Wie
wil er nou niet hardlopen op een strand met zicht op zee en duinen? Wie wil er
niet hardlopen over fietspaden in een licht glooiend duinlandschap? Of gaat de
voorkeur meer uit naar het open polder landschap met schapen, koeien en/of
paarden in het weiland, of verkies je de bekoring van de waddenkust bij laag
water? Of zeg je geef mij maar de beschutting van een bos? Kun je de keuze niet
maken dan zit er niets anders op dan mee te doen aan het rondje Texel, een
hardloopwedstrijd over 60 kilometer over strand, door duinen en bos, langs het
wad en door de polders. Als je niet genoeg genoten hebt onderweg, of je wilt je
vergewissen of je alles wel gezien hebt dan mag je het rondje nog een keer
lopen, zodat je na afloop 120 kilometer op de teller hebt staan.
 |
| Het begint met een goede voorbereiding en planning |
Waarom “Wat bezielt de mens, de
hardlopende mens?” Ik vroeg het aan Alco de Jong uit Sint Annaparochie, een van
de deelnemers aan de 60 km race. Hij haalde de schouders op, lachte en vertelde
dat-ie werd uitgedaagd door een paar loopvrienden na afloop van “De Slachte”
marathon en bovendien leek het hem wel wat. De loopvrienden kwamen tot inkeer.
En zo stond hij daar op die tweede paasdag. Denk nou niet dat-ie daar alleen
stond. Nee, zeker 400 collega’s hadden zich verzameld bij het NIOZ op Texel. Ik
vroeg me af of de ultraloper uiterlijk is te herkennen. Maar hoe ik ook keek,
ik kon geen specifieke kenmerken ontdekken. Je ziet dezelfde magere altijd
hardlopende en hongerende vel over been mens, je ziet goed gebouwde en
atletische lichamen die tot in details voldoen aan het ideaal beeld van de
super atleet. Maar ook de minder bevoordeelde mens is aanwezig. Kortom: het is
een doorsnede van de vele joggende, van de hardlopende mannen en vrouwen.
Volgen
 |
| We gaan ervoor |
Wij volgen Alco op de voet. Wij zijn, Arjen Visserman (als trainer/coach)en
meeloper als fietsers, Jacqueline, de vrouw van..., Aline en Elze, de dochters
van.... en Karin Verploeg met de auto. Het is fris, er staat een stevige wind
uit de noordoost hoek die in de loop van de dag nog wat zal aantrekken. De start
verloopt zoals altijd: een opgewonden stelletje “jonge” honden staat te
trappelen achter de startlijn, ongeduldig wachtend op het sein om te
vertrekken. Zij realiseren zich dat ze voorlopig nog niet thuis zijn. Ze weten
dat ze maximaal 7 uren de tijd hebben om het rondje Texel te voltooien. Dus het
hoeft ook niet echt heel hard te gaan, maar het is wel ver. Stel dat ze 9
kilometer per uur lopen dan zouden ze in 7 uren een 63 kilometer hebben weg
gelopen. Dat rekensommetje hebben de meeste lopers wel gemaakt.
Onderweg Het
zijn de “professionals” die er direct in een hoog tempo van door gaan.
Natuurlijk zijn er altijd optimisten die volgen. Zo ontstaan op die eerste
kilometers al vrij snel gaten in het peloton en worden er al wat groepjes
gevormd. De gezichten staan vrolijk, de stemming zit er goed in met de wind in
de rug, er wordt (nog) druk gepraat. Wij zijn achter de laatste lopers ook
gestart. Dus moeten we op zoek naar onze Alco. Op weg naar de Mokbaai is de weg
breed. Al slalommend vinden we hem ergens midden in het peloton. Hij voelt zich
goed, is blij dat-ie vlak voor de start zich nog heeft ontdaan van zijn dubbele
jack. Even later moeten we hem voor enige tijd aan zijn lot overlaten. De
lopers nemen een duinovergang om vervolgens de eerste beproeving te ondergaan
op het strand richting paal 12. Wij ploeteren er heen tegen de wind in over een
geasfalteerde route. De zon schijnt volop. De verwachting is dat Alco om
ongeveer 11.45 daar zal arriveren. Als wij ons strategisch hebben opgesteld en
het strand afkijken in zuidelijke richting zien we heel in de verte de eersten
al aan komen. Maar als ze dichterbij komen zijn het deelnemers aan de 120 km,
die aan hun tweede 60 km bezig zijn. En dat is duidelijk te zien: het lopen
gaat wat op z’n zachtst gezegd wat moeizaam, de benen hebben het zwaar, het
bovenlichaam beweegt ook al niet soepel meer, maar als ze voorbij komen en wij bemoedigende woorden
spreken, weten de meesten nog een lach op het gezicht te toveren.
 |
| De start, 500 deelnemers aan de 60 van Texel |
.jpg) |
| 60 kilometer is al zwaar, strand op en af maakt het loodzwaar! |
 |
| Alco na het tweede deel strand "dat viel zwaar" |
.jpg) |
| 15 kilometer straffe tegenwind |
 |
| Net na de vuurtoren, tijd voor wat fris en lekkers |
 |
| Op het juiste moment arriveerde het verzorgingsteam! |
Het parcours langs het wad is vooral voor de volgers op de
fiets een heerlijkheid. De zon schijnt en de wind blaast stevig in de rug. Het
uitzicht is schitterend. Wij kunnen herstellen van onze inspanning, maar of dat
het geval is bij het gros van de lopers, valt te bezien. Er wordt af en toe
gewandeld. Geen wonder, want het is zwaar. Getekende en vermoeide gezichten.
Zweet, het lichaam protesteert. De bewegingen worden wat houterig. Frustrerend
is het voor menigeen van de 60 km als die “ellendige” estafette lopers je in
halen. Zij zijn fris en lopen vrolijk fluitend hun 15 km. Wij houden een
(bezorgd) oogje in het zeil en stellen vast dat het voor velen behoorlijk
afzien is geworden. Wij lijden mee. Een eenzame loper, blijkbaar zonder
volgers, vraagt om water. Het enige wat we hem kunnen zeggen is dat de
verversingspost niet ver meer is.
Even later gaan we de dijk over en daar staan ze met water,
banaan, sportdrank, sinaasappel. Arjen beveelt: “neem de tijd, rust even en
drink vooral wat”. Maar we moeten verder. Nog een paar km en we zijn bij het
laatste wisselpunt voor de estafette lopers. Een man in sportkleding schreeuwt
tegen een estafetteloper dat-ie er een schepje boven op moet doen. Het komt wat
onwezenlijk over zo tussen al die vermoeide lange afstandlopers.
Een oude bekende Daar
passeert ons plotseling de man in het rood, de man met de lekkende
rug/waterzak. Ik ga naast hem fietsen. Hij loopt soepel. Hij vertelt dat-ie
zijn inzinking te boven is gekomen en dat hij vol vertrouwen de finish tegemoet
gaat. Hij zal even rusten bij het wisselpunt en zijn kuiten (laten) masseren.
Het wordt een informatief en leuk gesprek dat ik met hem heb. Want op mijn
vraag of hij veel getraind heeft, schudt hij het hoofd en zegt: “twee weken
geleden 47 km en daarvoor een paar keer ongeveer 2 uren”. Ik toon mijn
bewondering. Maar daarvan is hij niet onderste boven. Hij vertelt dat-ie in de
klas heeft gezeten bij Jan Knippenberg. Die heeft hem gekoppeld aan zijn vrouw.
Jan Knippenberg was de pionier van de ultralopen en leraar geschiedenis op de
OSG De Hogeberg te Texel en organisator van de 60 km van Texel. Hij is een
aantal jaren terug overleden. Als een vorm van nagedachtenis had hij zich voor genomen
eenmaal de 60 van Texel te lopen. Vandaar! Ik laat hem achter bij het
wisselpunt.
 |
| Weer op jezelf aangewezen |
Afscheid Het
is inmiddels kwart over drie. Een rekensommetje leert mij dat er nog een kleine
20 tal km te gaan zijn. Ik moet uiterlijk om 19.00 uur weer thuis zijn. Dus de
boot van 17.00 uur!! Voorzichtig deel ik het Alco mee. Geen probleem; tenslotte
moet hij lopen. En Arjen is er nog bij die hem met raad en daad terzijde zal
staan. Bij de volgauto neemt Alco het er nog
even van. Hij schat in dat-ie nog een kleine twee uur werk heeft. Ik
moet er niet aan denken. Hij komt moeizaam weer op gang. Gelukkig is de wind de
lopers goed gezind. Even later neem ik afscheid. Ik fiets het gehele parcours
uit. Eerst het dorpje Oost en daarna door Oosterend. Het valt me op dat er geen
groepjes meer zijn. Iedereen worstelt zelf voort. Bij de een gaat het wat
soepeler dan bij de ander.
Voor een impressie van de 60 van Texel
http://www.youtube.com/watch?v=6lQQw9Pkszg
Voor een impressie van de 60 van Texel
http://www.youtube.com/watch?v=6lQQw9Pkszg
Blootsvoets Bij
een enkele eenzame loper kan ik de verleiding niet weerstaan om even mee te
fietsen en een kort praatje te houden en ze moed in te spreken. Maar mijn
gedachten zijn bij de man die ik in steek heb gelaten. Hoe zal het hem vergaan?
Dan fiets ik een man, van ruim in de 50, achterop. Hij is blootsvoets. “Hoe
gaat het? Goed!”, klinkt het opgewekt. Ik vraag naar zijn ervaring op blote voeten. Het moet heerlijk
zijn, maar als ik naar de weg kijk en hier en daar wat kleine steentjes zie
liggen, kan ik dat maar nauwelijks geloven. “Tja, op het strand geloof ik dat
graag, maar hier?” Toch bezweert hij mij dat het echt prettig loopt. Ik wens hem
veel succes en vervolg mijn weg.
De laatste
loodjes........ In Oudeschild passeer ik het bord 5km, een afstand die te
overzien is. Maar dan met nog 4 km voor de boeg, buigt het parcours naar
rechts. De wind komt weer recht van voren en alsof dat nog niet genoeg is op
weg naar de finish, moet de Hoge Berg nog worden beklommen. Het parcours gaat
twee maal berg op. Dat wordt afzien in het kwadraat. Ik passeer de een na de
ander. Als ik een even opzij kijk, voel ik met ze mee. Zwaar getekende
gezichten, hoorbaar gekreun. Een enkeling wandelt met stijve benen omhoog. Het
lichaam lijdt hevig. Ik denk aan Alco en ik hoop dat-ie zonder kleerscheuren de
finish haalt. Ik neem maar aan dat Arjen hem er wel door heen zal praten. Hij
zal nog weleens terug denken aan zijn toch wel gebrekkige voorbereiding met te
weinig kilometers in de benen. Dat zal hem
bij een eventuele volgende keer niet weer overkomen, denk ik.
De boot van 17.00 uur heb ik gehaald. Om goed half zeven
gaat de telefoon. Karin: hij heeft het gehaald, hij had nog 8 minuten over!!!!
Ik slaak een zucht van verlichting. Grote klasse!! Ik verbeeld me dat de
spieren in mijn benen stijf en enigszins gevoelig zijn. Kun je nagaan!
Uitslag 60 van Texel, 1 april 2013: Alco de Jong 60km 6:52:27
Uitslag 60 van Texel, 1 april 2013: Alco de Jong 60km 6:52:27
Fietsende meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten