 |
| Aan boord is het druk |
Het is zondagmorgen, betrekkelijk vroeg. Aan boord van de
Vlieland is het druk. Veel hardlopers aan boord, zo te zien. Het is de eerste
keer dat ik aan deze Run mee ga doen. Ik tref een paar bekenden en we hebben
het er “even” over. Zij hebben hem vaker gelopen. Er schijnt altijd wat te zijn
met die Run. Het is zwaar, dat in ieder geval. Dat maak ik althans op uit de
verhalen. Het waait, en/of het regent, het parcours door de duinen is heftig
vanwege het hoogte verschil, het kan ook bloedheet zijn, er is weinig kans op
schaduw en de Postweg, op weg naar de finish, is lang, saai en meestal wind
tegen. Als je dit allemaal voor waar aan neemt dan kun je je afvragen waar je
aan gaat beginnen. Maar je zit nu eenmaal in het schuitje en een weg terug is
er zonder gezichtsverlies niet. Gelukkig, sombermans regeert vandaag niet. De
wind komt uit het zuidwesten. Dus op de Postweg wind in de rug, het is half
bewolkt, de temperatuur ligt rond de 20˚, een aangename temperatuur om te lopen
en de saaiheid/verveling op de Postweg kun je verdrijven door te genieten van
de vergezichten over het wad. Ach, en parcours door de duinen overleef je ook
wel. Wat kan je gebeuren?
 |
| De route van de halve marathon |
De overtocht verloopt voorspoedig . Om half elf stappen we
van boord. We melden ons in de aankomst-/vertrekhal voor het startnummer en
wandelen dan op ons dooie akkertje naar camping Stortemelk. De start is pas om
12.30 uur. Dus tijd genoeg, maar die vliegt voorbij: koffie drinken, verkleden,
wat eten, hier en daar een praatje, wat rond kijken en een warming up. En dan
op naar het startvak.
Jan van Vlieland begeleidt ons in de laatste minuten voor
het startschot. Daar gaan we dan. Nog een laatste aanmoediging van wat bekenden
en dan ben je voorlopig op jezelf aangewezen. Gelukkig is de uitvalsweg van de
camping breed. Veel hinder van elkaar ondervinden we dan ook niet. Dat wordt
even later wel anders als we linksaf het schelpen pad op gaan. Een beetje
inschikken is het motto om zonder kleerscheuren via de jachthaven naar het dorp
te gaan. In het dorp is het gezellig druk; op de terrassen zitten de
 |
| De eerste kilometers zitten erop |
toeschouwers aan de lunch en moedigen ons aan. Even later gaan we het dorp uit;
de eerste kilometers zitten erop. Wind tegen, dat is even wennen na de
betrekkelijke luwte van het dorp. Velen nemen wat gas terug; er worden groepjes
gevormd. Ook ik nestel me in zo’n groep. Door mijn hoofd spelen de verhalen
over het parcours door de duinen met zijn “ups en downs” en vandaag een stevige
tegenwind. Het is opvallend dat er weinig wordt in gehaald. Als het al gebeurt
dan vallen ze bijkans stil, omdat ze vanuit de luwte plotseling volop de wind
van voren krijgen. Alleen tijdens het beklimmen van een duintop lukt het een
enkeling de groep achter zich te laten. Er wordt niet veel gepraat. We hebben
alle energie nodig om de afslag naar het Posthuis te bereiken. De heide staat
hier en daar al in bloei, de lijsterbes kleurt prachtig oranje en hier en daar
is het geel van het boerenwormkruid tussen de overige groene begroeiing te
zien. Terwijl ik me afvraag of mijn groepsgenoten hier oog voor hebben, wijst
mijn buurman me op het schitterende vergezicht als we boven op een duin zijn
aangekomen. Zo zie je maar dat anderen blijkbaar ook genieten.
 |
| Door de dorpsstraat |
Eindelijk geen tegenwind meer; we slaan linksaf naar het
Posthuis. Ik denk, en met mij vele anderen, dat het “leed” geleden is. We
hebben buiten de waard gerekend. Het voelt warmer dan op het traject met de
wind tegen. Het is duidelijk, we moeten ons en het ritme hervinden. En dat blijkt des te meer als we
nogmaals linksaf slaan de Postweg op. Ik hoor om mij heen gezucht, gesteun en
“gemopper” over de warmte. Ik doe daar ook vrolijk aan mee. We lopen door het
Bomenland. De groepen zijn geen groepen meer. Hier en daar een twee- hooguit
een drietal lopers op weg naar het einde. We passeren het Pad van 20 en dan
ietsje omhoog. Een prachtig vergezicht over het Wad; het water glinstert in de
zon. Heel in de verte een enkele zeilboot. Ik merk dat ik een in onregelmatig
tempo voort ga. Ik begin dorst te krijgen. Gelukkig heb ik nog een spons die ik
kan uitknijpen. Het smaakt niet lekker, maar de droge mond ben ik (even) kwijt.
Heel in de verte zie ik de schepen die in de jachthaven liggen. Ik loop wat in op
een tweetal dat een vijftig meters voor
mij loopt. Ik verman mij om niet te versnellen om aansluiting te krijgen.
Stapje voor stapje kom ik tenslotte ook dichterbij. De jachthaven blijft ver
weg. Als ik aansluit, blijf ik even hangen. Maar ik heb een opleving, dus er naast
en er voorbij. Even verderop ontwaar ik het bordje met 16 km. Het lijkt wel of
ik vleugels heb gekregen. Ik zet nog een tandje bij. Ik voel me goed. De
afstand met het tweetal achter mij wordt groter. Wat moet ik dat even later
bezuren. De man met de hamer slaat onverwacht keihard toe, het tempo zakt naar
een bedenkelijk niveau en even later lopen ze weer naast me. Medelijden hebben
ze niet; ik word gelost. Ze lopen zo’n 20 meter vooruit en met pijn en moeite weet
ik dat enige tijd zo te houden. In mijn optimisme denk ik nog: “wacht maar tot
we in het dorp zijn, dan zal je nog eens wat zien”. Nog 3 kilometer te gaan; ik
heb de neiging te gaan wandelen; dorst. Het
 |
| Prachtig loopevenement |
tweetal verwijdert zich. Aan de
rand van het dorp stop ik om nog wat water te drinken en moed te verzamelen om
uiterlijk zo fit mogelijk door de dorpsstraat naar de finish te “snellen”. Het
publiek op de terrassen zit er nog steeds; ik zie grote glazen bier en kinderen
met grote ijsjes. Wat lijkt me dat heerlijk. Slechts een enkel applausje valt
mij ten deel. Ik trek toch nog een vrolijk gezicht, steek mijn hand op, maar
wat ben ik moe! Gelukkig daar is finish; nr 426 wordt verwelkomd. Ik klok
1.55.24. Het valt me niet eens tegen. Water, water en nog eens water. Het
tweetal hangt even verder op tegen een hek; ze ogen ook uitgewoond. En dat doet
me goed. Een klein kwartiert later voel ik me weer kiplekker en kijk ik met
genoegen terug op een prachtig loopevenement.
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten