Het is zaterdagmorgen; bewolkt, maar droog. Het loopt tegen
half tien. Een vijftigtal hardlopers heeft zich verzameld om wat calorieën
kwijt te raken. Of dat nodig is, is moeilijk waar te nemen, de winterjassen
verbloemen nu eenmaal veel. De kerstdagen hebben hun tol geëist
en Oud en Nieuw staat ons nog te wachten. Oliebollen, appelflappen, een glas
wijn en of bier, wellicht champagne, een borrelhap, een koud buffet, tel je
zegeningen. We zijn in afwachting van het trainingsprogramma. Arjen neemt het
woord, verwelkomt iedereen, meldt dat Karin elders een training moet verzorgen,
hij neemt zelf haar groep over en Frank zal de andere groep onder zijn hoede
nemen. Even later als de jassen zijn uit gegaan, vertrekken de groepen; Arjen
naar Domp 2 en Frank naar de Oudvaart.
 |
| een worsteling met een jas |
We volgen, wat heet volgen, de groep van Frank. Een gemêleerd
gezelschap, gemiddelde leeftijd, waar het jeugdige wel af is. Er wordt een
bindend voorstel gedaan: een duurloop langs de rondweg (12 tot 13 km) een splitsing
in twee groepen, voor hen die de lat hoog leggen een paar extra lussen en dat
in een tempo van 5 minuten/km en voor de realisten en alle anderen alleen de
rondweg met een gemiddelde van 5.40 min/km. Je kunt nog terug, niemand bedenkt
zich. De eerste 4 kilometer worden vrolijk koutend weg gelopen. Groep extra
heeft de achterstand overbrugd. Eendracht maakt niet altijd macht, een enkeling
geeft te kennen dat de voorkeur gegeven wordt aan een eigen route. Dat wordt
gerespecteerd. Groep extra is niet te houden. Het rustige duurloop tempo wordt
hun te machtig. Ze worden gemaand het
rustig aan te doen, maar ze willen wat laten zien en zich zelf overtreffen.
Frank maakt er een eind aan door ze opnieuw een extra lus in de maag te
splitsen. Dat werkt. Zo vervolgen de realisten hun eigen weg. Maar ook onder
hen worden de verschillen in "lange adem" duidelijk. Niet
verwonderlijk overigens, want ruim 2/3de van de rondweg hebben ze achter zich
gelaten. De extra's naderen. De rasse schreden zijn ze inmiddels kwijt geraakt.
Ze lopen maar langzaam in. Arriva brengt uitkomst, de bomen gaan dicht en een
hergroepering is het gevolg. Even rust en dan het laatste traject. Maar de
eenheid, toch een kenmerk van Loopgroep Sneek, is ver te zoeken. De meesten
hebben de handen vol aan zich zelf, het verlangen naar het einde is
merkbaar. Met nog een drietal kilometers
te gaan, vindt er nog een afsplitsing plaats. Een groepje van een man/vrouw of
zes weet een kortere weg en de rest neemt de handschoen zwijgend op. Iedereen
in een eigen tempo. Bij het sluisje van de Oudvaart naar de Houkesloot en de
jachthavens van de Domp wachten we op elkaar. De stemming is enigszins gelaten,
maar er is ook blijdschap dat het achter de rug is. We wandelen een stukje om
de hartslag op een wat rustiger niveau te krijgen. Frank wordt met een scheve
blik op afstand gehouden. Hij is tenslotte verantwoordelijk voor deze
"uitputtingsslag". Maar .....de redding voor de toekomst is nabij.
Een worsteling met een jas van een man op leeftijd en met rollator brengt
uitkomst. Er wordt hem een helpend hand geboden. Hij toont zich dankbaar. Als
hij even later het trainerschap krijgt aangeboden, is hij helemaal verguld. Wij
begrijpen dat hij zijn rollator mee zal moeten brengen. Maar dat vinden we
helemaal niet erg. Als pleister op de wonde wordt Frank op de foto een plaatsje
gegund.
En zo zal alles in 2014 weer op z'n pootjes terecht komen.
Een deelnemer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten