AMELAND

Het is zaterdagmorgen, nog vroeg. We zijn op weg naar Holwerd voor de oversteek naar Ameland, om hard te lopen. Met ons zijn er nog zo'n 50 op weg voor een looptraining in een andere omgeving dan de gebruikelijke. Een dag lopen in den vreemde! Voor elk wat wils, iedereen kan meedoen.

 

Groepsfoto

Voor de vertrekhal in Holwerd delen Arjen en Karin de bootkaartjes uit. De stemming zit er in. Wat wil je ook: ideaal weer om te lopen en geen dagelijkse beslommeringen en zorgen anders dan verwachtingsvol uit kijken naar wat de dag zal brengen. Geheel zorgeloos is het toch ook weer niet. Het uitdelen van het bootkaartjes gaat gepaard aan de vraag op welke afstand je vandaag de uitdaging wilt aan gaan en of je al of niet grensverleggend bezig wilt zijn: 5, 8, of 15 kilometer.

Het is klokslag half tien als de boot vertrekt. Het is ongelooflijk druk aan boord. Een gemêleerd gezelschap: toekomstige profvoetballertjes, cultuur snuivende mensen van middelbare leeftijd, natuurvorsers in camouflage pak, doodgewone recreanten in vrije tijds kleding, eilanders in hun dagelijkse kloffie en een gezelschap 'hard' lopers, de een in vol ornaat en de ander een sporttas meezeulend. Aan boord lijkt de stemming op die van een schoolreisje. Lunchpakketjes worden geopend, koffie en vooral water gedronken. Het trainersgilde bereidt zich in een apart hoekje voor op de dingen die gaan komen: het 'bezetten' van de sporthal, het verkennen van de verschillende routes, het indelen van de leiding, het bewaken van de tijdsplanning in verband met de huur van de sporthal, de mogelijkheden van een gezamenlijke warming up en loopscholing, een calamiteitenplan en natuurlijk niet te vergeten, op basis van vrijwilligheid, het nazitten op het terras bij Van Heekeren.

Warming up

Eenmaal op het eiland in ganzenpas naar de sporthal in Nes. Omkleden en dan verzamelen op het pleintje voor de hal. Arjen heet iedereen nogmaals welkom, vertelt iets over het programma van de dag, maakt er melding van dat Durk en hijzelf de 8 kilometer zullen begeleiden, helaas noodgedwongen op de fiets vanwege enig ongemak. Karin neemt de 5 kilometer groep bij de hand en Frank zal het zestal kilometervreters over strand en door de duinen 'jagen'.

Maar eerst worden we onderworpen aan het regime van Arjen voor een gezamenlijke warming up en loopscholing. Het moet een fraai gezicht zijn daar op het weilandje: een kleurrijk zootje ongeregeld dat zich zwaaiend, heupwiegend, buigend, kreunend en hijgend in het zweet werkt, in een prachtig duinlandschap, omzoomd aan een kant door het Amelander bos en op de achtergrond het ruisen van de zee. Er wordt gelachen om elkaars onvermogen om tegelijkertijd knieheffend en beide armen tegengesteld ritmisch en in volmaakte coördinatie in beweging te krijgen. Het mag de pret niet drukken. We doen ons best om het Arjen zo goed mogelijk na te doen. Durk probeert het potsierlijk gedoe in foto's vast te leggen. Als we dat allemaal achter de rug hebben gaat het los. Verwachtingsvol stort men zich in het avontuur; lopen in een  onbekende omgeving.  De 15 kilometer vertrekt als eerste en verdwijnt het bos in. De groep van Karin volgt spoedig in dezelfde richting. Durk en Arjen leggen uit waar men langs moet lopen om bij het strand te komen, want zijzelf mogen niet fietsend het bos door. Tot dan gaat het allemaal goed. Daarna is het kaartlezen voor twee van de drie groepen blijkbaar geen dagelijkse kost, met het gevolg dat de oorspronkelijke geplande afstanden ruim overschreden moesten worden om weer 'thuis' te komen.

 

Even rusten na het strandgedeelte

Na afloop is een ding duidelijk. Hoewel alle routes aan boord door het begeleidingsteam uitvoerig zijn door gesproken en bestudeerd, met nadruk de aandacht werd gevestigd op de markante herkenningspunten, iedere trainer in het bezit werd gesteld van een ingetekende computer uitdraai van de route waar zij/hij verantwoordelijk voor zou zijn en de trainers niet geheel onbekend zijn op het eiland, is het toch mis gegaan. De 5 werd 8, de 8 werd 10, de 15 werd 16 kilometer, met als gevolg dat een aantal de reserves moest aanspreken, in een gemoedstoestand die zich niet laat beschrijven, om de sporthal te bereiken. Toen iedereen terug was op het punt van uitgang vroeg men zich in alle oprechtheid af of hier misschien ook opzet in het spel was. Wat Karin, Durk, Arjen en Frank ook aandroegen om de ellende te verzachten, om de aandacht van de pijnlijke en vermoeide spieren af te leiden, het mocht niet baten. Van het mooie en windstille weer werd nauwelijks nog genoten, van de schoonheid van het afwisselende parcours met al zijn ups en downs bleef niets meer over en van een voldaan gevoel na afloop van een geleverde prestatie was even niets te merken.

van Heeckeren

Wat kan een warme douche dan een zalvende en helende werking hebben op de menselijke geest en de fysieke gesteldheid. En eenmaal op het verwarmde terras bij Van Heekeren onder het genot van een hapje en drankje blikte men tevreden terug op een geslaagde, prachtige dag en werden de beproevingen van de dag gemakkelijk weg gewimpeld. Het strand, het was een makkie, werd geroemd om z'n hardheid, de duinen geprezen om het op en af, het parcours om de afwisseling en de natuur om de rust, zoals het alleen in de herfst kan zijn.

Aan alles komt een eind, zo ook aan deze dag. Opstaan van die lounge banken gaat niet voor iedereen even soepel, maar wandelend en kletsend op weg naar de veerboot wordt dat ongemak ook weer snel vergeten. Er is maar een samenvattende conclusie: dit is voor herhaling vatbaar.

Meeloper

Het team Ameland(Frank, Durk, Arjen en Karin)bedankt jullie voor de vele leuke en postieve reactie's die wij na afloop via mail en facebook hebben ontvangen. Volgend jaar staat de training op Ameland zeker weer op het programma!