 |
| It Heidenskip |
Om even voor 14.00 uur verzamelen de lopers zich voor de
start. Verwarring alom. De lopers worden voor de beide afstanden op hetzelfde
moment weggeschoten. De wanorde wordt veroorzaakt omdat de groepen in tegengestelde
richting moeten vertrekken. Maar eenmaal op weg is dat gelukkig allemaal snel
voorbij. De 14 km heeft het vooralsnog gemakkelijk met de wind in de rug. Het
tempo ligt dan ook hoog. Hier en daar worden de handschoenen uitgetrokken en
ook een aantal mutsen verdwijnt. De 7 km
ploetert eerst tegen wind en sneeuw in en menigeen heeft spijt dat-ie zich niet
beter gekleed heeft. Als de 14-km-groep afbuigt in noordelijke richting en de
wind schuin van voren de lopers geselt krijgt ook hier menigeen het moeilijk.
Voeg daarbij de fijne, miezerige sneeuw die striemend op het gezicht neer komt
en het zicht danig beperkt dan is de ellende compleet. De snelheid zakt bij
vrijwel iedereen. Gelukkig staan er dan op het juiste moment een paar
toeschouwers die zich zelf warm proberen te klappen en daarmee de lopers een
hart onder de riem steken. Maar onze helden slaan zich er goed doorheen, ook al
hebben ze elkaar uit het oog verloren. Het is ieder voor zich. Men probeert de
luwte op te zoeken van een breed geschouderde mede loper. Soms lukt het om even
aan te haken, maar even zo vaak moet men lossen en alleen verder ploeteren. Het
is, zoals altijd, ieder voor zich en de wind voor ons allen.
 |
| Warming up |
“Het verbaast mij
iedere keer weer wat er in zo’n wedstrijd door je hoofd spookt. Dat is
misschien ook wel de verslavende werking van elke duurloop. Eerst nog volop de
zorgen: de drukte van het werk, de mailtjes die allemaal nog verwerkt moeten
worden en het reilen en zeilen van het gezin. Daarna, naar mate de kilometers
vorderen eist het lichaam de aandacht op. De eerste pijntjes dienen zich aan.
Je probeert er niet aan te denken. Je neemt de omgeving in je op, je kijkt naar
de collega lopers, je gaat extra op je loophouding letten en je kijkt eens naar
je hartslag. De benen worden wat zwaar i.v.m. een beginnende verzuring. En dan
al die mannen en vrouwen (gelukkig minder in aantal) die jou voorbij lopen. Je
vraagt je nog even af of zij zoveel harder lopen, of dat jij zoveel langzamer
bent gaan lopen. Als je dat allemaal hebt verwerkt, gaat de adrenaline een rol
spelen, je komt enigszins in een trance.
De dieselmotor in je wordt gestart en je gaat onverdroten door. Je ziet dat er
groepjes gevormd zijn, waarin iedereen op zijn beurt het kopwerk voor zijn
rekening neemt, zodat de anderen in de luwte even kunnen bijkomen. Dat lijkt
jou ook wel wat. Je sluit aan. Je krijgt weer grip op je gedachten, de
lichamelijke ongemakken worden vergeten. Na een bocht in het parcours, als de
wind niet meer recht van voren komt, vergeet je het werk, denk je niet meer aan
de dagelijkse beslommeringen. Opeens ziet het leven er heel wat zonniger uit.
Kilometer na kilometer ben je zo gevorderd en na opnieuw een bocht en een nog
gunstiger windrichting, gaat het tempo in de groep omhoog. Je kunt volgen en
dat versterkt je goede humeur. De ceremonie meester bij de finish is in middels
duidelijk te horen. Dat geeft je vleugels. Eenmaal over de finish kijk je nog
wat verdwaasd om je heen, maar als je je naam hoort, ben je weer bij de les.
Als ik dan met Ysbrand ervaringen uitwissel, en de warme sportdrank de koude
doet vergeten voegen Peter en Anthoon zich bij ons.”
Marcel heeft de 7 kilometer er op zitten en is al binnen. De
start was wanordelijk. Eenmaal opgang is het zwaar; de wind pal tegen en de
sneeuw striemt recht in het gezicht. Het is moeilijk om in het ritme te komen.
Het aantal deelnemers is beperkt, zodoende loop je al gauw eenzaam te zwoegen.
Daar waar de weg dood loopt zit er niets anders op dan om te keren. Na ronding
van het markeringspunt begin je welgemoed aan de terugweg. Het sneeuwt niet
meer en voor de wind gaat het voorspoedig “huiswaarts”. Het kost wat minder
inspanning, de koude wind van achteren is niet aangenaam, je rug wordt
steenkoud. Dan met de finish in zicht begint het zowaar weer te sneeuwen. In
alle gemoedsrust vraag je je af of Arjen ook hier verantwoordelijk is voor dit
toetje. Maar eenmaal over de eindstreep overheerst een voldaan gevoel, je neemt
shirt en de kortingsbon “bij Folkert” in ontvangst en met een kop snert binnen
in het Dorpshuis wordt het restant van de kou uit het lichaam verdreven.
 |
| Marcel in actie tijdens de Oerpolderloop |
Marcel volbrengt de 7 km in 39.49, Esther v/d Veen 42.07 en Ysbrand
eindigt de 14 km in 1.11.17, Klaas in 1.12.58, Peter in 1.13.11 en Anthoon in
1.20.29
Meeloper aan de
zijlijn i.s.m. Klaas en Marcel foto's Janke van der Schaaf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten