DE MORRA RUN

De Morra Run voor KiKa

Hemelum, voor een dag het middelpunt in de Zuidwesthoek op de zondag, de laatste dag van november. De Morra Run voor het goede doel. Kinderen Kankervrij is een stichting die tot doel heeft om de genezingskans in 2025 naar 95 procent te brengen. Loopgroep Sneek is vertegenwoordigd met Dave de Jong, Durk Brouwer, Tialda Brouwer, Henk Groen, Hans Jan Jasper, Ysbrand Valkema en Frank Klasen.

 

Startplein één en al bedrijvigheid

Het weer is goed, geen wind, weliswaar koud, maar zeker niet onaangenaam.

Een afwisselend parcours, vanaf zeeniveau tot een zevental meter erboven en via het Galamadammen aquaduct een paar meter er onder. Een goede organisatie en verzorging voor de 400 deelnemende wandelaars en hardlopers. Dus geen enkele reden tot klagen. De wandelaars waren al enige uren onderweg toen de hardlopers voor de 16,1 km om 13 uur 45 van start gingen, de wedstrijdlopers voorop voor de prijzen en daarachter de rest met de illusie dat ook zij nog voor een prijs in aanmerking kunnen komen. Om 14.00 uur gingen de lopers voor de vijf en tien km van start. Natuurlijk voorop de prijslopers en daarachter zij met de eerder benoemde illusie. Ondanks een temperatuur van rond de nul graden zijn er toch altijd die lopers die in een zomers tenue aan de start verschijnen. Het merendeel heeft alle ledematen bedekt en is voorzien van  handschoenen  en een muts.

We starten achterin, Hans Jan wat verder naar voren. Hij is nu eenmaal een maat te groot voor ons. Wij dekken ons in voor een teleurstellend resultaat en zeggen dan ook nadrukkelijk tegen elkaar dat we voor ons plezier meedoen. Dat is ook zo, maar we hopen natuurlijk op een  snelle tijd, althans voor ons doen. Zo gaan we dus op weg voor de zestien kilometer en nog wat.

Een prachtig omgeving voor een mooi parcours

Eerst richting Bakhuizen, even een klimmetje, een stukje vlak, een vals plat en dan zijn we het dorp uit. Het is stil op straat, geen mens te bekennen, alleen die vrijwilliger die ons moet behoeden voor de verkeerde afslag op de driesprong het dorp uit. Hans Jan is al in geen velden of wegen meer te zien. We lopen met z'n drieën, met een tiental meters voor ons een groep die spoedig uit elkaar valt en vlak achter ons een groep van onbekende grootte. We halen een voor een de uiteengevallen lopers van de groep voor ons in, een vrouw haakt aan. Even later lopen we over de Rijsterdyk naar de Smitsleane. Over een fietspad "dalen" we af naar de doorgaande weg (Mientwei) naar Rijs. Het fietspad naast de Mientwei is opnieuw geasfalteerd. Dat is beslist niet onaangenaam en geeft voeding aan ons plezier. Met z'n vieren vervolgen we in een rap tempo onze weg. We wijzen elkaar op het prachtige en overzichtelijke parcours en op de vergezichten. Het lopersveld ligt inmiddels helemaal uit elkaar. Fel en opvallend gekleurde shirts van collega lopers verspreid in het landschap zijn de bakens die ons vertellen waar we langs moeten.

Als het lekker loopt, is zo'n loper die je op grote afstand ziet geen probleem, maar als het wat moeizamer gaat, is het op z'n zachtst gezegd niet prettig. Je blokkeert en in je gedachten ben je alleen maar bezig met zuchten en steunen over het hele eind dat je nog moet.

Morra Run voor Kika

Ons vrouwelijk gezelschap is wat achter gebleven, met z'n drieën "rennen" we voort. Ruim voor de Galamadammen zijn we nog maar met z'n tweeën. Ik heb het nu wat moeilijk, mijn knie zeurt. Ik stel Ysbrand voor dat-ie er maar vandoor moet gaan. Onder het motto samen uit en samen thuis weigert-ie om ook maar een stap harder te lopen. Zo bedwingen we eendrachtig het aquaduct en lopen we vervolgens over het fietspad langs de Morra. Het pad kronkelt in zuidelijke richting, dan buigt het af naar het westen om tenslotte ons noordwaarts naar Koudum te brengen. Maar zover is het nog niet. Ik dring er nogmaals op aan dat mijn "maat" mij zijn hielen laat zien, maar daar wil-ie ook nu niets van weten. Ik zal dan ook verder maar niet meer aandringen. Een heel eind voor ons loopt eenzaam en geheel alleen een vrouw in het roze. We besluiten, zonder dat we het hardop uitspreken, dat zij "onze prooi" zal worden en nog wel voordat we weer bij de Galamadammen zullen zijn. We lopen tenslotte voor ons plezier! We zetten dus een tandje bij en langzaam maar heel zeker lopen we op haar in. We zijn Koudum nog niet uit of we hebben haar te "pakken". Het voetpad langs de weg is smal, dus we blijven uit beleefdheid en het uitzicht achter haar. Als ze voor de tweede keer ons laat weten dat we haar maar voorbij moeten gaan, voegen wij de daad bij het woord en gaan er vandoor. Mijn knie is gestopt met zeuren en vrolijk fluitend "rollen we bergafwaarts" met grote passen de tunnel in. Omhoog gaat dat bij mij een stuk minder makkelijk, zodat ik het vrolijk-fluiten maar achterwege laat. De bovenbenen laten duidelijk weten dat het mij moeite kost. Ook mijn ademhaling slaat even op hol. Toch is het wonderlijk hoe snel het herstel intreedt, want we lopen nog geen dertig meter "vlak" of de benen en de ademhaling doen weer normaal. We naderen het 14 km punt en dat schenkt de burger nog meer moed. Ik geniet, wij genieten van het uitzicht rechts over de Morra en links over de weilanden. In de verte dobberen op het water vele eenden die zich voorbereiden op de winter. In de berm scharrelen af toe wat meerkoeten en een enkel waterhoentje. De laag hangende bewolking heeft de wereld om ons heen in een grijze nevel gehuld. We zien desondanks duidelijk de glooiing in het landschap. Ik

realiseer me dan plotseling dat vele duizenden jaren geleden een gletsjertong met enorme kracht langzaam maar zeker dit schitterende landschap heeft veroorzaakt. Links van ons Hemelum op hoogte en rechts Koudum op hoogte, opgestuwd door de zijkanten van een geltsjertong en daar tussenin de Morra, laag, waar de gletsjer zelf voor de diepte heeft gezorgd. Lang kan ik er niet bij stil staan; we moeten voort. Mijn metgezel heeft even afstand genomen van mij en mijn gedachten; hij lijkt er van door te gaan. Ik doe mijn best het gat van een tiental meters niet groter te laten worden. Dat lukt me redelijk, maar op de laatste paar honderd meter moet ik hem toch echt wel laten gaan. Dan bedenkt-ie zich en houdt in. "Samen uit, dan ook samen thuis", en zo stormen we op de finish af. Hij, terecht, een seconde sneller dan ik. Wat hebben we geweldig en met plezier gelopen!

 

Henk Groen in actie tijdens de Kika Run

Eenmaal goed en wel weer helemaal bij de tijd horen we de tijden die Erik Negerman en Ylona Kruis hebben neer gezet; beiden een parcours record. We buigen deemoedig het hoofd. Gelukkig hebben we daar onderweg geen weet van gehad. Hans Jan is natuurlijk ook al lang binnen. Even later lopen we hem tegen het lijf en als we zijn gelopen tijd vernemen, besluiten wij tweeën  definitief dat we geen wedstrijdlopers zullen worden. Maar we kijken terug op een plezierige loopevenement. Dat geldt zeker ook voor de anderen als ik de foto's mag geloven.

Meeloper