TRAINEN OP AMELAND

Het is al weer een jaar geleden dat wij met elkaar op de pier stonden in Holwerd wachtend op de boot naar Ameland. We zijn er weer; er staat een matige tot krachtige wind en woeste wolken hangen boven het wad en dus ook boven het eiland. Maar niets kan ons tegenhouden. De stemming is goed. Geen wonder; een dag uit, geen alledaagse beslommeringen, alleen maar hardlopen. Arjen kijkt bezorgd en vraagt of iedereen er is. Wij kunnen hem niet helpen, wij hebben geen flauw idee wie er allemaal zouden moeten zijn. Op goed geluk dirigeert hij ons dan maar door de controle. We gaan aan boord en maken het ons aangenaam met een kop koffie, een praatje hier en eentje daar. Oude bekenden worden gegroet, een baby  wordt bewonderd en tot het jongste lid van de Loopgroep gebombardeerd, op de foto gezet met het oudste lid en een moeder wordt tot moeder benoemd van een “wildvreemde” dochter, tot grote hilariteit van een aantal ingewijden. Zo vliegt de tijd voorbij. 

Pier van Holwerd

Over makke schapen en twijfelen
Sport Promotie Ameland is verantwoordelijk voor de organisatie. En dat gaat soepel. Niet dat deze goedwillende groep hardlopers ook maar van plan is om een spaak in het organisatorisch wiel te steken. Neen, integendeel; men komt om hard te lopen, hetzij 4, 8, 12 of 15 kilometer. We vinden een plekje in de kleedkamer, schikken wat in en zo gaan er veel makke schapen in een hok. Als we ons eenmaal in volle uitrusting buiten koesteren in het zonnetje slaat de twijfel toe; zijn we niet te warm, dan wel te koud gekleed en aan welke afstand zal ik me gaan wagen vandaag.  Als de trainers en de bijbehorende afstanden bekend worden gemaakt is er geen tijd meer om te twijfelen. We gaan los! De 15 km groep is het grootst, de rest van de groepen is wat kleiner, maar niet minder enthousiast.

Opwarmen en gaan
We wagen ons in ganzenpas over een smal paadje naar de duinen en we doen moeite om geen natte voeten te krijgen in het overgangsgebied naar bos en duin. Het is drassig en er staan veel plassen. In het bos strekken en rekken we, maken  we met draaiende bewegingen heup en schouder soepel, doen nog een paar versnellingen en dan mogen we ons zelf uitputten op de langere afstand. Het is alsof  het jongvee in het voorjaar voor het eerst naar buiten mag. Binnen de kortste keren is er van een groep nauwelijks nog sprake. Passende snelheden vinden elkaar en op het strand is het een lang gerekt lint dat tegen de wind in voort ploegt op het natte zand. Naarmate het traject vordert worden de afstanden tussen de kleine groepjes groter en groter. De 4 km groep is inmiddels al weer in de duinen en volbrengt het parcours met een voldaan gevoel. De 8 km worstelt zich naar de strandovergang om eenmaal boven zich te hergroeperen en het programma verder af te werken. In de 12 en 15 km groep hebben ze het hier en daar zwaar. Dat is ook niet verwonderlijk. Nog geen twee uren geleden was het hoog water, het zand is nat en niet overal even hard en de wind waait stevig en komt recht van voren. Maar de zon schijnt en de zee oogt wonderschoon, grauw/blauw met enorme witte schuimvlakken. Na een drietal kilometers zit het er op voor de 12. De eersten wachten vol ongeduld boven op het duin totdat de rest zich heeft bijgevoegd. De 15 ploetert nog een paar kilometer voort. Dat geldt voor wat het ploeteren betreft niet voor de voorhoede. Dat selecte gezelschap heeft geen last van wegzakken in het natte zand, noch van de tegenwind; het lijkt op afstand wel of ze zweven. De groep erachter heeft de vaart er ook nog aardig in, maar het gaat beduidend langzamer en menigeen moet naar een lagere versnelling over schakelen. En de rest? Voor de een is het wat meer zuchten, kreunen en zwoegen dan voor de ander, maar het vordert gestaag. Eenmaal boven is het leed geleden en kan men aan de terugtocht richting Nes beginnen.

Over oude knarren 
De 12 km groep is boven op de strandovergang een kort moment weer als groep bijeen, men wil verder. Twee oude knarren vinden elkaar en nadat ze schichtig opzij kijkend de ander op waarde hebben ingeschat nemen zij eendrachtig het voortouw en laten de rest achter zich. In een heerlijk tempo scheppen ze op over de in het verleden behaalde prestaties, wisselen van gedachten over te lopen wedstrijden, prijzen zich zelf gelukkig dat ze weinig last hebben van blessures, vertellen ongetwijfeld niet altijd de hele waarheid en blikken vooruit op de komende Berenloop. De zon verdwijnt, een hagelbui teistert het gehele loopgezelschap, het deert niemand. Zelfs het niet kunnen voorkomen in de laatste kilometer van een paar kletsnatte voeten mag de pret niet drukken. De “kop” van de 12 km finisht vrijwel gelijktijdig met de eersten van de 15 km. Daarna volgt de een na de ander, weliswaar op gepaste afstand, maar met een glimlach op het gezicht en een voldaan gevoel over de eigen prestatie, over de begeleiding en over het prachtige parcours.

Centrum van Nes

Moeder en dochter

De pasta smaakt en gaat er goed in, ervaringen worden uitgewisseld, de terugtocht tijden worden uitvoerig besproken, de zon schijnt, het terras lonkt en de winkels oefenen op een enkeling behoorlijk wat aantrekkingskracht uit. De verloting brengt een vijftal gelukkigen in een nog betere stemming. Dan bedanken we Sport Promotie Ameland en zeggen tot de volgende keer (Adventure Run?) en splitst de groep zich in drieën; degenen  die de half drie boot wil halen zetten de pas er in, er zijn er die wat willen winkelen, een moeder met de toegedachte dochter sluipen samen met Karin en Arjen de Chocolaterie binnen en de terraszitters slenteren naar Van Heeckeren. Het open vuur, de verwarmingslampen, een goed glas voor de een en een kop warme chocolade/koffie voor de ander, al of niet voorzien van Apfelstrudel met vanillesaus en echte slagroom maken het verblijf op het terras zeer aangenaam en vormen de basis voor een “goed gesprek” en maken het moeilijk om om vier uur af te rekenen en de weg naar de boot in te slaan. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze zeer geslaagde dag. Arjen en Karin en al die begeleiders/trainers bedankt.

Meeloper