CEES CLEMENT CROSS SNEEK

Zondag 26 januari 2014 ,Cees Clement Cross, Sneek.

Uitslagen: Man Sen 6600mtr 11e plaats: 30:06 Jurjen Jagersma  ( foto, Benity)

Jurjen in aktie tijdens de Cees Clement Cross

HALVE MARATHON TZUM

Zaterdag 25 januari 2014, halve marathon van Tzum

Uitslagen: 21km, 1:43:49 Andries Kramer  16.1km, Dave de Jong  1:50:08  (foto Lieuwe Bosch)

Andries Kramer in aktie tijdens de halve marathon van Tzum

WINTERLOOP IN MAKKUM

Makkum 'Poort naar de Zuiderzee', zo stond het bekend vanaf de Middeleeuwen en was toen al een belangrijk handelscentrum. De strategische ligging heeft er toe geleid dat in met name de 18de eeuw Makkum een welvarend dorp, met stadse allures, werd. De schelpkalkovens, -branderijen waren in die tijd de belangrijkste pijlers voor de welvaart van het dorp. De bedrijvigheid richtte zich vooral op steen- en tegelbakkerijen en op scheepsbouw. De visserij was door de eeuwen altijd ondergeschikt. (Bron: Wikipedia). Vandaag de dag is daar niet veel meer van te merken.  Watersport en toerisme zijn het handelsmerk geworden.

 

Makkum "Poort naar naar de Zuiderzee"

Makkum is een bijzonder dorp, en dat is het. Neem nou de start van de Wintertrimloop. Op de ventweg bij de rotonde, komende van Bolsward, aan de rand van het dorp, zie je een groot en duidelijk een spandoek over de ventweg hangen met START. Dat is duidelijk, maar zo eenvoudig is het niet. De start is even verderop, aan de andere kant van de rotonde, daar waar een witte streep is getrokken op het fietspad, niet gemakkelijk zichtbaar, maar daar heeft de organisatie wat op gevonden. Een tweetal sokken aan weerszijden van het fietspad markeren de startlijn. Gelukkig is het lopers volk wel wat gewend. Ze schikken zich graag in hun lot, zij zijn tenslotte al dankbaar dat er weer een loop georganiseerd wordt en dat er onderweg zoveel vrijwilligers staan die hun de weg wijzen.

De Wintertrimloop in Makkum is voor Loopgroep Sneek/IJlst een jaarlijks terugkerend evenement. Het is de ideale loop om definitief af te rekenen met de gevolgen van de feestdagen. Onder het motto ontwaak uit je winterslaap en daag jezelf uit op de 5 of op de 10 kilometer. Het is een mooi parcours, vooral als het niet hard waait. Een stukje rondweg, dan de dijk op, over de sluis, vervolgens het haventerrein en daarna buigt de 5 km af naar de finish. De 10 vervolgt via het bedrijventerrein om even later via een parkachtig landschap naar de Holle Poarte en het strand 'huiswaarts' te keren. Aan afwisseling geen gebrek. Asfalt, klinkers, schelpen, modder en zand als ondergrond, voor elk wat wils.

Het is goed toeven in de kantine van de plaatselijke voetbalclub. Op een tafel staan prijzen voor de verloting uitgestald. Dat zijn de prijzen waar we onze hoop op kunnen vestigen, want een  huldiging op het ereschavot is voor ons niet weggelegd. Dat mag de pret niet drukken.

Voordat Arjen het sein geeft voor de warming up maken we ons op voor een foto. Janke van der Schaaf, de onvolprezen en op vrijwel ieder loopevenement aanwezige fotograaf is bereid gevonden ons als loopgroep te vereeuwigen.

Even later in ganzenpas achter onze coach aan. Blindelings voeren we zijn opdrachten uit.  Eenmaal opgewarmd voegen we ons in het startvak. Het maakt niet uit of je 5, dan wel 10 kilometer loopt; de start is op hetzelfde moment, we gaan allemaal dezelfde kant op. Vrijwilligers zullen ons op kruispunten de weg wijzen. Het is een bont gezelschap in de ruimste betekenis. Een knal en wegwezen. Het is even uitkijken, maar dan is er ruimte genoeg. Binnen de kortste keren vormt er zich een kopgroep, de prijslopers, die wij maar laten gaan. Dat geeft nog meer ruimte. Als we de eerste de beste afslag naar links opgaan zijn de verschillen in tempo duidelijk zichtbaar. Kleine groepjes lopen verspreid over het parcours op weg naar het oudste stukje Makkum. Vervolgens nemen we de trap de dijk op. Het is wat glad op het smalle klinkerpaadje. Dus uitkijken. De klaphekjes staan open, de schapen zijn blijkbaar verdreven. Op de dijk en kijkend naar rechts ligt de Makkumerwaard, een prachtig natuurgebied. De vaart komt uit op wat nu het IJsselmeer is en wat in vroegere tijden de route was om naar Terschelling, Vlieland en verder zee op te zeilen. Inmiddels zijn we bij de Leugenbank. Het is er druk, zoals vrijwel iedere dag. De mannen staan wat weggedoken in hun jas. Zij brengen elke keer weer hun eigen verleden tot leven. Ze roepen ons toe dat we goed bezig zijn, vol ongeloof dat een mens uit vrije wil zich zo pijnigt en uitslooft. Het verhaal wil dat je niet zomaar tot die groep 'leugenaars' kunt toe treden. Je mag je alleen bij dat selecte gezelschap voegen als je in staat geweest om door het raam te klimmen, dat in de zijwand uitzicht op 'zee' biedt. Wij gaan de brug over en vervolgen over het haventerrein onze weg. De vissersschepen zijn met weekend verlof, een enkel net ligt ogenschijnlijk slordig te drogen, een meeuw zweeft boven de schepen. Het geroffel van de schoenen en het gehijg van de lopers is het enige hoorbare geluid.

Makkumerwaard

Even later een flauw hellinkje. De vijf buigt af naar links en de 10 vervolgt zijn weg via het bedrijventerrein. De zon schijnt en de wind is niet hinderlijk. Een lopers hand is gauw gevuld! We zijn op weg naar het 'park'. Het schelpenpad behoeft enig onderhoud zo stellen we vast. Hier en daar wat kuilen, plassen en modder. Schoon komen we hier niet zonder moeite vandaan, maar daar malen we niet om. We 'klimmen', de hartslag loopt op om even later op het vlakke stuk weer op het niveau te komen waarop we het parcours comfortabel kunnen uitlopen. Voordat we het goed en wel beseffen gaan we het strand op. Het wordt geen afzien, het ligt vlakjes bij, de wind is nog steeds niet hinderlijk en de zon schijnt. Janke van der Schaaf wacht ons op met het fototoestel in de aanslag. Wij rechten de rug, doen alsof we niet vermoeid zijn en met een glimlach op het gezicht bedanken we haar in stilte voor de ongetwijfeld mooie reportage. We vervolgen onze toer langs de rand van het bungalowpark in de wetenschap dat het niet ver meer is. Voor een enkeling is dat maar goed ook, de benen hebben het zwaar. Vrijwilligers helpen bij het oversteken. Wie oog heeft voor de omgeving zal de vermoeidheid vergeten en opgewekt en welgemoed zijn weg vervolgen. Wie daarentegen zich overgeeft aan pijn, zich afvraagt of dit wel leuk is en te veel denkt aan het einde zal het moeilijk krijgen op die laatste twee kilometers. Maar aan alles komt een eind. Eenmaal over de finish word je opgewacht door je loopgroep vrienden. Zij complimenteren je met je prestatie en dat doet alle inspanning vergeten.

Een half uurtje later zitten we aan de snert bij de familie Jansen en hebben we het er nog even over. We zijn het roerend eens: de gastvrijheid is groot, het parcours is afwisselend, lopen met elkaar is motiverend en voor herhaling vatbaar.

Makkum bedankt.

Meeloper

EGMOND

Egmond

Over een uitnodiging, scheiding van lichaam en geest, de 80 jarige oorlog, lopen, afzien, natte voeten, bevrijding

Vooraf

De onverwachte uitnodiging van Sporthuis Van der Feer uit Bolsward voor de halve marathon van Egmond plaatst mij voor een dilemma. De fysieke voorbereiding voor die 21 kilometer is niet optimaal. Tenslotte is zo'n afstand een klere eind. Na Ameland, de Adventure Run, had ik besloten even wat gas terug te nemen. Met de feestdagen voor de deur kwam dat wel goed uit. Toch graag mee willen doen, onder het motto het is een mooie kans. Tot overmaat van ramp speelt me ook nog een fikse verkoudheid parten. Bedenktijd gevraagd, maar dat is eigenlijk overbodig. Ik weet van te voren wel dat de verleiding toch niet te weerstaan zal zijn. En aldus geschiedde. Zo sta ik met de kloten voor het blok met een lichamelijke gesteldheid niet toe gesneden op een halve marathon. Daarom niet getreurd en de nadruk gelegd op de psychische aspecten van zo'n evenement. Hardlopen doe je tenslotte voor je plezier! M.a.w. ik laat de samenhang tussen lichaam en geest maar voor wat het is. Zo laat ik Egmond tot in het diepst van mijn gedachtenwereld toe en associeer er lustig op los: zee, strand en duinen liggen voor de hand, vooral heerlijk in de zomer, (Egmond) Binnen en (Egmond a/d) Hoef wat minder en tenslotte kom ik op Egmond en Hoorn, onthoofd in 1568, begin van de 80-jarige oorlog. Het menselijk brein is toch werkelijk onnavolgbaar. E en H waren hoge edelen die met vele anderen in opstand kwamen tegen de Spaanse koning Filips II en feitelijk aan de wieg stonden van de scheiding tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Nederlanden. Maar daar houdt het wat mij betreft dan ook wel weer mee op. De edelman Egmond heeft niets te maken met de plaatsnaam Egmond. Dat werd me duidelijk toen ik Wikipedia er op na sloeg.

Een dag later

Deze hersenspinsels brachten mij geen stap dichterbij de halve marathon. Sterker nog zij voegden niets toe aan een passende voorbereiding.

Ik nam het informatie boekje er maar eens bij: "Egmond staat bekend om zijn zware omstandigheden: het rulle zand, de koude wind en het glooiende parcours", las ik en even verderop "hoogwater om 13.24 uur, hopelijk haalt iedereen met droge voeten de duinen". Bij de beschrijving van het parcours lees ik dat je 7 kilometer over het strand moet, dat het duingebied heuvelachtig is, dat je voordat je Egmond aan Zee weer binnen loopt een stevige klim voor de kiezen krijgt en dat er nog eentje op weg naar de vuurtoren niet te vermijden is en dat je dan nog een tweetal honderd meters te gaan hebt. Dat noem ik nog eens een uitnodiging om mee te doen en om mijn beperkte voorbereiding te doen vergeten. Sterker nog het voedt mijn gevoel van onbehagen.

Maar wie "A" zegt, moet ook "B" zeggen. Ach, het is ook nog maar donderdag, terwijl zondag nog ver weg lijkt. Ik heb ook wel eens met groot enthousiasme horen vertellen dat het leuk en mooi is, dat het parcours een grote afwisseling biedt aan ondergrond, aan omgeving en aan hoog en laag, dat je wat mist als je deze loop nooit gedaan hebt. Verder weet ik nu al zeker: het zal niet sneeuwen of hagelen, waarschijnlijk niet regenen, het zal niet vriezen, de windkracht valt mee en de temperatuur ook. Dus mijn besluit staat vast. Het wordt lopen met plezier en ik zie wel waar het op uit draait.

Het is me het evenement wel. Vijfentwintig duizend startnummers zijn er vergeven voor de keuze tussen 10,5 en 21,1 km. De eerste start vindt om 10.25 en de laatste om 12.57 uur plaats; startvakken op basis van de opgegeven streeftijd, aangeduid in kleuren. Ach, dat is niets nieuws onder de zon. De bereikbaarheid van Egmond is een probleem op zich. Parkeerplaatsen op afstand en pendelbussen maken dit probleem behapbaar. Maar mijn loopmaatje, met wie ik mee mag, heeft er wat opgewonden. We hebben de fietsen bij ons en kunnen parkeren in een weiland dat vandaag is ingericht als parkeerterrein op een tweetal kilometers van de start.

Het is zover

Ik sta in het startvak en ik niet alleen. Dat moge duidelijk zijn met 2250 startnummers die tot dit startvak zijn toegelaten. Ik dood de tijd met wat rondkijken, wat trappelen van ongeduld en vooral nadenken over wat me te wachten staat. Enige onzekerheid is mij opnieuw niet vreemd. De geest wil wel, maar het lijf. Spijt kan ik niet hebben over mijn geringe fysieke voorbereiding. Dat was tenslotte een bewuste keuze. Egmond en Hoorn werden onthoofd, dat zal mij niet gebeuren. Ik ben geen opstandeling, ik schik mij in mijn lot. Ik bevind me in aangenaam gezelschap. Het komt mijn stemming ten goede, dat is prettig. Ik wacht af, nog een kleine tien minuten. Ik geef mijn gedachten de vrije loop: "Ik zie strand voor me. Het is smal, de golven lijken steeds verder richting duinen te komen. Ik worstel me door het rulle zand, opkomende vermoeidheid, pijn in de benen, zwaar hijgend, wegspringend voor de onverbiddelijk aanstormende golven, niet meer in staat het water te ontlopen, natte voeten, zand in de schoenen, schurend over de huid van de voeten. Langzaam het strand af, moeizaam het duin opklauterend. Een zucht van verlichting, maar ik word voorbij gelopen alsof ik niet besta. Ik ben niet de enige, maar wel een van de weinigen die het moeilijk heeft. Wat een ellende."

Op weg

Het startschot heeft geklonken. Ik "ontwaak" uit mijn gemijmer en ik richt me op de werkelijkheid. Ik houd me aan mijn voornemen en doe rustig aan. Dat kan niet anders. Het is druk en de ruimte is beperkt. Velen zwalken van links naar rechts om de schaarse ruimte optimaal te benutten. Schouderduwen zijn nauwelijks te vermijden. Een bocht naar links en nog een er vlak achteraan, vals plat naar beneden. Het dorp in, er ontstaat nog steeds geen ruimte. Dat valt tegen. Je kunt niet om je heen kijken. Voortdurend is het opletten geblazen. Veel toeschouwers en de meute loopt. Het is ondoenlijk om in een gelijkmatig ritme te komen. Voor ik het goed en wel besef zitten de eerste drie kilometers er bijna op. We naderen de boulevard en over enkele minuten zullen we het strand op gaan. We "storten" ons en masse naar beneden.

Het strand is smal, zeer smal, althans het deel dat goed begaanbaar is, de zee vlakbij, rechts van ons. Inhalen zonder natte voeten is nauwelijks mogelijk. In ganzenpas de eerste honderd meter, maar dan is het gedaan met de discipline. We lopen dicht op elkaar, te dicht. Iemand valt, hij wordt "opgeraapt". De rest loopt door. Soms moet je uitwijken voor een aankomende golf. Dan kom je terecht in het rulle gedeelte aan de linkerzijde. Even later weer in het rechte spoor op het wat vlakkere en hardere, maar smalle strookje strand. Het zeewater maakt het zand sompig. Je schoenen zuigen er in vast.  Er zijn er die het nu al moeilijk hebben. Ook ik en in stilte vervloek ik dit strand. Ik denk aan De Adventure Run, ook mooi weer, het strand geplaveid en breed, nergens last van, een makkie. Er wordt niet meer gesproken, geen enkel woord. Iedereen is met zich zelf bezig. Naarmate de meters vorderen zijn er steeds meer lopers die hun geduld niet meer kunnen bewaren. Zij willen hun eigen tempo lopen, willen blijkbaar niet gehinderd worden door een ander. Zij trekken zich niets aan van het water, zij lopen rechts van de lange rij lopers. Het water spat hoog op en zo worden we allemaal een beetje nat. Bijna 8 kilometer zit er op als ik, dicht opeen lopend, de golven niet meer kan ontwijken. Het water is koud, de voeten zijn zeiknat. Maar aan alles komt een eind. Ter hoogte van Castricum aan Zee ploeteren we omhoog het strand af tussen de toeschouwers die, rijen dik, ons aanmoedigen. Het kost me moeite, de bovenbenen verstijven. Dankbaar neem ik een bekertje water aan, wandel een paar passen, maar ja, dan moet je weer voort. Ik vergeet de vermoeidheid en de pijn. Want om mij heen kijkend zie ik een lang, gekleurd lint aan lotgenoten, voor zover het oog reikt, door het glooiende duinlandschap voort gaan. Het is een prachtig gezicht. Er wordt weer gepraat, iedereen lijkt voor zijn plezier te lopen, opgelucht dat het strand voorbij is. Zodra voor de tweede keer het duinpad omhoog gaat, slaat de stemming om. Gezucht, gekreun, gehijg, er wordt gewandeld, de gezichten staan strak, geen woord wordt er meer gewisseld. Toeschouwers zijn er overal, ze moedigen aan en vertellen dat de helft er op zit. Ik krijg niet de indruk dat iedereen blij is met zo'n hart onder de riem. Het gaat, zoals het gaat. Het onverharde duinpad gaat over in een verhard fietspad. Dat loopt iets lichter. De kilometers tikken weg. Op kilometer 15 begin ik af te tellen: "nog maar 6, nog maar 5, ......... te gaan". Ik voel de vermoeidheid per kilometer toenemen. Het strand en het onregelmatige tempo dat je opgedrongen werd doordat de ruimte beperkt was, eist zijn tol. Ik probeer mijn gedachten te verzetten, kijk om me heen, toeschouwers worden mensen met een gezicht. Ik merk op dat de startnummers steeds vaker een andere kleur hebben dan de mijne. En als zwart de kleur van de wedstrijdlopers is dan vraag ik me af wat hem of haar bewogen heeft om zich onder dat gezelschap te willen mengen. Zelfs ik loop ze vrolijk fluitend voorbij. Ach, denk ik even later, ze zullen hun dag wel niet hebben. We lopen inmiddels tussen Egmond Binnen en Egmond aan de Hoef. Een eigenaardige naamgeving "aan de Hoef". Er zou in de Middeleeuwen Slot op den Hoef hier in de buurt hebben gestaan. En een hoeve zou verwijzen naar een grote, voorname boerderij ( die later mogelijk werd uitgebreid en verbouwd tot een slot) in die tijd. Dat weet ik me nog te herinneren, maar verder houdt het op. Zo vliegt de tijd en de volgende kilometer voorbij en lopen we op de Bloedweg, waar je "bloed zweet en tranen" plengt om boven te komen. Er wordt om mij heen gesteund en gekreund. Ik weet me te beheersen, maar makkelijk gaat het niet. Er wordt veelvuldig gewandeld. Je moet deze heuvel nemen, met zijn lange klim, om Egmond aan Zee binnen te komen. Wie eenmaal boven is en denkt dat het leed dan geleden is, heeft buiten de waard gerekend en is vergeten dat we op de eerste kilometers ook al glooiend door het dorp gingen. De laatste kilometers gaan voor een deel over een zelfde stuk weg. Maar als eenmaal het laatste klimmetje naar de vuurtoren genomen is, is de bevrijding nabij; nog een twee honderd meter.

Terugblik

Het was pittig, niet onmenselijk. Het weer was prachtig, volop zon, een windkracht 3, hooguit 4, uit zuidelijke richting, een aangename temperatuur. Het was druk en de ruimte is steeds beperkt. Het kost moeite om een gelijkmatig tempo aan te houden. Voortdurend is het opletten en uitkijken dat je niet hindert en dat je niet gehinderd wordt. Ik kijk terug op een geslaagde dag. Veel toeschouwers, overal langs het parcours. Een vlekkeloze organisatie heeft er garant voor gestaan dat er 25000 lopers en hun aanhang een prachtige dag hebben kunnen beleven.

Meeloper                                                                                               (foto's Janke van der Schaaf)

De halve marathon:

 Jan Siep v.d. Bos 1.51.55; Frank Klasen 1.52.52

De kwart marathon:

Hieke Osinga 1.03.33 

3e WINTERLOOP SNEEK

Finish winterloop Sneek(foto C. Reinsma)

3e Winterloop Sneek, zondag 5 januari 2014

Uitslagen: Erik Bouma 33:33  Jurjen Jagersma  36:38  Dennis Smit  39:47  Hans Jan Jasper  40:03

Klaas v Tricht  42:11  Pieter vd Bosch  43:09  Martin vd Zee  43:57  Mark Smit  44:03

Marcel Swart  44:12  Bert Rienstra  44:41  Marcel vd Pol   44:46  Rein Hottinga  45:35

Nelie Jasper  47:36  Jolanda Meijer  49:55  Dieuwke vd Laan 50:39  Hendrika Terpstra

50:40  Alice vd Akker  50:41  Fenny Peters  53:28  Albert Rameau  54:39  Dave de Jong  57:56

HET ONTSLAG VAN EEN TRAINER

Het is zaterdagmorgen; bewolkt, maar droog. Het loopt tegen half tien. Een vijftigtal hardlopers heeft zich verzameld om wat calorieën kwijt te raken. Of dat nodig is, is moeilijk waar te nemen, de winterjassen verbloemen nu eenmaal veel. De kerstdagen hebben hun tol geëist en Oud en Nieuw staat ons nog te wachten. Oliebollen, appelflappen, een glas wijn en of bier, wellicht champagne, een borrelhap, een koud buffet, tel je zegeningen. We zijn in afwachting van het trainingsprogramma. Arjen neemt het woord, verwelkomt iedereen, meldt dat Karin elders een training moet verzorgen, hij neemt zelf haar groep over en Frank zal de andere groep onder zijn hoede nemen. Even later als de jassen zijn uit gegaan, vertrekken de groepen; Arjen naar Domp 2 en Frank naar de Oudvaart.

 

een worsteling met een jas

We volgen, wat heet volgen, de groep van Frank. Een gemêleerd gezelschap, gemiddelde leeftijd, waar het jeugdige wel af is. Er wordt een bindend voorstel gedaan: een duurloop langs de rondweg (12 tot 13 km) een splitsing in twee groepen, voor hen die de lat hoog leggen een paar extra lussen en dat in een tempo van 5 minuten/km en voor de realisten en alle anderen alleen de rondweg met een gemiddelde van 5.40 min/km. Je kunt nog terug, niemand bedenkt zich. De eerste 4 kilometer worden vrolijk koutend weg gelopen. Groep extra heeft de achterstand overbrugd. Eendracht maakt niet altijd macht, een enkeling geeft te kennen dat de voorkeur gegeven wordt aan een eigen route. Dat wordt gerespecteerd. Groep extra is niet te houden. Het rustige duurloop tempo wordt hun te machtig. Ze  worden gemaand het rustig aan te doen, maar ze willen wat laten zien en zich zelf overtreffen. Frank maakt er een eind aan door ze opnieuw een extra lus in de maag te splitsen. Dat werkt. Zo vervolgen de realisten hun eigen weg. Maar ook onder hen worden de verschillen in "lange adem" duidelijk. Niet verwonderlijk overigens, want ruim 2/3de van de rondweg hebben ze achter zich gelaten. De extra's naderen. De rasse schreden zijn ze inmiddels kwijt geraakt. Ze lopen maar langzaam in. Arriva brengt uitkomst, de bomen gaan dicht en een hergroepering is het gevolg. Even rust en dan het laatste traject. Maar de eenheid, toch een kenmerk van Loopgroep Sneek, is ver te zoeken. De meesten hebben de handen vol aan zich zelf, het verlangen naar het einde is merkbaar.  Met nog een drietal kilometers te gaan, vindt er nog een afsplitsing plaats. Een groepje van een man/vrouw of zes weet een kortere weg en de rest neemt de handschoen zwijgend op. Iedereen in een eigen tempo. Bij het sluisje van de Oudvaart naar de Houkesloot en de jachthavens van de Domp wachten we op elkaar. De stemming is enigszins gelaten, maar er is ook blijdschap dat het achter de rug is. We wandelen een stukje om de hartslag op een wat rustiger niveau te krijgen. Frank wordt met een scheve blik op afstand gehouden. Hij is tenslotte verantwoordelijk voor deze "uitputtingsslag". Maar .....de redding voor de toekomst is nabij. Een worsteling met een jas van een man op leeftijd en met rollator brengt uitkomst. Er wordt hem een helpend hand geboden. Hij toont zich dankbaar. Als hij even later het trainerschap krijgt aangeboden, is hij helemaal verguld. Wij begrijpen dat hij zijn rollator mee zal moeten brengen. Maar dat vinden we helemaal niet erg. Als pleister op de wonde wordt Frank op de foto een plaatsje gegund.

En zo zal alles in 2014 weer op z'n pootjes terecht komen.

Een deelnemer

GAASTERLÂN RUN

Marcel Swart in aktie tijdens de Gaasterlân run

Gaasterlân run Balk, zaterdag 21 december 2013

Uitslagen: 21 km  Anja Kok  1:50:29  Peter Yntema 1:50:29  Jetske de Wolf  1:56:16

12 km  Marcel Swart  1:00:55  Henk Groen  1:02:31  Nelie Jasper  1:03:26  Alice Nagelhout  1:10:17

Kiki de Boer  1:14:02  Hinke Osinga  1:14:02  Dave de Jong  1:23:18