LOPEN LANGS DE KUST

In Zoutelande staat, op de boulevard, een beeld van een hardloper. De hardloper is op weg, in 'galop'. Waarschijnlijk op weg naar de finish. Er gaat perfectie uit van deze hardloper. Het lopen kost hem ogenschijnlijk geen moeite. Het beeld is een ode aan de Kustmarathon van Zeeland. De start is in Burgh Haamstede (Schouwen Duiveland) en de finish in Zoutelande (Walcheren). Er is een afbeelding van de route van die marathon in steen bijgevoegd.

de marathonloper

Het is september. Het is mooi weer, weinig wind. Het is een komen en gaan van mensen op de boulevard van Zoutelande. Sommigen zijn op weg naar het strand. Anderen slenteren wat heen en weer. Er is veel te zien. Een enkeling wandelt in stevig tempo. Vrijwel iedereen richt zijn blik in het voorbijgaan op het beeld van de hardloper. Ik kom hier vaker. Telkens als ik hier ben, sta ik even stil bij het beeld, omdat 't zo mooi is. Bij het beeld is een bank. Ik ga er zitten en denk aan de kustmarathon. Ik laat de route in me omgaan. Het lijkt me geweldig, zo'n loop langs de Zeeuwse kust. De duinen, het strand, het uitzicht, de Westkappelse  zeedijk, de Oosterschelde dam, Neeltje Jans, een boulevard. Maar tweeënveertig kilometer en nog wat vind ik wel wat ver. Te ver voor mij. En stel je eens voor dat de wind met een kracht van vijf, of meer uit zuidelijke richting waait; de gehele route tegen de wind in beulen! Stel dat het daarbij ook nog eens regent, zo'n striemende regen! Weinig beschutting om even op adem te komen. Dat is allemaal heus niet onwaarschijnlijk. Tenslotte vindt de Zeeuwse kustmarathon in oktober plaats. Dus ga er maar aan staan. Toch wil ik die route van de marathon wel eens lopen. Niet in een keer, maar in verschillende etappes.

ode aan de kustmarathon(Zeeland)

Ik loop graag 'ergens' langs de kust. Of het nu op een van de Waddeneilanden, Schoorl, Egmond, of waar dan ook is het voegt altijd iets toe aan het lopen. De zee soms grauw van kleur bij somber weer, soms helder blauw en zacht groen bij zonneschijn. En dan de golven en het wit van de branding. Op de grens van zeewater en land is veel te zien. Ook voor de haastige hardloper; de meeuwen, de strandlopertjes, een enkele keer de kwallen en heel héél soms de nieuwsgierig blik van een zeehond die even komt kijken wat je aan het doen bent. Het geknisper van de schelpen onder je schoenen, een golf die net iets verder op het strand haar einde vindt dan jij gedacht had, het onverwachte wegzakken van je voeten, terwijl ogenschijnlijk het strand nog wel zo hard leek. Het strand soms breed, stil en verlaten, soms smal en druk.

Bij menig duinovergang een strandtent, van verre waarneembaar door een uitbundig vlagvertoon. Een wandelaar met hond, een eenzame visser, spelende kinderen met een bal, zonnebadende mensen, een klein strandtentje waarachter het in de luwte van de wind heerlijk toeven is, een strandzeiler en vergeet vooral de vliegerende mens niet.

op de grens van zee en land, het strand van Zoutelande

Lopen langs de kust is meer dan lopen over het strand. De duinen zijn voor iedere hardloper een uitdaging.Talloze fiets- en voetpaden bieden qua afwisseling veel loopplezier. Hoog en laag, je ontkomt er nooit aan. Steil, dan weer een vals plat. Soms is het afzien, vaak voel je het in je benen, hartslag hoog, hartslag laag, het kan je breken en ook voldoening geven. Nergens zijn ze recht toe recht aan, ze slingeren zich door het landschap, een glooiend landschap. De paden zijn vaak bedekt met schelpen, een prima ondergrond om op te lopen.

Kijk vooral eens om je heen. Zelden zoveel afwisseling in begroeiing; de duindoorn bijna overal, helmgras veelvuldig, opschietend hout van berken, wilgen en vogelpest, mossen in vele gedaantes, duinviooltjes, zilverschoon en nog veel en veel meer. Je vraagt in alle gemoedsrust af hoe het in zo'n zanderige bodem allemaal kan groeien en bloeien.Vaak ook zijn de duinen, wat meer landinwaarts, begroeid met naald- en loofbomen, waar je als hardloper bescherming vindt tegen de striemende regen, tegen stuifend zand en/of de harde wind.

Als je wegzakt in het zand is er een moment later wel weer een hardere ondergrond, als wind en regen je te veel tegen zit dan verlaat je strand en duin en zoek je de beschutting van wat bos en/of de bebouwde kom van een of andere badplaats.

Vergeet ook de (wolken)luchten niet. Ze zijn altijd bijzonder op de grens van zee en land. En bij zonsopkomst en -ondergang zijn de kleuren in de lucht onwerkelijk mooi. Zelfs de meest verstokte hardloper staat dan even stil om een moment te genieten.

De wind blaast er harder dan waar ook en als het regent en waait, vind je niet snel ergens beschutting. De zon kan er meedogenloos schijnen. Als die schijnt en het warm is dan kaatst de zandgrond nog meer warmte terug, zodat het nòg warmer aanvoelt.

de sfeer aan de kust is anders

De lucht en de sfeer aan de kust is anders. Bij een harde westenwind proef je de zilte vochtigheid van de lucht. Je hebt het gevoel dat het altijd en voor iedereen vakantie is. Mensen lijken er vrolijker, meer ontspannen. Zeelucht is goed voor je gezondheid, zeggen ze.

In een dergelijke omgeving verdwijnen je zorgen als sneeuw voor de zon. Je voelt je zo vrij als een vogel. Je vergeet als vanzelf en meer dan waar ook de dagelijkse beslommeringen. Dat alles maakt het zo mooi en aantrekkelijk om er hard te lopen.

Meeloper