Over een winterslaap, blessures, reserves, een tijdslimiet
en vier etappes
Het is inmiddels februari 2015. De 60 van Texel ontwaakt.
De namen van alle deelnemers, per team, moeten worden door gegeven. Arjen haalt
de voorlopige teamindeling van stal. We inventariseren: Pieter woont in het
buitenland, Martin is aan het revalideren van een breuk in een
middenvoetsbeentje en Hieke is herstellende van een blessure. Arjen heeft in
zijn oneindige voorzienigheid al een tweetal reserves gevraagd zich beschikbaar
te houden; Jorrit en Johan. Binnen Loopgroep Sneek/IJlst ontstaat verhoogde
activiteit. Er moet tenslotte weer wat gebeuren. De Facebook groep '60 van
Texel' wordt opnieuw geactiveerd. De teams ontwaken uit de winterslaap en dan blijkt
dat Pieter wel mee gaat doen, dat Martin voldoende hersteld is en mee doet, dat
Hieke nog aan het revalideren is en zich moet afmelden. Achter de schermen
wordt er druk overleg gepleegd over de groeps- en route indeling en over de
strategie m.b.t. de tijdslimiet. De tijdslimiet is voor elk team 6,5 uur. Dat
betekent dat iedere loper ruim anderhalf uur de tijd heeft voor zijn/haar
afstand van 15 km. M.a.w. iedereen weet wat hem/haar te wachten staat: hard
lopen!
Loopgroep Sn 1: Jorrit, Gerrit, Johan, Jouke;
Loopgroep Sn 2: Klaas, Frank, Ysbrand, Yvonne;
Loopgroep Sn 3: Richtsje, Frederika, Durk, Martin;
Loopgroep Sn 4: Marcel, Rudi, Kiki, Pytrik.
 |
| Start van de 60 van Texel |
De eerste etappe is voor Jorrit, Klaas, Richtsje en Marcel:
De start vindt plaats vlakbij de veerhaven 't Horntje, om
wat preciezer te zijn bij het gebouw van het NIOZ (Nederlands Instituut
Onderzoek der Zee). Gezonde spanning over wat je te wachten staat. Maar die
eerste vijf kilometer zijn een makkie. Alle tijd om in je ritme te komen en te
wennen. Je gedachten de vrije loop; als dit het is........... Dan ruim 7
kilometer strand. Wat een vlakte. Eenzaam maar niet alleen. In het begin wat
mul zand, maar 'uitgerust' van die 5 kilometer, is dat natuurlijk goed te doen.
Eerst is het strand breed, allengs smaller. Kans op natte voeten. Daarom niet
getreurd, meestal wind in de rug. Het strand is niet overal even hard, da's een
tegenvaller. Hier en daar zak je weg. Het is niet anders. Bij paal 12 mag je
van het strand. Opluchting. Een zanderige op en neer gang door de duinen. Het
is zwaar, zand in je schoenen, maar het asfalt lonkt, op weg naar Bospaviljoen
't Turfveld'. Het zit er op.
De tweede etappe is voor Gerrit, Frank, Frederika, Rudi:
In afwachting van de komst van de eerste loper. Onrustig
heen en weer geloop. Ah, daar komen ze. Het wisselen van de band met chip en
dan op pad. Een drietal kilometers beschut. Geen vergezichten, dat komt later
wel, bomen en struiken. Geen last van wind. Dan het pad door de duinen richting
zee, valt mee. Strandovergang, eerst verhard, dan mul zand. Hinderlijk, zwaar,
zand in je schoenen. Een handjevol toeschouwers. Het strand, breed genoeg om
geen natte voeten op te lopen. Op zoek naar een harde ondergrond. Loslopende
honden. Vijf kilometer later mag je eraf. Het is een verschrikking, steil
omhoog, naar beneden, weer steil omhoog, weer naar beneden en dan weer omhoog
en dan eindelijk afdalen. Een enkele toeschouwer met een blik van medelijden.
Het is een stukje van misschien honderd meter, maar zwaar, buiten adem, pijn.
Is dit leuk? Ja, dit is ook leuk. Eenmaal beneden links af over een wandelpad,
breed niet echt verhard, maar gras, zand, steenslag, een open vlakte met mooie
uitzichten, naar De Slufter. Nog even het duin over, steil. Daar had je even
niet op gerekend. Nog klein sprintje en dan het 'stokje' overgeven aan je
opvolger.
 |
| 60 van Texel, strand |
De derde etappe is voor Johan, Ysbrand, Durk en Kiki:
Opgelucht dat het eindelijk zo ver is. Vol vertrouwen ga je
er van door. Je volgt het fietspad richting Vuurtoren bij de Cocksdorp. De
eerste kilometers onder de duinen door is vlak, alleen wat kuilen en bobbels in
het asfalt; dus uitkijken! Twee vingers in de neus. Maar ........... een paar
kuitenbrekers van jewelste. De wind komt van alle kanten. Als je denkt dat je
het gehad hebt, dan nog een stukje vals plat en vervolgens weer wat steiler
omhoog, weliswaar geleidelijk, maar lang.
Eenmaal weer op de 'begane grond' slaak je een zucht van
verlichting. Even later merk je dat je buiten de waard hebt gerekend: de dijk
omhoog. Het uitzicht vergoedt veel maar niet de pijn in je bovenbenen. Weer
naar beneden om over de weg naar de Cocksdorp te gaan. Onderweg vermoed je al
dat je weer de dijk over moet. Dat klopt, maar het went. Bij kilometer 14 mag
je er nogmaals overheen, maar aan alles komt een eind. Die laatste kilometer
mag je lekker 'uitrusten'.
Etappe 4 voor Jouke, Yvonne, Martin en Pytrik:
Via de dorpen Oost en Oosterend naar Oude Schild. Het lijkt
zo gemakkelijk, maar de wind kan je hier behoorlijk dwars zitten. Vooral vanaf
kilometer 6 naar kilometer 11 zou je kunnen genieten van de uitzichten over het
Wad, het is ploeteren tegen de wind in. In gedachten ben je al bij de finish.
Je vervloekt de wind. Hoeveel tijd heb je nog om binnen de limiet finishen? Je
bent tenslotte de laatste loper en de plicht om niet te verzaken. Je gedachten
gaan naar de finish, de euforie, de toeschouwers, je mede teamleden, muziek. Ze
staan je op te wachten. Feestelijk. Het ontlokt je een glimlach, maar je bent
er nog niet. Je verlaat Oude Schild. In de verte, kijkend over je rechter
schouder aan de horizon het silhouet van Den Burg, de verlossing. Na 13
kilometer verlaat je voorgoed de Waddendijk en dan krijg je het nog even voor
de kiezen: De Hoge Berg, het tempo zakt, een enkeling om je heen wandelt, dat
is je eer te na, maar je snelheid ben je kwijt, soepel gaat het niet. Pijn,
zwaar hijgen, het snot voor de ogen. Dan realiseer je je dat je ook nog de
meeste kilometers moet maken. Eenmaal boven slaak je een zucht van verlichting.
Je hebt nog een kilometer om op adem te komen om net te doen alsof je je monter
en fit voelt, want zo laat je het talrijke publiek weten dat het een
peulenschilletje was.
Wordt vervolgd
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten