DE 60 VAN TEXEL

Over afzien, lijden, sfeer, uitdaging en een plan

Het is Pasen, om precies te zijn 2de Paasdag 2013. Mooi weer, de zon schijnt, een stevige bries, maar niet hinderlijk. Ik sta, wij staan op Texel, bij de start van de 60 km over het eiland. Niet dat ik van plan om mee te doen. Ik ga iemand begeleiden en ik niet alleen. Ook Arjen en Karin zijn van de partij. Arjen en ik op de fiets, Karin met de vrouw en de kids van diegene die we begeleiden met de auto. Wij, begeleiders, hebben er zin in, onze hardloper, een held in onze ogen, ook.

Het is al weer een paar weken geleden dat Arjen terloops meedeelde dat hij als begeleider mee zou gaan doen met de 60 van Texel. Zestig kilometer hard lopen! Wat moet ik me daarbij voorstellen, wat een eind, hoe houdt een mens dat vol? Om dat te weten te komen heb ik mezelf ook aangeboden als begeleider. Aldus geschiedde.

 

De haven van Oudeschild

Daar stond ik dan, wat onwennig en vol bewondering kijkend naar al die hardlopers. Het maalde maar in mijn hoofd: zestig, zestig.......... Er zijn er ook die dat nog niet genoeg vinden; zij lopen dezelfde route in omgekeerde volgorde nog een keer. Dan moet je toch wel een beetje 'gestoord' zijn, of niet soms? Aan een enkeling kon je wel zien dat ze wel wat gewend waren. Afgetraind, mager als een lat en een blik in de ogen "van kom maar op, starten maar".

Onze man, z'n eerste keer zo'n afstand, ogenschijnlijk vol zelfvertrouwen, rustig keuvelend en luisterend naar de adviezen van Arjen. De start en weg zijn ze. Wij sluiten aan als de laatste over de startlijn is, maar dan op de fiets. Een rustig tempo. We willen niemand hinderen. Na een kilometer heeft iedereen wel zijn eigen ritme te pakken. Kleine groepjes lopers. Er vallen gaten in het veld. We zoeken onze man. Praten wat met hem. 'Het gaat goed', zegt-ie en wij geloven hem. Dan nemen we voor een tijdje afscheid. Zij gaan de duinen in, op naar het strand. Over een kilometer of 7 à 8 treffen we ze wel weer.

Wij fietsen, samen met alle andere begeleiders, op ons gemak naar de plek waar de lopers het strand verlaten. Daar zullen we op ze wachten.

In gedachten loop ik het parcours. Bij paal 9 het strand af dan op naar de Westerslag, weer het strand op tot voorbij De Koog vervolgens via de Slufter op weg te gaan naar de Vuurtoren en langs het Wad op weg naar Oosterend en Oude Schild om tenslotte via de Hoge Berg op weg naar de finish in Den Burg. Fietsend vind ik het al een eind, laat staan hard lopend.

Na het strand weer verenigd

We staan te wachten. De een na de ander komt langs. De meesten lopen alleen, hier en daar slechts een groepje van hooguit 3 à 4 man. De eerste vrouw en even later onze man. We geven hem wat te drinken en wat te eten. Al lopend en pratend met ons werkt hij het rustig weg. Het gaat goed, al was het zwaar op het strand. Het tempo is het tempo van een rustige duurloop. Wij peddelen op de fiets op ons dooie gemak dan weer naast en dan weer achter hem. Het gaat goed, met iedereen zo te zien.

Als de lopers na een kleine 20 km weer het strand op gaan, hebben wij het er even over: "geweldig, leuk, de moeite waard, prima sfeer". We krijgen zelfs even, heel even maar, zin om mee te doen. Een idee wordt geboren: over 2 jaar gaan we proberen een team op de been te brengen om mee te doen aan de estafette; dat lijkt ons haalbaar. En zo is het gekomen.

 

Tussen 35 en 42 km, elk klimmetje doet pijn!

We zijn opnieuw verenigd met onze loper. Kilometer na kilometer verstrijkt, dat is af te lezen op de gezichten van velen. Ups en downs, inzinkingen, hier en daar moeizame voortgang, water, eten, een eerste uitvaller. Wij zijn bij elke verversingspost blij dat we even van de fiets kunnen, even lopen, de benen strekken, het zitvlak rust gunnen.

We verlenen hier en daar aan wild vreemden ook wat hand- en spandiensten, reiken wat water aan, nemen een lege fles, een wikkel van een energiereep in ontvangst en zorgen voor wat afleiding door een gesprekje aan te knopen. Inspanning verbroedert!

Het is een lange dag geworden, onze man heeft het binnen de tijdslimiet gered, al zag het er op een gegeven moment naar uit dat het niet zou lukken. Regelmatig wat eten en drinken en de vele motiverende monologen van Arjen hebben hem er door gesleept.

 

Tussen 45 en 60km, afzien en nog eens afzien

Gedurende die lange dag heb ik me verschillende keren onderweg afgevraagd wat een mens bezielt om dergelijke afstanden hardlopend af te leggen. Is het het wedstrijd element, de strijd om als eerste over de finish te gaan? Dat is toch slechts voor een handvol lopers weggelegd. Zeker 95 procent koestert geen enkele illusie wat dat betreft, maar waarom dan? Op mijn vraag bij 'onze man' naar zijn motivatie blijft hij het antwoord schuldig. Hij haalt slechts zijn schouders op en zegt dat het hem 'leuk' lijkt, dat-ie nieuwsgierig is of hij dat ook kan zo'n eind hardlopen.

Ik heb hem onderweg zien lijden en met hem vele anderen. Ik heb ze gezien die bij een verversingspost de schoenen uit hadden getrokken en de voeten masseerden, blaren verzorgden, met het hoofd in de handen minuten voorover gebogen hebben gezeten. Ik heb gezien dat ze moeizaam opstonden en om met de moed der wanhoop het ene been voor het andere te zetten. Er waren er ook, velen zelfs, die vrolijk fluitend na een paar slokken energiedrank, water en een banaan welgemoed weer op pad gingen. Ik heb met deze en gene gesproken en gevraagd naar het hoe en het waarom. Wat me het meest is bijgebleven van die gesprekken is: uitdaging, leuk, mooi parcours. Ik kan er niet meer van maken. Al fietsend en pratend met Arjen kom ik, komen wij tot de conclusie dat 'het wel wat heeft', en dat de sfeer is geweldig.

 

Tot over twee jaar?

Het is 1 september 2014. De inschrijving voor de 60 van Texel (6 april 2015) is weer open. Loopgroep Sneek/IJlst was op de hoogte. Binnen de kortste keren hadden zich 16 enthousiastelingen gemeld. Arjen stelt de teams samen, wijst de captains aan en verzorgt de inschrijving. Meer hoeven we niet te doen. De werkelijke inspanning moet pas over 6 maanden geleverd worden. De 60 van Texel gaat de winterslaap in.

Wordt vervolgd,

Meeloper