Uitslagen, 8.9km, Erik Bouma 32:09, Mark Smit 36:08, Jurjen Jagersma 37,18, Hans Jan Jasper 38:04, Dennis Schat 39:13, Dennis Smit 39:28, Jelle Jagersma, ? Hessel Dijkstra 41:45, Ysbrand Valkema 42:12, Henk Groen 43:46, Marcel Swart 44:17, Yvonne Hiemstra 44:25, Bert Rienstra 44:42, Siebe Gerritsma 45:07, Nelie Jasper 45:20, Martin van der Zee 46:36, Auke Wiersma 46:50, Richtsje Samplonius 46:57, Anita Bijker 47:20, Marijke van der Meer 49:09, Albert Jan van Houten 51:10, Wietske Keulen 53:30
Hessel(536) en Ysbrand(187) in actie tijdens de 2e winterloop(foto Janke vd Schaaf)
Maandag 30 november de
weergoden voorspellen dat het droog is om 19:15 uur, wat je ermee moet weet ik
niet want het maakte deze keer niets uit. De straten waren nat en er was op
sommige plaatsen sprake van diepe plassen, kortom het weer is in Bolsward
weleens beter geweest. Het was redelijk droog onderweg dus dat viel mee, thuis
blijven was een niet gebruikte optie.
Er deden een 11 tal leden van Loopgroep van Sneek / IJlst
mee. De start en inschrijving was bij de sporthal waar het minder druk was dan
vorig jaar, toen een record aantal deelnemers nu 100 minder maar toch 242 mensen
aan de start.
Sinterklaas bij de finish
De start, verricht door Sinterklaas zelf, had men t.o.v.
vorige keren aangepast, nu direct naar de grote straat i.p.v. via de nauwe
straten in de woonwijk, een stuk veiliger dus. Bij de rotonde linksaf en langs
het politiebureau richting het kruispunt
om daar linksaf te gaan naar de binnenstad. Na de brug weer rechts en verder de
donkere straten in. Hier en daar moesten we door diepe plassen maar dit mocht
de pret niet drukken. Even onder de snelweg door langs een met kleine lichtjes pad
en bij de benzinepomp na de snelweg weer rechtdoor. Via
de hoge flat en de woonwijk kom je zo weer bij de finish. Vrijwilligers stonden
binnen klaar om in ruil voor de zelf genoteerde eindtijd de herinnering te
geven. Elke keer kom je zo weer thuis met een lekkere banketletter, perfect
geregeld allemaal.
Gerke Gerritma
36:38
Albert Jan van Houten
43:41
Sybrich de Goede
43:56
Richtsje Samplonius
44:00
Hieke Osinga
44:40
Albert Rameau
45:10
Durk Brouwer
45:29
Els Zijlstra
47:18
Pytrik Amsterdam
Geen tijd in uitslagen
Auke Wiersma
Geen tijd in uitslagen
Annie Postma 47:36
Niet in de uitslagen, maar hij was er toch echt, Pytrick in achtervolging op Durk!
Uitslagen: 5km Judith Veldhuizen 30:18, Geeske Cnossen 36:47, 10km Erik Bouma 35:50, Henk Groen 48:53, Marjan Jaarsma 1:03:03, Ciska Kuiper 1:03:51, Dave de Jong 1:16:51
Het zit er op. Het was geweldig. Ik zit op een terras,
vlakbij de finish, en les mijn dorst. Jan Kooistra, als onvermoeibare
microfonist, heet vrijwel iedere deelnemer hartelijk welkom en vertelt dat er
weer een 'hartsikkene' mooie prestatie is geleverd en dat de tijd er niet toe
doet. En gelijk heeft-ie!
'Is deze plaats nog vrij? Ja zeker!' De man zijgt met een
zucht neer op de stoel en bestelt een biertje. 'Heb je ook gelopen', vraagt-ie.
'Ja zeker'. En daarmee lijkt de kous af. Ik zal je wat vertellen.......'
Voordat ik het goed en wel besefte, kreeg ik er geen speld meer tussen. Dit is
zijn verhaal.
"hartsikkene" mooie prestatie
'Man, man, wat heb ik gelopen. Een paar weken geleden liep
ik nog een halve marathon op een ander eiland. Het was zwaar. Ik heb hem vaker
gelopen, maar zo zwaar als die keer ............niet normaal meer. Dat strand,
zandsuppletie, rul. Denk je dat het dichterbij de waterlijn wel hard zal zijn,
kom je bedrogen uit. Modder, blubber. Dus een keuze tussen wegzakken in de
blubber of in het zand. Ik heb beide geprobeerd. Dus natte voeten en de
schoenen vol met zand. Maar laat ik daar niet te veel over uitweiden. Da's
tenslotte geweest. Ik wil er dit nog over kwijt: ik heb voor het eerst in mijn
loopleven voor een halve marathon meer dan 2 uren nodig gehad. Dat zal me niet
weer gebeuren, heb ik bedacht.'
De man pauzeert even en ik wenk de ober en bestel 2
biertjes en hij vervolgt:
'Ik dacht toen bij mezelf, waar kan dat nou aan liggen dat
ik plotseling zoveel langzamer loop dan anders. Komt tijd, komt raad, ik heb
tenslotte nog een week of zes om me voor te bereiden op de Berenloop. Ik sluit
me aan bij een loopclub die een maal per week een duurloop in de planning
heeft. Dat is me overigens goed bevallen. Een maal per week met een groep is
gezellig en voor je het weet, heb je je kilometers gemaakt. Zelf in de week nog
wat kortere afstanden in een wat hoger tempo dan moet het wel goed komen, dacht
ik zo. Toch moet ik zeggen dat ik behoorlijk onzeker was geworden door die
tegenvallende tijd. Zou het dan toch de leeftijd zijn? Tenslotte was het ideaal
weer om te lopen en ik had een goede voorbereiding. Op een zondag, vier weken
voor de Berenloop, liep ik in die groep mee met een rustige duurloop van zo'n
kilometer of 18. Het ging best goed en echt moe was ik niet, maar ik had ook
niet veel over. De dag erna had ik die kilometers wel voelbaar in de benen. Ik
ging even aan het rekenen: 18 km in 1 uur en 46 minuten. Da's te veel, dat
wordt meer dan twee uren als ik dat tempo aanhoud. Vandaag dan de Berenloop.'
Hij nam een slok van z'n bier, staarde voor zich uit en
zuchtte diep om vervolgens de draad van zijn verhaal weer op te pakken.
'Als die misthoorn klinkt als startsein, dan duurt het
altijd een tijdje voordat je in beweging kan komen. Het is opletten geblazen.
Zorgen dat je niet tegen een ander aan loopt en hopen dat een ander niet tegen
jou loopt. Ik passeer de mat, druk mijn tijdwaarneming in en probeer op gang te
komen. Dat valt nog niet mee. Het is druk en iedereen wil weg. Als ik de bocht
naar links heb gemaakt is het nog steeds oppassen. Al slalommend baan ik mij
een weg. Af en toe, het is nauwelijks te vermijden, tik ik iemand met mijn
elleboog aan, maar gelukkig zonder gevolgen. De stemming is goed en niet alleen
bij mij, zo te horen.
Ik loop, samen met iemand die ik goed ken, langs de
jachthaven. De zon laat het afweten, maar de temperatuur is prima. Als we bij
Stay OK omhoog gaan, wandelen de eersten. Nu al, denk ik bij mezelf. Wat moet
dat worden? Maar dat is mijn probleem niet. Eenmaal boven hebben we het ritme
te pakken. Onderweg muziek en toeschouwers; niet veel, maar ze maken lawaai
voor tien.
In Midsland wel veel toeschouwers. Er wordt geklapt en met
luide stem aangemoedigd. Fotografen overal. Op zoek naar een familielid of
andere bekende. Ik kijk wat om mij heen. Probeer een bekende te ontdekken. Lukt
niet. Tot Midsland werden we geregeld ingehaald, maar nu, op weg naar Formerum
niet of nauwelijks meer.
op het strand
Bij de molen in Formerum, als van ouds een gezellige boel,
veel publiek en muziek. Ik moet, wij moeten voort. Het gaat nog steeds
probleemloos. Dat geeft vertrouwen. Dan de afslag naar links. Even later het 10
km punt. Ik lees de tijd op de officiële tijdwaarneming. Ik ben niet
ontevreden, het is tenslotte ook nog de bruto tijd. Even rekenen: het moet goed
komen wat de tijd betreft. We vinden aansluiting bij een groep van een
man/vrouw of zes, zeven. Eigenlijk wil ik wat temporiseren, want uit ervaring
weet ik dat de man met de hamer mij staat op te wachten over een tweetal
kilometers. Maar het loopt gesmeerd, dus geen versnelling lager.
We naderen E10, slaan rechtsaf om even later het fietspad
richting Midsland aan Zee op te gaan. Ik loop nog steeds in de groep, maar die
wisselt bij voortduring van samenstelling. De man met de hamer is zeker even
koffie drinken. Ik, wij lopen gestaag voort op weg naar het strand. Mijn
gedachten gaan uit naar de strandopgang. Steil, ik weet het en naar beneden rul
zand. Het houdt me bezig. Lopen is meer dan een fysieke inspanning alleen, dat
blijkt maar weer.
Als we de 'bungalows' van Midsland aan Zee steeds scherper
op het netvlies krijgen en een aantal toeschouwers ons bemoedigend toe klappen
kan ik mijn gedachten wat verzetten. We zien wel.
We hebben het gevoel dat de wind is toegenomen. Dat
verklaart waarschijnlijk ook het gegeven dat ik op het rechte stuk naar het
strand, met de wind achter, de man met de hamer heb gemist. De klim naar boven
gaat goed, ook al kost het wat meer inspanning. Zonder kleerscheuren komen we
beneden op het strand. Het valt alleszins mee, het strand is hard, we zakken
niet weg. Ingehaald worden we niet meer. We lopen geregeld iemand voorbij die
ons daar straks, op weg naar Midsland, had ingehaald. Dat geeft de burger moed.
Wind schuin van voren. Het is aanmerkelijk frisser, althans
zo voelt het. Je moet goed kijken waar je loopt, het is niet overal even vlak.
We vorderen gestaag.
De strandopgang is nooit een makkie, ook vandaag niet. Ik
laat me niet kennen en zwoegend kom ik boven. Andere jaren had ik het zwaar op
het fietspad langs het familiehotel naar de Longway. Vandaag gaat het prima.
Nog een zestal
kilometers. Mijn maat blijft wat achter en ik ga alleen verder. Ik voel me
goed, probeer aansluiting te vinden bij anderen. Het lukt niet, de een loopt te
onregelmatig, een ander te snel en een derde weer te langzaam. Het is niet
anders. Ik loop een gelijkmatig tempo, maar dat doe ik eigenlijk gedurende de
gehele dag al, en daar voel ik mij goed bij. De Longway is vandaag niet de
Longway voor mij die het wel eens is geweest. Het kost me geen overmatige
inspanning deze keer. Voordat ik het goed en wel besef nader ik het dorp. Je weet
dat het eind dan in zicht is en die laatste kilometer zal mij de kop niet
kosten.
Over de rode loper en met het geluid van speaker Jan
Kooistra voltooi ik mijn Berenloop in een tijd beneden de twee uren. Mijn doel
is gehaald!"
Toen hij klaar was met zijn verhaal vroeg ik hem waarom hij
het zo belangrijk vond om binnen de twee uren te finishen op een halve
marathon. Even was het stil, hij staarde mij aan, een beetje meewarig en na een
diepe zucht; 'man ik ben de 70 gepasseerd en dat is niet zo erg, maar als je
altijd binnen de twee uren finisht en dan plotseling meer dan twee uren nodig
hebt dan vraag je je toch af of dat aan je leeftijd ligt, of dat je gewoon een
off-Day hebt gehad. En als het aan mijn leeftijd ligt dan zal ik me moeten
verzoenen met het gegeven dat ouder worden en loopsnelheid zich omgekeerd
evenredig met elkaar verhouden.' Waarop hij de ober wenkte en twee bier
bestelde. Proost.
Meeloper
Terschelling, Berenloop, zondag 8 november 2015
Uitslagen: Marathon, Gerrit Dijkstra 3:51:53, Jennie van der Goot 4:23:55
Groepsfoto "Berenboot"
Uitslagen: halve marathon, Erik Bouma 1:18:13, Jorrit Bergstra 1:33:35, Hans Jan Jasper 1:35:59, Niels Hoekstra 1:36:45, Raymond vd Zee 1:41:00, Johan Sterk 1:43:38, Klaas van Tricht 1:43:49, Henk Groen 1:46:00, Aafke Feenstra 1:46:22, Gerke Gerritsma 1:50:16, Yvonne Hiemstra 1:50:19, Jouke vd Zwaag 1:50:45, Hessel Dijkstra 1:51:32, Frank Klasen 1:53:37, Ysbrand Valkema 1:54:13, Nelie Jasper 1:54:28, Martin vd Zee 1:55:39, Natasja Kuipers 1:56:04, Johan Adema 1:57:12, Jeroen Berdenis 1:59:32, Albert Jan van Houten 1:59:42, Minne Wiersma, 1:59:55, Marcel Swart 2:00:41, Hieke Osinga 2:02:28, Anthoon Haagsma 2:04:00, Richtsje Samplonius 2:04:17, Huib Ellemers 2:05:22, Riena vd Gaast 2:08:21, Anita Bijker 2:10:26, Liane Spoelstra 2:16:04, Irene Kriele 2:17:22, Symkje Feenstra 2:19:53, Margriet Postma 2:21:02, Albert Rameau 2:31:20
Er
zijn van die momenten dat ik me afvraag waarom de Berenloop op Terschelling zo
tot de verbeelding spreekt. En niet alleen bij mij. Neem zelf de proef maar op
de som. Trek een shirtje aan waarop Berenloop en Terschelling staat afgedrukt,
ga ergens in Nederland lopen en ervaar het zelf. Men leest 'Berenloop
20..Terschelling', dat ontlokt dat bij menigeen een glimlach, een blik van
herkenning, een Aha-Erlebnis. Is het de magie van het loopevenement zelf, is
het het eiland Terschelling, of is het totaal van de ambiance rondom het gehele
evenement?
Willem Barentsz, zeevaarder en ontdekkingsreiziger
Ooit
is de Berenloop gekozen tot het mooiste en leukste loopevenement van Nederland.
Mooier dan Egmond, mooier dan Schoorl, mooier dan welk evenement op een van de
eilanden, mooier dan de Zeven heuvelenloop, mooier dan ............! Dat zegt
toch wel wat.
Dus
ga ik maar eens bij mij zelf te rade, waarom ik deze loop zo bewonder.
In
feite staat Willem Barentsz aan de oorsprong, aan de start, van dit evenement.
Hij stierf in 1597 op Nova Zembla nadat hij daar gestrand was om via een
noordelijke doorvaart een route naar China en Japan te ontdekken. Om aan
voedsel te komen joegen hij en zijn bemanning op beren. In 1997 werd als
sportieve afsluiting van "400 jaar Barentsz" een ( halve) marathon
door SV Friesland georganiseerd. De Berenloop was geboren.
Dat
is toch een prachtig gegeven dat een zeevaarder, een ontdekkingsreiziger, uit
de 16de eeuw aan de wieg staat van deze populaire loop.
"400 jaar Barentsz" de Berenloop was geboren
Terschelling
is een populair eiland bij jong en oud om er een vakantie door te brengen.
Jongeren
fiets- en wandelpaden. En ook op culinair
gebied kan men er uitstekend terecht. Keus genoeg; bezoek een van de vele
strandtenten, of maak gebruik van een restaurant in of bij een van de dorpen.
Vandaar dat iedere hardloper er graag een lang weekend van maakt en in z'n
kielzog vaak nog wat supporters meeneemt.
Het
vakantie gevoel begint al in Harlingen bij de veerterminal aan de haven. Je
bent er nooit alleen. Op de boulevard zijn altijd mensen te vinden. Met een
beetje goede wil is Terschelling turend over het Wad reeds vaag waarneembaar.
In de haven is het een drukte van belang. Schepen komen en schepen gaan.
Of
je nu met de sneldienst of met de veerdienst reist zo'n overtocht is en blijft
een genoegen. Voor sommigen is een uurtje varen lang genoeg, voor anderen gaat
dat veel te snel. Op de 'gewone' veerdienst kun je buiten optimaal genieten van
het Wad en binnen van een kop koffie, een drankje en/of een hapje. Aan boord
van een van de snelle schepen heb je amper tijd om de krant te lezen of je bent
al op de plaats van bestemming.
En
als de boot onder het eiland vaart om even later de haven van Terschelling
binnen te lopen dan ontrolt zich een niet alledaags uitzicht en waan je je even
in het buitenland.
Wie
wil er nou niet eens in het 'buitenland' deelnemen aan een hardloopevenement?
De haven Terschelling
Het
parcours is mooi en pittig. De start en de finish onder de Brandaris. Een
stukje door West, uitzicht op het Groene Strand, langs de haven en langs het
Wad, een klimmetje het duin op om via Halfweg, Hee en Kinnum door de
dorpsstraat van Midsland op weg te gaan naar het keerpunt in Formerum. Dan over
de Duinweg via Midsland Noord naar een stevige klim om op het strand bij
Midsland aan Zee verder te gaan. Het strand boezemt ontzag in, maar het
uitzicht links, rechts maakt veel goed. Bij Paal 8 omhoog ploeteren, even op
adem komen en dan nog een keer het duin 'bestijgen'. Vervolgens voor de
afwisseling vals plat op het eerste deel van de Longway. Het tweede deel, door
het bos, beschutting tegen weer en wind en op de koop toe schitterende
herfstkleuren. Tien tegen een dat je na verloop van tijd al de stem van een
spreekstalmeester hoort en dat het gevoel je bekruipt dat de finish voor het
grijpen ligt. Maar niets is minder waar. Nog even een klein grapje om de kilometers
vol te maken. Vals plat en dan langs de haven om vervolgens weer wat omhoog om
te eindigen met muziek en het applaus van de vele toeschouwers op de rode loper
in de dorpsstraat onder de Brandaris. Wie dit niet mee wil maken, weet niet
wat-ie mist!
het strand op bij Midsland aan Zee
Is
een halve marathon jou (nog) te ver? Dan is er altijd nog Kleintje Berenloop op
de zaterdag. Je hebt de keus tussen vijf en tien kilometer. Je loopt door bos
en duin in een prachtige natuur. Ook ideaal als warming up voor de zondag.
Is
een halve marathon niet ver genoeg? De hele marathon is een geweldige uitdaging
voor elke liefhebber. De route voert je
over het gehele eiland met een start in West en een keerpunt nabij de
Boschplaat. Een uitdagend parcours door de polder, de duinen, over het strand en
door het bos en natuurlijk via de rode loper finishen onder de Brandaris.
We schrijven 5 september 2015 de najaars cyclus voor Start
to Run begint weer er staan 18 mensen op de lijst. Een enkele herintreder doet
ook mee vanwege blessureleed en stroomt zo in en bouwt de inspanning zich mooi
op. Het doel is om op de 7e zaterdag een testloop te doen van 3 km.
Start To Run, groepsfoto
Elke zaterdagmorgen startte ik met een stukje theorie gevolg
door de praktijk van losmakende oefeningen en loopscholing. Hierna de kern die
op de 1e zaterdag nog maximaal per stukje maximaal 2 minuten
bedraagt op de 6e zaterdag is dat al 12 minuten. Deze cyclus deed ik
alleen met waar nodig voor of na de les ondersteuning zo kon je door goed
overleg de deelnemers optimaal begeleiden.
Helaas zijn er vrij snel 2 mensen afgehaakt omdat ze ook vooraf
al last hadden van een blessure, men hoopte dat door de juiste opbouw het wel
goed zou komen. Het tegendeel bleek jammer genoeg. Een ander die al eens een ½
marathon had gelopen of daarvoor had getraind had echt baat bij de opbouw en
hield alles vol en had nergens last van. Tijdens de 6e les heb ik
van iedereen een filmpje gemaakt waar we na afloop samen naar hebben gekeken
hoe de houdingen zoal waren. Voortdurend hebben we het gehad hoe mooi het is om
samen, in de Loopgroep, te trainen en ergens naar toe te werken.
alweer de 20e Start To Run in Sneek
Zaterdag 17 oktober stond in het teken van de test van 3 km,
er waren een aantal mensen die vooraf al hadden aangegeven er niet bij te
kunnen zijn. Paparazzi papa was er om zijn dochter aan te moedigen, samen gaan
ze verder trainen. Na het weekend werd er een berichtje
gestuurd dat de test alleen gedaan was en goed was verlopen. Nadat iedereen
binnen was is er nog lang door gepraat in de ‘loop soos” het was erg gezellig.
De deelnemers ontvingen naast hun shirtje ook een diploma als herinnering aan
deze trainingen.
Start to Finish, vlak voor de start nog even wat tips.
De tijden die deze keer zijn gelopen staan hieronder:
Chantal
18:40
Karin
19:23
Marcel
19:23
Mirjam
19:55
Sabine
20:51
Marieke
20:58
Els
21:00
Femmy
21:15
Carola
22:59
Het was weer een feest om vanaf het begin de deelnemers van
bijna niets tot de 3 km te mogen trainen en coachen. Op naar de volgende
uitdaging nl. de 5 km van de Adventure Run op 12 december op Ameland.
Het
is herfst, maar daar is vandaag de 27ste september niet veel van te merken. De
zon schijnt en er is een aangename temperatuur. De gehele week heb ik het
weerbericht in de gaten gehouden. Met name op de windrichting en -sterkte gelet.
We weten het nog als de dag van gister.........twee jaar geleden liepen we ook
mee. De zon scheen en toch was het koud. Het woei hard, hinderlijk hard. Maar
vandaag lijkt het prima om te lopen: een zonnetje, een temperatuur van een
graad of 16 en een kalm windje uit oostelijke richting. Het kon slechter
Ylona Kruis in actie tijdens de Mar.athon van Sneek
Wij,
Ylona en ik, zijn op weg naar Den Helder/Texel voor de halve marathon. We
hebben er zin in. Niet alleen vanwege het mooie (loop)weer, maar vooral ook
omdat er nauwelijks een unieker loopevenement is dan deze. Natuurlijk weet ik
ook wel dat er veel mooie loopjes zijn. Met zo'n groep van een man/vrouw of 1500 op het
autodek van de veerboot, ongeduldig wachtend tot we aanmeren, de laadklep naar
beneden gaat en de scheepshoorn het sein voor de start geeft. Het heeft iets bijzonders. Maar het is niet
alleen de start. Een afwisselend parcours met prachtige vergezichten over het
eiland, een stukje strand, te kort om echt vermoeid te raken, te mooi om waar
te zijn en lang genoeg om naar het einde te verlangen. Voeg daarbij een paar
kilometer door het bos en voor de afleiding en het publiek de 'doorgang' door
Den Hoorn, het duingebied waar je onderlangs en doorheen loopt, het
polderlandschap op weg naar de finish en tenslotte de eindstreep in Den Burg op
het marktplein, met muziek als de kroon op het 'werk', je waant je in de
zevende hemel.
Het
parkeerterrein op Willemsoord, het voormalig marine terrein, in Den Helder
loopt snel vol. Je snapt niet hoe het mogelijk is, maar binnen de kortste
keren, nog voordat de eerste formaliteiten (startnummer en kledingtas) zijn
vervuld loop je bekenden tegen het lijf. Henk, Dennis en Hans Jan van Loopgroep Sneek en ene Martin heten ons
welkom. Startnummer ophalen, een kop koffie,
een praatje en wat rondkijken. Dan eindelijk op weg naar de boot. Ylona
die als VIP niet met gewone voetvolk het autodek op gaat, wensen wij en zij
ons, veel plezier en succes. VIP kun je worden op grond van je prestaties op
eerdere halve marathons op Texel en dat is dus niet voor iedereen weggelegd.
Zij laat zich er niet op voor staan. Ze loopt omdat het leuk is om te lopen.
Niet meer en niet minder.
Aan boord
Aan
boord is het een gezellige boel met de opzwepende muziek van het dweilorkest De
Knorhanen uit Den Helder. Huppelend, springend en dansend warmen wij ons op
voor het grote werk. Als de laadklep omhoog gaat en de zon zich laat zien,
zetten we ons langzaam maar zeker in beweging. De scheepshoorn geeft het
startsein en bij het passeren van de startlijn schakel ik op het juiste moment
mijn eigen tijdwaarneming in. Het echte feest kan beginnen. En dat werd het,
althans...........
Eerst
maar eens op weg naar Den Hoorn. Wat is het toch een prachtig gezicht een lang
lint hardlopers gekleed in felle kleuren in het volle zonlicht, zover het oog
reikt. Eerst een eind onder de duinen door dan een stukje polderlandschap om
vervolgens Den Hoorn aan te doen. Bij de splitsing van de 10 en de 21 km zijn
niet alleen veel toeschouwers, maar ook suppoosten om alles en iedereen in
goede banen te leiden. Je moet wel horende doof en ziende blind zijn om hier
niet de juiste keuze te maken.
Na
de scheiding is het beduidend minder druk op het parcours van de halve
marathon. Het vals plat in het dorp neem ik met gemak. Ik heb Henk een eind
voor mij nog in het vizier. Dennis en Hans Jan lopen waarschijnlijk nog verder
vooruit. Ze zijn in ieder geval in geen velden of wegen meer te zien. In
aangenaam gezelschap van een tweetal lotgenoten geniet ik met volle teugen van
de schitterende omgeving en van het lopen op zich. Ik loop lekker en het loopt
lekker. Als ik de rest van de het parcours ook zo ...............dan
............?
Het echte feest kan beginnen!
'Lopen
doe je voor je plezier'. Je hebt gelijk Ylona. En plezier heb ik!
Dan
'duiken' we het bos in, de Rozendijk op, het is bewolkt geworden, maar dat kan
de pret niet drukken. We worden ingehaald door een groepje van een man/vrouw of
vijf. Ik besluit mee te gaan. M'n ademhaling heb ik onder controle, de benen
voelen goed, mijn humeur is opperbest, wat kan me gebeuren. De route door het
bos is ook mooi. Hier en daar wat toeschouwers geduldig in afwachting van hun
favoriet om hem/haar op de foto te zetten. Bij hotel Bos en Duin linksaf het
fietspad op. Er is niet al te veel ruimte, daardoor is het tempo nogal
wisselvallig. Het wordt er niet beter op als we na een paar honderd meter
rechtsaf slaan op weg naar het 10 km punt. Konden we daarnet nog gemakkelijk
via de berm anderen inhalen, nu is het oppassen, want het gras rechts en links
van het pad verbergt mogelijk de nodige (val)kuilen. Met alle gevaar van dien.
De groep valt dan ook uit elkaar. Henk ben ik inmiddels uit het oog verloren.
Aan Dennis en Hans Jan denk ik al niet meer. En Ylona? Laat die maar lopen! Ik
neem er bij de drinkpost even mijn gemak van. Een paar slokken water en dan de
sokken er maar weer in op weg naar het strand. Asfalt en klinkers hebben plaats
gemaakt voor zand en schelpen. Plotseling, na een miniem klimmetje, verlaten we
het bos en komen we in de duinen. De zon schijnt weer volop. De heide is
uitgebloeid, dat is jammer, maar het is en blijft een prachtig gezicht, dat
glooiend duinlandschap, weg naar het strand.
We
beklimmen de duinovergang via betonplaten om aan de andere kant vol vertrouwen
het strand op te gaan. Even is het strand nog rul, maar terwijl ik iemand vlak
achter mij hoor verzuchten dat het strand er beter bij ligt, hij bedoelt
harder, dan andere jaren, heb ik al de nodige twijfels. Er heeft blijkbaar een
zand suppletie plaats gevonden en dat moet nog inklinken. Dus op zoek naar een
betere ondergrond, dichter bij het water. Het is laag water. Hopelijk zal het
daar wel beter begaanbaar zijn. Jammer, maar helaas. Je zakt weg in het natte
zand, het is blubberig, zij het schone blubber. Natte voeten. Ik zoek het hoger
op. Ook daar zak ik weg. Zand in de schoenen. Maar weer naar de waterlijn. Ik
spring een geul over. Een paar lotgenoten proberen het ook, maar zij halen de
overkant niet. Ik ploeter voort, mijn tempo zakt, mijn ademhaling heb ik niet
meer onder controle, mijn hartslag loopt op, ik voel mijn benen. Ik vraag me af
of ik het kan volhouden. Sombermans ligt op de loer. Wat doe ik hier? Schreef
ik hierboven nog: 'een stukje strand, te kort om vermoeid te raken.......?
Vandaag weet ik wel beter. Hoewel ik behoorlijk stuk kom te zitten, moet ik
toch wel een beetje lachen en niet eens als een boer met kiespijn. We hebben
het er op de heenreis in de auto uitvoerig over gehad: 'het gaat niet om de
tijd, het gaat erom dat je plezier hebt'. Tenslotte schijnt de zon en ik ben
niet de enige die het moeilijk heeft. Er wordt om mij heen gewandeld, gezucht,
gesteund en gekreund. Ik doe tenminste nog een poging om iets sneller te gaan
dan wandelen. Het is eind is in zicht. Ik strompel het duin op, pijn in de
boven benen. Iedereen wandelt, iemand vraagt hardop of het nog leuk is. Een
antwoord blijft uit. Een enkeling is er even bij gaan zitten. Al of niet
vrijwillig. Boven gekomen is het pad nog steeds niet geplaveid. Dat is een
teleurstelling. Daarvoor moeten we nog even afdalen. Ik blijf wandelen, in de
hoop daardoor wat sneller te herstellen. Beneden is het pad goed begaanbaar,
plat getreden met schelpen. Ik hervind mezelf enigszins. Als we het duinpad
gaan verlaten, is er water. Ik neem dankbaar een bekertje aan. Wandelend neem
ik een paar slokken. Nog een kleine zeven kilometer te gaan. Gelukkig asfalt.
Ik loop alleen, een vijftigtal meters voor mij zwalkt iemand voort. Ik loop op
hem in. Het gaat tergend langzaam. M'n optimisme over een tijd iets boven de 1
uur 50 minuten zit er zeker niet in. Dat vermaledijde strand heeft me genekt.
Het is niet anders. Ik moet het er mee doen. Een illusie armer en een ervaring
rijker. In gedachten neem ik de rest van het parcours nog even door. Het is nog
een heel eind. Ik weet me nog te herinneren dat het laatste stuk naar Den Burg
enigszins vals plat is en waarschijnlijk ook nog tegenwind. Kop op Sombermans.
Je loopt, dus je bestaat nog steeds.
Ik
weet niet hoe het komt, maar plotseling doemt het bordje met 17 km op. Dat valt
mee, nog maar 4 km. De stemming stijgt, ik weet er zelfs een schepje boven op
te doen. Als we het bos verlaten en de polder in gaan zijn er toeschouwers met
een glas wijn, bier of fris in de hand die mij en alle anderen voor houden dat
het niet ver meer is. Ach, dat weten wij ook wel en toch helpt het. Even lachen,
even knikken, even denken aan straks, na de finish...... Het lijkt me lekker,
wat zal het smaken! Dus opschieten. Doorlopen. Nog maar drie km te gaan. De zon
blijft schijnen en het vals plat valt mee. Net als de wind. De anderen zijn
natuurlijk allang binnen, schiet het door mij heen als ik het bordje met 19 km
nader. Ylona zeker, Henk misschien, Dennis en Hans Jan hoogst waarschijnlijk.
Nog een goeie tien minuten te gaan. Dat is te overzien. Den Burg ligt voor het
grijpen. Ik loop de bebouwde kom binnen. Ik recht de rug, ik lach en veins dat
het een makkie was èn is. Nog even een stukje omhoog en
dan de finish. Ik zie dat ik in ieder geval meer dan 2 uren heb gelopen. Het
zit er op. Moe, maar voldaan. Ik tref de Henk, Hans Jan en Dennis. We zijn het
eens. Het was zwaar op het strand. Het was de moeite waard. Een mooi parcours,
afwisselend, prachtig weer. Wat wil een mens nog meer.
Ik
haal mijn shirt op en ga op zoek naar Ylona. Gauw gevonden. We wisselen onze
ervaringen uit. Ze heeft plezier gehad en genoten en als ik naar haar tijd
vraag, haalt ze haar schouders op en zegt dat dat minder belangrijk is. Toch
gaan we maar even kijken bij uitslagen: 1.31 en nog wat! In de prijzen, eerste
in haar categorie. We drinken er op; gezondheid! Het was een perfecte dag.
In Zoutelande staat, op de boulevard, een beeld van een
hardloper. De hardloper is op weg, in 'galop'. Waarschijnlijk op weg naar de
finish. Er gaat perfectie uit van deze hardloper. Het lopen kost hem
ogenschijnlijk geen moeite. Het beeld is een ode aan de Kustmarathon van
Zeeland. De start is in Burgh Haamstede (Schouwen Duiveland) en de finish in
Zoutelande (Walcheren). Er is een afbeelding van de route van die marathon in
steen bijgevoegd.
de marathonloper
Het is september. Het is mooi weer, weinig wind. Het is een
komen en gaan van mensen op de boulevard van Zoutelande. Sommigen zijn op weg
naar het strand. Anderen slenteren wat heen en weer. Er is veel te zien. Een
enkeling wandelt in stevig tempo. Vrijwel iedereen richt zijn blik in het
voorbijgaan op het beeld van de hardloper. Ik kom hier vaker. Telkens als ik
hier ben, sta ik even stil bij het beeld, omdat 't zo mooi is. Bij het beeld is
een bank. Ik ga er zitten en denk aan de kustmarathon. Ik laat de route in me
omgaan. Het lijkt me geweldig, zo'n loop langs de Zeeuwse kust. De duinen, het
strand, het uitzicht, de Westkappelse
zeedijk, de Oosterschelde dam, Neeltje Jans, een boulevard. Maar tweeënveertig kilometer
en nog wat vind ik wel wat ver. Te ver voor mij. En stel je eens voor dat de
wind met een kracht van vijf, of meer uit zuidelijke richting waait; de gehele
route tegen de wind in beulen! Stel dat het daarbij ook nog eens regent, zo'n
striemende regen! Weinig beschutting om even op adem te komen. Dat is allemaal
heus niet onwaarschijnlijk. Tenslotte vindt de Zeeuwse kustmarathon in oktober
plaats. Dus ga er maar aan staan. Toch wil ik die route van de marathon wel
eens lopen. Niet in een keer, maar in verschillende etappes.
ode aan de kustmarathon(Zeeland)
Ik loop graag 'ergens' langs de kust. Of het nu op een van
de Waddeneilanden, Schoorl, Egmond, of waar dan ook is het voegt altijd iets
toe aan het lopen. De zee soms grauw van kleur bij somber weer, soms helder
blauw en zacht groen bij zonneschijn. En dan de golven en het wit van de
branding. Op de grens van zeewater en land is veel te zien. Ook voor de
haastige hardloper; de meeuwen, de strandlopertjes, een enkele keer de kwallen
en heel héél
soms de nieuwsgierig blik van een zeehond die even komt kijken wat je aan het
doen bent. Het geknisper van de schelpen onder je schoenen, een golf die net
iets verder op het strand haar einde vindt dan jij gedacht had, het onverwachte
wegzakken van je voeten, terwijl ogenschijnlijk het strand nog wel zo hard
leek. Het strand soms breed, stil en verlaten, soms smal en druk.
Bij menig duinovergang een strandtent, van verre
waarneembaar door een uitbundig vlagvertoon. Een wandelaar met hond, een
eenzame visser, spelende kinderen met een bal, zonnebadende mensen, een klein
strandtentje waarachter het in de luwte van de wind heerlijk toeven is, een
strandzeiler en vergeet vooral de vliegerende mens niet.
op de grens van zee en land, het strand van Zoutelande
Lopen langs de kust is meer dan lopen over het strand. De
duinen zijn voor iedere hardloper een uitdaging.Talloze fiets- en voetpaden
bieden qua afwisseling veel loopplezier. Hoog en laag, je ontkomt er nooit aan.
Steil, dan weer een vals plat. Soms is het afzien, vaak voel je het in je
benen, hartslag hoog, hartslag laag, het kan je breken en ook voldoening geven.
Nergens zijn ze recht toe recht aan, ze slingeren zich door het landschap, een
glooiend landschap. De paden zijn vaak bedekt met schelpen, een prima
ondergrond om op te lopen.
Kijk vooral eens om je heen. Zelden zoveel afwisseling in
begroeiing; de duindoorn bijna overal, helmgras veelvuldig, opschietend hout
van berken, wilgen en vogelpest, mossen in vele gedaantes, duinviooltjes,
zilverschoon en nog veel en veel meer. Je vraagt in alle gemoedsrust af hoe het
in zo'n zanderige bodem allemaal kan groeien en bloeien.Vaak ook zijn de duinen,
wat meer landinwaarts, begroeid met naald- en loofbomen, waar je als hardloper
bescherming vindt tegen de striemende regen, tegen stuifend zand en/of de harde
wind.
Als je wegzakt in het zand is er een moment later wel weer
een hardere ondergrond, als wind en regen je te veel tegen zit dan verlaat je
strand en duin en zoek je de beschutting van wat bos en/of de bebouwde kom van
een of andere badplaats.
Vergeet ook de (wolken)luchten niet. Ze zijn altijd
bijzonder op de grens van zee en land. En bij zonsopkomst en -ondergang zijn de
kleuren in de lucht onwerkelijk mooi. Zelfs de meest verstokte hardloper staat
dan even stil om een moment te genieten.
De wind blaast er harder dan waar ook en als het regent en
waait, vind je niet snel ergens beschutting. De zon kan er meedogenloos
schijnen. Als die schijnt en het warm is dan kaatst de zandgrond nog meer
warmte terug, zodat het nòg
warmer aanvoelt.
de sfeer aan de kust is anders
De lucht en de sfeer aan de kust is anders. Bij een harde
westenwind proef je de zilte vochtigheid van de lucht. Je hebt het gevoel dat
het altijd en voor iedereen vakantie is. Mensen lijken er vrolijker, meer
ontspannen. Zeelucht is goed voor je gezondheid, zeggen ze.
In een dergelijke omgeving verdwijnen je zorgen als sneeuw
voor de zon. Je voelt je zo vrij als een vogel. Je vergeet als vanzelf en meer
dan waar ook de dagelijkse beslommeringen. Dat alles maakt het zo mooi en
aantrekkelijk om er hard te lopen.
Elke donderdagochtend wordt er fanatiek getraind vanuit de Zeilsoos. Na de training koffie en wat lekkers! Shannon Huitema maakte van deze loopgroep een mooie video.
Lopen in den vreemde. Nou ja, in den vreemde? Dat klinkt
wel heel erg interessant. Laat ik het zo zeggen: lopen in een niet alledaagse
omgeving, ik ken hier niemand en niemand kent mij. Toch loop ik niet incognito
in mijn geel/groen Loopgroep Sneek shirt en dat zal ik weten.
Start van de halve marathon van Burgh Haamstede
Om kwart voor tien vanmorgen vertrokken. Een 45 minuten in
de auto door het Zeeuwse land: vanaf Domburg (Walcheren) naar de Oosterschelde
dam (Noord Beveland) en dan naar Burgh Haamstede (Schouwen Duiveland). En dat
allemaal voor de Hyundailoop. Een loop van een halve marathon, 12 of 6
kilometer. Vandaag voor mij 12 km, want ik bereid me nog voor op de halve
marathon eind september op Texel.
Ik dood de tijd met wat rondkijken en met een warming up.
Ik ben niet de enige. 'Helemaal uit Sneek? Ja, helemaal uit Sneek. Tja, dat las
ik op je shirt.' Even had ik de neiging om hem te vragen of-ie helderziende
was. Gelukkig kon ik me inhouden. 'Waar kom jij vandaan? Oh, SAS van Gent!
Zeeuws Vlaanderen. Da's ook al gauw een anderhalf uur hier vandaan. Da klopt',
aldus mijn metgezel. Als ik me los maak van hem hoor ik: 'Sneek, Snits'. Ik
reageer vnl met een glimlach, tenslotte ben ik hier om te lopen.
Het is warm, zeer warm. De zon schijnt en 't is bijna
windstil. Het startschot klinkt hier niet anders dan waar ook! Het grote
verschil zit 'm vooral in de mensen. Om precies te zijn in hun taaluitingen. Ik
hoor het Zeeuwse dialect, ik onderscheid het Limburgs, ik hoor Duits en Frans
en natuurlijk Vlaams. Maar hardlopers zijn hardlopers waar ze ook vandaan
komen. Ze willen rennen en liefst zo hard mogelijk. Aan de kleding zal het niet
liggen. Alle bekende merken, ja ook in Zeeland, in felle kleuren, niet zelden
voorzien van een sponsor logo, bijpassende schoenen en natuurlijk, niemand
uitgezonderd, voorzien van een sportwatch. Maar we blijven goedwillende
amateurs, waaronder natuurlijk een handvol die 'de sterren van de hemel' lopen
op dit niveau. Het is een doorsnede van de Nederlandse samenleving die zich
hier heeft verzameld: groot, klein, dun, mager, dik, gezet, blank, door de zon
gebruind, donker, blond, zwart, bruin. Het maakt niet waar je vandaan komt,
onderscheid wordt er niet gemaakt. Alleen aan het eind van de 'race' als de
tijden in beeld komen. Dan is er onderscheid, maar niet qua prestatie. Iedereen
heeft dezelfde afstand afgelegd. Elk van de deelnemers heeft het uiterste van
zich zelf gevergd, heeft zich in het zweet gelopen en is blij dat het erop zit.
Dat laatste stemt overigens tot nadenken.......!
Frank Klasen in actie tijdens de halve marathon van Burg Haamstede
Ik loop mijn eigen tempo, althans ik probeer dat. Mijn
voornemen is het, vandaag met dit mooie weer, in deze voor mij niet alledaagse
omgeving, vooral met plezier te lopen, de omgeving in mij op te nemen, mij niet
al te druk te maken. Ik ben nog geen kilometer onderweg of ik doe al mijn goede
voornemens geweld aan. Ik laat me verleiden mee te gaan met een groepje dat net
iets sneller loopt dan ik van plan was. Twee vrouwen, vier mannen en ik. Het is
een wonderlijk gezelschap wat loopstijl betreft. Een zwaarlijvige man stampt
als een olifant, een ander zwaait met zijn armen alle kanten op, er is er een
bij die hijgt als en stoomlocomotief, de beide vrouwen lopen lichtvoetig, de
vierde man loopt ogenschijnlijk volgens het boekje. Hoe ikzelf erbij loop, laat
ik graag aan een ander over. Ik aanschouw het geheel en kom al gauw tot de
conclusie dat deze groep als los zand aan elkaar hangt. Het parcours is
behoorlijk geaccidenteerd en, zoals gezegd, het is warm, drukkend warm. Bij de
eerste klim vallen we als groep dan ook door de mand. De 'olifant' haakt als
eerste af, dan de 'locomotief', de arm zwaaier verlaat het pad, waarschijnlijk
voor een sanitaire stop, de lichtvoetigen gaan er vandoor en ik blijf in
gezelschap van de enig overgeblevene. Om de beurt doen we het kopwerk, maar bij
de tweede klim laat-ie het opeens afweten. Alleen ga verder, maar dat duurt
niet lang. Er ontstaat een nieuwe groep. Twee vrouwen in een rood/zwart shirt
met 'De Zeeuwse kustmarathon' voorop. Zij bepalen het tempo. Daarachter een
vrouw geheel in het zwart en dan wij, een man of wat. De 'olifant' en de hijger
zijn er ook weer bij. Het is voor mij een prettig tempo. Er wordt niet gepraat.
We hebben genoeg aan ons zelf. De warmte speelt ons parten, evenals de talloze
klimmetjes, tien stuks binnen een korte afstand. De een lang, de volgende steil, dan weer
langdurig vals plat. Soms vallen we als groep bijna uit elkaar, maar telkens
weten we de ontstane gaten te dichten. En nog steeds geven de Kustmarathoneurs
het tempo aan. Bij de drinkpost weten we allemaal nog lopend een beker water te
bemachtigen. Lopend drinken is een heel ander verhaal. Zeker voor mij. Uit
ervaring wijs geworden blijf ik dan ook maar stil staan om te drinken. Van een
groep is geen sprake meer. Vooruit maar weer. Gelukkig kon ik ook nog een
kletsnatte spons te grijpen. Even in de nek gelegd en een klein beetje knijpen.
Heerlijk, een dun straaltje water vermengt zich met het zweet op mijn rug en
zakt langzaam naar beneden. Ik wis het voorhoofd en dan knijp ik de spons
volledig leeg boven op m'n hoofd. Dat is lekker. Het parcours slingert door de
duinen die volledig begroeid zijn met naald- en loofbomen. Het pad is niet
breed, veelal aan beide kanten brandnetels, soms overhangend op het pad. Ik
nader het einde van de eerste ronde. Bij de doorkomst wat toeschouwers en
water. Dat is prettig en er wordt veelvuldig gebruik van gemaakt.
Grand Hotel, Burgh Haamstede
De tweede ronde gaat niet geheel over hetzelfde parcours.
Dat is plezierig onder deze omstandigheden, want onbekend maakt onbemind.
Conditioneel is het zwaar en als je precies weet waar, wanneer en wat je te
wachten staat, dan wordt het mentaal ook nog eens 'a hell of a job'. Dus hoor
ik verschillende keren om mij heen dat 'het vandaag geen halve marathon wordt',
maar dat men het voor gezien houdt op 12 kilometer. Ik was allang blij dat ik
voor de 12 had gekozen. Ik moet erkennen dat het moeizaam gaat. Het tempo is
gezakt en mijn hartslag is omhoog gegaan, bijna op het punt van het maximale.
Blijkbaar ben ik niet de enige die het moeilijk heeft. De Kustmarathoneurs zijn
plotseling weer in zicht. Langzaam maar zeker loop ik op ze in en ik niet
alleen. Een paar honderd meter verder lopen we in een grote groep. Het gezucht
en gekreun is niet van de lucht. Met angst en beven bereid ik me voor op de
kilometers die nog moeten worden afgelegd. Het is alleen nog 'worstelen en
proberen boven te komen' volgens oud Zeeuws gebruik. En boven kom ik. Als de
speaker mij als 'de man helemaal uit Sneek, Snits' verwelkomt, ben ik opgelucht
dat het er op zit. En meerderen met mij, want warm was het.
Ik heb Spanje leren kennen doordat mijn
vrouw daar vandaan komt. In het binnenland wel te verstaan. In de Comunidad
Castilla La Mancha, streek Alcarria, dorp Auñón. Een bergachtig gebied met
prachtige uitzichten en meren (pantanos), gevoed door de Taag ( el Tajo ). Daar
kom ik nu al 23 jaar en met veel plezier. Ik mag me ondertussen wel één van hen
noemen. Maar alles wat ik daar gedaan heb, hardlopen nog nooit. Ik ben dit jaar
begonnen met hardlopen en sinds april zit ik bij de loopgroep Sneek. Dit jaar
nam ik daarom mijn hardloopschoenen mee om maar vooral door te blijven trainen.
Helaas was het dit jaar veel te heet om veel te lopen. Elke dag 37+ graden is
een beetje teveel van het goede, bovendien was het om 10 uur ’s avonds nog steeds
33 graden. Zo af en toe dan maar in de ochtend was het plan. Om 8 uur is het al
23 graden en om 10 uur 31 graden.
Nu ben ik niet echt een vroege vogel en
omdat het ’s avonds heerlijk zitten is op het dorpsplein en de kinderen tot 2
uur ’s nachts ronddraven in het dorp, gaat eigenlijk iedereen die kinderen heeft
laat naar bed. Ik heb mijn lopen dus beperkt tot eenmaal per week en dat
gedurende de afgelopen 5 weken.
Middels enkele foto’s kan ik weergeven in welke omgeving ik zat. Mijn eerste
loopje was van mijn dorp naar de Romeinse brug, zo’n 6 kilometer buiten het
dorp en terug. Eerst naar beneden en de terugweg omhoog ( alles geleidelijk,
een niveauverschil van ruim 150 meter ). Onderweg langs een kleine weg kom je
oude verlaten olijfvelden tegen. Voor “De
Meeloper” die ze ook tegenkwam in een eerdere blog: alle land in Spanje is
verdeeld geweest en kent vele eigenaren. Het zijn veelal kleine veldjes ( 2.000
– 10.000 m2 ) die in familiebezit waren/zijn. Vaak verspreid over de gehele
streek waar ze wonen. Door complicaties bij erfenissen en vele broers en
zusters die het niet eens werden, zijn deze velden door niemand meer in
gebruik, maar nog wel in bezit. De prachtige olijfbomen zijn daarom niet meer
geschikt voor productie van olijven.
Je komt langs het oude, niet meer in
gebruik zijnde treinstation van ons dorp ( toen het nog een voorspoedig dorp
was ) en loopt nog een paar honderd meter verder naar de Romeinse brug. Als je
die oversteekt zie de de Visera, een oude weg, die in de tijd van Franco is uitgehakt
uit de bergen. Vele dwangarbeiders lieten het leven om deze weg te bouwen. De
weg is niet meer in gebruik, maar lokt vele Spaanse toeristen.
Mijn tweede loopje was iets uitdagender,
namelijk de tocht naar onze “Ermita”. Dat is een bedevaartskerk van het dorp
waar de heilige maagd zich bevindt. Eens per jaar lopen de mensen uit het dorp
in processie naar deze Ermita, die op 7 kilometer van het dorp ligt. Het
hoogteverschil is 770 meter. De prachtige slingerweg die er naartoe gaat is
adembenemend. De uitzichten bij de Ermita ook. De Ermita kijkt uit over het
kunstmeer van Entrepeñas en op de verschillende foto’s kan je zien wat er aan
de hand is.
Het is niet alleen de droogte die ervoor
zorgt dat het meer nu bijna leeg is, integendeel. Het meer wordt leeggepompt en
het water wordt geleid naar Murcia, de droogste Comunidad van Spanje. Het water
wordt echter gebruikt voor de vele Golfbanen en dat steekt. Het toerisme blijft
weg, de Horeca kakt in en de dorpen raken leger en leger. Protesten over deze
“Trasvase” helpen niets. De regering doet wat ze wil en tja, corruptie speelt
ook hier een grote rol. Jammer voor de dorpen, jammer voor de natuur, jammer
voor het prachtige meer. We hopen maar weer op een regenachtige herfst en
winter.
De weg van de "ermita" naar ons dorpje
Het meer in betere dagen
Ik ben het niet gewend om te hardlopen in de
bergen. Ik heb het maar rustig aan gedaan. Bergaf dacht ik het makkelijker te
hebben, en het lijkt hard te gaan, maar voor de knieën en rug is het even
wennen. De rest van mijn routes was een herhaling van route 1. Ik ben blij dat
ik nu weer op het platteland mag hardlopen, onder normale weersomstandigheden,
dat ligt mij toch iets beter.
