OVER ONGEMAKKEN, KWETSUREN EN......... NIET MEER ZEUREN

Het is al weer een tijdje geleden. Het was een druilerige zaterdag. Er waren een kleine 500 deelnemers aan een prachtige loopwedstrijd in Drenthe over 10 Engelse mijlen. Ik was de man al vaker tegen gekomen bij een loopevenement. Je weet hoe het gaat; je herkent iemand, je knikt, je loopt en niet zelden na afloop tref je elkaar weer. Je wisselt een paar woorden. We waren ruimschoots op tijd, nog ruim een uur voor de start. Er wordt koffie besteld en een kleinigheidje gegeten. Je pakt een stoel en schuift aan in de kring. En voordat je het weet, zit je midden in een gesprek.

Zo ook die keer daar in Drenthe. Aan een van de vele tafels had ik plaats genomen toen hij vroeg of hij mocht aanschuiven. Natuurlijk, vanzelfsprekend. Hij kijkt de tafel rond. Er wordt niet veel gezegd. Iedereen is blijkbaar met zijn gedachten bij wat hem te wachten staat. Hij onderbreekt het stil zwijgen: “ ik loop weer voor het eerst na mijn blessure!” Niemand reageert. De een pakt een folder waarin een volgend loopevenement wordt aangekondigd en begint aandachtig te lezen. Een ander buigt voorover en graait wat eetbaars uit zijn tas. “Ik had een zweepslag en dat deed verrekte pijn, ik heb 6 weken niet kunnen hardlopen. Maar nu ben ik er weer. Da’s mooi”,zegt de man naast mij. “Heb ik ook gehad. Het kostte mij wel 8 weken”. Het ijs lijkt gebroken, de beer is los, het gejammer kan weer beginnen. De ene blessure is nog niet uit de doeken gedaan, of de volgende kondigt zich al weer aan. Ik wist niet dat hardlopen met zoveel ellende gepaard kan gaan.
“Ik zal je wel vertellen”, hoor ik even later, “dat ik eh, het zal een jaar geleden zijn, eh, dat ik eh, toen ik neer kwam met mijn rechtervoet, een knak hoorde. Ik liep in een groepje. Wat bleek na afloop? Enkelband gescheurd. Ben je toch mooi een poosje zoet mee!” Degenen die het wilden horen, knikten. Maar dat waren er niet veel. De meesten onder ons deden net alsof hun neus bloedde. Die hadden geen zin om al dat blessure gezeur aan te horen.

Als alle leed is afgehandeld is de conditie aan de beurt. Dan is iedereen vol aandacht. Het indekken kan beginnen. “Gisteren was ik nog ziek! Niet dat ik in bed lag, maar toch....... Ben benieuwd hoe het vandaag zal gaan..........” Daar wordt weer verder op door geborduurd. De een heeft niet kunnen trainen afgelopen week, een ander had het zo druk op zijn werk, weer een ander heeft ook al niet kunnen lopen deze week. Er zijn er met een zittend beroep: lopen en zitten gaat nu eenmaal niet samen, wordt er met een stalen gezicht beweerd. Niemand reageert. Er is iemand die zich niet optimaal voelt. Geen mens weet wat dat is, maar er wordt instemmend geknikt. En tot slot is er nog een die beweert dat-ie niet helemaal, maar dan ook niet helemaal top fit is. Zo zeurt het maar door.    

Wat wil het geval? Conditie en het neerzetten van een prestatie gaan n.l. hand in hand. Daar hoef je geen professioneel sporter voor te zijn om dat te weten. Men wil een prestatie neerzetten die klinkt als een klok, die bewondering wekt, of op zijn minst verwondering. Men wil harder lopen dan .......! Men wil een nieuw persoonlijk record neerzetten. Men wil......, tja wat wil men eigenlijk? Zich zelf voorbij lopen? Wil je je meten met die wedstrijdlopers?  

Maar......... Homeopathische middelen scoren hoog en voor alle lichamelijke en psychische ongemakken is een oplossing! Smeer wat smeerwortel op een kapotte enkelband en je zult eens zien.... Maak  een mixed van brandnetels, groene thee en macrobiotische rozenbottels, kook dat  en drink het op. Je loopt als een speer. Gebruik Kalobadruppels om je ademhaling te reguleren, Echinaforce om je conditie en weerstand te verhogen en neem iedere dag een slok van een mengsel van Arnica en kruiden uit de Alpen en je loopt het gehele peloton aan stront. Pers het sap uit de stengel van een paardenbloem, stamp wat pepermunt fijn, meng dat en smeer het op de plek waar je spierpijn hebt. Als sneeuw voor de zon verdwijnt al je ellende. En als dat dan nog niet mocht helpen ga dan verhaal halen bij die fysiotherapeut. Want die had toch iemand die jij goed kende, behandeld voor die spierscheuring en na drie behandelingen liep die z.g. vriend van jou weer als een kievit. En vergeet vooral niet een scan te claimen bij je orthopeed, want je wil nu weleens weten waarom je altijd zo’n jeuk aan je knie hebt als je meedoet aan een loopevenement van 10 kilometer. Probeer een paar steunkousen en je loopt harder dan ooit. Wind een bandage om je boven been en dan loop je met twee vingers in je neus een halve marathon.......... Ga te rade bij een psycholoog en laat je uithoren over je jeugd, je trauma’s en je staat als herboren aan de start van welk evenement dan ook.

Maar wees nou eens eerlijk en kijk eens in de spiegel. Je drinkt geen alcohol, eet nooit te veel en altijd gezond, gaat op tijd naar bed, houd je aan de trainingsschema’s? Kijk eens goed naar jouw “atletisch” lichaam en let niet op die zwembanden en al die andere uitstulpingen. Ga vooral op die weegschaal staan, erger je niet, verwonder je slechts........En trek dan je conclusie: wees tevreden met elke prestatie en meedoen is belangrijker dan winnen, lekker lopen, geniet van de mooie omgeving, dat is het devies. Wees blij dat je niet op de bank bent blijven hangen voor de t.v. met chips en een drankje. Besef dat een pijntje hier en daar ook weer over gaat. En elk ongemak of tegenslag levert niet meteen een blessure op.  Geloof wat je wilt geloven en drink vooral dat mengsel van bieten- en wortelsap als je denkt dat het je prestatie positief beïnvloedt, gebruik die steunkousen, loop binnen bij de fysiotherapeut, laat je ziel kneden bij die psycholoog. Houd het allemaal voor je en kom er vooral niet mee aan en houd op te zeuren over blessures en conditie. Het is geen aangenomen werk. Je wordt niet gestuurd. Het is geen straf expeditie. Je loopt uit vrije wil. Want denk maar niet dat er ook maar iemand is die naar je luistert of die jou gelooft.

Meeloper