“Het is weer voorbij.
Maar wat was het leuk”. Dat zeiden Karin, Durk en Frank na afloop, toen
iedereen was vertrokken, tegen elkaar. Zes weken geleden stonden daar zo’n
zeventig beginnende hardlopers. Enigszins onwennig en huiverig in regen, wind
en kou. Een introductie verhaal van Karin. Het voorstellen van de twee andere
begeleiders. Uitleg over de cursus met de nadruk op het voorkomen van
blessures. En dan de eerste schreden in de voetsporen van.... Een rustig
dribbeltje het De Hoop Park uit en op het moment dat je moeite krijgt om je
ademhaling te beheersen moet je al weer stoppen. Een stukje wandelen om even
later een warming up uit te voeren. Je vraagt je in alle gemoedsrust af waneer
het gaat beginnen. Maar je schikt je
 |
| plezier in hardlopen |
in je lot. Je hebt je ingeschreven, je hebt
betaald en je hebt het koud en je bent nat. Vol verwachting begin je aan de
warming up. Je zwaait wat met de armen, tilt een been op en even later het
andere, je draait wat met je heupen, je rolt je schouders en je moet een paar keer
door de knieën. Warm word je er niet van. Weer een dribbel(tje) op weg naar een
plek voor de looptechnische scholing. Het drietal begeleiders heffen de knieën,
wikkelen de voeten van voorvoet tot de hiel af, ze maken nog wat loopbewegingen
met de armen en ze raken met hun hielen hun achterste en jij doet dat alles na.
Je voelt je soms wat potsierlijk, want het gaat niet altijd even soepel. Goed,
je doet wat van je gevraagd wordt. Dan weer wandelend en dribbelend, maar
vooral niet te snel, terug naar het Park. Daar nog een kort, indringend
verhaaltje over het belang van je huiswerk. Bibberend van de kou en zeiknat
keer je huiswaarts met in het achterhoofd wie A zegt moet de B ook laten
volgen.
Zes weken later. De groep is wel wat uitgedund. Straks de
testloop van een drietal kilometers. Eerst nog even het inmiddels bekende
ritueel: inlopen naar het parkeerterrein bij de Kajuit. Daar de warming up en
de loopscholing. Wat een verschil met zes weken geleden. Vervolgens in een
lichte looppas naar de start. Durk met de stopwatch in de hand geeft het sein.
Spanning, maar na de eerste meters is die eraf. Karin moedigt aan en roept nog
na: “loop je eigen tempo!” Het veld ligt snel uit elkaar. Halverwege staat
Frank te klappen en te vertellen dat het goed gaat. Je hebt je ritme gevonden. Dan
die scherpe bocht naar links; even afremmen en weer aanzetten. Durk staat nog
bij de start en de eerste ronde zit er op als je hem voorbij
 |
| Start to Run cakejes |
loopt. Hij moedigt
aan. Ronde twee gaat niet voor iedereen even gemakkelijk. Hier en daar worden
de konen wat roder, haren in de war en zweet op het gezicht. Frank staat nog
steeds te klappen en vraagt om een lach op het gezicht, want (hard)lopen is
toch leuk. De een worstelt, een ander
loopt met 2 vingers in de neus en een derde doet alsof. Durk houdt de tijd in de gaten. Weer
een ronde. Karin geeft nog een aanwijzing. Je hebt je adem op orde. Eigenlijk
loop je best wel lekker. Ook al voel je wat in je benen, in een knie, je ervaart
dat je scheenbenen hebt en je bovenbeenspieren worden wat stijf. Maar je loopt.
Je doet je best om iemand voor te blijven. Je vergeet je pijntjes. Je haalt
zelfs iemand in en voor je het weet ben al weer bij Durk. Nog een ronde. Die
doe je er ook nog maar even achteraan, alhoewel....? Je laat je niet kisten. Je
gaat ervoor! Als je de finish passeert, roept Durk je gelopen tijd. Je hijgt,
je lacht en een voldaan gevoel maakt zich van je meester. Karin spoort je aan
tot een wandeling om af te koelen en dan is er koffie met een heleboel erbij.
Je praat nog wat met deze en gene, ontvangt een shirtje.
Het is voorbij. Wat is het vlug gegaan. Je bent in staat om in
een jou passend tempo een drietal kilometers aan een stuk hard te lopen. En dat
in zes weken! Wie had dat gedacht? Dat belooft wat voor de volgende zes weken.
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten