Over hoe warm het was en hoe ver en afzien .........
Als wij om 9.15 uur uit Sneek vertrekken zijn we met z'n
tienen van Loopgroep Sneek/IJlst, Miranda, Yvonne, Titia, Neeltsje, Richtsje,
Durk, Henk, Martin, Marcel, Frank. Op weg naar Oude Willem om deel te nemen aan
De Hoeve aan de Weg bosloop. Erg warm is het nog niet, ruim 20 graden. Onderweg
loopt de temperatuur op en af; even is het zelfs 18, om tien minuten later naar
22 graden door te schieten. De schommelingen hangen duidelijk samen met de
dichtheid van het wolkendek.
Het buurtschap Oude Willem, de tweede thuishaven van Jan en
Josefien Kooistra en dus van SV Friesland, op een steenworp afstand van Diever,
ontleent zijn naam aan een nogal excentrieke schaapherder die in het grijze
verleden heerste over de (heide)velden tussen Diever en Wateren.
Tot op het moment van inschrijven twijfelen we aan de te
lopen afstanden, maar uiteindelijk kiezen we op een na voor de tien kilometer.
Het startschot heeft geklonken. Neeltsje zwaait ons uit,
zij start 10 minuten later voor de zes kilometer. Het merendeel van de lopers
zet zich langzaam maar zeker in beweging. Zij maken zich geen illusie over een
plaats bij de eerste tien à
la Bau en Lau in de Tour. Wij,
van Loopgroep Sneek/IJlst, behoren tot de groep merendeel. Wij gaan
"gewoon" op weg naar de finish. Daar denken we nog niet aan, we zijn
tenslotte nog maar net onderweg. De meesten doen het 'rustig' aan op zoek naar
een prettig tempo. En om nu al aan het einde te denken, is vragen om de man met
de hamer. We gaan eerst lekker en met veel plezier lopen en genieten van de
mooie omgeving. Wat is het stil om ons heen, op het geroffel van onze schoenen
op het asfalt na. We slaan links af het fietspad op. Langzaam maar zeker heeft
iedereen z'n ritme te pakken. We lopen grotendeels in de schaduw, maar de
warmte is desondanks wel voelbaar. Martin, Henk, Frank geven het tempo aan,
Yvonne, Marcel, Miranda, Richtsje volgen direct daar achter, Titia en Durk
hebben voor een eigen tempo gekozen. In opperbeste stemming, vrolijk fluitend,
kijken wij om ons heen. Het is mooi. We slaan opnieuw links af, het bospad op,
in ganzenpas, want het is te smal om naast elkaar te lopen. Brandnetels hangen
hier en daar over het pad, zodat inhalen zonder een tel later jeuk te krijgen
niet mogelijk is. Het tempo is constant. Er vormt zich een kopgroep, een
tiental seconden daarachter volgt een groepje onder aanvoering van Yvonne.
Richtsje heeft haar eigen tempo gevonden en is vooralsnog de schakel naar Durk
en Titia. Yvonne maakt al lopend foto's, Marcel komt er gekleurd op te staan.
Hij is niet de enige met een rode kop. Miranda slaat om zich heen om de vliegen
op afstand te houden. Niemand anders heeft daar last van.
 |
| Start en finish Hoeve aan de weg bosloop |
We komen op een open plek in het bos, even uit de schaduw,
maar het is alsof je een klap in het gezicht krijgt. Een verzengende, drukkende
warmte valt over ons heen. We weigeren (nog) om er aan toe te geven. Maar bij
de tweede open plek, na zo'n vijf kilometer, is het gebeurd. Om te overleven,
moeten we wel terug schakelen naar een lagere versnelling. We prijzen ons zelf
en elkaar gelukkig dat we "maar" 10 kilometer hoeven te lopen.
Inmiddels is de kopgroep gereduceerd tot een tweetal. Hoe
de anderen het achter ons vergaat, onttrekt zich volledig aan onze waarneming.
We hebben de handen vol aan ons zelf.
 |
| Groepsfoto |
Het bordje met zes kilometer komt in zicht, nog vier denk
ik hardop. Een collega hardloper heeft er de brui aan gegeven, hij wandelt. We
passeren, zeggen niets, alleen een handgebaar, dat moet voldoende zijn om ons
medeleven uit te drukken. We moeten voort en als je wandelt duurt het nog
langer voordat deze martelgang eindigt. Martin houdt mij op de been en ik ben
er zeker van dat ik dat voor hem doe. Mijn denken wordt beheerst door mijn
vermoeidheid, door mijn verlangen naar het einde, door de nog te lopen afstand,
door de angst het niet te kunnen volhouden. Ik vraag mij af hoe het de anderen van onze Loopgroep vergaat.
Hebben zij het ook zo moeilijk, lopen ze nog bij elkaar, kunnen ze elkaar nog
wat ondersteunen, of worstelen ze in eenzaamheid verder? Gelukkig nog
"maar" 3 kilometer. Water, wat heerlijk, stoppen, drinken en weer
verder. Een opleving, maar kort. Weer een wandelaar. Dat zal ons niet
overkomen, neem ik mij voor! We lopen naast elkaar. "Wat is het
zwaar", is het enige wat we uitwisselen. Linksaf, het laatste traject. Ik
heb nog maar een gedachte: waar is de finishboog? Als ik die maar in het vizier
krijg dan is de bevrijding nabij. Ik probeer de rug te rechten, want ik weet
dat als je figuurlijk en letterlijk inzakt dat het dan nog meer moeite kost. De
benen gaan automatisch, de een voor de ander, de armen werken mee in
voorwaartse richting. Wat is lopen toch leuk en de omgeving toch mooi, maar
niet vandaag.
Eindelijk, de laatste bocht en dan nog, naar ik schat, 75
meter, eindelijk de finishboog in zicht. We besluiten gelijktijdig over de
eindstreep te gaan. Neeltsje staat ons op te wachten. Ze oogt uitgerust, wij
heel wat minder.
We drinken water, bouillon, nemen een schijf sinaasappel en
komen langzaam maar zeker weer bij. We hebben het gehaald, opgelucht.
Tevredenheid overheerst. Yvonne finisht met het fototoestel in de hand, een
paar tellen later Marcel. Moe, maar ook voldaan. Richtsje komt in stijl over de
eindstreep. Henk passeert de eindstreep opgelucht, Miranda arriveert lachend
met een verhit gezicht, Durk en Titia sluiten de rij.
We kijken terug op een gezellige en toch ook plezierige dag
in een mooie omgeving. Het was "a hell of a job", maar wat geeft dat
een voldoening. Het was warm en ver en toch "maar" tien kilometer
lang.
Meeloper
10 km:
Martin vd Zee en Frank Klasen 53.15; Yvonne Hiemstra 54.10;
Marcel Swart 54.22; Richtsje Samplonius 56.47; Henk Groen 59.04; Miranda
Zijlstra 1.03.01; Titia en Durk Brouwer 1.06.28
6 km: Neeltsje Samplonius 40.21
Geen opmerkingen:
Een reactie posten