IK LOOP IN........ZEEUWS VLAANDEREN

Van Sneek naar.....
Toen wij uit Sneek vertrokken ............ was het warm. Op weg naar het zuiden. Onderweg schommelt de temperatuur tussen de 22 en 28 graden. Uitzonderlijk voor de tijd van het jaar in Nederland. 'Straks', in zuiden van Europa heel normaal, maar dat is nog ver weg. Eerst naar Zeeland, naar Zeeuws-Vlaanderen om wat nauwkeuriger te zijn. Daar ontmoeten we vrienden, waarmee  verder zullen trekken.

Breskens

De camping ligt midden in het 'boerenland', kleinschalig en enigszins beschut. We gebruiken de eerste stop om in de juiste stemming te komen op onze tocht door Frankrijk, Portugal en Spanje. Aan het weer zal het niet liggen en daarom aan het Zeeuwse landschap ook niet. We fietsen wat

af. Van Breskens tot Cadzand en vanaf de kust naar de Belgische grens en even er over! Prachtige plaatsen bezocht met een rijke historie als Groede, waar Jacob Cats de scepter zwaaide, Sluis, Aardenburg, Oostburg en natuurlijk Eede waar koningin Wilhelmina in '45 voet op Nederlandse bodem zette na haar 'gedwongen' verblijf in Engeland gedurende de Tweede Wereld oorlog. Jacob Cats, de 17de eeuwse volksdichter, naamgever van het Catshuis, de residentie van onze minister president. Als Vader Cats stond en staat hij vooral bekend vanwege zijn overwegend didactisch en opvoedkundig getinte gedichten/gezegden, zoals 'Als de wijn gaat in de man, leyt de wysheyt in de kan' en 'Al draeght den aep een gouden ringh, soo is  het toch een leelick dingh'. Erg belangrijk is hij geweest voor de inpoldering, in het begin van de 17de eeuw, van een groot deel van Zeeuws Vlaanderen.

Oostburg

De loopschoenen heb ik niet voor niks meegenomen. Na een viertal weken noodgedwongen rust ga ik maar weer eens op pad. Ik zie er tegen op, het zal wel moeizaam gaan. Het plan is 2, misschien 3 minuten in een rustig tempo, vervolgens een tweetal minuten wandelen. En dat ga ik dan een aantal malen herhalen, onder het motto ik zie wel waar het schip strandt. De zon schijnt en er is niet veel wind. De bermen kleuren wit van de wilde margrieten en geel van de boterbloemen. De akkers zijn geploegd en wachtend op wat komend gaat, of voorzien van een groen gewas, zo'n dertig centimeter hoog, hetgeen na inspectie tarwe blijkt te zijn. Overal bossages, wit oplichtend van de bloeiende meidoorn. Een enkele kieviet scheert over de akker, een grutto schreeuwt het hoog in de lucht uit van vreugde en daar waar een sloot het landschap doorsnijdt wemelt het van eenden en ganzen.

 Het lopen gaat niet vanzelf, maar de aanblik van het voorjaar schenkt de burger moed. Zo vorder ik gestaag en geniet ik van de omgeving. Allengs kom ik tot de ontdekking dat de conditie niet helemaal is verdwenen. De drie minuten lopen worden er vijf en het wandelen wordt joggen. Toch is voorzichtigheid geboden, wordt men overmoedig dan komt hoogmoed voor de val. Het weggetje waarover ik mijn 'luiheid' tracht te verdrijven wordt aan beide zijden omzoomd door populieren die op gerede afstand van elkaar de eenvoud van het landschap accentueren. Voor mij, in deze hoedanigheid, een uitgelezen mogelijkheid om d.m.v. het vaartspel een dreigende martelgang af te wenden. Zo vorder ik al tellend afwisselend tien bomen joggend en tien bomen hardlopend in een steeds beter humeur mijn missie in de hoop om weer vreugdevol over een week of wat vrolijk fluitend de tien kilometer of meer te volbrengen. Als ik bezweet en wel op de camping ben weergekeerd kijk ik voldaan terug op deze eerste hersteltraining.

Een tweetal dagen later ga ik weer op pad. Ik stel mij voor dat ik mee loop in de zondags clinic. Dus rustig lopen in zone 2. De eerste honderd meter verwens ik de vorige gezellige dag. Het was prachtig weer, een extra glaasje wijn, een goed gesprek en een aangenaam gezelschap zijn daar debet aan. Geen gezeur, niet klagen, niet zeiken, maar lopen zal ik. De omgeving doet wonderen en het lopen gaat weer als vanzelf. De ronde die ik in gedachten had van een kleine tien kilometer volbreng ik zonder al te veel moeite. 'Thuis' gekomen overvalt me dat zeldzame voldane gevoel van wat iedere hardloper wel kent. Ik ben er weer, althans........?

De temperatuur daalde, maar ons humeur (nog) niet! Het zuiden lonkt, want wie denkt nou niet dat het daar altijd warmer is? België slaan we over, want daar zal het wel niet veel beter zijn. Dus op naar Frankrijk. We vangen een glimp op van Calais. Langs de snelweg zijn de parkeerplaatsen afgesloten. Hier en daar treffen we groepen gendarmerie. Van vluchtelingen merken we weinig. Van vrachtauto's des te meer. De camping in de buurt van Rouen bevalt ons matig, de temperatuur  ook. Dus na een nacht houden we het voor gezien. Van Pinksteren hebben we weinig gemerkt. We trekken verder zuidwaarts. We overnachten in de buurt van Le Mans en vernemen daar (over toeval gesproken) via internet dat Jos Verstappen in Barcelona het onmogelijke heeft waargemaakt. We worden er warm van. Helaas maar voor even, want de buitentemperatuur laat nog veel te wensen. Dus na een koude nacht maar weer verder.

De wijngaarden van Bordeaux, een walhalla voor wijnliefhebbers

We slaan vervolgens ons kampement op een 70 tal kilometers ten noorden van Bordeaux. De camping ligt te midden van wijngaarden in een licht glooiend landschap en een aardig eind verwijderd van de bewoonde wereld. De weg er naar toe is smal en voor het laatst, zeker meer dan vijftig jaar terug, van een verharding voorzien. Hier en daar een verlaten en vervallen boerderijtje, geen mens te bekennen. Ook bij de boerenbedrijfjes die nog in goede staat zijn treffen we weinig leven. Als we de camping opdraaien zijn we verbaasd over de hoeveelheid campers en caravans, vnl landgenoten en een enkele Engelsman. Hoe hebben ze het gevonden? De temperatuur is wat opgelopen, maar echt warm is het nog steeds niet. De wijn smaakt desalniettemin uitstekend, maar dat is voor ons geen reden hier langer dan een nacht te vertoeven. We 'moeten' verder. Het wordt St. Jean-de-Luz, nog net Frans Baskenland een een tiental kilometers van de Spaanse grens.

Wordt vervolgd.