Trainen

Loopgroep Sneek traint op de dinsdagavond 19:30-20:45, donderdagochtend 09:00-10:15, donderdagavond 19:30-20:45, zaterdagochtend 09:30-10:45, locatie Zeilsoos-Sneeker Jachthaven. Zondagochtend, clinictrainingen.

Loopgroep IJlst traint op de woensdagavond 19:30-20:45, locatie Sporthal Utherne.

Proeftraining of informatie: rnwths@gmail.com

maandag 8 september 2014

TUSSEN DE TWEE VAKANTIES IN

De draad weer oppakken...........

Na een (lange) vakantie is het goed thuis komen. Gelopen heb je wel, maar niet zo vaak, niet zo ver en niet zo snel. Ach, je weet hoe dat gaat. Vakantie is lezen, wat luieren en je neemt wat meer van het een en ander dan gebruikelijk. Je kent het wel.

Ik ben weer thuis. Gelukkig, de Loopgroep is niet met vakantie. Ik pak de draad weer op, want over een week of twaalf wacht er een mooie halve marathon, waarvoor ik me al heb ingeschreven. Ik wil er nog niet te veel aan denken. Wat valt dat tegen die eerste keer dat ik me weer aansluit bij de groep. Het tempo ligt beduidend hoger dan ik in de vakantie heb aangehouden. Ik hijg na een paar honderd meter als een Molenpaard, m'n benen zijn niet gewend aan het snellere ritme en ik merk dat ik ook nog wat meer gewicht hebt mee te dragen. Kortom, de conditie is naar de knoppen, de conditie die ik zo zorgvuldig heb weten op te bouwen. Alle moeite en inspanning voor niks. Gedane zaken nemen geen keer, van spijt kan geen sprake zijn.
Naarmate de (interval) training vordert, wordt het verlangen naar het einde groter. In het begin was ik nog spraakzaam, maar naarmate de tijd verstrijkt, word ik zwijgzamer. Ik heb m'n handen vol aan mezelf. De benen doen pijn, m'n hartslag daalt in de pauzes nauwelijks en met moeite haal ik het einde. Ik laat me niet kennen en doe alsof er niets aan de hand is, ik klaag niet, maar ik heb pijn in spieren waarvan ik het bestaan was vergeten.
 
De start van de halve marathon van Texel
De volgende morgen kom ik moeizaam uit mijn bed, ik heb medelijden met mezelf, ik probeer m'n omgeving niets te laten merken van al die ongemakken. Ik vrees hun scherpe tong, hun meewarige blik. Want was zij het niet die tijdens de vakantie af en toe eens indringend aan mij  vroeg: "moet je niet lopen, mooie omgeving, goed weer en er staat niks op het programma; dus ga je gang!" Edoch, hoe ze ook aandrong, het was boter aan de galg. Het leven lachte me toe, de zon scheen en ik verheugde me al op het terras en het glas wijn dat ik in gedachten had aan het eind van de middag.

In de loop van de dag gaat het wel wat beter, de stijfheid is aan slijtage onderhevig en ik ben met m'n gedachten niet steeds bij al het ongemak. Ik zie het weer helemaal zitten die halve marathon over een week of twaalf. Er is tenslotte nog genoeg tijd.
's Avonds denk ik al weer aan de volgende training over een paar dagen met de groep.

De tweede training gaat het nauwelijks beter. Wat een ellende. Ik denk terug aan de vakantie en aan de gemiste kansen om hard te lopen. Ik vervloek m'n luiheid, al die glazen wijn en dat lekkere eten. Ik sukkel mee en daar is dan ook alles mee gezegd. Die halve marathon ligt me zwaar op de maag. Ik overweeg serieus de startkaart op internet te zetten. En zo geraak ik in een vicieuze cirkel; ik kan niet meer meekomen met de groep, m'n lijf doet pijn, de toekomst als hardloper van die 21 kilometer kan ik wel vergeten, met als gevolg dat ik nog meer ga sukkelen.
Gelukkig zijn daar de collega's van de Loopgroep. Ze helpen me graag, ze halen me uit het moeras met een opbeurend woord, ze lopen een tijdje naast me en praten tegen me aan over van alles nog veel meer. Juist als ik weer moed begin te krijgen en voorzichtig weer aan de halve marathon begin te denken laten ze me letterlijk en figuurlijk staan en gaan ze er als een speer vandoor. Mismoedig volg ik de rest van de groep aan de staart van het peloton . Meeleven duurt nu een maal niet lang.

Met iedere training gaat het wat beter. Ik kan weer meekomen, mijn hartslag daalt weer snel na een inspanning, de spierpijn en de stijfheid van lijf en leden na afloop worden met de keer minder. Als dan ook nog blijkt dat ik me vergist heb in de datum van die halve marathon, zodat ik een tweetal weken meer de tijd krijg, dan groeit mijn hoop op deelname aan de halve marathon.

Een training met de groep is evenwel nog geen 21 kilometer aan een stuk door hardlopen. In de training ligt het accent op interval, op snelheid, op een maximale afstand van 1500 meter in hartslag zone 4 of 5, op herstel na een explosieve inspanning. In een halve marathon komt het aan op duur- en uithoudingsvermogen, op het ontlopen van de man met de hamer, op ritme, op een juiste verdeling van je krachten.

Vandaag is het mooi weer, half bewolkt, wel een stevige wind uit westelijke richting, een temperatuur van net beneden de 20. Zal ik wel, zal ik niet. Ik kan geen smoes/ uitvlucht bedenken om niet te gaan. Ik zucht een paar keer diep. Ik zie de route voor me, voel de pijn na een 10 kilometer, ik vrees de saaiheid van de omgeving. Ik ken mijn rondje van haver tot gort, ik hebt 'm tenslotte ontelbare keren gelopen, ik weet precies waar ik het moeilijk zal krijgen. De zin en de lust zakt me in de schoenen.

En toch.......... ga ik op pad. Ik heb me voorgenomen om in hartslagzone 2, hooguit in 3 te lopen, dan moet het te doen zijn, die 16 kilometer, die ik in gedachten heb. En dit alles met het doel om mezelf een kans te geven op die halve marathon over eind september, de tijd staat tenslotte niet stil.
De eerste kilometers gaan boven verwachting gemakkelijk; geen pijn in de benen, de ademhaling heb ik op orde, het kost weinig moeite, m'n hartslag ligt in de zone die ik in gedachten had. Ik begin te genieten van het lopen en 'buiten uit' lacht de wereld me tegemoet. Het landschap ligt er zonovergoten bij, de weilanden groen, koeien en schapen grazen, een paard met veulen staren me aan als ik passeer, in de verte een boerderij blinkend in de zon en aan de horizon maakt een enkele kerktoren het beeld kompleet. Wat wil een mens nog meer? Mijn stemming krijgt elke honderd meter een nieuwe impuls, m'n zelfvertrouwen over het 'heelhuids' en zonder pijn en moeite volbrengen van deze missie stijgt. Mij kan niets gebeuren, ik loop ontspannen kilometer na kilometer. Even ontstaat er twijfel; een kuil in het wegdek over het hoofd gezien, gooit roet in mijn vrolijke humeur, m'n voet zwikt en omdat de landing met rechts een fractie van een seconde later plaats vindt dan alle voorgaande keren, reageert de gehele rechter zijkant van m'n lichaam met een pijnscheut. Het blijft niet bij een scheut, de pijn zeurt in heup, enkel en knie. De euforische stemming waarin ik verkeer, maakt plaats voor angst. Angst dat ik de rest van de kilometers de pijn zal toenemen. Als Sombermans zich geheel van mij heeft meester gemaakt en ik zwaar te moede de laatste kilometers tegemoet zie, verdwijnt de pijn als sneeuw voor de zon. Mijn zelfvertrouwen op een goede afloop groeit en vrolijk fluitend vervolg ik m'n pad; mij kan niets meer gebeuren.

Eenmaal thuis blik ik terug op mijn 'prestatie'. Zestien kilometer in een rustig duurloop tempo was een overwinning op mezelf, op mijn onzekerheid. Wat geeft dat een voldoening en positieve draai  aan mijn verdere voorbereiding op die halve marathon over een paar weken, daar op het mooie eiland Texel.


Meeloper 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten