Maar voor wie aan het hardlopen steeds opnieuw plezier beleeft, is het een ultieme uitdaging om 14 of 7 kilometer in een weids landschap “het lijf te pijnigen”. Het parcours is overzichtelijk, lange rechte einden over verharde wegen en fietspaden en als het waait zul je dat merken ook. Je kunt eindeloos ver vooruit kijken en zo met eigen ogen waarnemen wie er heel snel van door is gegaan en hoever je achterligt. Maar dat hoeft je niet te deren, jij loopt immers voor jezelf, voor je plezier. Het is een groot voordeel dat je de finish ruim, voordat je er bent, al in het vizier hebt. Je hebt dan zelf in de hand of je strompelend van vermoeidheid dan wel huppelend en ogenschijnlijk fit de finish zal passeren. Je ziet ook ver van te voren de fotografen in het open veld klaar staan om jou vast te leggen, zodat jij heel voordelig, jeugdig en zonder een spoor van vermoeidheid geportretteerd kunt worden. Thuis kunnen ze dan met eigen ogen zien met welk een gemak jij over het pacours “dendert”. Met dank aan Janke van der Schaaf. Daarnaast is het ook nog een heel plezierige loop, met her en der plukjes toeschouwers, met een tweetal verversingsposten en met een enthousiaste organisatie, Jan Kooistra voorop en met hem vele vrijwilligers.
 |
| Durk en Anthoon vlak na de start |
Deze keer waren de omstandigheden optimaal. Een matig windje uit het noordwesten, half bewolkt, waardoor de zon zich veelvuldig liet zien en een temperatuur van bijna 10 graden. Voor de start is het een en al gezelligheid. In het dorpshuis van It Heidenskip zit men nog aan de koffie, eet een banaan en wisselt gegevens uit. Hier en daar verraste gezichten als men iemand tegen komt die men niet verwacht had. En dat alles in een entourage van “een bende aan tassen en jassen” die her en daar verspreid staan en liggen. Buiten vind je niet alleen “professionals” die voor de winst gaan en in opperste concentratie aan de warming up werken. Ook vele “amateurs” wagen zich vrolijk fluitend aan het inloop gebeuren, druk pratend met elkaar over het weer, de conditie en over de verwachtingen over al of niet een persoonlijk record. Een tiental minuten voor de start loopt het startvak vol. Iedereen zoekt zo zijn eigen gunstige positie.
 |
| It Heidenskip |
Als de “oerknal” klinkt, gaat het los op zoek naar het persoonlijk ritme. Dat is snel genoeg gevonden, want er is volop ruimte. Er is nog veel geklets de eerste kilometers. De lopers groeperen zich, langzaam maar zeker vallen er gaten. Het is de kunst om je aan te sluiten bij een groep die past bij jouw ritme. Na het eerste rechte eind, met een licht tegen windje, ligt het veld helemaal uit elkaar en liggen er 4 kilometer achter ons; de noordwesten wind veroorzaakt geen enkel probleem. Gepraat wordt er al lang niet meer. Iedereen is met zich zelf bezig. De 2,5 km naar de volgende bocht is niet voor iedereen even gemakkelijk. Groepjes vallen dan ook uiteen en de gaten tussen de lopers worden groter. Als we weer de bocht omgaan, verlaten we de weg en lopen we over de dijk “hoog” boven de polder op een mooi fietspad. De wind komt nu schuin van achteren en dat is wel even lekker. Het uitzicht is prachtig, met een beetje goede wil overzie je een groot deel van het parcours. Dan een bocht naar rechts, we lopen nu op polderniveau. Ver vooruit de kopgroep met de “professionals”. Zij moeten zich ergens tussen de 10 en 12 kilometer bevinden, schat ik in, terwijl ik zojuist 8 km heb afgelegd. Voor mij uit loopt een groepje van 5 man. Ik versnel wat om te kunnen aanhaken. En als het pad naar links afbuigt, sluit ik aan. We hebben een prettig tempo te pakken. Het gaat voorspoedig. Er wordt zelfs een enkel woordje gewisseld. Even later valt de groep helemaal uit een. Ik ga alleen verder, hoewel alleen? Ik word af en toe ingehaald en ik haal af en toe in. Dan weer een bocht naar links, we moeten tenslotte om de Ursulapoel heen. Het komt er nu op aan, een kleine inzinking speelt me parten. Ik weet er niet echt goed mee om te gaan. Een pijntje hier een pijntje daar. Ergernis maakt zich van mij meester. Ik zoek afleiding, maar die is er nauwelijks te vinden. Ik ervaar de omgeving nu als saai en troosteloos. Dan concentreer ik me op een paar lopers die verspreid voor mij uit gaan. Vooral die ene met dat blauwe hesje trekt mijn aandacht. Hij passeerde me daar straks in een stevig tempo. Dat wekte bewondering. Maar ik heb het gevoel dat de afstand tussen hem en mij niet groter wordt. In tegendeel, kleiner. Dat is een welkome stimulans. De pijntjes verdwijnen en als de weg naar rechts buigt en de wind nog weer wat gunstiger van achteren komt, ben ik alles vergeten. Het gaat weer als vanzelf. Ik geniet opnieuw van de mooie vergezichten. Ik heb de huizen van It Heidenskip en dus de finish helder in het vizier . Voetje voor voetje haal ik mijn blauwe richtpunt, mijn haas, in. En op het 12 km punt heb ik hem te pakken. Ik blijf maar even achter hem lopen. Als we de Heidenskipsterdyk op draaien loop ik aan de binnen kant naast hem. Het gaat lekker, gezamenlijk lopen we een eindje op. Ik weet niet of ik iets versnel, of dat hij langzamer loopt. In ieder geval blijft hij achter. Dan vraag ik me af, of dit bepalend is voor het plezier dat ik deze middag in deze Oerpolder loop heb. Het valt niet te ontkennen dat iemand “eruit lopen die jou eerst met groot gemak voorbij is gegaan” wel van invloed is. Zo nadenkend ben ik bij de laatste bocht voor de finish. Nog een eventjes en de Oerpolderloop 2012 is voorbij.
 |
| Na afloop voor elke hardloper snert! |
Ik neem, niet geheel onverschillig, kennis van mijn gelopen tijd, 1.12.36. Ik ben niet ontevreden, weliswaar geen persoonlijk record. Dat kan ook onmogelijk iedere keer! De een na de ander loopt nu binnen, Peter Yntema in 1.13.00 even later Pietie Visser in 1.15.42 met een p.r., vervolgens Durk Brouwer in 1.22.48 en tenslotte Anthoon Haagsma in 1.24.30. We zijn het over een paar dingen eens: het gunstige weer, de goede organisatie, de geweldige omgeving en de gemoedelijke sfeer. De Oerpolderloop blijft een aanrader.
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten