NU OOK TRAINEN OP DE DONDERDAGOCHTEND!

Loopgroep Sneek blijft maar groeien. Naast de twee groepen op de dinsdagavond en de twee groepen op de zaterdagochtend starten wij op donderdagochtend 19 april met een nieuwe groep. We trainen van 9.30 tot 10.30. Locatie, Rasterhoffpark. Verzamelen parkeerterrein Van der Valk Hotel Sneek. Na de training sluiten we af met koffie(of thee)in de lounge of op het terras. De groep staat open voor alle niveau's.

START TO TUN TEST 3KM

Zaterdag 14 april was het alweer de laatste training van de onze voorjaarscursus Start To Run. Voor de cliniclopers, die nu halverwege zijn, een ideale test om even te kijken of ze op koers zitten.

De weersomstandigheden waren werkelijk perfect, windstil en een mooi voorjaarszonnetje. Na afloop kon iederéén weer genieten van de rijkelijk gevulde koffietafel. Het volgende doel wordt de 5 kilometer van Loop Leeuwarden.

LOOPMAATJES HEBBEN EEN BEPERKTE LEVENSDUUR..........

Las ik de zesde maart op de scheurkalender. En dat stemde mij tot nadenken. Er stond verder nog bij “Na 1300 km omwisselen”. Ik kon mij er weinig bij voortstellen, totdat...........
Na een loopevenement hervat je de training. Samen met een aantal van je loopmaatjes, vanuit de door jou zo gewaardeerde loopgroep, heb je deelgenomen aan zo’n wedstrijd/evenement. In de weken erna is de opkomst altijd overweldigend. Degenen die er niet bij waren zijn blijkbaar oprecht benieuwd naar de ervaringen, de prestaties en de ontberingen van de deelnemers. Die deelnemers zelf zijn er om de eigen triomf extra glans te geven, om nog eens de verslagenen met de neus op de feiten te drukken, of om excuses aan te dragen waarom het mislukt is een persoonlijk record te lopen. Zo doet men verslag van de heroïsche strijd die er weer ongetwijfeld is geleverd, zij vertellen in geuren en kleuren dat zij die en die voorbij zijn gelopen en pas bij de finish weer hebben gezien. De toehoorders horen het met de nodige bewondering aan. Zij denken dat ze wat gemist hebben, en dat is natuurlijk ook het geval. Want als je de verhalen mag geloven was het een helse tocht, waarin het òf te warm, òf te koud was, of er was heel veel wind, of het strand was nauwelijks begaanbaar, opritten van bruggen waren bergen van ongekende hoogten en het parcours was weliswaar mooi en afwisselend, maar bovenal zwaar.  En als dat allemaal is geweest dan begint het pas echt. De persoonlijke noot komt aan de orde. Uitvoerig wordt er gejammerd over de nieuwe schoenen en over de pijntjes in been en lijf. Neen, dan hij, die een persoonlijk record heeft gelopen, vertelt met een grote grijns op het gezicht, dat het een makkie was, dat-ie geen inzinking heeft gekend en dat-ie de een na de ander voorbij gelopen is. En zij, die na afloop nauwelijks vermoeid was, dat zij het nog nooit zo gemakkelijk heeft gehad. De toehoorders voelen zich heel klein en zijn er inderdaad van overtuigd dat ze wat gemist hebben. Terloops nemen ze nog even de gelopen tijden door maar wel zo duidelijk dat iedereen het horen kan. De verslagenen, kijken bij het verhaal wat onverschillig voor zich uit en doen net alsof het anderen betreft, mompelen wat vage verontschuldigen en schuifelen haast onmerkbaar naar de achtergrond. 

Zij, die gewoon met plezier hebben gelopen, verhalen kort en krachtig dat ze het heel leuk vonden en hoe mooi het parcours was, dat ze weliswaar ergens in de achterhoede af en toe kletsend met een paar anderen geen wereldrecord hebben neergezet, maar dat hoeft voor hen ook niet zo nodig. Een enkeling die het echt moeilijk heeft gehad deze keer en ver beneden zijn of haar niveau heeft gepresteerd houdt de kaken stijf op elkaar. En als hem/haar wat wordt gevraagd, dan is er slechts een wat onduidelijk excuus te horen, waarin de woorden zwaar en lastig en vervelend de overhand hebben.

Darwin quote

En dan is er nog het z.g. echte leedvermaak. De trainer die verslagen werd, de nestor van het gezelschap die deze keer de bezemwagen maar net kon ontlopen,  “de enthousiasteling” die zijn intensieve trainingsarbeid niet in een persoonlijk record kon omzetten en de snelle starter die onderweg de een na de nader voorbij zag lopen. De loopgroep kan zich er weken mee vermaken; elke dinsdag en zaterdag is het raak. Niets vermoedend kom je opgewekt en enthousiast naar de training. Je bent niet de eerste; ze staan je blijkbaar al op te wachten met een grote grijns op het gezicht. En dan gaat het los.......men toont medelijden, althans dat doen ze voorkomen. Ze informeren of je al weer hersteld bent, of ze zijn heel erg benieuwd hoe het nu met je is en ze weten je fijntjes te vertellen dat je verslagen bent door....... Ze wrijven je nog eens in dat ze meer van je verwacht hadden. Ze vragen belangstellend, althans dat veinzen ze, of je misschien een blessure had. Zo tonen ze hier en daar wat medeleven. En wat vooral vermakelijk schijnt te zijn, dat zijn de goede raadgevingen voor een volgende keer. De een kan wel een kilootje of 10 kwijt, een ander zal de rest van zijn leven genoegen moeten nemen met een plaats in de achterhoede. Een derde kan beter zijn schoenen aan de wilgen hangen. Maar er zijn ook waardevolle en echt (!) gemeende adviezen zo in de trant van “als je de volgende keer in de achterhoede start, loopt niemand je meer voorbij”, of “start eens wat minder snel, dan heb je kans dat je misschien nog iemand aan het eind kunt inhalen”, of “in het najaar begint er weer een cursus Start to Run”, of “je leeftijd in aanmerking genomen doe je het niet eens onaardig”.  

Toen ik dit stukje herlas om te controleren of er geen fouten of andere missers inzaten, begreep ik ineens dat loopmaatjes een beperkte levensduur hebben. Dus zou ik maar op zoek gaan naar een andere loopgroep, naar nieuwe loopmaatjes, maar............

Natuurlijk doe je zelf net zo hard mee. Als tijdens de training de complexe oefeningen bij iemand niet zo gecoördineerd verlopen dan weet je de aandacht snel om te buigen. Als iemand het hoge tempo tijdens een intervaltraining het niet kan volhouden, dan begeleid jij hem graag naar een andere groep. Als iemand rood aanloopt van inspanning dan weet je hem haarfijn uit de doeken te  doen dat het de beste kan overkomen. Je zeurt net zo goed en hard mee over de kilometer die weer geen kilometer blijkt te zijn, je zeurt dat je geen enkele behoefte hebt aan zo’n inspanningstoetje, je klaagt over de route die of te lang of te kort is. Je beklaagt je dat er weer veel te snel wordt gelopen en je brengt te berde dat het vandaag geen wedstrijd behoort te zijn.                                                  Ach, wat is het toch een leuke groep, die Loopgroep Sneek. Reikhalzend kijk ik al weer uit naar de volgende training.

Meeloper

CONDENSLOOP LEEUWARDEN

Uitslagen Condensloop, 31 maart 2012, Leeuwarden

10 kilometer:  Ronnie Neleman  48.06  Sabine Dijkstra  49.50

Sabine Dijkstra in actie tijdens de Condensloop

"WE GAAN NAAR ZANDVOORT AL AAN DE ZEE......."

Op uitnodiging van Running Center Leeuwarden met een bus vol op zondagmorgen vroeg de 25^ste maart naar de Zandvoort Run. De stemming zit er goed in onderweg.  Natuurlijk hoor je hier en daar wat geweeklaag over het gebrek aan conditie, over allerlei pijntjes, over blessure(s), over de slechte en korte nachtrust. Het hoort er kennelijk bij. Iedereen heeft wel een reden om zich voor een eventueel wat tegenvallende prestatie in te dekken. Niets menselijks is een hardloper vreemd. Maar als alle pijntjes en de overige excuses zijn uitgewisseld dan zijn er louter vrolijke en zorgeloze gesprekken.

“We nemen broodjes en koffie mee........”   
                                                                     

De geheel verzorgde reis verloopt in allerbeste stemming. Het ontbreekt ons aan niets; een vriendelijk welkomst woord, een cadeau in de vorm van een prachtig opvallend oranje shirt, een kop koffie of thee met een gevulde koek . En alsof dat nog niet genoeg is ook nog een VIP-behandeling/onderkomen vlakbij de startplek. Dat overkomt ons lang niet altijd.

De bushalte te Zurich

“Oh, wat is het een heerlijkheid........”    
                                                                            
De korte broek kan wel aan. Als de commotie  voorbij is over het oogverblindend wit van de melkfles benen en als derhalve iedereen zijn/haar zonnebril heeft opgezet gaan we ons onder leiding van Arjen nog even opwarmen. Gelukkig blijven de oefeningen die de nadruk leggen op de coördinatie deze keer voornamelijk achterwege.

Over de “wedstrijd” zelf kunnen we eigenlijk kort zijn. De professionals maken onderling wel uit wie zich de winnaar mag noemen. Dat gevecht zal zich ver voor het amateurveld afspelen. Wij, in het peloton van de recreatielopers, gaan vooral een wedstrijd aan met ons zelf en de klok. Daarbij houden we natuurlijk onze “vrienden” van de loopgroepen uit Berlikum, Stiens en Sneek goed in de gaten. Want niets is zo plezierig om in de “nazit” de balans op te maken en vast te stellen dat je er velen achter je hebt gelaten! Bijkomend voordeel is dat de  oranje shirts er zo helder uitspringen dat het eenvoudig is iedere concurrent goed in de gaten te houden. Het nadeel is dat je tijdens de “wedstrijd” al snel in de gaten hebt dat je verslagen zult worden door.........We begeven ons nog eensgezind als groep naar de start. Maar eenmaal in het startvak is de groep de groep niet meer. De strijd is blijkbaar al begonnen.

“Als je van de duinen glijdt......“     
                                                                                    

Als je het startschot hoort dan schuifel je langzaam maar zeker naar de startlijn. De tijd loopt, maar daarover geen zorgen. De chip, gehecht aan je startnummer, registreert feilloos het juiste moment van passeren. Het racecircuit biedt volop gelegenheid, omdat er genoeg ruimte is, je eigen tempo op te zoeken. De opzwepende beatmuziek is oorverdovend hard. Het weer werkt mee; de zon schijnt volop en een zwak windje uit noordelijke richting zorgt af en toe voor de nodige afkoeling. Na het verlaten van het circuit heb je nog even tijd om je geestelijk voor te bereiden op het strand. Vorig jaar was het geen onverdeeld genoegen. Terugtrekkend hoog water zorgde voor een smal en nat strand, waarop het zwaar, zeer zwaar lopen was. Menigeen vond daar toen zijn Waterloo, dat is verleden tijd. Even later ga je al naar beneden het strand op. De benen kunnen het bijna niet bijhouden. Een paar zijn er gevallen; zij krabbelen moeizaam overeind. Op het strand is het ieder voor zich, nog meer dan op de weg en dat over een lengte van 3 kilometer. Loslopende honden met hun bazen, toeschouwers, kinderen spelend met een bal, volwassenen die genieten van een voorjaarszonnetje en ook nog hardlopers die niets ontziend, de blik op oneindig, soms steunend, kreunend en hijgend hun weg proberen te vinden. Maar het is vandaag niet zo zwaar, het is laag water, het strand is breed en het zand biedt overwegend voldoende steun om het tempo erin te houden. De oranje loopshirts van Running Center Leeuwarden vallen geweldig op in het lange lint van lopers. De strandopgang naar boven valt niet tegen. Voor velen is het twee passen omhoog en een pas naar beneden glijden, maar dat mag de pret niet drukken. Zwaar hijgend komen de meesten boven. Vervolgens worstelt iedereen moeizaam voort op het vals plat. Gelukkig is dat na een vijftigtal meters ook weer voorbij en kan het herstel beginnen. De route door het dorp werkt mee aan dat herstel. Bemoedigend handgeklap van toeschouwers, een enkele aanmoediging, de muziek, dat allemaal doet wonderen. Er zijn er ook die niet de indruk maken dat ze als toeschouwer hier aanwezig zijn. Ze zijn er voor zich zelf, voor de muziek, voor de gezelligheid en voor een goed glas van het een of ander. Dan naderen we langzaam maar zeker het einde van deze 12 kilometer. Met het finishdoek in zicht worden de laatste krachten aangesproken om er nog een kleine versnelling uit te persen. En dan is het voorbij. De snelste van de recreatieloop heeft de 12 km in 41.41 minuten afgelegd en de langzaamste deed er 1.46.51 over. Wij, in onze oranje loopshirts van Running Center Leeuwarden, wij hebben een tijd neergezet die daar ergens tussen in ligt. Iedereen kijkt dan ook tevreden terug op een geweldige dag daar in Zandvoort. 

Frank in de achtervolging

Nazit       
                                                                                                                           

Iedereen is binnen. Een enkeling loopt nog even uit. Maar dan is het tijd voor een terugblik. Pieter is deze keer Frank de baas. Hij heeft zijn doel bereikt en overweegt nu serieus te stoppen met hardlopen. Arjen heeft een rolstoel nodig; hij heeft het zwaar gehad, het soepele bewegen is er even niet meer. Erik liep een p.r. 45.45. Daar kan niemand van ons ook maar in de buurt komen. Janet (loopgroep Berlikum) heeft het advies van Arjen opgevolgd en heeft Frank in de gaten gehouden om in een regelmatig tempo het parcours af te leggen. Ysbrand was snel en toonde zich uiterst tevreden over de eigen tijd. Sytze merkte op dat hij het weleens gemakkelijker heeft gehad. Durk had, zoals zo vaak, genoten en toonde zich tevreden. Karin heeft weer op de kostbare spullen gepast en voor een vrolijke noot gezorgd. Het wedstrijdteam van Running Center Leeuwarden heeft voor de vierde keer op rij de eerste prijs gewonnen. Arjen en vooral Erik hebben daar een belangrijke bijdrage in gehad. Van de vrienden van de andere loopgroepen hebben we niets anders dan lof gehoord over “we gaan naar Zandvoort.........” Het was een mooie dag!

Meeloper

Uitslagen Zandvoort Circuitrun, 25 maart 2012. 12 kilometer:

Erik Bouma 45:45  Arjen Visserman  52:07  Ysbrand Valkema  58:40 
Sytze Hillbrand Boschma  59:25   Pieter Klasen  1.00:16
Frank Klasen  1.01:58  Durk Brouwer  1.10:46

Foto's Hero, Ingrid, Janke en Eddie
https://picasaweb.google.com/101044270156780340017/ZandvoortCircuitRun2012?authuser=0&feat=directlink#

https://picasaweb.google.com/100925199159931099472/ZandvoortCircuitRun25Maart2012?authkey=Gv1sRgCIrOlvWylqqP9gE#

https://picasaweb.google.com/101044270156780340017/RunningCenter058ZandvoortCircuitRun?authuser=0&feat=directlink

DE SCALP VAN DE TRAINER

Elk jaar zijn ze er weer, van die hardlopers die denken na jaren van noeste trainingsarbeid de trainer even te grazen kunnen nemen. Ook dit jaar bij de Zandvoort circuit run was het weer niet anders. Maar liefst 11.999 hardlopers die dachten mij even te kunnen verslaan. Weken voor de start begint het spel al. Vragen hoe het met mijn vorm is, of ik dit jaar Erik Bouma ga verslaan, hoe vaak ik train, hoe het met mijn blessures is? Soms denk ik , zijn ze blind? zien ze het nu niet dat ik achteraan strompel, dat ik ja, ja ik de trainer bij elke tempo  als laatste binnen kom? Of heeft een trainer die ooit eens snel ter been was een bepaalde magie om zich heen, een soort beschermende cocon die alle zwakke plekken niet laat zien. Natuurlijk ziet de volmaakte techniek er soms nog flitsend uit, en draagt de altijd tip top uitziende Nike outfit  bij aan de Magie!, en maak ik gebruik van een geheim en super doordacht trainingsprogramma, 100% tempotraining en 0% duurloop. Klaas Lok, meervoudig crosskampioen en oud topper op de 5- en10 kilometer, en verwoed aanhanger van het de Methode Verheul,80%tempotraining-20%duurtraining,zou jaloers zijn op mijn zelf bedachte trainingsmethode!

Voor mij was het al weer mijn vierde optreden tijdens een Zandvoort circuit Run. Elk jaar krijgen we na afloop weer de vraag: hoe kom ik in de bus naar Zandvoort? Wij zijn daarin heel eerlijk! Trouw de trainingen bezoeken, onze gedachte over het hardlopen steunen en te verspreiden en Running Center Leeuwarden de beste Hardloopspeciaalzaak van Friesland vinden! Duidelijker kan het niet zijn! Ik blijf mij elk jaar weer verbazen dat de populariteit van het hardlopen nog steeds groeiende is. Ik merk het aan de laatste Start to Run inschrijvingen, 65 nieuwe hardlopers in Sneek.  Het was drukker dan ooit in Zandvoort. Maar wel gezellig druk, en alles strak en prima geregeld. De hardloper komt niets en dan ook niets tekort. Viptent, broodjes, drankjes, goodiebag, lekkere opzwepende muziek en een zon overgoten parcours. Wat kan een hardloper nog meer wensen!

Gereedstaande dorstlessers

Zodra de bus op het circuit van Zandvoort is gearriveerd begint de voorbereiding op de wedstrijd. Hier en daar probeer ik mijn belangrijkste tegenstanders door middel van  oneliners en opmerkingen te beïnvloeden en uit hun wedstrijdconcentratie te halen. Erik Bouma probeer ik er van te overtuigen dat het eigenlijk niet eerlijk is om de trainer met een extra  ballast van een zware zak aardappels het wedstrijdparcours in te sturen. Maar goed  dat deze “oude” trainer ooit Erik nog zal verslaan is een utopie. Ik richt mijn pijlen op de minder ervaren hardlopers die nog wel zijn te beïnvloeden door mijn overdreven gedragingen. Mijn lichtgewicht wedstrijdbroekje, schoenen die bijna geheel gewichtloos zijn, en mijn lichtvoetige inloopstijl doen hoop ik de rest! Na de warming-up spoeden Erik en ik ons naar het toilet om ook de laatste overtollige ballast nog even over “boord “ te gooien. In een luchtige loopstijl bewegen wij ons door de duizenden mensen richting ons startvak. Ruim op tijd aangekomen in het startvak zien we tot onze schrik dat de businessloop wel erg populair aan het worden is. Menig bedrijf of instelling wil graag de titel van snelste bedrijf van Nederland overnemen. Het startvak is reeds afgeladen vol en voor een oud topper en topper in wording is geen plaats meer vooraan bij de start. Gelukkig laat mijn 36 jaar aan hardloopervaring nu even heel erg handig zijn. Samen met Erik ga ik nonchalant een beetje vooraan aan de zijkant staan, wachtend op een gaatje dat ons de gelegenheid geeft om op de voor mij juiste startplek te komen, want elke seconde winst is er voor mij één! Na vijf minuten geduldig wachten ontstaat er zomaar een gaatje. Hup binnen no time staan we bij de overige snelle lopers van het Runningcenter Leeuwarden Team. Paaaff daar gaat het bevrijdende startschot en handig manoeuvreer ik mij tussen de hardlopers door. Elk jaar heb ik weer het voornemen om rustiger te beginnen, ook nu gaan de eerste twee kilometers weer te hard. Al naar vier kilometer heb ik door dat na drie opgaande jaren dit een terugval wordt en bedenk snel een strategisch plan om de scalp van der trainer te redden. Snel maak ik een berekening van nieuwe doorkomsttijden om toch nog in een voor mij redelijke tijd te finishen. Het restant van 8 kilometer was voor mij toch duidelijk een duin te hoog. Jeetje wat kun je stuk gaan op het strand. Ik zoek haastig naar een stuk hard strand die de 90 kilo een beetje kunnen dragen. Mijn zwalkend spoor langs de vloedlijn blijkt helaas niet de redding te zijn voor mijn zware gang over het strand. Wat een hel. Maar terug in het spoor van de overige zwoegende hardlopers die mij nu links en recht passeren. Erik verslaan dat wordt hem niet vandaag, dat zal gezien de prestatieontwikkeling die Erik door maakt mij niet door de groep worden kwalijk genomen. Maar als iemand anders sneller is ja dan is het hek van de dam. Mijn doel is nu verantwoord de wedstrijd uit te lopen en zowaar ik ga weer genieten, zoek snel een nieuw loopmaatje uit en probeer de schade te beperken. Om eerlijk te zijn het voelde niet heel erg goed, zoiets als een zware tank met een kapotte rupsband met nog een klein beetje benzine in de tank. Probeer zoiets maar aan de praat te houden. Net toen ik er weer een beetje in geloofde werd ik op het schouder getikt, Jordi Stam een pupil van Mila Fryslân( 16 jaar) dendert mij in sneltreinvaart voorbij. “Zet’ em op trainer" schreeuwt hij nog.  Gestart in een vak later finishte hij uiteindelijk in 45.08 dat zijn nog eens tijden waar je iedereen stil mee krijgt. Onder tussen

De trainer vlak voor de finish

is de stoomketel bij mij in de overdruksituatie beland en probeer ik de temperatuur wat te laten zakken. Ik sta werkelijk waar op ontploffen.  Gelukkig krijg ik door de opzwepende muziek en de uitzinnige mensenmassa weer een beetje snelheid en weet ik de schade te beperken tot een finishtijd die nog acceptabel is, 52.07, maar twee minuten langzamer dan vorig jaar. Na mijn zwaarbevochten medaille en drankje in ontvangst te hebben genomen staat mijn persoonlijk begeleidster mij ongerust op te wachten. Bezorgt vraagt ze” gaat het”. Mijn hoofd is knal rood en staat op springen en ik heb een partij blaren, dus die vraag is overbodig! “Ga je morgen maar op de fiets” is een schrale troost. Angstvallig kijk ik om mij heen of er nog een paar “scalpjagers” uit het recreanten vak mij hebben benaderd en mij met hun netto tijd om de oren slaan! Bij de viptent leunend tegen een stamtafel komen de eerste jagers al vragen om mij scalp, “wat heb je voor tijd gelopen Arjen,, , “52 en een beetje,, roep ik terug. Ahaaaa wordt en een paar keer triomfantelijk opgemerkt “ik had 53 minuten, dat is vlak achter jou,, Gelukkig blijken deze personen een dag later zich vergist hebben in de tijdwaarneming, de netto tijden vallen voor mij toch drie minuten gunstiger uit! Volgend jaar is er weer een kans dames en heren , ik zal mijn eer weer met alle geoorloofde middelen verdedigen. Rest mij nog één ding te zeggen. Het was weer een fantastische dag, Running Center Leeuwarden bedankt. En natuurlijk is het maar een spel, plezier door het hardlopen  en genieten van daar gaat het om.

Graag tot ziens bij de volgende Zandvoort Circuit Run!   Arjen.

Ronde van Littenseradiel

Uitslagen Ronde van Littenseradiel, zondag 25 maart:

11.1 kilometer  Onno Thooft  1.00:43   -   21.1 kilometer  Hindrik Drenth  2.11:10

Hindrik Drenth in actie tijdens ronde van Littenseradiel