Ik loop in ............. Burgh Haamstede
Lopen in den vreemde. Nou ja, in den vreemde? Dat klinkt
wel heel erg interessant. Laat ik het zo zeggen: lopen in een niet alledaagse
omgeving, ik ken hier niemand en niemand kent mij. Toch loop ik niet incognito
in mijn geel/groen Loopgroep Sneek shirt en dat zal ik weten.
 |
| Start van de halve marathon van Burgh Haamstede |
Om kwart voor tien vanmorgen vertrokken. Een 45 minuten in
de auto door het Zeeuwse land: vanaf Domburg (Walcheren) naar de Oosterschelde
dam (Noord Beveland) en dan naar Burgh Haamstede (Schouwen Duiveland). En dat
allemaal voor de Hyundailoop. Een loop van een halve marathon, 12 of 6
kilometer. Vandaag voor mij 12 km, want ik bereid me nog voor op de halve
marathon eind september op Texel.
Ik dood de tijd met wat rondkijken en met een warming up.
Ik ben niet de enige. 'Helemaal uit Sneek? Ja, helemaal uit Sneek. Tja, dat las
ik op je shirt.' Even had ik de neiging om hem te vragen of-ie helderziende
was. Gelukkig kon ik me inhouden. 'Waar kom jij vandaan? Oh, SAS van Gent!
Zeeuws Vlaanderen. Da's ook al gauw een anderhalf uur hier vandaan. Da klopt',
aldus mijn metgezel. Als ik me los maak van hem hoor ik: 'Sneek, Snits'. Ik
reageer vnl met een glimlach, tenslotte ben ik hier om te lopen.
Het is warm, zeer warm. De zon schijnt en 't is bijna
windstil. Het startschot klinkt hier niet anders dan waar ook! Het grote
verschil zit 'm vooral in de mensen. Om precies te zijn in hun taaluitingen. Ik
hoor het Zeeuwse dialect, ik onderscheid het Limburgs, ik hoor Duits en Frans
en natuurlijk Vlaams. Maar hardlopers zijn hardlopers waar ze ook vandaan
komen. Ze willen rennen en liefst zo hard mogelijk. Aan de kleding zal het niet
liggen. Alle bekende merken, ja ook in Zeeland, in felle kleuren, niet zelden
voorzien van een sponsor logo, bijpassende schoenen en natuurlijk, niemand
uitgezonderd, voorzien van een sportwatch. Maar we blijven goedwillende
amateurs, waaronder natuurlijk een handvol die 'de sterren van de hemel' lopen
op dit niveau. Het is een doorsnede van de Nederlandse samenleving die zich
hier heeft verzameld: groot, klein, dun, mager, dik, gezet, blank, door de zon
gebruind, donker, blond, zwart, bruin. Het maakt niet waar je vandaan komt,
onderscheid wordt er niet gemaakt. Alleen aan het eind van de 'race' als de
tijden in beeld komen. Dan is er onderscheid, maar niet qua prestatie. Iedereen
heeft dezelfde afstand afgelegd. Elk van de deelnemers heeft het uiterste van
zich zelf gevergd, heeft zich in het zweet gelopen en is blij dat het erop zit.
Dat laatste stemt overigens tot nadenken.......!
 |
| Frank Klasen in actie tijdens de halve marathon van Burg Haamstede |
Ik loop mijn eigen tempo, althans ik probeer dat. Mijn
voornemen is het, vandaag met dit mooie weer, in deze voor mij niet alledaagse
omgeving, vooral met plezier te lopen, de omgeving in mij op te nemen, mij niet
al te druk te maken. Ik ben nog geen kilometer onderweg of ik doe al mijn goede
voornemens geweld aan. Ik laat me verleiden mee te gaan met een groepje dat net
iets sneller loopt dan ik van plan was. Twee vrouwen, vier mannen en ik. Het is
een wonderlijk gezelschap wat loopstijl betreft. Een zwaarlijvige man stampt
als een olifant, een ander zwaait met zijn armen alle kanten op, er is er een
bij die hijgt als en stoomlocomotief, de beide vrouwen lopen lichtvoetig, de
vierde man loopt ogenschijnlijk volgens het boekje. Hoe ikzelf erbij loop, laat
ik graag aan een ander over. Ik aanschouw het geheel en kom al gauw tot de
conclusie dat deze groep als los zand aan elkaar hangt. Het parcours is
behoorlijk geaccidenteerd en, zoals gezegd, het is warm, drukkend warm. Bij de
eerste klim vallen we als groep dan ook door de mand. De 'olifant' haakt als
eerste af, dan de 'locomotief', de arm zwaaier verlaat het pad, waarschijnlijk
voor een sanitaire stop, de lichtvoetigen gaan er vandoor en ik blijf in
gezelschap van de enig overgeblevene. Om de beurt doen we het kopwerk, maar bij
de tweede klim laat-ie het opeens afweten. Alleen ga verder, maar dat duurt
niet lang. Er ontstaat een nieuwe groep. Twee vrouwen in een rood/zwart shirt
met 'De Zeeuwse kustmarathon' voorop. Zij bepalen het tempo. Daarachter een
vrouw geheel in het zwart en dan wij, een man of wat. De 'olifant' en de hijger
zijn er ook weer bij. Het is voor mij een prettig tempo. Er wordt niet gepraat.
We hebben genoeg aan ons zelf. De warmte speelt ons parten, evenals de talloze
klimmetjes, tien stuks binnen een korte afstand. De een lang, de volgende steil, dan weer
langdurig vals plat. Soms vallen we als groep bijna uit elkaar, maar telkens
weten we de ontstane gaten te dichten. En nog steeds geven de Kustmarathoneurs
het tempo aan. Bij de drinkpost weten we allemaal nog lopend een beker water te
bemachtigen. Lopend drinken is een heel ander verhaal. Zeker voor mij. Uit
ervaring wijs geworden blijf ik dan ook maar stil staan om te drinken. Van een
groep is geen sprake meer. Vooruit maar weer. Gelukkig kon ik ook nog een
kletsnatte spons te grijpen. Even in de nek gelegd en een klein beetje knijpen.
Heerlijk, een dun straaltje water vermengt zich met het zweet op mijn rug en
zakt langzaam naar beneden. Ik wis het voorhoofd en dan knijp ik de spons
volledig leeg boven op m'n hoofd. Dat is lekker. Het parcours slingert door de
duinen die volledig begroeid zijn met naald- en loofbomen. Het pad is niet
breed, veelal aan beide kanten brandnetels, soms overhangend op het pad. Ik
nader het einde van de eerste ronde. Bij de doorkomst wat toeschouwers en
water. Dat is prettig en er wordt veelvuldig gebruik van gemaakt.
 |
| Grand Hotel, Burgh Haamstede |
De tweede ronde gaat niet geheel over hetzelfde parcours.
Dat is plezierig onder deze omstandigheden, want onbekend maakt onbemind.
Conditioneel is het zwaar en als je precies weet waar, wanneer en wat je te
wachten staat, dan wordt het mentaal ook nog eens 'a hell of a job'. Dus hoor
ik verschillende keren om mij heen dat 'het vandaag geen halve marathon wordt',
maar dat men het voor gezien houdt op 12 kilometer. Ik was allang blij dat ik
voor de 12 had gekozen. Ik moet erkennen dat het moeizaam gaat. Het tempo is
gezakt en mijn hartslag is omhoog gegaan, bijna op het punt van het maximale.
Blijkbaar ben ik niet de enige die het moeilijk heeft. De Kustmarathoneurs zijn
plotseling weer in zicht. Langzaam maar zeker loop ik op ze in en ik niet
alleen. Een paar honderd meter verder lopen we in een grote groep. Het gezucht
en gekreun is niet van de lucht. Met angst en beven bereid ik me voor op de
kilometers die nog moeten worden afgelegd. Het is alleen nog 'worstelen en
proberen boven te komen' volgens oud Zeeuws gebruik. En boven kom ik. Als de
speaker mij als 'de man helemaal uit Sneek, Snits' verwelkomt, ben ik opgelucht
dat het er op zit. En meerderen met mij, want warm was het.
Meeloper
Burgh Haamstede, halve marathon, zaterdag 29 augustus, 12km Frank Klasen 1:04:28
Geen opmerkingen:
Een reactie posten