Van de dingen in het leven die om een verklaring vragen, is
een blessure een van de meest
intrigerende. Dat is niet alleen van toepassing op de professionele sporter die
voor het dagelijks brood zich uit de naad en in het zweet werkt. Maar ook,
misschien wel juist, voor hem of haar die aan sport doet voor het plezier, voor
de lol, die geniet van wat lichamelijke inspanning anders dan de sleur van alle
dag. Of voor hem of haar die op zoek is naar de grenzen van de eigen
mogelijkheden, al of niet in groepsverband om het eigen bestaansrecht kleur en
fleur te geven. Of voor haar die de stress van de dagelijkse sleur wil door
breken. Of voor hem die acht uren per dag onder het "juk" van de
strijd om het bestaan dat ene uurtje per week zich zelf tot het uiterste inspant
om na afloop voldaan en zelfgenoegzaam vast te stellen dat hij dat biertje
vandaag echt wel verdiend heeft. Of voor al diegenen die vreugde beleven om met
elkaar een gezamenlijk doel na te streven, maar niet vies zijn om de strijd aan
te gaan om net iets verder te willen lopen en/of net iets sneller te willen
zijn dan al die anderen.
Opeens is het er; pijn, pijn in scheen, heup, rug, onder de
voet of waar dan ook. Het gaat niet direct over. Het is serieus, het is
langdurig, het is ongemakkelijk. Je laat eerst niet veel merken. Je verbloemt
het moeizaam opstaan, je loopt voor jouw gevoel heel gewoon, maar het tegendeel
blijkt als een ander je confronteert met
de vraag of er wat is?
"Waarom ik, waarom juist nu?" Wat heb ik misdaan,
ben ik te gretig, heb ik te veel, te langdurig, te intensief getraind? Maar het
ging juist zo gemakkelijk, zo lekker! "Waarom, waarom?" Je wordt heen
en weer geslingerd tussen negeren en neerleggen bij het onvermijdelijke.
Vertwijfeling, onzekerheid wordt je deel.
Je gaat te rade bij deze of gene, maar of je daar wijzer
van wordt? Het is en blijft de vraag! Je luistert, want je weet maar nooit. Ze
vertellen over hun eigen ongemak en hoe zij het hebben aangepakt. De een raadt
je aan te koelen op de plek des onheils, een ander heeft goede ervaringen bij
een of andere therapie waar jij nog nooit van gehoord hebt, een derde vertelt
je dat je niks moet doen, en weer een ander kent een fysiotherapeut die
gespecialiseerd is in ..... ja juist, in de ene blessure die jou in zijn macht
heeft. Of iemand die weer iemand kent die een smeersel heeft die hem van alle
ellende heeft verlost. En dan zijn er ook nog van de goed bedoelde adviezen zo
in de trant van je had het kunnen voorkomen door ...............! Tja, daar
schiet je nou echt niets mee op. Je haalt je schouders maar eens op en gaat
over tot de orde van de dag. Je wentelt je in je eigen ellende, je moppert in
gedachten, je hebt medelijden met jezelf. En steeds maar weer die gedachte:
"waarom ik, waarom nu?"
Een dag of wat later, als het uur U nadert, het uur dat je
weg moet om je sport te gaan bedrijven, krijg je nog meer de pest in. Het
schiet ook niet op met de pijn. Je doet al een paar dagen weinig of niets, je
ontwijkt elke beweging waarbij je herinnert wordt aan die gevoelige plek. Je
wil weg, je wil mee gaan doen, maar je weet dat het niet zal gaan. Je blijft
thuis, sikkeneurig, je mokt wat in jezelf en hebt geen oog voor je directe
omgeving. Ook die lijdt onder jouw humeur.
Als je de wind van voren hebt gekregen van je huisgenoten,
kom je weer met beide benen op de grond. "Je bent een zeikerd, een
zielenpiet, je stelt je aan, je moet niet overdrijven en het gaat wel weer
over, het moet zijn tijd hebben" en boven dat alles het verwijt dat je de
sfeer in en om huis verziekt.
Je neemt je voor om van nu af aan je neer te leggen bij de
feiten. Je hebt pijn, je moet of hulp vragen of rust houden, je moet niet
zeuren, de wereld vergaat niet en over "enige" tijd kun je weer aan
de bak.
Ach, soms moet je ook niet om een verklaring vragen: gedane
zaken nemen nu eenmaal geen! keer. Een blessure.........., het blijft een
intrigerend fenomeen!
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten