IK LOOP IN...........VILLA CHÃ

Ik loop in .......... Villa Chã (in de buurt van Porto)

Een berichtje via de mail over de komende clinics voor de Sneeker marathon haalde mij uit mijn vakantie roes. O, ja, behalve met de caravan op pad van camping naar camping om te ervaren hoe mooi en afwisselend de kust van Europa feitelijk is, behalve fietsen, behalve dom kijken en wat beelden vastleggen, wat 'uitheems' eten, behalve het drinken van een goed glas, is er niet veel nieuws onder de zon. Tja, het weer valt tot nu toe niet mee, maar dat is geen excuus om niet te gaan hardlopen. Het excuus zit hem vooral in het voortdurend verplaatsen van A naar B, van B naar C en ga zo maar door.

Maar vandaag hebben we er de brui aan gegeven. We blijven een paar dagen op deze camping.

 

Camping Vila Chã

Ik heb besloten te gaan lopen. Gister aan het eind van de dag, na aankomst, even vluchtig de omgeving verkend. Dat ziet er veel belovend uit. Een prachtig pad, van hout, door de duinen, zowel in noordelijke als in zuidelijke richting. Een zuurpruim op de camping weet me 's avonds te vertellen dat het pad is aangelegd met onze belastingcenten (Europees subsidiegeld). Echt weer zo'n opmerking van een gepensioneerde grijze zeikerd die vergenoegd voor een dubbeltje op de eerste rang zit en wie het aan niets ontbreekt.

Ik loop in noordelijke richting, de zon schijnt, er is nog weinig wind, de Atlantische Oceaan laat zich van haar beste kant zien: in de verte blauw en naarmate dichter bij de kust gaat het blauw over in groen en daar waar het pas echt ondiep is, vlak bij het strand, het wit van de branding. Het strand stil en (nog) verlaten, geen mens te bekennen, slechts een enkele meeuw. Het pad golft met de duinen mee. Ach, duinen, het mag die naam eigenlijk niet dragen; minder hoog, minder breed, minder begroeid en daar waar ze begroeid zijn met een vegetatie die volstrekt afwijkt van die bij ons in onze duinen.

strand Vila Chã

Ik loop in gedachten: 'Over camping gesproken; wat een aparte subcultuur..........! De gebruikelijke plichtplegingen die bij de aanmeldingsprocedure horen, zijn nog niet achter de rug of het woord WiFi valt!!! Een verbinding via internet met de wereld is onontbeerlijk voor de moderne kampeerder. Het zoveelste contact met de achterban 'thuis', het nieuws van alle dag, het weer op plaatsen waar je niet bent, zodat je vergenoegd kunt vertellen aan wie het maar horen wil, dat je de juiste keuze hebt gemaakt om juist hier, op deze plaats je kampement op te slaan, dat je toch wel even wilt op zoeken waar je nu feitelijk bent terecht gekomen, je kunt er niet meer zonder. Vooral op die campings waar je moet betalen voor WiFi op je 'eigen' plek, maar waar je, gelukkig, bij de receptie zo zonder een cent extra kunt inloggen, is het een vermakelijk schouwspel. In de morgen, zo rond tien uur, of aan het eind van de middag, vanaf een uur of vijf, dan is het bingo! Vanuit elke 'uit'hoek van de camping komen ze te voorschijn: gewichtig lopend met een hemelse tred, 'getooid' met tablet, Laptop, of ander 'apparaat' waarmee de verbinding met de buitenwereld kan worden aan gegaan, zijn ze op weg naar het WiFi-punt. Maar ook overdag, wanneer je echt iets nuttigs kunt doen, wanneer je de jou onbekende omgeving kunt gaan verkennen met de auto, de fiets of lopend, wanneer je zou kunnen genieten van zon, zee, strand, van bezienswaardigheden en museum, kun je ze ook aantreffen. Turend naar het scherm(pje), af en toe al vingerend toetsen naar, tja naar wat?

Ik moet mijn gedachten even verzetten; ik nader een restaurantje/strandtent, het pad houdt op te bestaan. Een honderd meter landinwaarts enkele huizen, wit, rode dakpannen. De huizen zijn alle ommuurd, luiken voor de ramen. Geen mens te bekennen. Toch zijn alle huizen bewoond, er staan auto's op de oprit. Honderd meter over een verharde weg en dan kan ik weer verder over de houten vlonder. Geluidloos gaat het niet. Hier en daar liggen de planken niet echt goed vast. Het rammelen overstemt een enkele keer het ruisen van de branding. Ik ben nog steeds geen mens tegen gekomen en ik ben toch al wel een kilometer of vier op pad. Echt vroeg is het niet, het loopt al tegen tienen in de morgen. Verwonderlijk is het niet. Geen dorp, slechts hier een daar een huis landinwaarts op zeker honderd meter. En dan plotseling de eerste fietser die mij tegemoet komt. Een groet wordt beantwoord. Het wordt warm, ik krijg het warm, de wind vanuit zee neemt wat in kracht toe. Dat is aangenaam; het zeewater is nog 'koud' en dus is de zeewind fris. Ik nader een plaats, een vuurtoren(tje) op een pier. Mijn pad verlaat de duinen en gaat over in een straat. Gelukkig kan ik een duinovergang nemen om mijn weg te vervolgen over het strand. Dat valt niet mee. Het is kennelijk nog niet zo lang gelden hoog water geweest. Ik zak geregeld weg, bijna tot aan mijn enkels. Het wordt nu pas echt zwaar. Na zo'n vijf honderd meter kan ik gelukkig deze zandbak weer verlaten. Ik besluit om om te keren en huiswaarts te gaan. De wind schuin achter die weer wat harder is geworden. De zon nu links van mij die aan kracht heeft gewonnen. En ik, ik krijg het nu pas echt warm. Het zweet gutst mij van mijn hoofd, mijn haar wordt nat, over mijn borst lopen regelmatig straaltjes zweet die eindigen in de band van m'n broek. Mijn shirt wordt zeiknat. De wind is een steun in de rug, maar verkoeling brengt hij niet.

Als ik 'thuis' kom en bij de ingang van de camping de receptie passeer, zie ik ze zitten, turend op een scherm. Geen oog voor de omgeving.

Meeloper