De finish in zicht
Buren, niet dè buren, maar Buren op Ameland, heb ik achter
me gelaten; nog een tweetal kilometers. De zuidwestelijke wind draagt het
geluid van de speaker. De speaker bij de finish die je helpt om de laatste tientallen
meters te overwinnen. Om mij heen is iedereen bezig te overleven. Zonder ook
maar iemand te raadplegen weet ik nu al dat we het eens zullen zijn over dat “het
zwaar was” vandaag. Ondanks een gewijzigd parcours, waardoor het heuveltje-op-en-
af, de scherpe bochten naar links en even later weer naar rechts èn de modder
ons grotendeels bespaard zijn gebleven. Rode, bezwete koppen, gezichten
verwrongen tot een grimas, geen oog meer voor de omgeving, vermoeidheid en pijn
eisen hun tol. Een enkeling wandelt. Blikken van vertwijfeling. Het is ieder voor zich.
 |
| zijn er ook brabanders in de zaal? |
Dan loop ik Nes binnen. Ik verlang naar de finish. Het
parcours buigt af in noordelijke richting; even later passeer ik het bordje met
20 kilometer. Plukjes toeschouwers klappen bemoedigend in de handen. Een
enkeling roept dat je er bijna bent, maar dat wist ik al. Steeds meer publiek,
fototoestellen in de aanslag om kennis, vriend of familielid vast te leggen. Uit
ervaring weet ik dat het niet gemakkelijk is om de juiste persoon op het juiste
moment op de foto te krijgen.
Ik probeer mijn vermoeidheid te verbergen door met een
glimlach over de eindstreep te gaan. Dat lukt me maar moeizaam. Dan passeer ik
de finish. In een oogopslag zie ik mijn tijd. Natuurlijk heb ik ook mijn eigen
tijdwaarneming; een indicatie voor de netto tijd. Ik ben niet ontevreden. Ik
hang over het hek uit te hijgen. Na een paar minuten loop ik verder, pak wat te
drinken, neem een shirt in ontvangst en dan tref ik een bekende.
 |
| van de boot naar de sporthal |
Gedachtewisseling
We wisselen onze ervaringen uit. En natuurlijk gaat het over
het strand. Dat was niet zwaar, wind schuin achter, laag water, je zakte niet
weg en geen diepe sporen van de 4Wheel Drive auto’s. We waren er voor
gewaarschuwd; na ruim 4 km even het strand af. In het rulle zand heb je nauwelijks
grip, twee passen omhoog, een halve pas naar beneden, het schiet niet op.
Eenmaal boven een glooiend pad over een 400 meter en dan weer naar beneden het
strand op . Hoe verzinnen ze het, of de Adventure Run zonder dit al niet zwaar
genoeg is. Neem het stuk onder aan de Waddendijk; 3 km lang, wind schuin tegen,
en de kilometerbordjes staan voor je gevoel verder dan 1000 meter uit elkaar, geen
enkele beschutting, een lopersveld dat volledig uit elkaar ligt, geen
toeschouwers, alleen die ene verversingspost die je niet durft aan te gaan,
bang dat je bent om uit je ritme te geraken, bang dat je bent niet meer op gang
te kunnen komen. Vergeet ook niet die klim de Waddendijk op, waar je niet
opgerekend had. Opnieuw een aanslag op je boven benen. Even daarvoor liep je ook
nog “aan de wind” door de polder en kon je nauwelijks herstellen
 |
| warming up 10km |
van de
inspanningen op het strand en de worsteling in de duinen. Het is gemeen: je
komt met pijn en moeite voor de tweede keer van het strand. Je bent hijgend,
steunend en wegzakkend in het rulle zand boven gekomen. Je wil herstellen, maar
het parcours geeft je de kans niet. Het pad loopt iets naar beneden, om daarna
over te gaan in vals plat en als je boven bent herhaalt het zich en dan ook nog
wind tegen. Het is een worsteling. Je passeert de tijdwaarneming op tien
kilometer, je pakt een bekertje water en dan moet je een stukje door het bos.
Het pad lijkt een trechter voor de harde wind die je recht in het gezicht
blaast. Je haalt enigszins opgelucht adem als je vervolgens op de open vlakte
je weg kunt vervolgen. Maar schijn bedriegt. Om mij heen heeft iedereen het
moeilijk, posities wisselen voortdurend, een enkele toeschouwer klapt. Een
bocht naar links, terwijl je weet dat je om in Nes te komen naar rechts zou
moeten. Nu de wind in de rug, er ontstaan groepjes, opluchting is merkbaar. En
dan moet je omhoog de dijk op, waar je de wind nog meer voelt. Toegegeven, het
uitzicht is geweldig, maar dat zal jou in dit stadium een rotzorg zijn. Je voelt
je eenzaam, je heup doet pijn, je knie voel je, die man met de hamer vrees je
en je denkt aan van alles en nog wat. Maar
voor je het weet, ga je weer naar beneden en loop je aan de voet van de dijk. Het
ritme is zoek. Heel in de verte zie je Buren en daarachter moet Nes en dus de
finish zijn.
 |
| 21km vlak na de start |
Vooral een
makkie.............
Maar de Adventure Run is niet alleen kommer en kwel, het is
ook plezier. Plezier in het lopen, om je heen kijken en de omgeving in je
opnemen. Direct na de start zijn het vooral je collega lopers die je ziet, allemaal
vrolijke gezichten, vol vertrouwen op een goede afloop. Je bent nog in het
dorp, je ziet van alles, maar je neemt het niet in je op. Je hebt geen oog voor
de pittoreske huizen, je ziet het bord “te koop”, maar wat er achter zit daar
heb je geen oog voor. Dat kan ook niet, want het is druk om je heen, je moet
goed uitkijken dat je niemand omver loopt, je bent beducht voor een duw of een
onverwachte koerswijziging van een van je collega’s. Het is gezellig, er wordt
(nog) druk gepraat. Als er na een km een eerste schifting heeft plaats
gevonden, je goed warm bent en jij je verbaast over de mooie route door het bos
op weg naar duin en strand, bekruipt je het gevoel dat je vandaag met gemak deze halve marathon zult volbrengen.
Het duingebied biedt een winterse aanblik; hier en daar wat kale struiken, de
duindoorn heeft nog slechts een paar bessen, het helmgras is geel. Het
“uitzicht” op het strand is mooi; een kleurig lint van hardlopers, zwoegend over
het enigszins natte zand, met links de zee met witte schuimkoppen. Wat kan je
gebeuren.
 |
| kerstmarkt |
.....of toch niet
Later blijkt dat een droom te zijn. Het strand dat hartje
zomer zo mooi kan zijn, waar je kunt liggen luieren, zand dat warmte uitstraalt,
waar kinderen spelen, waar je schelpen zoekt en langs de vloedlijn slentert.
Daar moet jij nu onder geheel andere omstandigheden hardlopen. Het strand dat
een niet direct merkbare aanslag op je beenspieren, uitoefent, het strand dat
je het gevoel geeft dat je met de wind in de rug de wereld uit kunt lopen. Maar
als je na ruim 4 km even het strand verlaat om dan na een paar honderd meter
weer het strand op te gaan, moet je even zoeken naar je ritme en als je voor je
uit een lang lint van lopers waarneemt, waar geen einde aan lijkt te komen, dan
denk je waar ben ik aan begonnen. Je zoekt naar afleiding. Dus kijk je maar
eens om je heen; zee en duinen, zwoegende collega’s, vrolijke kleuren, hier en
daar een paar wandelaars met een enkele hond en dan besef je dat het allemaal
niet zo slecht nog is. En aan alles komt een eind. Je ziet dat het lint afbuigt
naar rechts en je tovert een glimlach op het gezicht. Hoewel, je weet dat je
nog tegen het duin omhoog moet.
 |
| bij Loopgroep Berlikum was het wel heel erg gezellig! |
Later
Inmiddels heb ik mijn shirt te pakken. Dat ziet er toch wel
weer mooi uit. Ik voeg hem toe aan de verzameling. Nu ben ik op weg naar de
sporthal in de hoop een warme douche te kunnen nemen. Uit ervaring weet ik dat
het wel ijdele hoop zal zijn. En dat is het ook. Denk niet dat ik dan ook van
een koude kermis thuis kom. Neen, want dat is zeker niet geval. Wij gaan nog
niet naar huis. We nemen het ervan. Op naar het terras.
Inderdaad wij. Iedereen van de loopgroepen( Berlikum,
Stiens, Sneek, IJlst en Goutum) van Arjen is weer binnen. Arjen en Karin hebben
het toch maar mooi voor elkaar met zoveel deelnemers aan de 5, 10 dan wel de 21
kilometer. We informeren elkaar over onze ervaringen. In het kort komt het er
op neer (het geldt voor beide afstanden); “Het was zwaar”, dat iedereen “de man
met de hamer” is tegen gekomen, dat “de wind ons parten speelde”, dat een keer
extra het duin op en af “heus geen makkie was”, dat we “tevreden zijn met de
gelopen tijd”, dat het altijd sneller kan. Edoch, we weten het als geen ander.
Wij zijn amateurs, wij lopen voor het plezier. We vinden het leuk om sneller te
zijn dan ........, we vinden het prima als we voorbij gelopen worden
door......, we zijn al blij als we de10 kilometer of de halve marathon zonder
“dood” te gaan kunnen uitlopen, we kunnen lachen om onze eigen vermoeidheid en
inspanningen, we helpen elkaar over een dood punt heen en we brengen een toast
uit op alle wedstrijdlopers die de sterren van de hemel hebben gelopen en al op
de boot zitten en in gedachten al weer bezig zijn met de volgende wedstrijd. En
wij, wij nemen het ervan op het terras, waar de stemming stijgt. Het was een
dag om niet gauw te vergeten.
Meeloper
Uitslagen: www.adventurerun.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten