voorbereiding, het jennen van elkaar, het elkaar in de gaten houden en uithoren over de trainingsarbeid, enz. Je zal de eindstreep halen, met een knalrode kop, met opgeheven hoofd, met je haar als een natte dweil, met een grimas op het gezicht dat je met pijn en moeite tot een glimlach weet om te buigen. En dan weet je het weer “wat is het toch geweldig  om mee te doen”.

Meeloper

TRAINEN OP AMELAND

Het is al weer een jaar geleden dat wij met elkaar op de pier stonden in Holwerd wachtend op de boot naar Ameland. We zijn er weer; er staat een matige tot krachtige wind en woeste wolken hangen boven het wad en dus ook boven het eiland. Maar niets kan ons tegenhouden. De stemming is goed. Geen wonder; een dag uit, geen alledaagse beslommeringen, alleen maar hardlopen. Arjen kijkt bezorgd en vraagt of iedereen er is. Wij kunnen hem niet helpen, wij hebben geen flauw idee wie er allemaal zouden moeten zijn. Op goed geluk dirigeert hij ons dan maar door de controle. We gaan aan boord en maken het ons aangenaam met een kop koffie, een praatje hier en eentje daar. Oude bekenden worden gegroet, een baby  wordt bewonderd en tot het jongste lid van de Loopgroep gebombardeerd, op de foto gezet met het oudste lid en een moeder wordt tot moeder benoemd van een “wildvreemde” dochter, tot grote hilariteit van een aantal ingewijden. Zo vliegt de tijd voorbij. 

Pier van Holwerd

Over makke schapen en twijfelen
Sport Promotie Ameland is verantwoordelijk voor de organisatie. En dat gaat soepel. Niet dat deze goedwillende groep hardlopers ook maar van plan is om een spaak in het organisatorisch wiel te steken. Neen, integendeel; men komt om hard te lopen, hetzij 4, 8, 12 of 15 kilometer. We vinden een plekje in de kleedkamer, schikken wat in en zo gaan er veel makke schapen in een hok. Als we ons eenmaal in volle uitrusting buiten koesteren in het zonnetje slaat de twijfel toe; zijn we niet te warm, dan wel te koud gekleed en aan welke afstand zal ik me gaan wagen vandaag.  Als de trainers en de bijbehorende afstanden bekend worden gemaakt is er geen tijd meer om te twijfelen. We gaan los! De 15 km groep is het grootst, de rest van de groepen is wat kleiner, maar niet minder enthousiast.

Opwarmen en gaan
We wagen ons in ganzenpas over een smal paadje naar de duinen en we doen moeite om geen natte voeten te krijgen in het overgangsgebied naar bos en duin. Het is drassig en er staan veel plassen. In het bos strekken en rekken we, maken  we met draaiende bewegingen heup en schouder soepel, doen nog een paar versnellingen en dan mogen we ons zelf uitputten op de langere afstand. Het is alsof  het jongvee in het voorjaar voor het eerst naar buiten mag. Binnen de kortste keren is er van een groep nauwelijks nog sprake. Passende snelheden vinden elkaar en op het strand is het een lang gerekt lint dat tegen de wind in voort ploegt op het natte zand. Naarmate het traject vordert worden de afstanden tussen de kleine groepjes groter en groter. De 4 km groep is inmiddels al weer in de duinen en volbrengt het parcours met een voldaan gevoel. De 8 km worstelt zich naar de strandovergang om eenmaal boven zich te hergroeperen en het programma verder af te werken. In de 12 en 15 km groep hebben ze het hier en daar zwaar. Dat is ook niet verwonderlijk. Nog geen twee uren geleden was het hoog water, het zand is nat en niet overal even hard en de wind waait stevig en komt recht van voren. Maar de zon schijnt en de zee oogt wonderschoon, grauw/blauw met enorme witte schuimvlakken. Na een drietal kilometers zit het er op voor de 12. De eersten wachten vol ongeduld boven op het duin totdat de rest zich heeft bijgevoegd. De 15 ploetert nog een paar kilometer voort. Dat geldt voor wat het ploeteren betreft niet voor de voorhoede. Dat selecte gezelschap heeft geen last van wegzakken in het natte zand, noch van de tegenwind; het lijkt op afstand wel of ze zweven. De groep erachter heeft de vaart er ook nog aardig in, maar het gaat beduidend langzamer en menigeen moet naar een lagere versnelling over schakelen. En de rest? Voor de een is het wat meer zuchten, kreunen en zwoegen dan voor de ander, maar het vordert gestaag. Eenmaal boven is het leed geleden en kan men aan de terugtocht richting Nes beginnen.

Over oude knarren 
De 12 km groep is boven op de strandovergang een kort moment weer als groep bijeen, men wil verder. Twee oude knarren vinden elkaar en nadat ze schichtig opzij kijkend de ander op waarde hebben ingeschat nemen zij eendrachtig het voortouw en laten de rest achter zich. In een heerlijk tempo scheppen ze op over de in het verleden behaalde prestaties, wisselen van gedachten over te lopen wedstrijden, prijzen zich zelf gelukkig dat ze weinig last hebben van blessures, vertellen ongetwijfeld niet altijd de hele waarheid en blikken vooruit op de komende Berenloop. De zon verdwijnt, een hagelbui teistert het gehele loopgezelschap, het deert niemand. Zelfs het niet kunnen voorkomen in de laatste kilometer van een paar kletsnatte voeten mag de pret niet drukken. De “kop” van de 12 km finisht vrijwel gelijktijdig met de eersten van de 15 km. Daarna volgt de een na de ander, weliswaar op gepaste afstand, maar met een glimlach op het gezicht en een voldaan gevoel over de eigen prestatie, over de begeleiding en over het prachtige parcours.

Centrum van Nes

Moeder en dochter

De pasta smaakt en gaat er goed in, ervaringen worden uitgewisseld, de terugtocht tijden worden uitvoerig besproken, de zon schijnt, het terras lonkt en de winkels oefenen op een enkeling behoorlijk wat aantrekkingskracht uit. De verloting brengt een vijftal gelukkigen in een nog betere stemming. Dan bedanken we Sport Promotie Ameland en zeggen tot de volgende keer (Adventure Run?) en splitst de groep zich in drieën; degenen  die de half drie boot wil halen zetten de pas er in, er zijn er die wat willen winkelen, een moeder met de toegedachte dochter sluipen samen met Karin en Arjen de Chocolaterie binnen en de terraszitters slenteren naar Van Heeckeren. Het open vuur, de verwarmingslampen, een goed glas voor de een en een kop warme chocolade/koffie voor de ander, al of niet voorzien van Apfelstrudel met vanillesaus en echte slagroom maken het verblijf op het terras zeer aangenaam en vormen de basis voor een “goed gesprek” en maken het moeilijk om om vier uur af te rekenen en de weg naar de boot in te slaan. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze zeer geslaagde dag. Arjen en Karin en al die begeleiders/trainers bedankt.

Meeloper

START TO RUN NAJAAR

Zaterdag 13 oktober is de Start To Run cursus weer met groot succes afgesloten met een testloop over 3 kilometer. Na afloop stond een uitgebreide koffietafel klaar voor alle deelnemers! Leuk om te zien dat bij velen het hardloopvirus heeft toe geslagen en zij zich aansluiten bij één van de vaste groepen van Loopgroep Sneek of Loopgroep IJlst.

Onder leiding van Durk Brouwer en Karin Verploeg was deze cursus beginnen met hardlopen weer een groot succes! Op naar de volgende Start To Run cursus. Deze begint op zaterdag 9 maart.