Als er een top tien van loopevenementen zou bestaan met het
meest uitdagende parcours dan zou de Vuurtorenloop van Vlieland er zonder enige
twijfel op voorkomen. Je loopt geen kilometers, maar zeemijlen, je ploetert
door een zandbak, je rent over en langs een Waddendijk met een prachtig
uitzicht, je beklimt hijgend en steunend het Vuurboetsduin (een maal voor de 5
en twee maal voor de 10 zeemijlen), zodra je boven bent, zou je kunnen genieten
van een fenomenaal uitzicht, als je tenminste daar nog aan toe komt, je krijgt
een stuk vals plat voor de kiezen, je geniet van het golvende parcours door de
duinen, je komt tot "rust" op de Postweg, klimt nog een keer naar de
Vuurtoren om tenslotte kris kras door het bos aan het eind van je Latijn, maar
voldaan bij de finish uit te komen.
 |
| Zwaar bewolkt en regen |
Het waait hard in Harlingen. Het is zwaar bewolkt en het
regent af en toe. Aan boord van de veerboot heerst een ietwat uitgelaten sfeer,
zeg maar gerust een schoolreisjes sfeer. We treffen bekenden. We wisselen de
laatste hardloop nieuwtjes uit, informeren naar elkaars conditie en ambitie,
weten mee te praten als er verhaald wordt over pijn in kuit, achillespees,
hamstring en knie, vertellen dat de Vuurtorenloop past binnen ons trainingsprogramma
voor de "Mar.athon rond Sneek en meer" en dat we het dus vandaag kalm
aan gaan doen. Dat klinkt geloofwaardig, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Niets menselijks is ook een hardloper vreemd. Ach, je weet hoe het gaat; binnen
de kortste keren na de start ben je je goede voornemen om er een rustige
duurloop van te maken al weer vergeten. Dat het hard waait merken we vooral in
de Stortemelk, het zeegat tussen Terschelling en Vlieland. De tijd vliegt
voorbij en voor we het goed en wel in de gaten hebben, zijn we al in de
vaargeul onder Vlieland. Het strand ligt er verlaten bij. Het is afgaand water.
Het waait hard uit zuidwestelijke richting.
 |
| De sporthal, een en al bedrijvigheid |
Eenmaal op Vlieland slenteren we in colonne naar de
sporthal. We hebben tijd genoeg. Bij de sporthal is het een en al
bedrijvigheid. Jan Kooistra is blijkbaar in zijn element; bewonderenswaardig
zoals hij zich toch maar weer iedere keer het vuur uit de sloffen loopt om het
ons naar de zin te maken! Piet Noordenbos, de feitelijke initiatiefnemer van de
Vuurtorenloop, is overal en nergens, maar ondertussen ontgaat hem niets. Op de
achtergrond is een heel team, Jouke Valk c.s., onopvallend in de weer om de
inschrijvingen tot een goed einde te brengen.
We melden ons voor het startnummer en doden de tijd met de
gebruikelijke rituelen: wat eten, drinken koffie, lurken aan een flesje water,
bezoeken het toilet en leuteren over wat ons te wachten staat. Arjen, onze onvolprezen trainer/begeleider,
geeft het sein voor de warming up en een kleine twintigtal minuten later staan
we zeiknat van de regen, klaar voor de start.
 |
| Schoolreisje sfeer |
 |
| Het pad kronkelt en golft door het duinlandschap |
De start
Tien of vijf zeemijlen voor de boeg. Het is je eigen keus.
Een knal en dan gaan de trossen los en kunnen we het zeegat uit!
Iedere keer verbaas ik mij er weer over hoe gedisciplineerd
zo'n stelletje hardlopers zich gedraagt. Gelukkig maar, want anders zouden er
in zo'n deinende massa heel wat valpartijen plaats vinden met alle gevolgen van
dien. We doen onze uiterste best om een ander niet te hinderen, terwijl we het
op een lopen zetten alsof Neptunus ons op de hielen zit. We gaan na dertig
meter stuurboord uit en dan is er een zee van ruimte. Even later na een slag
over bakboord gaan we een fietspad op met daarnaast een breed zandpad, maar dat
buigt na zo'n 50 meter abrupt af van het fietspad richting camping. Het wordt
inschikken, maximaal met z'n tweeën
naast elkaar en af en toe ruimte maken voor de snelleren onder ons. Het pad
kronkelt en golft door het duinlandschap tot het uitkomt op de Fortweg op weg
naar het strand. We "klimmen" het duin op en kijken uit op een
zandbak, onder andere omstandigheden ook wel strand genoemd. We storten ons
onder het motto "wie zee houdt, wint de reis" voor een kleine zeemijl
in het ongewisse. Zwalkend, over de ene om even later over de andere boeg op
zoek te gaan naar wat vastigheid onder de voeten. De een op weg naar de
waterlijn in de hoop daar harde ondergrond te vinden, een ander kiest voor de
kortste route en worstelt zich door het mulle zand aan de voet van de duinen en
een derde is "geen zee te hoog" en baant zich een weg recht zo die
gaat. Eerst wind mee, maar het laatste deel de wind en de regen recht op ons
af. Maar waar je ook loopt, het is en
blijft zwaar. Aan alles komt een eind, ook aan deze beproeving.
Eenmaal boven op het duin, daar op het beton van de toegang
naar de jachthaven, kom je in de verleiding om je schoenen uit te trekken en te
ontdoen van het zand. Maar dat kost tijd en die wil je niet verliezen. Dus maar
weer voort, langs de jachthaven in de hoop bij te kunnen komen van de inspanning.
Dat valt echter niet mee met de harde wind en regen recht van voren. Vervolgens
op weg naar het dorp via het vlakke pad langs het Wad. Het uitzicht moet
prachtig zijn, maar vandaag niet voor ons; de wind en dus de regen striemt ons
recht in het gezicht. Het is hard werken. Wij passeren de veerhaven om dan aan
de rand van het dorp bakboord uit te gaan op weg naar de vuurtoren. Het loopt
ondanks de tegenwind gesmeerd. Ik weet wat me te wachten staat, maar vandaag is
ons "geen zee te hoog", we hebben tenslotte voor "hetere
vuren" gestaan. Drie zeemijlen zitten er op, nog een paar honderd meter en
dan kunnen we aan de klim beginnen. Ik loop in een groepje, waarvan niemand
vorig jaar heeft meegelopen, naar ik heb begrepen. De herinnering aan hoe zwaar
ik het vorig jaar had, komt weer boven. De spanning neemt toch weer toe, al
probeer ik er niet aan toe te geven. We verlaten de Waddendijk, een slag over
stuurboord, diep in gedachten denkend aan de vuurtoren en het steile pad er
naar toe. Plotseling staan we aan de voet van het Vuurboetsduin. Ik haal diep
adem, kijk omhoog, en ga er voor, want "wie eenmaal in het schip zit, moet
varen"! De klim is heftig, de hartslag loopt langzaam maar zeker op, het
hijgen neemt fors toe en om mij heen het gekreun en gesteun. Even is de
hellingshoek wat minder en dat is een verademing, helaas van korte duur. De
laatste meters zijn verrekte zwaar, een enkele toeschouwer praat je moed in.
"Luctor et Emergo". De beloning, een adembenemend uitzicht, "de
schoonheid van het Wad". Het doet je goed en als je dan ook nog naar
beneden mag dan hoop je dat het leed, dat pijn in de bovenbenen heet, snel
voorbij zal zijn. Opgetogen ga je voort, niet te snel, vanwege losse steentjes
en schelpen, oppassen voor kuilen en nog steeds dat prachtige uitzicht.
 |
| Op karakter duin op |
Een tegenvaller
Het gaat zo lekker soepel, het ene been voor het andere, je
hartslag loopt terug, de vermoeidheid en de pijn in de benen verdwijnen. Maar
dan moet je plotseling stuurboord uit, terwijl je nog niet helemaal beneden
bent. Je vraagt je af waarom. Het gemak is slechts van korte duur. Je wordt
getest op een vals plat waar geen eind aan lijkt te komen. En nog geen vier
zeemijlen afgelegd!
Wee degene die dit parcours bedacht heeft! Ik ben niet de
enige die er zo over denkt, dat is duidelijk te zien aan de getergde gezichten
om mij heen. Ook "deze vuurproef" door staan we en als het pad weer
wat naar beneden loopt, klaren alle gezichten op. Het glooiend duinlandschap
nemen we op de koop toe op weg naar camping "De Lange Paal". Het is
alsof je op een deinende zee zit. De wind heeft vrij spel, maar is niet echt
hinderlijk. Het lopersveld ligt volledig uit elkaar, hier en daar voor ons uit
twee-, drietallen. Onze groep, een man/vrouw of tien groot, slecht in een
gelijkmatig tempo, af en toe elkaar wijzend op de volgende klim, eendrachtig de
ene kilometer na de andere. Na zes zeemijlen bakboord uit, het schiet mooi op.
De camping lijkt verlaten, een enkel tentje, het is nog vroeg in het seizoen.
Wij prijzen ons gelukkig dat we straks weer gewoon naar huis mogen. Even is er
twijfel of we bakboord uit moeten. Gelukkig wijst een vrijwilliger ons de weg.
Wind mee
Op de Postweg gaat het tempo gaat wat omhoog, terwijl we
elkaar telkenmale voorhouden dat we ons moeten sparen voor de tweede klim naar
de vuurtoren. De stemming zit er goed in. Er komen ons fietsers tegemoet. Een
enkele vogelaar tuurt over het Wad en wij, wij spoeden ons voort. Ook wij
werpen onwillekeurig een blik over het Wad, maar we zien "niets". We
zijn vooral bezig met ons zelf en met het laatste deel van het parcours. Geen
zee is ons te hoog als we nog een keer het Vuurboetsduin op moeten!
Aanvankelijk houden we het tempo vast, maar dat duurt niet lang. De groep
dreigt uit elkaar te vallen. Een maal boven opnieuw dat prachtige uitzicht en
dan behoedzaam naar beneden, want het is steil en glad. Aan de voet van het
duin zijn we niet helemaal meer kompleet, maar we moeten voort. Het is nog een
kleine twee zeemijlen voor we kunnen afmeren in de haven. Het parcours slingert
kris kras door het bos, zo heb je nauwelijks enig idee meer hoe ver het nog is.
Dan het laatste baken en even later bevinden we ons in rustig vaarwater en
kunnen we het anker uitgooien, het zit er op. We nemen even nota van de gelopen
tijd en zijn tevreden, want het was geweldig mooi. Hebben we het rustig aan
gedaan? We zeggen van wel, maar of dat geloofwaardig klinkt laten we ter
beoordeling aan de vele toeschouwers.
Op het terras onder het genot van een drankje hebben we het
er nog eens over:
"Wat een mooi en afwisselend parcours, wat woei het
hard en wat regende het, de eerste klim naar de vuurtoren viel niet mee en de
tweede ook niet echt, het strand was een zandbak, op de heenweg langs het Wad
was het zwoegen, het vals plat na het Vuurboetsduin was zwaar, de glooiing in de
duinen met de wind tegen was goed te doen, voor de wind op de Postweg was een
makkie en door het bos op weg naar het einde voelden we de benen."
Om drie uur klaart het weer op, de zon schijnt, en met een
voldaan gevoel stappen we tegen vijven
aan boord op weg naar huis.
Meeloper (foto's Janke van der Schaaf en Arjen Visserman)
Uitslagen: 10 zeemijl, Pieter Klasen 1:35:45 Gerrit Dijkstra 1:41:25 Gerke Gerritsma 1:41:25
Frank Klasen 1:41:27 Minne Wiersma 1:41:27 Martin v/d Zee 1:41:53 Henk Groen 1:42:15
Klaas Faber 1:49:58 Tseard Verbeek 1:55:35 Richtsje Samplonius 1:57:03
5 zeemijl, Hieke Osinga 51:24 Esther Sterk 59:02 Lydia Wiersma 59:10 Tinie Cnossen 1:01:33
Sjouke Miedema 1:10:10
 |
| Tinies bedankt voor de voortreffelijke sfeer! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten