IK LOOP IN........VILA NOVA DE MILFONTES

Over zeven heuvelen, maar dan ergens in Portugal....

Gisteren was het warm, boven de dertig graden. Toen nam ik mij voor om morgen vroeg op pad te gaan. En dat voornemen heb ik uitgevoerd. Nou is vroeg een betrekkelijk begrip. Zeker op een camping. Opstaan, koffie drinken en een borrel drinken vinden op tijden plaats die buiten de vakanties op afgrijzen kunnen rekenen. Dus om 8 uur klaar staan in Loopgroep Sneek tenue is voor het campingleven zonder meer vroeg te noemen.

Vila Nova De Milfontes

We bevinden ons inmiddels aan de kust van de Atlantische Oceaan, om wat preciezer te zijn in de buurt van Vila Nova de Milfontes, halverwege Lissabon en de zuidelijkste punt van Portugal. We zijn hier vanaf Evora naar toe gereden. Een prachtige kust, woest, grillig, met vele rotsen, prachtige kleine baaien met aangename strandjes. Die zandstranden zijn lang niet altijd gemakkelijk toegankelijk. De kust is steil, vaak is het strand slechts via een smal paadje dat slingerend naar beneden loopt te bereiken. Vanaf de camping kan men via een negen honderd meter lange grindweg door een duingebied naar zee. Het duingebied is vrijwel volledig begroeid met de prachtigste bloemen. Ze staan volop in bloei in de kleuren, wit, geel, rood en paars. De overgang tussen het binnenland en het duingebied wordt gevormd door een brede bosrand, bestaand uit dennen, sparren, eucalyptussen en allerhande soorten struiken.

Visserij haven

Ik ga op pad, loop van de Oceaan weg naar de in-, uitgang van de camping. Dat is geen sinecure. De route is duidelijk, maar de hoogte verschillen liegen er niet om. Dus binnen de kortste keren is het hijgen en zweten geblazen. Het kost moeite om de venijnig steile hellinkjes de baas te worden en om de hobbels, bobbels en kuilen in het wegdek te omzeilen. Eenmaal 'buiten' loop ik langs de weg. Het is een doorgaande niet erg brede weg waarover vrij veel verkeer gaat. Ik voel me dan ook niet erg prettig, ondanks dat ik door mijn oranje loopgroep Sneek shirt goed zichtbaar moet zijn. Daar komt nog bij dat ook hier de hoogte verschillen zichtbaar en voelbaar zijn. Gelukkig kan ik na een paar honderd meter via een zandpad het duingebied in. Als het hier onlangs geregend zou hebben dan is er niks van te merken; het zand is rul en dat loopt sowieso al zwaar. Voeg daarbij dat het pad zich in een duingebied bevindt, dan is het voor ons Nederlanders niet moeilijk om te bedenken dat het niet vlak is. In tegendeel het pad gaat op en neer, soms steil, dan weer een lange aanloop naar de top. Hijgend kom ik boven, dender met grote stappen naar beneden om de volgende beproeving aan te gaan. De schoenen lopen vol zand, de zon laat zich voelen, net als mijn benen. Zo worstel ik mij richting zee. Toch is het niet alleen kommer en kwel. Het duingebied is een kleurenspel van bloemen en struikjes. Vogels, ik zie ze nauwelijks, laten zich veelvuldig horen en hoe dichter ik bij de zee kom hoe luider het gebulder van de golven.

Vila Nova De Milfontes, zonsondergang

Af en toe gaan mijn gedachten even naar de vlakte van het Friese land en als vanzelf denk ik dan aan de marathon van het aankomend weekend, de Slachte. Zou ik er bij willen zijn? Ja, natuurlijk, maar niet als hardloper. Meer als betrokken toeschouwer, als bewonderaar van al die deelnemers, als steun en toeverlaat voor hen die het moeilijk hebben. Maar ik ben in Portugal, aan een prachtige, ruige kust. Mooie dorpen, waar de tijd heeft stil gestaan. We zien grote tegenstellingen: armoedig ogende huisjes, klein en oud, tegenover prachtige villa's met verzorgde tuinen, boeren met veel hectaren en moderne machines tegenover boeren die een klein stukje grond met de hand inzaaien en oogsten met ouderwets materiaal. Grote bedrijven, modern, met behoorlijk wat werknemers en eenmansbedrijven vnl bedreven in het ambachtelijke handwerk.

Het platteland oogt soms stil en verlaten met hier en daar wat schapen en/of wat koeien, dan weer heerst er bedrijvigheid. We waren in een visserij haven(tje), waar een kotter uit Urk, Lauwersoog of Harlingen niet binnen zou kunnen komen. Kleine bootjes, blijkbaar zeewaardig genoeg om op de Oceaan uit vissen te gaan, eenvoudig uitgerust met wat netten die vooral op handkracht over boord en ingehaald moeten worden en een paar kisten voor de vangst. Er was er zelfs een visafslag.

Ik heb een mooi zicht op de Oceaan. Met iedere stap kom ik dichterbij, strand kan ik (nog) niet zien. De zee oogt op grote afstand vlak en grauw van kleur. Geen schip te bekennen en een branding kan ik ook nog niet waarnemen. Dat klopt ook wel, want ik loop op hoogte. Als ik verder afdaal, ontwaar ik de eerste tekenen van de branding; een enkele keer zie ik het wit van de golven die zich omkrullen. En nog even verder gelopen is het schouwspel compleet. De golven slaan stuk op enkele rotsen die hoog uitsteken. Het water spat hoog op en wordt helder wit verlicht door het zonlicht. Achter de
rotsen rolt het water langzaam maar zeker het strand op en laat een grillige scheidslijn achter tussen het droge en natte deel van het zand. Ik kan de neiging om stil te blijven staan niet onderdrukken. Het is genieten van een adembenemend schouwspel van de golven die hun Waterloo vinden op de Portugese kust.

Ik moet terug. De weg omhoog bedwing ik aanvankelijk lachend, maar hij is lang en het lachen vergaat me. De helling is soms steil, even later wat minder, maar verrekte lang en dat doet pijn. Als ik boven ben, werp ik een blik om mijn 'horloge', 900 meter lang was die helling en ik ben blij dat ik boven ben en op adem kan komen. Dan zak ik weer af. In de verte zie ik dat ik straks weer omhoog moet. Het leven van een vakantie vierende hardloper gaat niet altijd over rozen. Talloze malen ben ik omhoog en weer omlaag gegaan. Hoewel ik de Zeven heuvelenloop nooit heb gelopen, moet ik daar onwillekeurig aandenken. Wie weet, komt het er nog eens van. De zon begint meedogenloos haar werk te doen. Gelukkig is de eindstreep in zicht. Eenmaal thuis, is er water en een handdoek. De camping lijkt ontwaakt.

Wordt vervolgd