TEXEL HALVE MARATHON

Het is herfst, maar daar is vandaag de 27ste september niet veel van te merken. De zon schijnt en er is een aangename temperatuur. De gehele week heb ik het weerbericht in de gaten gehouden. Met name op de windrichting en -sterkte gelet. We weten het nog als de dag van gister.........twee jaar geleden liepen we ook mee. De zon scheen en toch was het koud. Het woei hard, hinderlijk hard. Maar vandaag lijkt het prima om te lopen: een zonnetje, een temperatuur van een graad of 16 en een kalm windje uit oostelijke richting. Het kon slechter

Ylona Kruis in actie tijdens de Mar.athon van Sneek

Wij, Ylona en ik, zijn op weg naar Den Helder/Texel voor de halve marathon. We hebben er zin in. Niet alleen vanwege het mooie (loop)weer, maar vooral ook omdat er nauwelijks een unieker loopevenement is dan deze. Natuurlijk weet ik ook wel dat er veel mooie loopjes zijn. Met zo'n  groep van een man/vrouw of 1500 op het autodek van de veerboot, ongeduldig wachtend tot we aanmeren, de laadklep naar beneden gaat en de scheepshoorn het sein voor de start geeft. Het  heeft iets bijzonders. Maar het is niet alleen de start. Een afwisselend parcours met prachtige vergezichten over het eiland, een stukje strand, te kort om echt vermoeid te raken, te mooi om waar te zijn en lang genoeg om naar het einde te verlangen. Voeg daarbij een paar kilometer door het bos en voor de afleiding en het publiek de 'doorgang' door Den Hoorn, het duingebied waar je onderlangs en doorheen loopt, het polderlandschap op weg naar de finish en tenslotte de eindstreep in Den Burg op het marktplein, met muziek als de kroon op het 'werk', je waant je in de zevende hemel.

Het parkeerterrein op Willemsoord, het voormalig marine terrein, in Den Helder loopt snel vol. Je snapt niet hoe het mogelijk is, maar binnen de kortste keren, nog voordat de eerste formaliteiten (startnummer en kledingtas) zijn vervuld loop je bekenden tegen het lijf. Henk, Dennis en Hans Jan  van Loopgroep Sneek en ene Martin heten ons welkom. Startnummer ophalen, een kop koffie,  een praatje en wat rondkijken. Dan eindelijk op weg naar de boot. Ylona die als VIP niet met gewone voetvolk het autodek op gaat, wensen wij en zij ons, veel plezier en succes. VIP kun je worden op grond van je prestaties op eerdere halve marathons op Texel en dat is dus niet voor iedereen weggelegd. Zij laat zich er niet op voor staan. Ze loopt omdat het leuk is om te lopen. Niet meer en niet minder.

Aan boord

Aan boord is het een gezellige boel met de opzwepende muziek van het dweilorkest De Knorhanen uit Den Helder. Huppelend, springend en dansend warmen wij ons op voor het grote werk. Als de laadklep omhoog gaat en de zon zich laat zien, zetten we ons langzaam maar zeker in beweging. De scheepshoorn geeft het startsein en bij het passeren van de startlijn schakel ik op het juiste moment mijn eigen tijdwaarneming in. Het echte feest kan beginnen. En dat werd het, althans...........

Eerst maar eens op weg naar Den Hoorn. Wat is het toch een prachtig gezicht een lang lint hardlopers gekleed in felle kleuren in het volle zonlicht, zover het oog reikt. Eerst een eind onder de duinen door dan een stukje polderlandschap om vervolgens Den Hoorn aan te doen. Bij de splitsing van de 10 en de 21 km zijn niet alleen veel toeschouwers, maar ook suppoosten om alles en iedereen in goede banen te leiden. Je moet wel horende doof en ziende blind zijn om hier niet de juiste keuze te maken.

Na de scheiding is het beduidend minder druk op het parcours van de halve marathon. Het vals plat in het dorp neem ik met gemak. Ik heb Henk een eind voor mij nog in het vizier. Dennis en Hans Jan lopen waarschijnlijk nog verder vooruit. Ze zijn in ieder geval in geen velden of wegen meer te zien. In aangenaam gezelschap van een tweetal lotgenoten geniet ik met volle teugen van de schitterende omgeving en van het lopen op zich. Ik loop lekker en het loopt lekker. Als ik de rest van de het parcours ook zo ...............dan ............?

Het echte feest kan beginnen!

'Lopen doe je voor je plezier'. Je hebt gelijk Ylona. En plezier heb ik!

Dan 'duiken' we het bos in, de Rozendijk op, het is bewolkt geworden, maar dat kan de pret niet drukken. We worden ingehaald door een groepje van een man/vrouw of vijf. Ik besluit mee te gaan. M'n ademhaling heb ik onder controle, de benen voelen goed, mijn humeur is opperbest, wat kan me gebeuren. De route door het bos is ook mooi. Hier en daar wat toeschouwers geduldig in afwachting van hun favoriet om hem/haar op de foto te zetten. Bij hotel Bos en Duin linksaf het fietspad op. Er is niet al te veel ruimte, daardoor is het tempo nogal wisselvallig. Het wordt er niet beter op als we na een paar honderd meter rechtsaf slaan op weg naar het 10 km punt. Konden we daarnet nog gemakkelijk via de berm anderen inhalen, nu is het oppassen, want het gras rechts en links van het pad verbergt mogelijk de nodige (val)kuilen. Met alle gevaar van dien. De groep valt dan ook uit elkaar. Henk ben ik inmiddels uit het oog verloren. Aan Dennis en Hans Jan denk ik al niet meer. En Ylona? Laat die maar lopen! Ik neem er bij de drinkpost even mijn gemak van. Een paar slokken water en dan de sokken er maar weer in op weg naar het strand. Asfalt en klinkers hebben plaats gemaakt voor zand en schelpen. Plotseling, na een miniem klimmetje, verlaten we het bos en komen we in de duinen. De zon schijnt weer volop. De heide is uitgebloeid, dat is jammer, maar het is en blijft een prachtig gezicht, dat glooiend duinlandschap, weg naar het strand.

We beklimmen de duinovergang via betonplaten om aan de andere kant vol vertrouwen het strand op te gaan. Even is het strand nog rul, maar terwijl ik iemand vlak achter mij hoor verzuchten dat het strand er beter bij ligt, hij bedoelt harder, dan andere jaren, heb ik al de nodige twijfels. Er heeft blijkbaar een zand suppletie plaats gevonden en dat moet nog inklinken. Dus op zoek naar een betere ondergrond, dichter bij het water. Het is laag water. Hopelijk zal het daar wel beter begaanbaar zijn. Jammer, maar helaas. Je zakt weg in het natte zand, het is blubberig, zij het schone blubber. Natte voeten. Ik zoek het hoger op. Ook daar zak ik weg. Zand in de schoenen. Maar weer naar de waterlijn. Ik spring een geul over. Een paar lotgenoten proberen het ook, maar zij halen de overkant niet. Ik ploeter voort, mijn tempo zakt, mijn ademhaling heb ik niet meer onder controle, mijn hartslag loopt op, ik voel mijn benen. Ik vraag me af of ik het kan volhouden. Sombermans ligt op de loer. Wat doe ik hier? Schreef ik hierboven nog: 'een stukje strand, te kort om vermoeid te raken.......? Vandaag weet ik wel beter. Hoewel ik behoorlijk stuk kom te zitten, moet ik toch wel een beetje lachen en niet eens als een boer met kiespijn. We hebben het er op de heenreis in de auto uitvoerig over gehad: 'het gaat niet om de tijd, het gaat erom dat je plezier hebt'. Tenslotte schijnt de zon en ik ben niet de enige die het moeilijk heeft. Er wordt om mij heen gewandeld, gezucht, gesteund en gekreund. Ik doe tenminste nog een poging om iets sneller te gaan dan wandelen. Het is eind is in zicht. Ik strompel het duin op, pijn in de boven benen. Iedereen wandelt, iemand vraagt hardop of het nog leuk is. Een antwoord blijft uit. Een enkeling is er even bij gaan zitten. Al of niet vrijwillig. Boven gekomen is het pad nog steeds niet geplaveid. Dat is een teleurstelling. Daarvoor moeten we nog even afdalen. Ik blijf wandelen, in de hoop daardoor wat sneller te herstellen. Beneden is het pad goed begaanbaar, plat getreden met schelpen. Ik hervind mezelf enigszins. Als we het duinpad gaan verlaten, is er water. Ik neem dankbaar een bekertje aan. Wandelend neem ik een paar slokken. Nog een kleine zeven kilometer te gaan. Gelukkig asfalt. Ik loop alleen, een vijftigtal meters voor mij zwalkt iemand voort. Ik loop op hem in. Het gaat tergend langzaam. M'n optimisme over een tijd iets boven de 1 uur 50 minuten zit er zeker niet in. Dat vermaledijde strand heeft me genekt. Het is niet anders. Ik moet het er mee doen. Een illusie armer en een ervaring rijker. In gedachten neem ik de rest van het parcours nog even door. Het is nog een heel eind. Ik weet me nog te herinneren dat het laatste stuk naar Den Burg enigszins vals plat is en waarschijnlijk ook nog tegenwind. Kop op Sombermans. Je loopt, dus je bestaat nog steeds.

Ik weet niet hoe het komt, maar plotseling doemt het bordje met 17 km op. Dat valt mee, nog maar 4 km. De stemming stijgt, ik weet er zelfs een schepje boven op te doen. Als we het bos verlaten en de polder in gaan zijn er toeschouwers met een glas wijn, bier of fris in de hand die mij en alle anderen voor houden dat het niet ver meer is. Ach, dat weten wij ook wel en toch helpt het. Even lachen, even knikken, even denken aan straks, na de finish...... Het lijkt me lekker, wat zal het smaken! Dus opschieten. Doorlopen. Nog maar drie km te gaan. De zon blijft schijnen en het vals plat valt mee. Net als de wind. De anderen zijn natuurlijk allang binnen, schiet het door mij heen als ik het bordje met 19 km nader. Ylona zeker, Henk misschien, Dennis en Hans Jan hoogst waarschijnlijk. Nog een goeie tien minuten te gaan. Dat is te overzien. Den Burg ligt voor het grijpen. Ik loop de bebouwde kom binnen. Ik recht de rug, ik lach en veins dat het een makkie was èn is. Nog even een stukje omhoog en dan de finish. Ik zie dat ik in ieder geval meer dan 2 uren heb gelopen. Het zit er op. Moe, maar voldaan. Ik tref de Henk, Hans Jan en Dennis. We zijn het eens. Het was zwaar op het strand. Het was de moeite waard. Een mooi parcours, afwisselend, prachtig weer. Wat wil een mens nog meer.

Ik haal mijn shirt op en ga op zoek naar Ylona. Gauw gevonden. We wisselen onze ervaringen uit. Ze heeft plezier gehad en genoten en als ik naar haar tijd vraag, haalt ze haar schouders op en zegt dat dat minder belangrijk is. Toch gaan we maar even kijken bij uitslagen: 1.31 en nog wat! In de prijzen, eerste in haar categorie. We drinken er op; gezondheid! Het was een perfecte dag.

Meeloper

Hans Jan Jasper 1.38.47

Dennis Schat 1.39.44

Henk Groen 1.56.11

Frank Klasen 2.01.11