Trainen

Loopgroep Sneek traint op de dinsdagavond 19:30-20:45, donderdagochtend 09:00-10:15, donderdagavond 19:30-20:45, zaterdagochtend 09:30-10:45, locatie Zeilsoos-Sneeker Jachthaven. Zondagochtend, clinictrainingen.

Loopgroep IJlst traint op de woensdagavond 19:30-20:45, locatie Sporthal Utherne.

Proeftraining of informatie: rnwths@gmail.com

dinsdag 25 maart 2014

DE CLINICS ZIJN EEN GROOT SUCCES........

Iedere zondagmorgen verzamelen zich ergens rondom Sneek een veertig tal lopers om zich zelf uit te testen op een van de routes die het clinicteam (Arjen, Karin en Durk) voor ons heeft uitgezet. Ysbrechtum, IJlst, of aan de rand van Sneek, daar waar maar genoeg parkeerruimte is en waar vandaan we zo "buiten uit" kunnen lopen. Weer of geen weer komen we bij elkaar. We tekenen de presentielijst, luisteren naar de uitleg over de te lopen route en het te lopen tempo, wisselen wat ervaringen en verwachtingen uit en gaan dan onder begeleiding van een van de drie begeleiders op pad.
Drie groepen: zij die trainen voor de (hele) marathon, zij die al een aantal keren een halve marathon hebben gelopen en zij die zich voor het eerst aan die 21,1 kilometer wagen. Voor elke groep een uitgekiend programma. Met altijd een uitwijk mogelijkheid om elders deel te nemen aan een of ander loopevenement, zoals de Schoorl Run, de Merenloop in Grou, de 4 mijl van Sneek, de Vuurtorenloop op Vlieland en Loop Leeuwarden.

Samen trainen
Grenzen worden verlegd, alsof het niets is! De eerste zondagen was het eerst nog wat wennen.  Je loopt in en met een groep, er wordt veel gekletst, de tijd en de kilometers vliegen voorbij. Een duurloop in een rustig tempo, hartslagzone 1/2, dan wel 2/3 afhankelijk van de groep waarin je traint, geeft menigeen een gevoel van dat er nog wel een paar kilometer meer in had gezeten, of dat het wel wat sneller had gekund.

Het kost soms de nodige moeite om je neer te leggen bij het regime van het clinicteam. De ene keer wordt er zonder blikken of blozen, door de groep zelf, afgeweken van het zo zorgvuldig uitgestippelde parcours en een andere keer wordt langzaam maar zeker het tempo ongemerkt wat opgevoerd. Met als gevolg dat de rustige duurloop meer en meer een pittig karakter krijgt.
Ach, het is het spel- en tegelijkertijd ook het wedstrijdelement. Dat maakt het ook juist zo aardig om in een groep te lopen. Tenslotte lopen we toch allemaal voor het plezier? Maar dan wel met een serieuze ondertoon, want we hebben een doel om op de langste dag van het jaar een halve, dan wel een hele marathon rond "Sneek en meer" gezond en niet uitgewoond te volbrengen. Plezier hebben we onderweg. We dagen elkaar uit, we zeuren niet over ons lijden, we verbloemen de pijntjes, we tonen ons medeleven als er echt een blessure in het geding is, we geven elkaar een goede raad, we tonen begrip als het wat minder gaat, we proberen elkaar onder het motto "samen uit, samen thuis" in de groep te houden, we steken elkaar de gek aan, we zijn niet jaloers als iemand in een nieuw shirt, jack, of op nieuwe schoenen verschijnt en we zijn vol bewondering als er weer grenzen worden verlegd.
 
Samen plezier
Binnen de teams zijn er altijd die proberen om het zooitje ongeregeld in toom te houden en het gezag van het clinicteam niet aan hun laars willen lappen; zo hoor je dan ook steeds een klokkenluider met "het tempo gaat omhoog........., langzamer.............., niet zo snel". 
De laatste drie kilometer is een verhaal apart: het tijdstip om de hartslag even op te nemen. Aan die opdracht houdt men zich over het algemeen redelijk tot goed. Maar na dat ijkpunt is subiet alle discipline verdwenen. Er is geen houden meer aan, de beer is los! Even elkaar testen, het hoort erbij! Zo ook het afwijken van de route. Nog even een "rondje om de kerk, of ............ "hier maar naar links, da's toch veel mooier". De begeleiders kunnen hoog of laag springen, maar als we het eenmaal in de kop hebben dan volgen de benen als vanzelf. Niet dat we geen waardering voor ze hebben, in tegendeel. Ga er maar aan staan, vele, vele kilometers op een fiets. Niet de eigen fiets, niet het eigen zadel, neen niets van dat alles en in een tempo, waarbij ze op moeten passen niet om te vallen. Ze fietsen zich je niet warm, ze letten op het verkeer, waarschuwen "auto voor, auto achter, fietsers voor, een wandelaar met hond, links lopen". Ze houden achterblijvers in het oog, en wie wat wil drinken, geeft een kik en hup daar wordt de fles al weer aangereikt. Heb je het warm, ontdoe je van een kledingstuk en je kunt het afgeven.

Samen genieten
Acht zondagen hebben we inmiddels weggelopen. Wat een prachtige routes hebben we gehad. We lopen door dorpen die je gewoonlijk links laat liggen. Wat heb je er ook te zoeken? We lopen over fietspaden, langs en soms door weilanden en over (voor velen onder ons) onbekende wegen. We lopen verkeerd en moeten terug, niemand klaagt. We genieten van de vergezichten. Over het algemeen is het weer ons goed gezind. De zon schijnt regelmatig, wind is er bijna altijd, neerslag is ons bespaard gebleven. Onderweg komen we hardlopers tegen die individueel op pad zijn. Niet zelden nodigen we ze uit om met ons verder mee te lopen, want dat is toch veel gezelliger! Wielrenners in groepjes zijn overal. Op hele trajecten zie je soms geen mens. We hebben oog voor het ontluikend voorjaar; het speenkruid bloeit, nu ook sleedoorn en forsythia, eenden, zwanen, futen en weidevogels bedrijven de liefde, een enkele ooievaar laat zich alvast zien en de weilanden kleuren met de week groener.

Wie nu denkt dat dit plezier alleen merkbaar is op de zondagmorgen als we met z'n veertigen op pad gaan slaat de plank volledig mis. Het is de sfeer binnen loopgroep Sneek/IJlst. Geloof je dat niet? Kom dan om dinsdag-, woensdagavond, donderdag- of zaterdagmorgen maar eens meelopen!


Meeloper

Het totaal aantal deelnemers aan de voorjaarsclinic is ruim 60!

OERPOLDERLOOP

Oerpolderloop, It Heidenskip, zondag 23 maart 2014.

Uitslagen: 14 km. Pietie Visser  1:16:37

It Heidenskip



dinsdag 18 maart 2014

DE VUURTORENLOOP WERPT ZIJN LICHT VOORUIT.........

Er zijn van die cadeautjes waar je jaren later nog plezier van hebt. Het door Running Center Leeuwarden geschonken startbewijs voor de allereerste Vuurtorenloop in 2013 was er zo een.  
Een loopevenement op een eiland is sowieso een belevenis. Dat begint al met de overtocht, een boot vol met hardlopers, andere passagiers vallen in het niet, dan de aparte sfeer die nu eenmaal eigen is aan een eiland en vervolgens de route en de omgeving die voor ons,vastelanders, volstrekt anders is dan we gewend zijn!


Neem Texel met de start vanaf de boot of de feestelijke Berenloop op Terschelling met een finish over een rode loper of de Adventure Run met een zevental kilometers over het Amelander strand of de Vlielander halve marathon van oost naar west door de duinen en weer terug langs het Wad en de Monnikenloop op Schiermonnikoog door het schitterende, afwisselende duinlandschap. Het zijn loopevenementen die je eigenlijk niet mag mislopen.


Maar de Vuurtorenloop op Vlieland maakt toch wel de meeste indruk. Er is geen loopevenement met zo'n afwisselend parcours. De afstand wordt aangegeven in zeemijlen, daar begint het al mee. Er is de keuze tussen 5 en 10 zeemijlen. Na ruim een zeemijl kom je aan de oostkant op het strand en heb je zicht op Terschelling. Niet dat je daar erg veel belangstelling voor hebt. Je hebt je handen vol aan jezelf, want zover het oog reikt alleen maar mul zand. Je ploetert je rot, als het tegen zit schoenen vol met zand. Dat vergeet je als je het strand hebt verlaten. Langs de jachthaven en dan via het pad langs het Wad naar het dorp. Je wordt gegrepen door het uitzicht, nog geen weet van de volgende beproeving; de klim over drie honderd meter naar de vuurtoren, van zeeniveau naar zo'n veertig meter er boven. Tot halverwege is er niets aan de hand, maar dan wordt het wat steiler. Het eind is nog niet in zicht en het wordt bikkelen. Je denkt dat je er bent. Helaas een haarspeldbocht om het hoogte verschil draaglijk te maken. Draaglijk wordt het pas later. Een geweldig uitzicht is weliswaar de beloning en dat is maar goed ook, want het werkt heilzaam. Vrolijk fluitend naar beneden om rechts af de beboste duinen in te gaan. Jammer, vals plat waar maar geen eind aan


lijkt te komen. Weer voel je de pijn in de benen, je ademhaling krijg je niet goed op orde. Gelukkig ben je niet de enige. Na zeven zeemijlen, in het open duinlandschap, krijg je tijd om te herstellen. Niet dat het parcours nu geen glooiing meer kent, want tenslotte ben je in de duinen. Maar het is allemaal overzichtelijk, niet steil en zeker niet lang. Je ziet het weer helemaal zitten. Je passeert camping de Lange Paal en draait de Postweg op. Dertien zeemijlen heb je weldra achter je gelaten, je ziet het dorp en je denkt .......... O, ja, dat is waar ook. Nog een keer naar de vuurtoren. Nu valt het mee. Deze helling loopt wat geleidelijker omhoog. Je bent zo boven en nog sneller weer beneden. Linksaf de Badweg op, nog twee zeemijlen, kris kras door het bos. Het is een toetje. De speaker bij de finish is duidelijk te horen. Je verheugt je op het einde. Eenmaal over de eindstreep slaak je een zucht van verlichting. Dan weet je dat je een van de mooiste loopjes over een prachtig, afwisselend en pittig parcours bij kunt schrijven.


Meeloper

donderdag 13 maart 2014

HARLOPEN VAN DAG TOT DAG

Start tot Run, de clinics voor de Mar-athon en de Merenloop in Grouw.

Zaterdagmorgen 8 maart kwamen ze weer, zo’n 35 mensen die de stoute schoenen hebben aangetrokken om te beginnen met hardlopen. Start to Run is nog steeds een goede manier om te beginnen met hardlopen. In een groep trainen werkt toch beter dan het in je eentje proberen. Samen met de deelnemers van Loop Leeuwarden clinics werken ze de trainingen af in het burgemeester de Hooppark. Allemaal nog in afwachting wat er gaat gebeuren maar goed gemutst want het is mooi weer. De trainers leggen alles goed uit en er wordt rustig ingelopen en wat oefeningen gedaan. Men maakt kennis met elkaar en de kern wordt gestart, stukjes van 1 en 2 minuten met een wandelpauze van 3 minuten. Alle begin is moeilijk maar na afloop is iedereen tevreden over de gedane inspanning. Met een kortingsbon van Running Center Leeuwarden op zak gaat men op naar het huiswerk van de komende week. De trainers hebben er alle vertrouwen in dat ook deze groep besmet zal raken met het gezonde hardloop virus. Welkom bij Loopgroep Sneek / IJlst.


Na de trainingen deze morgen werd de Zoladz test gehouden waar je gedurende steeds 6 minuten in en bepaalde zone van je hartslag loopt. Op deze manier herken je hoe het met je vermogen in die zone gesteld is en op basis daarvan krijg je tips en schema’s hoe je die zone kan verbeteren.

De zondagmorgen is al een tijdje het moment dat de trainingen voor de Mar-athon starten op diverse plaatsen in en om Sneek, deze zondag was Epema State het beginpunt van de routes. De groep die traint voor de hele marathon startte om 9 uur Direct buiten IJsbrechtum gaat het al mis met de route er wordt een afslag gemist. Ook de later vertrokken groepen (13 en 14 km) die trainen voor de halve liepen eerst nog door maar eventjes terug en men zat op de juiste route. De langste afstand (26 km) ging richting Hichtum en de opzet was om via Nijland / Hiddemawei terug te gaan, door eerdere omzwervingen werd deze afslag overgeslagen en koos men voor rechtdoor. Op de Hiddewawei was bij het dierenhotel van Ella een welkome en lekkere verzorging geregeld. De kortere route kwamen hier keurig langs maar omdat de langste voor rechtdoor koos werd de verzorging naar de lopers gebracht op een ander punt op de route. Dat de fietsen op het erf van een boer over het hek getild moesten worden en dat een paar blauwe schoenen vuil werden mocht de pret niet drukken. Prachtig weer en mooie route bracht iedereen weer terug bij de auto waar de koffie en een koekje weer klaar stond.
 
Maurice in actie tijdens de Merenloop
De volgende halte in het weekend was de Merenloop in Grouw. Elk jaar weer met een groot aantal deelnemers en ook Loopgroep Sneek / IJlst / Enexis / Stiens / Berlikum enz. is aanwezig. Waar de een kiest voor de 14 km kiezen anderen voor de 10 of 5 km, voor elk wat wils dus. Dat de 14 km ook over het weiland ging en dat de hekken dicht waren was niet tot iedereen doorgedrongen maar gezien de enthousiaste foto heeft ook hij het naar de zin gehad. Omdat Arjen last heeft van een blessure deed Karin deze keer de warming-up van elke afstand en werden we dus warm en voorzien van goede adviezen weer afgeleverd op het plein voor de start. De 1e start was van de 14 km en na 20 minuten vertrokken de lopers van de 10 km. Het is omdat Karin de babbelbox vertelde dat ze nog 3 minuten voor de start had anders stond nu nog te kletsen denk ik. Iedereen sprak na afloop van het mooie weer, het was wennen vooral het laatste stuk terug langs het kanaal was warm met de wind in de rug. Bij het Theehuis was de nazit gepland, lekker buiten op het terras. Daar sprak een 14 km deelneemster de woorden: “Het land is voor koeien en niet voor hardlopers.” Dat ze al voor de helft van de afstand er al doorheen zaten was lastig want je moet nog zo ver. Naar verluid hebben Kwik, Kwek en Kwak het licht uitgedaan bij het Theehuis en bleef het nog lang onrustig in Grouw.
Cheers!
Het was weer een mooi hardloop weekend, dank aan iedereen voor de inzet maar zeker aan Karin en Arjen die ondanks het drukke programma weer enthousiast  hun betrokkenheid toonden.


De Olympiër. 

dinsdag 4 maart 2014

GEDANE ZAKEN NEMEN GEEN KEER

Van de dingen in het leven die om een verklaring vragen, is een blessure een van de  meest intrigerende. Dat is niet alleen van toepassing op de professionele sporter die voor het dagelijks brood zich uit de naad en in het zweet werkt. Maar ook, misschien wel juist, voor hem of haar die aan sport doet voor het plezier, voor de lol, die geniet van wat lichamelijke inspanning anders dan de sleur van alle dag. Of voor hem of haar die op zoek is naar de grenzen van de eigen mogelijkheden, al of niet in groepsverband om het eigen bestaansrecht kleur en fleur te geven. Of voor haar die de stress van de dagelijkse sleur wil door breken. Of voor hem die acht uren per dag onder het "juk" van de strijd om het bestaan dat ene uurtje per week zich zelf tot het uiterste inspant om na afloop voldaan en zelfgenoegzaam vast te stellen dat hij dat biertje vandaag echt wel verdiend heeft. Of voor al diegenen die vreugde beleven om met elkaar een gezamenlijk doel na te streven, maar niet vies zijn om de strijd aan te gaan om net iets verder te willen lopen en/of net iets sneller te willen zijn dan al die anderen.


Opeens is het er; pijn, pijn in scheen, heup, rug, onder de voet of waar dan ook. Het gaat niet direct over. Het is serieus, het is langdurig, het is ongemakkelijk. Je laat eerst niet veel merken. Je verbloemt het moeizaam opstaan, je loopt voor jouw gevoel heel gewoon, maar het tegendeel blijkt  als een ander je confronteert met de vraag of er wat is?
          
"Waarom ik, waarom juist nu?" Wat heb ik misdaan, ben ik te gretig, heb ik te veel, te langdurig, te intensief getraind? Maar het ging juist zo gemakkelijk, zo lekker! "Waarom, waarom?" Je wordt heen en weer geslingerd tussen negeren en neerleggen bij het onvermijdelijke. Vertwijfeling, onzekerheid wordt je deel.
Je gaat te rade bij deze of gene, maar of je daar wijzer van wordt? Het is en blijft de vraag! Je luistert, want je weet maar nooit. Ze vertellen over hun eigen ongemak en hoe zij het hebben aangepakt. De een raadt je aan te koelen op de plek des onheils, een ander heeft goede ervaringen bij een of andere therapie waar jij nog nooit van gehoord hebt, een derde vertelt je dat je niks moet doen, en weer een ander kent een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in ..... ja juist, in de ene blessure die jou in zijn macht heeft. Of iemand die weer iemand kent die een smeersel heeft die hem van alle ellende heeft verlost. En dan zijn er ook nog van de goed bedoelde adviezen zo in de trant van je had het kunnen voorkomen door ...............! Tja, daar schiet je nou echt niets mee op. Je haalt je schouders maar eens op en gaat over tot de orde van de dag. Je wentelt je in je eigen ellende, je moppert in gedachten, je hebt medelijden met jezelf. En steeds maar weer die gedachte: "waarom ik, waarom nu?"

Een dag of wat later, als het uur U nadert, het uur dat je weg moet om je sport te gaan bedrijven, krijg je nog meer de pest in. Het schiet ook niet op met de pijn. Je doet al een paar dagen weinig of niets, je ontwijkt elke beweging waarbij je herinnert wordt aan die gevoelige plek. Je wil weg, je wil mee gaan doen, maar je weet dat het niet zal gaan. Je blijft thuis, sikkeneurig, je mokt wat in jezelf en hebt geen oog voor je directe omgeving. Ook die lijdt onder jouw humeur.

Als je de wind van voren hebt gekregen van je huisgenoten, kom je weer met beide benen op de grond. "Je bent een zeikerd, een zielenpiet, je stelt je aan, je moet niet overdrijven en het gaat wel weer over, het moet zijn tijd hebben" en boven dat alles het verwijt dat je de sfeer in en om huis verziekt.
Je neemt je voor om van nu af aan je neer te leggen bij de feiten. Je hebt pijn, je moet of hulp vragen of rust houden, je moet niet zeuren, de wereld vergaat niet en over "enige" tijd kun je weer aan de bak.
Ach, soms moet je ook niet om een verklaring vragen: gedane zaken nemen nu eenmaal geen! keer. Een blessure.........., het blijft een intrigerend fenomeen!


Meeloper