EEN LOOP NIET GELOPEN

Het is zaterdagmorgen. In de auto onderweg vanuit Domburg naar Burg Haamstede, een rit van zo'n drie kwartier. Donkere wolken pakken zich samen boven het Zeeuwse land. Even later regent het. Twijfel: een halve marathon of 12 km, dat is het dilemma. Ik weet dat ik niet de enige ben die voor zo’n evenement door twijfel wordt overmand. Bij ons, recreatieve hardlopers, komt dat vaker voor dan bij professionele hardlopers. Ook zij kennen hun twijfels, maar die worden grotendeels bepaald door blessures en/of de conditie. Wij, die nu eenmaal hardlopen omdat we "verslaafd" zijn, omdat we "iets" aan onze conditie willen doen, omdat we niet te dik wil worden, omdat we het lopen gewoon leuk vinden, weten toch wel dat we

geen records zullen lopen waarmee we beroemd zullen worden. Wij worden geregeld overmand door wankelmoedig gedrag. We laten de geneugten van het leven niet aan ons voorbij gaan. We drinken een glas wijn of bier, we gaan geregeld te laat naar bed, we eten niet altijd even verantwoord, we lopen niet met de regelmaat van de klok en als het om wat voor reden dan ook niet uitkomt om te trainen dan blijven we gewoon thuis. En als het vakantie is dan hebben we ook vakantie. We nemen de loopspullen nog wel mee. We zijn heel wat van plan, maar we willen en kunnen niet altijd spelbreker zijn. Net als je op pad wilt gaan, wordt het gezellig. Je moet dan wel heel sterk in je schoenen staan, of je heel asociaal opstellen om dan te gaan lopen. Dit overkwam mij allemaal. Ik wist ruim van te voren dat ik die zaterdag in Burgh Haamstede wilde gaan lopen. Ik wist ook ruim van te voren dat ik 14 dagen voorafgaand aan Burgh Haamstede nog een halve marathon zou lopen. Ik wist ook dat er in die nog tussen liggende tijd een paar verjaardagen te vieren waren en dat de trainingen even op een laag pitje gezet moesten worden om niet die asociale knuppel uit te hangen. Maar ik weet ook dat ik graag wil lopen en het liefst die 21,1 km, want het is een heel mooie route. Over verslaving gesproken.......!

Het stortregent. De ruitenwissers zwiepen het water van links naar rechts over de voorruit. Maar het zicht is en blijft slecht, ik moet wel vaart minderen. De temperatuur zakt van ruim 20 graden naar een graad of 15. Chagrijn overvalt mij. Mijn besluit staat vast: ik loop in ieder geval geen halve marathon! Ik ga voor de 12 km. Even overvalt mij een gevoel van teleurstelling. Maar dat verdwijnt als ik me voor neem een persoonlijk record te gaan lopen. We naderen onze eindbestemming. Het stortregent nog onafgebroken. Opnieuw twijfel. Hardlopen in dit weer? Ach, als je droog begint dan is het dragelijk, maar zeiknat aan de start verschijnen en dan nog een uurtje te moeten hardlopen .......? Heb ik daar zin in? Nee, denk ik bij mij zelf. En omdat we ruim op tijd zijn voor de start rijden we nog maar wat rond. Het blijft stortregenen. Mijn humeur is gedaald tot het nulpunt. Zwijgzaam rijd ik richting "huis". Het stortregent niet meer. Het is te laat om terug te keren. Ik laat me afzetten. In een milde regen loop ik de laatste kilometers naar de camping.

Meeloper