ADVENTURE RUN 2013

Het is zaterdag 14 december. Nog ruim voor de start. De sporthal te Nes begint aardig vol te lopen. Niet iedereen heeft blijkbaar met de boot van half 10 genomen. Dat is maar goed ook. Veel bekenden, nog meer onbekenden, maar dat ligt voor de hand. Buiten is het druk. Er wordt vooral heen en weer gelopen om warm te blijven en om de tijd te doden. Mensen klitten in groepjes samen. Van de toiletten wordt veelvuldig gebruik gemaakt. Er wordt water gedronken, een banaan gegeten, een gelletje genomen. Het gebruikelijke tafereel. De weergoden zijn ons goed gezind. In Holwerd was het nog winderig, waterkoud, bewolkt, nevelig. We zijn nog niet op Ameland als de eerste weersverbetering zich aan dient. De zon komt schielijk te voorschijn en als we ons te voet op weg begeven naar Nes schijnt-ie volop en heeft de wind zich wat terug getrokken. Het is te merken aan de stemming. Werd er aan boord in een angstige nieuwsgierigheid links en rechts gevraagd naar de toestand op het strand, naar de windrichting en naar de mogelijkheid van wat neerslag, nu, onderweg naar de sporthal, hoor ik om mij heen vrolijk optimisme over wat ons te wachten staat.

Daar gaan we

We zijn op weg. Het gaat wat moeizaam vanwege het gedrang op het smalle eerste deel vlak na de start. Iedereen doet zijn stinkende best om niemand te hinderen, helaas is dat schier onmogelijk. Maar we zijn o zo tolerant, we maken excuses, we accepteren zonder morren een duw, een bijna struikelen, en we proberen ruimte te maken voor een ander en ...... te vinden voor ons zelf. Wat een verschil met het autoverkeer. Daar is het ieder voor zich, een opgestoken vinger als dank en de claxon ter ondersteuning van onvrede. Dat is verre van ons op dit moment. Wij lopen en ook nog met plezier. Even later is er ruimte in overvloed. De eerste kilometer zit er op. Rechts af en even later duiken we het bos in.Het is oppassen geblazen. Er wordt veelvuldig gewaarschuwd voor “valkuilen”. Het is hier en daar wat drassig, de bladeren bedekken de meeste ongerechtigheden, veelvuldig rechts- en linksom, en op en neer. Het eist veel van je conditie, maar het gaat voorspoedig. Als we het bos uitkomen, lopen we met de wind achter richting strand. Dan omhoog de strandopgang. Ik zie voor mij de eersten worstelen en ook weer boven komen. Ik weet niet wat ik vervelender vind, de duinopgang of de duinafgang. Vooral naar beneden is de kans om te vallen zeker aanwezig. Omhoog is een aanslag en niet alleen op je conditie, maar zeker ook op je humeur. Je weet namelijk dat je op Adventure Run nog twee keer op en af moet. Tot overmaat van ramp realiseer ik me, terwijl ik naar beneden 'dender', dat ook nog de Waddendijk twee keer beklommen moet worden. En dat allemaal voor de lol.

"Een mens lijdt................."

Het strand was aanvankelijk het gesprek van de dag. Aan boord, tijdens het omkleden, buiten in afwachting van de start en in het startvak werd de (veronderstelde) toestand van het strand uitvoerig besproken. Dat had natuurlijk alleszins te maken met de laatste heftige storm die nogal wat schade aangericht zou hebben aan strand en duinen. Maar ook hier geldt " een mens lijdt het meest van de zorgen die hij vreest".

Het is laag water en vanavond om goed 20.00 uur zou het pas weer hoog water zijn. Het ziet er schitterend uit, breed, geplaveid en een vloedlijn die slechts te herkennen is aan de rommel die achtergebleven en die zowel aan de zee- als aan de duinzijde  heel goed te belopen is. De zon schijnt en met de wind in de rug is het zelfs warm. Zo wordt de Adventure Run een makkie. Juist als het lekker loopt, met meer ontspanning in lijf en leden, moeten we omhoog, het strand af. Welgemoed begin ik aan mijn klus. Ik verheel niet dat ik er moeite mee heb en met mij velen. Of lijkt dat maar zo en is de wens de vader van de gedachte? Het stukje door de duinen is geplaveid met doornen. Het is maar een paar honderd meter, maar het gaat op en af, zodat het broodnodige herstel van de bovenbeen spieren nog even moet wachten. Het kost me ook enige moeite om mijn ademhaling weer in een aangenaam ritme te krijgen. Dat stoort me. De zon die de duindoorn een prachtige oranje gloed geeft, is de remedie om die ergernis te verdrijven. Bovenop het duin, als we 5 km hebben weggelopen, geniet ik van het geweldige uitzicht; de zee met de helder witte schuimkopjes, het gele en geplaveide strand en de kleurrijke kleding van de lopers zorgen voor een euforisch gevoel. Dan weer de afgang naar het strand, het is steil.  Om mij heen vallen er twee. Ze zijn snel op de been alsof ze achterna

gezeten worden. Nu nog een drietal kilometer over het strand. Het is een prachtig gezicht zo'n lang lint van hardlopers in de meest uiteen lopende kleuren. Het tekent zich scherp af tegen de zanderige kleuren van strand en duinen. Het zeewater rolt in een oneindig ritme het strand op. Een enkele keer een stuk wrakhout met zich meevoerend. De meeuwen blijven op eerbiedige afstand, wachtend op rust om te kunnen foerageren. Op de eerder ontstane vloedlijn ligt rotzooi. Veel  plastic flessen, hier en daar een jerrycan, wat wrakhout en plukken geel gras. Het gras houdt me bezig; het is geen zeewier, het doet me denken aan nat stro, maar even later heb ik de oplossing. Het moet afkomstig zijn vanuit de duinen, meegenomen met het water dat door de laatste storm tot tegen de duinen aan kwam. Onder onze voeten trappen we af en toe de schelpen, vooral scheermessen, aan gort. Het deert ons niet. We lopen hard, althans dat proberen we. We zien van alles, maar of het wel tot ons doordringt, is de vraag. We zijn bezig met ons zelf, met het volgende stuk van het parcours, of we denken aan onze loopmaatjes die in geen velden of wegen meer zijn te bekennen. We kijken om de haverklap op onze 'tijdmachine' om te checken of we aan onze eigen en/of andermans verwachtingen voldoen. Gaan we sneller dan gepland, dan vragen we ons af of we dit tempo verderop wel kunnen volhouden. Gaan we langzamer, dan proberen we te versnellen met altijd dat onderbuik gevoel hoe het straks zal gaan. Zo zijn we bezig in onze gedachtenwereld en ongemerkt naderen we het einde van het strand. Dat brengt ons weer met beide benen op de grond en dat moet ook wel. Eerst omhoog. Er zijn twee mogelijkheden; de kortste weg is steil en is alleen in wandeltempo te nemen, terwijl de langste de weg ons  geleidelijk omhoog zal voeren. Ik neem de langste. Eenmaal boven overzie ik het slagveld. De snelheid is er bij velen uit, er wordt gewandeld, er wordt gekreund. We gaan op weg naar het 10 km punt.  Wat zou het heerlijk zijn als het parcours nu vlak zou zijn, maar we ervaren allemaal het tegendeel. "Bergop" is pijnlijk, "bergaf" heerlijk, maar ook hier komt een einde aan. Tien kilometer, een verversingspost. Water pak ik aan, want dat is verstandig, zeggen ze. Ik neem een paar slokken, het lukt wonderwel. Deze keer verslik ik me niet. Het veld ligt behoorlijk uit elkaar. Hier en daar een klein groepje, maar zover ik kan kijken lopen de meesten wel alleen of met z’n tweeën. Ook ik loop geheel alleen. Ik vind dit het meest saaie deel van het parcours. Weinig of geen toeschouwers, een landschap dat niet erg boeit, een paar kilometer polder en heel, heel ver weg de Waddendijk. Het enige lichtpuntje is dat de helft er bijna op zit. Voor mij uit loopt een groepje van een man of vier. Ik moet maar proberen daarbij aan te sluiten. Stapje voor stapje kom ik iets dichterbij. Het is de kunst om je te beheersen. De afstand is misschien een honderdtal meters. De verleiding om met een tussensprintje aan te sluiten dringt zich in op. Je verstand zegt dat je geduld moet hebben. Door een lichte versnelling kom je toch wel dichterbij en het kost minder energie. Even later is het zover. Zwijgend gaan we voort. We passeren het bordje van de 12 kilometer. De groep valt weer uit elkaar, de een versnelt wat en een ander neemt wat gas terug. Ik word regelmatig ingehaald, ik loop net zo vaak iemand voorbij. De Waddendijk ligt hemelsbreed op een 500 meter. Het parcours laat ons nog een tweetal kilometers ploeteren voor we daadwerkelijk bij de dijk zijn.

Hans Jan in actie op het strand 

Inmiddels zijn we dus ruim over de helft. Het aftellen kan beginnen. We hebben de wind in de rug, totdat we omhoog de dijk op gaan. Deze keer heb ik er wat minder moeite mee. Met een glimlach denk ik terug aan mijn eerste keer dat ik hier liep. Wat heb ik het toen zwaar gehad. Harde wind, een natte sneeuwbui, moederziel alleen, stramme benen van de kou. Heel af en toe flarden van de speaker en de muziek bij de finish in Nes als lokkertje om je het idee te geven dat het einde nabij is, terwijl je best weet dat er nog een zestal kilometers te gaan zijn. Vandaag loop ik te midden van lotgenoten, het sneeuwt niet, het is minder koud, de wind draagt vandaag het geluid niet zover als toen, want ik hoor niets anders dan het geroffel van onze schoenen op het wegdek, het gehijg van onze ademhaling en geluid van de wind langs onze kleren. Af en toe wisselen we een blik van verstandhouding. Gesproken wordt er niet. De groep valt even uiteen bij de verversingspost (15 km), maar het tempo zakt, zodat er na enkele tientallen meters een hergroepering kan plaats vinden. De zon laat het behoorlijk afweten. De polder in zijn oneindige grauwheid van december oefent toch wel enige bekoring op mij uit. De mate van vermoeidheid is blijkbaar bepalend voor het al of niet ervaren van schoonheid van de omgeving.  Schuin naar rechts tekent zich het silhouet van Buren af als een donkere vlek. Vrijwel recht vooruit dat van Nes, minder duidelijk. Dat ligt voor de hand, want is nog verder weg. We passeren het 17 kilometerpunt, slaan een haak naar links en even later naar rechts. Het is uitkijken en voorzichtig voortgaan. Vermoeidheid, een klinkerweggetje, in het midden hoog en naar beide kanten aflopend, kuilen in het wegdek, paardenstront en plassen. Een uitglijder ligt op de loer. Buren ligt voor het grijpen. In het dorp heeft zich een handje vol toeschouwers verzameld voor het café. Met het glas in de hand en in een jolige stemming wensen ze ons veel goeds. We nemen het voor kennisgeving aan. Niet iedereen heeft het even gemakkelijk die laatste drie kilometers. De snelheid is er uit, er wordt ook gewandeld hier en daar. Mijn eigen groep is inmiddels uit elkaar gevallen. Ik kan het nog redelijk lopende houden, al stel ik voor me zelf vast dat het tempo wel iets gezakt zal zijn. Ik kijk niet meer op mijn "horloge" om dit te kunnen verifiëren. Ik zie het wel waar ik op uitkom. Die laatste paar kilometers gaan toch snel voorbij. Niet in werkelijkheid, maar in gedachten. Hoe het komt, vraag het me niet. Ik vermoed evenwel dat de afleiding groter is; er zijn meer mensen langs de kant van het parcours. Ze wandelen, ze roepen wat, maken een foto, je hoort muziek, er zijn ook meer obstakels, zoals stoepranden, hekken, paaltjes, auto's en fietsers links en rechts. Je moet goed opletten. Kortom je hebt je "handen" vol en je bent niet meer bezig met de pijntjes die je voelt en de vermoeidheid die bezit van je genomen heeft. Het is de omgeving waarmee je in gedachten aan het werk bent. Plotseling is daar de boog van de finish. Je perst er nog een laatste sprintje uit, althans iets wat er voor door moet gaan. En dan zit het erop.

Het zit erop!

Na afloop

Ik leun tegen het hek, even bijkomen. Wonderlijk, hoe snel dat gaat. De hartslag daalt naar een aanvaardbaar niveau. Even later doe ik een paar stappen, stijve benen. Gelukkig, dat is maar even. Ik neem wat te drinken en een poncho aan, maak links en rechts een praatje. We wisselen onze ervaringen uit. Tevredenheid en een voldaan gevoel overheersen. Ik ben niet uit gewoond. Dankbaar neem ik mijn shirt in ontvangst. Ik ben er blij mee, want je krijgt er niet altijd een met lange mouwen. Het is voorbij. Je wordt overvallen door een leegte. Tenslotte leef je er altijd weer naar toe. Van te voren wat spanning. Hoe zal het gaan, te veel, te weinig getraind, uit welke richting komt de wind en wat zal de tijd worden, genoeg gegeten en gedronken? Ach, wie herkent dit niet? Enige onzekerheid is mij niet vreemd. Meedoen aan de Adventure Run heeft altijd iets bijzonders. Wat dat is? De sfeer, de start en finish midden in het dorp Nes, het parcours door het bos, over het strand, door de duinen en de polder, de Waddendijk, de finish, het publiek, de tijd van het jaar en vooral niet te vergeten de koude douche na afloop die je op de koop toe neemt. Op het verwarmde terras heffen we het glas en met een warm gevoel aanvaarden we de terugtocht en nemen afscheid van weer een geslaagd evenement.

Meeloper                                                                                                   foto's Janke van der Schaaf

MORRARUN HEMELUM

Morrarun Hemelum, zondag 8 december 2013.

Uitslagen:

16 kilometer  Gerrit Dijkstra  1:19:51  Bert Rienstra  1:23:42

10 kilometer  Erik Bouma  37:27  Johan de Jong  47:50  Peter Yntema  50:03  Alice v/d Akker  1:00:14
Albert Rameau  1:00:30  Mirjam Westerhoff  1:04:06

5 kilometer  Maurits de Jong  24:47

Albert neemt een groepje dames op sleeptouw

BOLSWARD SINTERKLAASLOOP 2013

Het is druk in en om de sporthal in Bolsward. We zijn in afwachting van de start van de Sinterklaasloop. In no time zet Jan Kooistra de finishboog van SV Friesland op zijn plaats en brengt de tijdwaarneming in stelling. De Sint arriveert in gezelschap van zijn knecht zwarte Piet. Je krijgt trouwens niet de indruk dat er tussen die twee een gezagsverhouding baas knecht bestaat. Piet groet, slaat menigeen amicaal op de schouder, slaat zijn arm om vrouwelijk schoon en voert het hoogste woord. Sint is volgzaam en geniet zichtbaar van de wijze waarop Piet met de mensen om gaat. Hij is zelfs een beetje jaloers.

Om zeven uur geven beiden het startsein. Het gebruikelijke tafereel. Een horde hardlopers zet zich in beweging. De voorhoede snelt weg, daarachter komt de rest langzaam maar zeker op gang. Het onvermijdelijke gedrang. Een elleboogje hier, een duwtje daar, een sorry en altijd begrip voor het ongemak. Het is prachtig loopweer. Windstil en een frisse temperatuur. Dat nodigt uit tot vrolijkheid.

Bij de sporthal is het stil. Een paar vrijwilligers en natuurlijk Jan Kooistra blijven achter. Zij weten dat ze niet veel tijd gegund worden om koffie te drinken. Tenslotte is het parcours "maar" 7,5 km lang en bij een snelheid van laten we zeggen voor het gemak van  maximaal 20 km per uur melden de snelsten zich over ruim 20 minuten. Het gros zal het wat kalmer aan doen. Dat is natuurlijk ook maar betrekkelijk. Hoewel iedereen voor zijn plezier op pad is, is het nauwelijks denkbaar dat hij/zij niet zijn uiterste best wil doen om zo snel als-ie ook maar kan de finish te bereiken. Dus ook de laatsten verdienen even veel waardering voor hun geleverde prestatie als de eersten. En zij die winnen beseffen dat zij alleen maar kunnen winnen, omdat er anderen meedoen die langzamer zijn.

Het parcours voert ons door en aan de rand van Bolsward. Er is verlichting. In het buitengebied, daar waar het parcours onder de snelweg doorgaat, is het licht erg schaars. Dat wordt goed gemaakt door brandende fakkels die er door de organisatie zijn neer gezet. En dat is prettig en zorgt voor een toch wat feeërieke sfeer. Of iedereen dat beseft, blijft de vraag. Ruim de helft zit er dan op en voor velen zal het tempo iets zijn gezakt, want ook op deze afstand kan de vermoeidheid je parten spelen. En dan ben je met je zelf bezig om te overleven.

Op de cruciale punten onderweg staan vrijwilligers die je de weg wijzen en opmerkzaam maken op obstakels en die zijn er veelvuldig. Stoepranden, geparkeerde auto's, paaltjes en hekken het is en blijft opletten en uitkijken. Gelukkig ook dit jaar zijn er geen grote ongelukken, slechts een enkeling is gestruikeld over het een of ander, maar kon zijn weg vervolgen.

Als we de finish naderen staat er een handje vol toeschouwers. Zij wachten op bekenden. Zij die gefinisht zijn doen hetzelfde. Vooral om ervaringen uit te wisselen. Langzaam maar zeker gaat dan iedereen zijns weegs. Niet zonder het kaartje ingevuld te hebben met de gelopen tijd en daarvoor in ruil een banketletter in ontvangst te hebben genomen.

Er is geen wanklank gehoord. In tegendeel, na afloop alleen maar tevreden gezichten en lovende woorden over het weer en de organisatie. En zwarte Piet was in gezelschap van de Sint allang weer naar een ander feest.

Meeloper

Uitslagen 7.8 kilometer.

Erik Bouma  28:06  Jan Siep vd Bos  33.40  Anneke Heida  36:20  Anja Kok 36:27
Klaas v Tricht  37:24  Frank Klasen  37:25  Grietsje Valkema  37:53  Esther Vellinga  39:01
Nelie Jasper  39:01  Jelte vd Berg  39:04  Martin vd Zee  39:17  Hieke Osinga  41:53
Alice vd Akker  42:05  Dieuwke vd Laan 42:05  Hendrika Terpstra  42:05
Barbara Brands  43:00  Albert Rameau  44:20  Arie Lootsma  45:38  Wiep Wiersma 45:43
Titia Brouwer  45:55  Tialda Brouwer 47:20

2e WINTERLOOP SNEEK

Winterloop Sneek, zondag 1 december 2013. Uitslagen: 8.9 kilometer.

Jurjen Jagersma  35:29  Hans Jan Jasper  39:11  Redmar Vrieling  42:23  Pieter vd Bosch  43:02  

Bert Rienstra 43:09  Martin vd Zee  44:46  Marcel vd Pol  45:13  Nelie Jasper  46:34

Anthoon Haagsma  47:55  Leen vd Meer  52:04  Albert Rameau  52:30  Kiki de Boer  54:20

Martin vd Zee neemt een groep op sleeptouw

SLACHTERIN WOMMELS

Jan Siep

Slachterrin Wommels, zaterdag 23 november 2013.


Uitslagen: 21km Ibo Jan Bosma  1:36:58  Jan Siep v/d Bos  1:46:45  Peter Yntema  1:49:47


10km Erik Bouma  37:19  Bert Rienstra  49:53  Gerke Gerritsma  55:28  Dieuwke v/d Laan  58:37


Hendrika Terpstra  58:40  Mirjam Westerhoff  1:04:45  Dave Jong  1:05:16

Bert Rienstra

LUISTEREN NAAR JE LICHAAM

Luisteren?

Doorgaans op dit blog de belevenissen van loopgroep Sneek en IJlst over de loopjes, trainingen en andere activiteiten van deze en gene. Nu eens een stukje over hoe het is om eventjes niet meer hard te mogen en ook niet kunnen lopen. Hieruit blijkt maar weer dat er meer is dan hardlopen, gezondheid staat voorop.

Luisteren naar je lichaam is een opmerking die we altijd gebruiken in de 1^e les, en later ook vaak, van een nieuwe Start to Run cursus. Luisteren en horen zijn ook weer verschillende zaken. Je hoort wel dat de fysiotherapeute  zegt dat je een forse blessure hebt maar luisteren? Liever niet, maar je moet wel. Zo verging het mij al vaker de afgelopen jaren.

Op het moment dat de trainingen in afstand en snelheid stijgen protesteert het lichaam. Ach denk je dan “gaat wel over” maar de realiteit is nu anders. Op zondag 6 oktober na de clinic training vanuit Burgwed was het mis, last van de knie en veel pijn. Ik had al een paar weken last maar kon redelijk meedoen met de trainingen. Het zal toch niet denk je dan, ook in 2012 al met een halve blessure de Berenloop gedaan, en nu weer problemen? In juni / juli ook al een paar weken bij Fysio-Actief gelopen met rug en daardoor ook beenklachten.

’s Maandags naar de Fysio en ja hoor BINGO, ik heb goed en slecht nieuws zei de therapeute: “Je mag de Berenloop niet doen en het goede nieuws is dat het weer over gaat.” Elke maandag de ontsteking aan binnenste knieband behandelen en thuis oefeningen doen, een verhuizing van zoonlief gooide roet in het eten, teveel tillen en door de knieën, stom maar wat moet je? Toch ging het steeds beter en was ook door mijn bezoekjes heen aan de Fysio. Op goed advies ben ik daarna bij Fysio-Actief gestart met begeleid sporten om kracht en een betere rompstabiliteit te trainen.

Het weekend van de Berenloop waren we op Terschelling voor een weekje vakantie en konden we lekker fietsen en wandelen. Rust deed me goed en vol goede moed ging ik weer aan het werk. Toch bleef de pijn en steeg het gevoel dat er meer aan de hand was met de knie. Op donderdag 14 november toch maar naar de huisarts, diagnose “lopers knie”. Samen met de eerdere diagnose van de knieband viel alles samen en kon ik nog beter de juiste oefeningen thuis doen. Gelukkig maar dat er niets echt kapot is in de knie dacht ik. Het rare gevoel om niet meer te kunnen lopen kon op de trainingsdag op Ameland weer iets wegvloeien omdat je weet dat er progressie zit in het herstel. Je wilt graag maar dan klinkt het weer: “Luisteren naar je lichaam.” Ik weet zeker dat het weer goed komt binnenkort en hoop dat de deelname aan de 10^e Adventure Run voor 5 km mogelijk is. Zegt het lichaam dan dat het niet kan dan is het niet anders en richt ik me op verder herstel.

Laat dit verhaal een les zijn voor een ieder met een blessure om goed te luisteren wat je lichaam aangeeft.

De Olympiër. 

ZEVEN HEUVELENLOOP NIJMEGEN

Zeven heuvelenloop, zondag 17 november 2013

Uitslagen 15km:  Anthoon Haagsma  1:24:58  Kiki de Boer  1:39:30  Hinke Osinga  1:39:30

AMELAND

Het is zaterdagmorgen, nog vroeg. We zijn op weg naar Holwerd voor de oversteek naar Ameland, om hard te lopen. Met ons zijn er nog zo'n 50 op weg voor een looptraining in een andere omgeving dan de gebruikelijke. Een dag lopen in den vreemde! Voor elk wat wils, iedereen kan meedoen.

 

Groepsfoto

Voor de vertrekhal in Holwerd delen Arjen en Karin de bootkaartjes uit. De stemming zit er in. Wat wil je ook: ideaal weer om te lopen en geen dagelijkse beslommeringen en zorgen anders dan verwachtingsvol uit kijken naar wat de dag zal brengen. Geheel zorgeloos is het toch ook weer niet. Het uitdelen van het bootkaartjes gaat gepaard aan de vraag op welke afstand je vandaag de uitdaging wilt aan gaan en of je al of niet grensverleggend bezig wilt zijn: 5, 8, of 15 kilometer.

Het is klokslag half tien als de boot vertrekt. Het is ongelooflijk druk aan boord. Een gemêleerd gezelschap: toekomstige profvoetballertjes, cultuur snuivende mensen van middelbare leeftijd, natuurvorsers in camouflage pak, doodgewone recreanten in vrije tijds kleding, eilanders in hun dagelijkse kloffie en een gezelschap 'hard' lopers, de een in vol ornaat en de ander een sporttas meezeulend. Aan boord lijkt de stemming op die van een schoolreisje. Lunchpakketjes worden geopend, koffie en vooral water gedronken. Het trainersgilde bereidt zich in een apart hoekje voor op de dingen die gaan komen: het 'bezetten' van de sporthal, het verkennen van de verschillende routes, het indelen van de leiding, het bewaken van de tijdsplanning in verband met de huur van de sporthal, de mogelijkheden van een gezamenlijke warming up en loopscholing, een calamiteitenplan en natuurlijk niet te vergeten, op basis van vrijwilligheid, het nazitten op het terras bij Van Heekeren.

Warming up

Eenmaal op het eiland in ganzenpas naar de sporthal in Nes. Omkleden en dan verzamelen op het pleintje voor de hal. Arjen heet iedereen nogmaals welkom, vertelt iets over het programma van de dag, maakt er melding van dat Durk en hijzelf de 8 kilometer zullen begeleiden, helaas noodgedwongen op de fiets vanwege enig ongemak. Karin neemt de 5 kilometer groep bij de hand en Frank zal het zestal kilometervreters over strand en door de duinen 'jagen'.

Maar eerst worden we onderworpen aan het regime van Arjen voor een gezamenlijke warming up en loopscholing. Het moet een fraai gezicht zijn daar op het weilandje: een kleurrijk zootje ongeregeld dat zich zwaaiend, heupwiegend, buigend, kreunend en hijgend in het zweet werkt, in een prachtig duinlandschap, omzoomd aan een kant door het Amelander bos en op de achtergrond het ruisen van de zee. Er wordt gelachen om elkaars onvermogen om tegelijkertijd knieheffend en beide armen tegengesteld ritmisch en in volmaakte coördinatie in beweging te krijgen. Het mag de pret niet drukken. We doen ons best om het Arjen zo goed mogelijk na te doen. Durk probeert het potsierlijk gedoe in foto's vast te leggen. Als we dat allemaal achter de rug hebben gaat het los. Verwachtingsvol stort men zich in het avontuur; lopen in een  onbekende omgeving.  De 15 kilometer vertrekt als eerste en verdwijnt het bos in. De groep van Karin volgt spoedig in dezelfde richting. Durk en Arjen leggen uit waar men langs moet lopen om bij het strand te komen, want zijzelf mogen niet fietsend het bos door. Tot dan gaat het allemaal goed. Daarna is het kaartlezen voor twee van de drie groepen blijkbaar geen dagelijkse kost, met het gevolg dat de oorspronkelijke geplande afstanden ruim overschreden moesten worden om weer 'thuis' te komen.

 

Even rusten na het strandgedeelte

Na afloop is een ding duidelijk. Hoewel alle routes aan boord door het begeleidingsteam uitvoerig zijn door gesproken en bestudeerd, met nadruk de aandacht werd gevestigd op de markante herkenningspunten, iedere trainer in het bezit werd gesteld van een ingetekende computer uitdraai van de route waar zij/hij verantwoordelijk voor zou zijn en de trainers niet geheel onbekend zijn op het eiland, is het toch mis gegaan. De 5 werd 8, de 8 werd 10, de 15 werd 16 kilometer, met als gevolg dat een aantal de reserves moest aanspreken, in een gemoedstoestand die zich niet laat beschrijven, om de sporthal te bereiken. Toen iedereen terug was op het punt van uitgang vroeg men zich in alle oprechtheid af of hier misschien ook opzet in het spel was. Wat Karin, Durk, Arjen en Frank ook aandroegen om de ellende te verzachten, om de aandacht van de pijnlijke en vermoeide spieren af te leiden, het mocht niet baten. Van het mooie en windstille weer werd nauwelijks nog genoten, van de schoonheid van het afwisselende parcours met al zijn ups en downs bleef niets meer over en van een voldaan gevoel na afloop van een geleverde prestatie was even niets te merken.

van Heeckeren

Wat kan een warme douche dan een zalvende en helende werking hebben op de menselijke geest en de fysieke gesteldheid. En eenmaal op het verwarmde terras bij Van Heekeren onder het genot van een hapje en drankje blikte men tevreden terug op een geslaagde, prachtige dag en werden de beproevingen van de dag gemakkelijk weg gewimpeld. Het strand, het was een makkie, werd geroemd om z'n hardheid, de duinen geprezen om het op en af, het parcours om de afwisseling en de natuur om de rust, zoals het alleen in de herfst kan zijn.

Aan alles komt een eind, zo ook aan deze dag. Opstaan van die lounge banken gaat niet voor iedereen even soepel, maar wandelend en kletsend op weg naar de veerboot wordt dat ongemak ook weer snel vergeten. Er is maar een samenvattende conclusie: dit is voor herhaling vatbaar.

Meeloper

Het team Ameland(Frank, Durk, Arjen en Karin)bedankt jullie voor de vele leuke en postieve reactie's die wij na afloop via mail en facebook hebben ontvangen. Volgend jaar staat de training op Ameland zeker weer op het programma!

MARATHON SNEEK EN MEER

'Mar.athon rond Sneek en meer', een uniek evenement voor hardlopers en wandelaars

Met de nodige weemoed denk ik terug aan de Berenloop die helaas, maar terecht, afgelast moest worden. Peinzend over de komende loopevenementen, Wommels en Ameland, gaan mijn gedachten ook uit naar eind december, naar de kortste dag. De dag dat je moet, nou moet, laten we maar zeggen kunt inschrijven voor de '(halve) Mar.athon rond Sneek en meer'.

Start testloop

Testloop

De nuleditie, zeg maar testloop, van de 'Mar.athon rond Sneek en meer' vond plaats op 22 juni 2013. Dat was noodzakelijk om na te kunnen gaan of de planning klopt, waar mogelijke knel- en aandachtspunten in de route zijn. Om te bekijken of het parcours aan de verwachtingen voldoet. Op welk tijdstip de start van de halve marathon moet plaats vinden, opdat de hele en de halve marathoneurs elkaar niet (te veel) voor de voeten lopen. Of de duisternis, want er wordt in de avond gestart en dus moet er in het donker worden gelopen, niet te gevaarlijk voor de lopers wordt en welke extra maatregelen dan eventueel getroffen moeten worden. Of er voldoende ruimte is voor de drinkposten. Hoe zal het gaan bij de oversteek over de Noorder Oude Weg bij zeilschool Rufus? Kunnen de fietspaden langs de boorden van de Goingarijpster Poelen en het Sneeker Meer een grote hoeveelheid lopers verwerken? Welke verkeersmaatregelen moeten er genomen worden. Enzovoort.

Terzoolster sluis

De start van de hele marathon zal plaats vinden bij de Waterpoort in Sneek, die van de halve bij de brug over het Heresyl, even ten oosten van Terherne. Vanaf de Waterpoort voert de route via het Rasterhofpark naar Oppenhuizen en Uitwelleringa. Vandaar over het fietspad langs de oude weg richting Joure om halverwege af te buigen naar het Jentsje Mar, waarna met een oversteek over de Noorder Oude Weg de lopers op weg gaan naar Goingarijp. Dan richting Terherne over het fietspad langs de boorden van de Goingarijpster Poelen om bij de brug over het Heresyl de halve marathoneurs op te pikken. Gezamenlijk verder door Terherne naar Oude Schouw, dan langs het Prinses Margrietkanaal naar de Terzoolster sluis en vervolgens langs de boorden van het Sneeker Meer richting Sneek met een vervolg door het stadscentrum naar de finish bij de Waterpoort. Deze route door het meren- en weidegebied is een garantie voor een afwisselend parcours en voor mooie vergezichten over land en water, met een unieke oversteek over de Noorder Oude Weg en het sluisje bij Terzool en waarbij de laatste 7 kilometer met de invallende duisternis garant staat voor een aparte ervaring.

Finish Waterpoort Sneek

De langste dag, 21 juni 2014

Wat kun je verwachten? De (halve) 'Mar.athon rond Sneek en meer' start in Sneek bij de Waterpoort op 21 juni, de langste dag, 2014 en wel aan het begin van de avond. Met dien verstande dat de halve op de bus stapt om vervoerd te worden naar de brug  bij Heresyl (Terhorne), waar de start plaats vindt. De hele mag lopend die afstand overbruggen door vanaf de Waterpoort in Sneek op weg te gaan. Het gehele parcours is verhard, loopt grotendeels over fietspaden en dus voor het grootste deel auto vrij. De omgeving is afwisselend: schitterende vergezichten over land en water, lopen langs de boorden van het Sneeker Meer, de Goinggarijpster Poelen, langs het Prinses Margriet Kanaal. Je vangt een glimp op van de Terkaplester Poelen en de Witte en Zwarte Brekken, je loopt over een ponton om van de ene kant van de Noorder Oude Weg aan de andere kant te komen, je loopt over een sluis bij Terzool.  De route voert je langs sloten en vaarten met bloeiende waterlelies, met bermen begroeid met Fluitekruid en manshoge Bereklauwen, met de bloeiende Vlier en overal het geel van paarde- en boterbloemen en het roodbruin van de zuring in bermen en weilanden. Op elke deelnemer, wandelaar en hardloper, zal deze loop zonder enige twijfel een onuitwisbare indruk achterlaten.

De inschrijving zal plaats vinden op de kortste dag van dit jaar, dus op 21 december a.s.

Meeloper

MARDERHOEKLOOP

Peter en Ysbrand in actie tijdens de Marderhoekloop

Marderhoekloop Oudemirdum, zaterdag 9 november 2013

Uitslagen: 15,8km

Wytze v/d Zee  1:20:47  Minne Wiersma  1:21:02  Peter Yntema  1:23:36  Ysbrand Valkema  1:24:00
Lydia Wiersma  1:36:59

Uitslagen 4.3km

Linda Ypma  24:48  Pytrick Amsterdam  24:47  Jack Nobbe  27:28

BERENLOOP '13

Ach, wat jammer dat het niet doorging. Gisteren overdag nog alle hoop, 's avonds nadat het bericht door kwam dat de hele marathon was afgelast, gedachten tussen hoop en vrees. 's Nachts een paar keer wakker geworden en geluisterd naar de wind. Maar vanuit een appartement in Boschrijck was er geen wind te horen. Vroeg opgestaan en dan om acht uur het bericht. We lopen even naar buiten, het waait hard, wolken jagen achter elkaar aan, boomtoppen zwiepen heen en weer, de zo'n laat zich af en toe even zien. We 

Groepsfoto van de "alternatieve Berenloop"

snappen het wel, maar jammer is het, niet alleen voor ons, vooral voor de organisatoren We verplaatsen ons in hun schoenen. Wat zullen die gewikt en gewogen hebben; storm, zware windstoten, kans op onweer, regen, waarschuwing KNMI code geel. Stel: het onweert en er zijn hardlopers op het strand, harde windstoten en vallende takken in het bos en er zijn hardlopers, zware regenbuien en een daling van de temperatuur en de kans op onderkoeling. Je moet er niet aan denken. Onaanvaardbare risico's. Jammer, maar helaas, het is de enige juiste beslissing.

denkbeeldige start

 In alle toonaarden laten de smartphones weten dat er weer een bericht is. Onophoudelijk worden er over en weer berichten verstuurd. Het gaat maar over een ding: gaan we wel of niet met elkaar er op uit om toch een stukje te lopen. Om 11 elf uur is het verzamelen bij Boschrijck. Voor elk wat wils, een drietal begeleiders op de fiets, en een keuze tussen tien dan wel twaalf kilometer. Eenmaal op weg zijn we niet alleen. Het wemelt van hardlopers, ze lopen alle kanten op. Bij de Brandaris is het een drukte van belang. Vrijwilligers zijn druk in de weer om alles op te ruimen. Groepjes lopers vertrekken vanuit een fictief startvak. Ook wij doen alsof. Bij het Groene Strand krijgen we de volle laag. We slaan niet links af, maar nemen het fietspad langs De Walvis. We begrijpen de beslissing en delen dat uitvoerig met elkaar. Half wind, in beresterke windvlagen

op naar het Groene strand

kost het moeite de rechte lijn te bewaren, een enkele vlaag maait bijna de benen onder het gat vandaan. De zon schijnt, koud is het niet. Eenmaal op de Longway is het druk, groepen ploeteren tegen de wind in, rode koppen, verwaaide haren, fietsers diep voor over gebogen, wandelende hardlopers, wapperende kleding. Wij lopen nog voor de wind, wat gaat dat gemakkelijk. Oppassen dat we ons zelf niet voorbij lopen.

Bij het Strandhotel (Paal 8) is het een drukte van belang; nieuwsgierige fietsers en wandelaars worstelen zich naar het strand. Daar komen hardlopers vandaan. Wij besluiten om terug te keren. Nu is het onze beurt. Het duurt even voor we ons ritme te pakken hebben. In de beschutting van het bos komen we weer op adem. We wisselen van gedachten over onze worsteling met de tegenwind. We verlaten de Longway en gaan op weg richting Cranberry schuur en om vervolgens weer naar 'huis' te gaan. Onze conclusie is zonder enige twijfel: 'volkomen terecht dat de 17de Berenloop is afgelast'.

 

voor de wind, wat gaat dat makkelijk

Even later op de fiets om het shirt op te halen. Hier en daar wat gemopper. Onbegrijpelijk! We horen dat er bij de organisatie gevraagd wordt naar restitutie van het startgeld! Nog onbegrijpelijker!

In de loop van de middag op de fiets nogmaals naar Paal 8. Op het strand word ik gezandstraald. Het zand knarst tussen de kiezen. Wat wandelaars en een enkele hardloper. Ik haal de schouders op. Op de Longway ervaar ik dat het fietsen met deze tegenwind nog meer kracht en energie kost dan vanmorgen toen we hier hard probeerden te lopen. Eenmaal in West onder het genot van een glas wijn hebben we het er nog eens over. Het is jammer, maar een terechte beslissing.

meeloper

WINTERLOOP SNEEK

Uitslagen van de 1e winterloop Sneek, zaterdag 3 november.

8.9 kilometer

Ysbrand Valkema  42:52  Redmar Vrieling  44:19  Bert Rienstra  46:01  Pieter van den Bosch  46:42

Martin van der Zee  47:07  Marcel van der Pol 47:16  Anthoon Haagsma  48:59  Nelie Jasper  49:23

Ysbrand en Pieter in actie tijdens de 1e winterloop(foto R.Reinsma)

KLEINTJE BERENLOOP

Het is zaterdagmorgen. Een waterig zonnetje, windstil en een temperatuur rond de 12 graden. Het is nog vroeg. Vele vrijwilligers zijn druk doende alles klaar te maken voor de start van Kleintje Berenloop, de opvolger van de Ontbijtloop.

De Ontbijtloop ooit bedoeld als een opwarmertje voor het grotere werk op zondag, werd in de loop der jaren steeds populairder. Vooral voor diegene die nog niet toe zijn aan een halve marathon en voor diegene die genoeg hebben aan maximaal 10 kilometer was het een ideale gelegenheid om niet alleen als toeschouwer het weekend door te brengen. 

Kleintje Berenloop, opvolger van de ontbijtloop

Maar dat de toeloop op deze zaterdag zo groot zou worden overtrof de verwachting. Ruim voordat het startschot zou klinken moest de inschrijving voor voor de 5 km al gestopt worden. Toen was al te voorzien dat een handmatige registreren van de gelopen tijden een bereklus zou worden. Dus zal er ongetwijfeld volgend jaar gebruik gemaakt worden van een elektronische tijdregistratie.

De vuurpotten op het terras van residentie Boschrijck worden aangestoken, aan de kraampjes voor    water, sportdrank, de koffie en een hapje wordt de laatste hand gelegd. Jan Kooistra, als speaker, informeert over starttijden, over de startrichting en over het parcours, Jouke Valk bedient de computers in de nieuwe aanhanger van SV Friesland, het zenuwcentrum, terwijl Piet Noordenbos telefoneert, controleert en overlegt met deze en gene.

Klaas en Pieter

 Het gesprek onder toeschouwers en deelnemers wordt beheerst door de twijfel over het doorgaan van de Berenloop op zondag. Het is niet voor te stellen. Windstil weer, het zonnetje en een aangename temperatuur en morgen voor het Waddengebied een waarschuwing met code geel. Dus een stormachtige wind, buien met .......... een kans op onweer. Ik laat me vertellen dat vooral dat laatste van doorslaggevende betekenis kan zijn. Het is afwachten.

We worden naar de start gedirigeerd. Eerst de 5 km en vijf minuten later de 10 km. Het vertrek verloopt zoals gebruikelijk gedisciplineerd. Een kleurrijk gezelschap zet zich in beweging. Natuurlijk, zij die voor een snelle tijd, dan wel een p.r. gaan worden alle ruimte gegund. De turbo gaat aan, zwijgzaam snellen zij voort. De echte recreanten volgen druk pratend. Prachtige herfstkleuren links en rechts. Ik loop achter een groepje. Zij praten over morgen, over de te verwachten eindtijd, over het te lopen tempo en of ze morgen de eerste 10 kilometer bij elkaar zullen blijven. Wat mij betreft bekijken ze het maar! Ik denk niet dat het ze zal lukken, gezien de inspanning die het een enkeling kost. Ik ga er voorbij, sla rechts af en volg het fietspad richting Halfweg. Mijn gedachten gaan uit naar morgen, maar dan doe ik Kleintje Berenloop geen recht. Dit parcours heeft z'n eigen bekoring; beschut lopen, uitsluitend over fietspaden, met een stevige klim en een lange afdaling, prachtige herfstkleuren en een afstand die te overzien is. Vergelijk dat maar eens met de ( halve) marathon van morgen. Even later gaat het omhoog. Voor mij ploetert een drietal voort, elkaar voortdurend moed in pratend. Ze nemen het hele fietspad in de volle breedte in beslag. Ik passeer door de berm; een verontschuldiging valt mij ten deel. Als ik boven ben, kan ik het niet laten even om te kijken. Ze moeten nog een twintigtal meters en dan zullen ze vast opgelucht aan de afdaling beginnen. Dat doe ik inmiddels ook. Beneden gekomen, naar links en dan nog een 700 meter. Jan Kooistra verwelkomt iedereen bij de finish. Dan is er water, sportdrank een beertje als sleutelhanger.

Jelmer

Ik voeg mij bij het talrijke publiek om de 10 kilometer lopers te verwelkomen. Terwijl het op het plein en het terras bij Boschrijck steeds drukker wordt. De sfeer is er feestelijk, de stemming is vrolijk, de zo'n schijnt, de temperatuur is aangenaam, de koffie en de pondkoek smaken goed en wie het koud heeft kan zich warmen bij en aan de vuurpotten. Jouke Valk cs verwerken geconcentreerd alle gegevens, opdat wij z.s.m. over de uitslagen kunnen beschikken en ondertussen staan zij menig vragensteller te woord. Een ding lijkt mij zeker: Kleintje Berenloop is een groot succes en zal volgend jaar nog meer dan de huidige ruim 500 deelnemers gaan tellen.( foto's Janke van der Schaaf)

Meeloper

START TO RUN NAJAAR 2013

Vanaf 7 september jl. 6 weken lang gingen elke zaterdagmorgen weer ruim 30 deelnemers naar de Start to Run trainingen in het parkje achter het zwembad. Vanaf de 1^e dag een dol enthousiaste groep van diverse pluimage, van ervaring tot absoluut geen ervaring met hardlopen. Met de juiste adviezen van de trainers over houding, schoenen, kleding, eten luisteren naar je lichaam en hoe leuk het trainen bij een loopgroep eigenlijk wel niet is, hebben de meeste ook de test gelopen. Dat ze uiteindelijk na 6 weken die 3 km kunnen lopen snapt bijna niemand nog bij de 1^e dag. Door de opbouw in het schema en het trouw doen van het huiswerk redden ze het echter wel. Onderweg zijn er helaas altijd mensen die om diverse redenen het hele traject niet mee kunnen doen, jammer maar volgende keer gewoon weer proberen.

Als afsluiting op 12 oktober de test van 3 km in eigen tempo, de koffie is geregeld door de trainer, de koeken, eigen gebakken cupcakes, dúmkes en cake wordt door de deelnemers verzorgd. Een geweldige afsluiting door deze toppers en de start naar de verslaving die hardlopen heet. De shirtjes worden uitgedeeld, maatje groter of kleiner, staat je goed deze kleur hoor je regelmatig. Net op tijd voor de regen is iedereen naar huis gegaan en wordt er opgeruimd.

Wij als trainers hebben het traject als zeer prettig ervaren en hopen dat men doorgaat met trainen. Velen zullen de oversteek naar Ameland wagen om daar op 16 november de onze eigen trainingsdag mee te maken. Ook zijn er veel die zich al hebben opgegeven voor de 5 km van de Adventure Run in december.

We zien ze straks weer terug op de diverse trainingsdagen van Loopgroep Sneek., van harte welkom.

Uitslag van de test:

Sijtze                  16.23                     Janet                      21.47

Pytrik                 16.30                     Ines                        21.47

Machiel              18.00                     Audrey                   21.50         

Jana                   18.00                     Jeanette                 21.53         

Jellie                   18.48                    Wilma                     21.50

Jack                    19.14                    Rixt                        21.54

Dorathea            20.13                    Susan                     22.00

Jade                    20.14                    Christina               22.30

Annemarie          20.15                    Anna Renske         22.48

Jose                    20.23                     Siepieta                 22.55

Christy               21.25                     Wiepkje                 23.00

Adrie                  21.27

De Olympiër.

NAAR DE BERENLOOP 2013

De inschrijving voor de Berenloop is al lang achter de rug. Je moet er maar aan denken zo in het voorjaar om in het najaar mee te kunnen doen. Ik was opgelucht dat het weer gelukt is om een van de 4000 halve marathonlopers te zijn. De Berenloop is nu eenmaal speciaal. Hardlopend Nederland heeft de Berenloop uitgeroepen tot het leukste en mooiste loopevenement van ons land. Daar dacht ik in deze tijd nog eens over na en ik kwam tot het volgende.

De start van de Berenloop

Het is de sfeer van en op het eiland, de sfeer van - voor velen - een weekend weg, een weekend met familie en/of vrienden, het is de sfeer van de bootreis, van uitgelaten hardlopers, het is het parcours, de feestelijke versiering, het publiek en de muziek in West, in Midsland en in Formerum. Het is ongewisse van het strand, het is duin op en duin af, het is het vals plat van de Longway en .... het zijn de laatste tientallen meters over de rode loper tussen de vele toeschouwers op weg naar de finish. Het is ook “the evening after” bij Hessel, waar je het er nog even over hebt, waar je dansend en hossend met een glas champagne opnieuw aan een warming kunt beginnen, alsof je geen 21 kilometer in de benen hebt. Het is kortom gewoon de Berenloop.

Natuurlijk er zijn meer leuke loopevenementen. Neem de “Langste Straat van Nederland loop” in mei. 

Warming up op het groene strand

Lopen in Het Bildt, een heel apart en uniek stukje Friesland. Het onderscheidt zich niet alleen door een eigen streektaal, maar ook landschappelijk. Het is er weids met rechte wegen en vaarten, waarbij de horizon slechts onderbroken wordt door zee- en slaperdijken. Het onderscheidt zich door de bebouwingsvorm langs een dijk van 12 kilometer lengte en 1229 huisnummers met opvallende dijkhuisjes en z.g. winkelhaakboerderijen. Er wordt gestart in Ouwe Syl, bij een eeuwen oude keersluis en de finish is in St. Jacobiparochie, de thuishaven van Jan en Josefien Kooistra en dus van SV Friesland. Lopend door het Bildt met uitzicht op de akkers waar de wereld- vermaarde pootaardappelen worden geteeld zal niet iedereen beseffen dat de bedijking in de 15^de eeuw door slik- en dijkwerkers met de spade en zweet is aangelegd.

Of de Skewiel Statenloop, in Oentsjerk eveneens in mei,  is ook niet te versmaden. Al weer een mooie stukje Friesland. Een parcours in/op De Trynwâlden, een zandrug ten noordoosten van Leeuwarden. Je loopt in een prachtige en afwisselende omgeving met veel bebossing, lommerrijke lanen en straten en (aangelegde) parken. Het uitzicht is afwisselend. Dan weer kun je kilometers ver kijken over de weilanden, even later kom je langs bosranden met de bloeiende Meidoorn, je loopt over fietspaden met aan weerszijden in de bermen het Fluitekruid met zijn witte schermen tot op heuphoogte. Je loopt langs beschutte kleine stukjes weiland, waarin boterbloemen, zuring  en madeliefjes hun gang kunnen gaan, omgeven door houtwallen. Je vraagt je gedurende de gehele loop af wat Skewiel nu eigenlijk is totdat je uit de droom geholpen wordt: “helpen oplossingen zoeken voor medische ongemakken”. Je weet dan inmiddels ook dat in het gebied rond Oentsjerk een vijftal Staten hebben gestaan en dat er nog maar twee van over zijn (Stania en Unia State).

Vergeet vooral de Oerpolderloop niet in de Zuidwest hoek. Genoemd naar het indrukwekkende boek van Hylke Speerstra, waarin hij op een boeiende wijze de voortdurende strijd van de mens beschrijft tegen de elementen in een polder in een “vergeten” stukje Friesland. Het kan een helse loop zijn zo in het begin van maart over 14 kilometer. Je voelt je overvallen door de vlakte, de rechte einden, de eindeloze vergezichten met hier en daar een enkele boerderij. En als het regent en waait berg je dan maar, want beschutting zul je er niet vinden. Maar je kunt er ook genieten van je eigen strijd tegen de wind, het overwinnen van pijn en het ontlopen van de man met de hamer. Als je de “tocht” hebt volbracht, wacht je in het dorpshuis een heerlijke kop snert en de gastvrijheid van de bewoners van It Heidenschip.

Durk na de finish van de Berenloop

En aan het eind van het jaar,in december, de Adventure Run op Ameland, een van de zwaardere halve marathons. Een parcours met een kleine 7 kilometer over het strand, met onderweg nog even van het strand af omhoog het duingebied in om je te laten pijn lijden. En dan na 400 meter mag je weer af dalen en verder ploeteren in het natte zand van het strand. Dan een verlaten stuk eiland, waar de elementen vrij spel hebben. Vlak de Waddendijk op en neer niet uit met heel in de verte het silhouet van Nes waar de finish ligt. De Adventure Run heeft zijn zo bekoring. De overtocht is gezellig met al die loopgekken en het duurt maar even. De ontvangst is hartelijk en de organisatie is voortreffelijk.

Maar ik ken geen loopevenement dat zo tot de verbeelding spreekt als de Berenloop. Loopgroep Sneek is ook dit jaar sterk vertegenwoordigd op 3 november a.s. Dat wordt weer als van ouds een onderlinge (wed)strijd wie het fitst, het snelst en het vrolijkst de finish passeert.

Meeloper

4 MIJL GRONINGEN

Rudi in aktie voor het team van Gemeente De Friese Meren

KUBAARDER HURDRINDEI

Kubaarder hurdrindei, zaterdag 5 oktober 2013

TEXEL HALVE MARATHON

Texel, zondag 29 september.

De een z'n blessure.............

Twee keer heb ik geprobeerd een startbewijs te bemachtigen voor de halve marathon op Texel. Beide keren was een kwartier na opening van de inschrijfmogelijkheid de limiet (ruim 1600) bereikt en beide keren viste ik achter het net. Even de pest in, maar het is nog maar februari en die halve marathon is pas eind september. Het is inmiddels half september. Ene René is geblesseerd. Daar maakt-ie melding van op Facebook en hij biedt zijn kaart aan. Een telefoontje en de zaak is beklonken.

.............is de ander z'n halve marathon

Twee dagen later liggen alle bescheiden in de brievenbus. Ik heb nog bijna 2 weken. Het maakt me niet uit dat de voorbereiding niet echt is toegesneden op deze halve marathon. Ik ga er voor!

Het is zondagmorgen 29 september. We zijn in Den Helder gearriveerd. We parkeren de auto bij het Marinemuseum. We (P., C. en ik) zijn niet een van de eersten. Het waait hard en het voelt koud aan. We eten en drinken wat, doden de tijd met een lichte warming up en maken een praatje met deze en gene, nemen vervolgens een kledingtas in ontvangst en plakken een genummerde sticker op de kledingtas, waarna de tas kan worden afgegeven. Om 11.30 uur in gezwinde pas naar de autokassa's, waar we op vertoon van ons startnummer de controle passeren. We wachten in een koude en harde wind op de boot.

Aan boord

Mensen klitten in groepjes samen op het bovendek waar anders de auto's de staan. We staan dicht opeen. Er wordt hier en daar geprobeerd wat aan een warming up te doen voor zover de ruimte het toe laat. Muziek schalt door de ruimte en het geluid overstemt het gepraat. Een ding is zeker, niemand staat stil, velen praten en frutselen aan kleding, aan de schoenen, kijken om de haverklap op hun 'horloge' en bij de toiletten is het een komen en gaan. Dat het hard waait is duidelijk te merken. De veerboot schommelt wat. De tijd vliegt voorbij. Voor dat we het goed en wel in de gaten hebben liggen we afgemeerd.

De laadklep van de veerboot gaat langzaam maar zeker naar beneden. Een koude, harde wind blaast de boot in. We huiveren. Je hebt altijd van die hardlopers die er als een haas van door willen gaan. De klep is nog niet halverwege of zij proberen om als eersten voet op Texel te zetten. Van mij mag het. Het merendeel van de ruim 1600 lopers wacht af. De tijdwaarneming start pas als je de controle passeert, de weg is heel breed en aldus is er ruimte genoeg voor iedereen. Pas als de scheepstoeter gaat, mogen en kunnen we los.

Op weg

Ik weet niet of de boot al leeg is en of iedereen al vaste grond onder de voeten heeft. Ik loop in groot gezelschap de eerste meters op het eiland. Inderdaad ruimte genoeg. Een stevige wind schuin van voren, maar niet hinderlijk. Dat verbaast me nauwelijks, want aan weerszijden staan vele toeschouwers die voor de nodige luwte zorgen. Even verderop bij het verkeerslicht naar links. Aan de voet van de duinen naar rechts en dan heeft iedereen wel zo ongeveer het eigen ritme te pakken. Op weg naar Den Hoorn met de duinen aan de  ene en het polderlandschap aan de andere kant. We passeren 'De Petten', een klein en waterrijk natuurgebied, waar vaak een grote verscheidenheid aan vogels is waar te nemen. Maar niet vandaag. Ik moet voort, de weg is nog lang. Het gaat voorspoedig op weg naar Den Hoorn, ondanks de harde wind die we nu tegen hebben.

Het is gezellig daar in het dorp. Hier en daar wat versiering, veel mensen op de been en muziek. Ik kijk uit naar Tseard, lid van onze loopgroep. Hij is hier op Texel met een jeugdorkest uit Friesland ter verhoging van de feestvreugde. Als ik de bocht om kom, zie ik hem staan. Ik roep hem, maar hij hoort mij niet. Hij dirigeert en gaat op in zijn muziek.

P. is in geen velden of wegen meer te zien. De eerste kilometers had ik hem nog wel in het vizier, maar nu is hij uit gezichtsveld verdwenen. C. loopt achter mij, die heb ik een paar minuten geleden ingehaald. Ik zie hier en daar nog wel wat bekende gezichten van andere eerdere loopevenementen. Echt kennen doe ik ze niet. Ach, het komt toch op jezelf aan.

We zijn het dorp uit, de zijwind (kracht 6?) is niet hinderlijk. Een lang lint hardlopers geeft kleur aan de omgeving. Het duinlandschap links en het vlakke land weer rechts en in de verte het bos. Niet iedereen heeft het even gemakkelijk. Er vallen gaten in het lange lint.

We gaan het Rozendijkje op. Geen last, noch profijt van de wind. Het lint is volledig gebroken. Het zijn nu vooral kleine groepjes lopers. Ook die vallen uit elkaar. Het is weer ieder voor zich! Ik voel geen pijntjes, maar ik heb moeite met mijn ademhaling. Twijfel maakt zich van mij meester. Ik heb er al een kilometer of acht opzitten en nog steeds heb ik niet de beheersing over mijn ademhaling en ik vraag me af of ik niet te snel ben gestart. Terug schakelen naar een lagere versnelling is het devies. Dat kost moeite, ik word voortdurend ingehaald. Het gevolg is dat ik af en toe probeer aan te haken. Maar als ik dan weer de controle over mijn ademhaling verlies, schakel ik weer terug. En zo gaat het door tot ik bij het tien kilometer punt kom en een blik werp op de tijdwaarneming: vijftig minuten en nog wat..... Dat is volstrekt tegen mijn gewoonte in. Altijd loop ik die eerste tien km een minuut of vijf langzamer om in het tweede deel wat te kunnen versnellen. Dat is dus de verklaring voor die onrustige ademhaling. Ik verman mij zelf en neem mij voor het wat kalmer aan te doen. Dat lukt. In mijn gedachten loop ik al over het strand. Ik ben er zeker van dat daar de wind ons daar tegen zit en ik ben benieuwd naar de condities van het strand. Onderwijl geniet ik van het duinlandschap. Het is warm, zo met de wind in de rug. Ik word niet bij voortduring voorbij gelopen, ik haal ook geregeld anderen in. Mijn stemming is op dit deel van het traject een stuk vrolijker geworden. We nemen, met iedereen in een eigen tempo, de duinovergang. Het mulle zand naar beneden deert ons niet. Maar eenmaal op het strand in noordelijke richting met een harde wind schuin van voren, is het een zoeken naar hard zand. Dat is vandaag een smalle strook, waar voortdurend de golven overheen spoelen. Het is kiezen, lopen op die smalle strook of in overwegend mul zand. Het is kiezen tussen 'glibberen' in het zand of voor een gerede kans op natte voeten op de vloedlijn. Ik loop wat van links naar rechts, totdat het water me over de schoenen spoelt. Even later hoef ik niet meer te kiezen. Ik moet omhoog. Er wordt al gewandeld. Ik houd nog even vol, maar halverwege geef ik het op. Ik worstel mij in wandeltempo omhoog en met mij vele anderen. Met een zucht van verlichting, met zand in de natte schoenen, kom ik boven en zet de pas er weer in.

Nog zeven kilometer

Het pad op weg naar de Randweg door de duinen is geplaveid met schelpen. In stilte dank ik degenen die dit zo keurig hebben plat gewalst. Het biedt alle mogelijkheden om op adem te komen en te herstellen. En dat is nodig. In de beschutting van het bos vervolg ik mijn weg. Groepjes toeschouwers klappen en moedigen aan. Het vijftien kilometer punt. Ik denk aan het laatste traject, wanneer we het bos verlaten en op het kale stuk op weg naar de finish volop de wind tegen zullen hebben. Bij de Worsteltent zitten en staan veel toeschouwers met een glas van het een of ander. Ze brengen alvast een toast uit op het volbrengen van de laatste kilometers. De wind is nu zeker toegenomen tot een kracht 6, of verbeeld ik het me? In ieder geval kost het me moeite. Gelukkig ben ik niet de enige, hier en daar zie ik een enkeling zelfs wandelen. Ik spreek mezelf voortdurend moed in, ik zoek afleiding door rond te kijken. Maar ik moet bekennen dat deze middag het landschap mij niet erg kan bekoren. Toch vorder ik gestaag. Af en toe haal ik een enkeling in, veel vaker word ik ingehaald. Dan steken we de Pontweg over; het leed is geleden. We lopen in de luwte van de huizen. Ik weet het tempo nog iets te verhogen, recht de rug en probeer met een glimlach door de haag aan toeschouwers die aan weerszijden van het parcours ons aanmoedigen op weg te gaan naar de finish. Een gevoel van tevredenheid maakt zich van mij meester als ik de tijdwaarneming ontwaar; 1.55 en nog wat. En dat is ongetwijfeld ook nog de brutotijd.

Sport verbroedert

Er is geen sport die zo verbroedert als de (recreatieve) hardloopsport. Je kent elkaar niet. Je hebt met elkaar maar een doel: de eindstreep halen. Natuurlijk wil je graag als een van de eersten over de finish. Je weet dat dat voor jou niet is weggelegd en met jou nog zo'n kleine 1600 hardlopers. Je wenst elkaar veel succes en plezier voor de start, ook al ken je hem of haar niet. Je voelt mee met diegenen die om wat voor reden dan ook onderweg moeten wandelen. In het voorbij gaan geef je een bemoedigend klapje op de schouder van een onfortuinlijke collega. Je geeft ruimte aan hen die jou willen passeren op een smal stuk van het parcours. Publiek moedigt aan ongeacht ras, geaardheid, snelheid, geloof, man of vrouw, groot of klein, jong of oud, het maakt niet uit. Iedereen is gelijk. Bij de finish word je door de speaker als een held binnen geloodst. Na afloop wissel je met onbekenden je ervaringen uit, informeert naar gelopen tijden en je spreekt je bewondering uit over zijn of haar prestatie. Noem mij een andere sport waar het zo toe gaat. Ik zou het niet weten.

Het was een prachtige dag, goed georganiseerd, gezellige, vrolijke, goedgemutste mensen. Veel vrijwilligers die je vriendelijk te woord staan. Zij hebben het mogelijk gemaakt dat wij hier kunnen lopen. Prachtig weer, een aangename temperatuur, een afwisselend en schitterend parcours. P. is ruim voor mij binnen, C. is achter mij gefinisht, maar ook binnen de twee uur. We nemen dankbaar onze medaille, maar vooral het mooie shirt in ontvangst, drinken wat en gaan op weg naar huis.

Meeloper