AMELAND TRAININGSDAG

Lekker hardlopen en voor paal (12) staan

Als je voor dag en dauw je benen over de rand van je bed laat zakken en met warme voeten op een koude grond stapt om even later geeuwend onder de douchen te gaan, dan heb je even de neiging om het (loop)bijltje er bij neer te gooien. Stijfheid is je ook deze ochtend niet vreemd, maar eenmaal onder de warme douche voelt het weldadig aan en geef je je over aan de dag.

Wat beweegt een mens om op een willekeurige zaterdag vroeg op te staan, vroeger dan gebruikelijk op elke andere doordeweekse dag? Het is donker en op straat is er nog niet veel leven.

In de auto op weg naar Holwerd hebben we het er over, over wat de dag ons zal brengen. We wisselen wat persoonlijke anekdotes uit en voordat we het goed en wel in de gaten hebben, staan we voor de slagboom van het parkeerterrein in Holwerd.

Geduldig wachten

We zijn niet de eersten, ook niet de laatsten. Een welgemeend goede morgen over en weer en daarna schikken we ons in ons lot. Geen veerboot nog te bekennen. Dus geduldig wachten. De een na de ander arriveert. Karin streept de namen af en Arjen regelt dat we door de "douane" kunnen. We schijnen kompleet te zijn.

Aan boord een plek zoeken. Dat valt mee, plaats genoeg. De koffie is van een bedenkelijke kwaliteit, maar de aanwezigheid van vele bekenden verzacht een boel met als gevolg dat de stemming alleen maar toeneemt. 

Groepsfoto

Arjen heeft zich met zijn secondanten die hem vandaag terzijde zullen staan om de meute in goede banen over Ameland te leiden, in een apart hoekje terug getrokken. Durk, de routespecialist, ontvouwt de kaarten, waarop de te lopen afstanden met de knelpunten duidelijk zijn ingetekend. Ze buigen zich over de knelpunten, afslag van de 5 km naar het strand, de afslag van de 10, die van de 13 en tenslotte die van de 17. Veiligheid voorop. Het kan niet misgaan. Ze halen herinneringen op aan vorig jaar. Taken worden verdeeld en iedereen wordt op het hart gedrukt de "kudde" in de gaten te houden en niet uit het oog te verliezen. Tempoverschillen zullen vooral op de wat langere afstanden mogelijk wat problemen kunnen opleveren. Ze zullen moeten proberen de eigen groep bijeen te houden tot de afslag naar het strand. Daar kan iedereen dan min of meer zijn gang gaan, want verkeerd lopen of verdwalen is niet mogelijk. Door lopen naar paal 12 en daar van het strand af. Dat kan toch niet zo moeilijk zijn.

Een handvol oudgedienden informeert belangstellend naar de route van hun voorkeur. Opluchting maakt zich van hun meester. De polder wordt gemeden, het saaiste deel van Ameland dat wel bedwongen moet worden als je deelneemt aan de Adventure Run. Maar dat is van later zorg.

De 13 en 17 kilometer groepen op pad richting Buren

Eenmaal van boord spoeden we ons naar Nes, naar de sporthal. Gisteren was het mooi weer. Vandaag is het bewolkt, er valt een "snitterke", overeenkomstig de voorspelling van Piet P., maar dat mag de pret niet drukken.

De sporthal. Verkleden, waardevolle spullen achter slot en grendel, de groepsfoto, de gezamenlijke warming up, de route bespreking in aparte groepen en dan op weg. Het kan niet misgaan hebben ze gezegd. De vijf km, onder leiding van Durk loopt volgens plan, de 10 km wijkt al na een paar km af, begeleider Henk schijnt het niet in de gaten te hebben en Karin als het te laat is. Niks zeggen en gewoon verder gaan. Onoverkomelijk is het niet en het worden ook niet meer kilometers. Dat is anders bij de 13/17 groep. De eerste 10 km verloopt probleemloos, de stemming is vrolijk en het loopt op rolletjes. Op een driesprong naar rechts, dat klopt en dan vrijwel meteen weer links af. Volgens Frank staat er geen bordje met Grootvaarwaterweg en dat zou toch moeten. Dus nog maar even rechtdoor. De volgende afslag naar links wordt vol overtuiging niet overgeslagen. De kudde volgt. Arjen roept na een honderdtal meters de groep tot de orde. Er volgt overleg, twijfel! Dus omkeren en vijf honderd meter terug. We nemen de eerste de beste afslag rechts. We besluiten dat dat de Grootvaarwaterweg dan moet zijn. Gelukkig protesteert er niemand! Na ruim een kilometer wordt het Jan Sietjespad bereikt. Het klopt, volgens Arjen en Frank, algemene opluchting. Er wordt genoten van de landschap, gepraat over koetjes en kalfjes en een afweging gemaakt over al of niet afslaan voor de 13 kilometer. Dan is het zover. De splitsing. Tien lopers blijven er over voor de 17. Het tot nu toe rustige duurlooptempo is blijkbaar niet voor iedereen vol te houden. Er ontstaat een kopgroep die begeleid wordt door Arjen op de fiets, beducht voor de juiste afslag naar het strand. Die mag je niet missen, want dan kom je op het Oerd en ben je voorlopig nog niet thuis. Het peloton volgt op gepaste afstand. Wellicht is controle op doping in de nabije toekomst noodzakelijk, want het gat tussen de koplopers en de rest wordt groter en groter.

Verzamelen voor het strand, 10 km groep.

Het strand ligt er stil, breed, vlak en verlaten bij. Het is een groot plezier hier te mogen te mogen lopen. De zuidoosten wind is een steuntje in de rug. Het uitzicht over zee is prachtig, de grauwheid van het water wordt opgefleurd door de witte schuimkoppen van de golven, meeuwen boven de scheiding van water en strand en op de waterlijn een enkele strandloper op zoek naar voedsel. Het is stil om ons heen, een stilte die alleen wordt verbroken door het krakende geluid van de scheermessen die we onder onze voeten onvermijdelijk kapot trappen. De zon heeft het moeilijk, maar dat deert ons niet. Wij lopen, wij kunnen niet meer stuk, we vergeten de vermoeidheid, we kennen geen pijntjes. Af en toe wat groepjes wandelaars, een enkele hond, iemand met een vlieger, meer is er niet. Iedereen loopt in zijn eigen tempo, van een groep is al lang geen sprake meer, hooguit van heel kleine groepjes, maar allemaal op weg naar paal 12. Althans..........!

Richting het Oerd

Het zal de vermoeidheid zijn, het verlangen naar het terras, de onbedwingbare drang om te winkelen, de lekkere trek, een kop warme chocolade met slagroom, een glas wijn of een potje herfstbier, maar paal 12 wordt lang niet door iedereen gehaald. Alleen de groepen van Durk en Karin/Henk hebben zich aan de opdracht gehouden. Tja, de rest, wat heeft die gedaan? Een strandpaviljoen. Dus.....dat moet het zijn, daar moet paal 12 zijn, dat kan niet anders. Even is er nog wat twijfel, maar dan nemen ze de bijbehorende strandafgang. Boven op het duin is alle twijfel voorbij. Zo moet het ongeveer gegaan zijn. Indachtig het spreekwoord "als er een schaap over het duin is, volgen er meer". Dat blijkt ook nu maar weer.

Ondertussen staat Arjen bij paal 12, moederziel alleen. Hij wacht, veel is er niet te beleven. Wat heen en weer drentelen. In de verte turen of ze al komen. Ze komen niet. Berichtje van Karin:

 "Waar ben je? Groep 13 is al enige tijd binnen en 17 nu ook!" Opluchting, een lichte ergernis, veel meer verbazing en een allesoverheersende vraag hoe dit toch mogelijk is. "Sta ik hier voor paal, we hebben het toch goed afgesproken?!", mompelt hij hardop.

Het blijkt dus mogelijk te zijn, het is geen afgesproken werk, terwijl het zo duidelijk is gezegd: "Bij paal 12 van het strand! Zo moeilijk is het toch niet?" Neen, zo moeilijk is het niet, maar het is wel gebeurd. Natuurlijk is er geen opzet in het spel. Er is gewoon niet verder gekeken dan de eigen neus lang is. Zo gaat het toch altijd? Arjen heeft zich inmiddels al lang weer geschikt in zijn eigen lot; zijn stemming heeft er niet onder geleden. Iedereen is tenslotte weer binnen.

Paal 12 en een verlaten strand

Om goed twee uur verlaten de laatsten de sporthal. Op het terras bij Van Heekeren is het goed toeven. De vuurpotten branden en diegenen die daar niet genoeg aan hebben, kunnen nog altijd gebruik maken van de overal aanwezige warmtestralers.

Misschien hier en daar wat stijfjes, misschien wat  moe, maar in ieder geval voldaan laat ieder voor zich de dag in gedachten voorbij gaan.

Het was een prachtige loop, geen spijt van het vroege opstaan, het was gezellig onderweg, het weer werkte mee, de stemming was goed, geen last van een blessure, een fijne en zorgeloze dag. Het was lopen met plezier. Behulpzame hardloopcollega's die er zelfs aan gedacht hebben wat reserve kleding mee te nemen voor als je een tight vergeten hebt, of een paar sokken, of een handdoek, die zich om je bekommeren als je het onderweg wat moeilijk hebt met het een of ander, die je moed in praten, die de stemming erin houden, die op je willen wachten als je van het rechte pad af moet voor een hoognodige sanitaire stop.  Begeleiders/trainers die mee fietsen en lopen, die je het juiste pad op sturen, die je een klein stukje verder laten lopen dan de bedoeling is.

De tijd vliegt en plotseling moet je opbreken. Een zucht, de harde werkelijkheid roept. De boot wacht niet. 

Tevreden stapt iedereen aan boord en daar hebben we het er met elkaar nog eens over, het was een top dag! Op weg naar huis. De gedachten al weer bij volgend jaar november. Weer op weg naar Ameland.

Meeloper