RENNEN IN RIGA

Hoe kom je nu terecht in Riga ? Het is niet echt een hele bekende of  interessante stad, toch. Als hoofdstad van Letland is Riga met zo'n 700.000 inwoners de grootste stad van de Baltische staten.De stad is een mix van sombere Sovjetgebouwen en middeleeuwse gebouwen. Het oude stadscentrum wordt beschermd als werelderfgoed.

Stadscentrum Riga

Vanwege een uitnodiging voor een internationaal muziekfestival voor militaire muziek belandde ik zomaar in een groen vliegtuig richting Riga. Samen met 50 collegae verzorg ik een speciale muzikale show om publiek en organisatie te vermaken. Met bands uit Amerika, Duitsland, Georgië, Noorwegen en Letland een feestje bouwen dat Taptoe Riga 2014 heet.

Riga aan de rivier de Dvina

Tussen alle repetities en optredens door heb ik nog wel eens wat uurtjes over. Samen met mijn tubavriend heb ik de gewoonte om bij elk buitenlands optreden ook een loopje te doen. Even er tussenuit om de kop leeg te krijgen en niet te verzanden in zuipen en vreten. Zo ook in Riga.
We stippelden vooraf een soort van route uit en lieten ons onderweg verrassen door zijstraatjes, parken en mooie Letse dames. Het was rond de 28 graden. De straatjes smal en oneffen. Het verkeer luidruchtig en zwart walmend. Het was behoorlijk oppassen, maar de plaatselijke schoonheden maakten een hoop goed.

Afkoelen in de Dvina

Uiteindelijk na 12 km. lekker afkoelen in de Dvina, de rivier richting de Golf van Riga.

Een hele bijzondere ervaring in een oude stad met architectonische verassingen, aardige mensen, lekker eten, mooie uitzichten en rijke cultuur. Of er ooit een marathon Riga komt ? Ik denk voorlopig van niet.

Grrunner

Lopen op Skylge

Wat onrustig in mijn benen word ik vanochtend wakker. Kennelijk 'moest' er iets gebeuren, dus heb ik mijn hardlooptenue maar aangetrokken om gehoor te geven aan die onrust. De vakantie is nog maar net begonnen dus heb ik vrede met die relatieve onrust. Zoals zo vaak word ik aan het begin van de vakantie vroeg wakker en word dit gedurende de vakantie later en later. Vanochtend was het dus voor mijn doen vroeg, zo'n 7 uur. Om half 8 sluit ik de deur achter me en ga op weg om dit mooie eiland hardlopend te bewonderen.

mooie eiland

Ondanks dat ik dit eiland goed genoeg ken om mijn weg er nagenoeg blindelings te vinden, heb ik van tevoren een aantal routes uitgestippeld via afstandmeten.nl. Altijd gemakkelijk om te weten hoe ver ongeveer een rondje is. Dit keer staat er 8km op het programma.Na de halve marathon van Sneek en meer (terugdenkend aan dit fantastische evenement krijg ik spontaan een glimlach) lijkt dit een eitje, maar niets is minder waar. Enthousiast begin ik aan mijn rondje, maar al snel moet ik het rustiger aan doen. Gelukkig valt er genoeg te genieten. Al luisterend naar vrolijk vogelgezang, kijkend naar het prachtige duinlandschap en die typische eilandgeur opsnuivend, neem ik me voor om vooral te genieten van de omgeving. Het is tenslotte vakantie en het tempo doet er niet toe.

Skylge, zonsondergang

Met een voldaan gevoel loop ik mijn rondje. Na zo'n 5km las ik een wandelpauze in. Al snel merk ik de hoeveelheid aan insecten op. Kennelijk ben ik al zwetend een aantrekkelijke prooi. Wanneer een horzel zich probeert vast te bijten, sla ik 'm van me af en krijg ik ondanks de warmte wat kippenvel.  Snel zet ik het weer op een lopen. De laatste kilometers loop ik een stuk sneller met minder aandacht voor mijn omgeving. Brrr, het beeld van een al bijtende horzel zorgt voor een omslag van het eerdere zaligmakende gevoel. Al snel zie ik het einde van mijn looprondje,   de veilige thuishaven van de camping, opdoemen. Ik neem mij voor om een volgende keer geen wandelpauze meer in te lassen.

De stille genieter.

IK LOOP IN.........

Inmiddels op de terugreis. Nog even een paar dagen afkicken aan de Ossiacher See voordat het "gewone" leven zijn loop loop neemt. De omgeving oogt prachtig: een groot meer in een berglandschap. Verspreid tegen de beboste berghellingen liggen wat kleine nederzettingen. Het is het eind van de morgen en ik kan de verleiding niet weerstaan om te gaan lopen. Gisteren ontdekte ik een prachtige bewegwijzerde (hardloop)route die langs de camping gaat en die ik dus vanuit de camping kan starten. De zon schijnt, helder witte bloemkoolwolken worden door een noordwestelijke wind voort geblazen. De weersverwachting maakt melding van onweer in de loop van de middag. Het is 23 graden.

Ossiacher See

De start vanaf de camping is direct al heftig. Het fietspad langs de weg loopt ruim anderhalve kilometer stevig omhoog in westelijke richting. De andere kant op gaat het zo'n 500 meter bergafwaarts. Ik sta in dubio. Het luie zweet moet eruit, dus meteen maar het water voor de dokter. Rustig tempo, niet van die grote passen. Binnen de kortste keren is het hijgen geblazen. Om mij heen kijkend vorder ik gestaag. Op het hoogste punt aangekomen zie ik "beneden" aan de oever van het meer een paar huizen, een hotel en een kerk. Met grote passen stort ik mij met de handrem erop naar beneden. Voor dat ik "beneden" ben, sla ik rechts af en ga op weg naar het meer. Even later loop ik langs de oever over een verhard pad dat weldra over gaat in een zandpad. Het is een verademing om vlak te lopen. Maar na zo'n vijf honderd meter moet ik weer omhoog. Het went, dat moet gezegd. Ik volg de route aanwijzingen en gaat het steil omhoog over een smal pad, aan beide zijden omzoomd door struiken en bomen. Naarmate ik vorder, hijg ik heviger en kost het meer moeite om het tempo er in te houden. Het pad slingert en ligt bezaaid met grote stenen. Het loopt niet erg prettig, goed kijken waar ik m'n voeten neer zet, hevig transpireren. Het is niet te overzien hoe lang dit pad doorloopt. Dan een bocht naar rechts, even een stukje om op adem te komen en dan de overgang naar een breed pad. Haarspeldbocht bocht na haarspeldbocht, hoger en hoger. Plotseling sta ik oog in oog met een hert. Het arme dier schrikt en "rent" met grote sprongen het bos weer in. Ik heb de indruk dat ik ergens een route aanwijzing over het hoofd heb gezien. Volgens mijn berekening loop ik steeds verder van de camping. Dat is niet de bedoeling, noch van mijzelf, nog van de bedenkers van deze route. Ik besluit om te keren. Het is prettig lopen naar beneden. Mijn ademhaling en hartslag komen weer tot rust. Dan zie ik het bordje dat ik daarstraks heb gemist. De route gaat over een smal paadje. Brandnetels links en rechts, af en toe een doorkijkje naar het meer, prachtig. Ik loop steeds vrijwel op dezelfde hoogte, "evenwijdig" aan de berg,

Ossiacher See

telkens omhoog om even later weer meters af te zakken. Het is zwaar, op 1500 meter hoogte, hartslag tien punten onder het maximum. Inmiddels ruim zeven kilometer afgelegd in ruim vijftig minuten. Het voelt alsof ik veel meer en langer heb gelopen. Ik weet niet hoever ik nog moet afleggen om weer thuis te komen. Het gehele parcours is ruim elf kilometer, maar ik weet zeker dat ik dat niet zal redden vandaag. Ik besluit om de eerste de beste gelegenheid die mij naar beneden brengt te nemen. Dat is maar goed ook; er zit onweer in de lucht. Af en toe hoor ik gerommel hoog boven mij en de eerste spatten heb ik gevoeld. Dan kan ik naar beneden, stapvoets, het is een glibberig paadje, bezaaid met keien en veel kuilen. Na een kleine tien minuten voorzichtig afdalend kom ik uit op een verharde weg. Het bos laat ik nu achter mij, ik passeer een hut en een schuur, een scherpe bocht naar links, een huis. Het begint nu echt te regenen. De straat wordt nat en het water stroomt hard naar beneden. Het is alsof ik in een snel stromende rivier loop. Ik heb het zicht op de camping, maar geen idee of deze weg mij daar ook brengt. Ik daal en dat geeft me de zekerheid dat ik "ooit" de weg terug zal weten te vinden. De regen komt nu met bakken tegelijk uit de lucht. Het dondert, gelukkig nog geen bliksemflits. Het wordt glad door al dat stromende water. Het uitzicht wordt belemmerd door een gordijn van regen, wat bomen en huizen. Maar dan plotseling ben ik vlak bij de camping. Het zit er weer op, zeiknat, maar met een voldaan gevoel.

Meeloper

WOUDAGEMAALLOOP LEMMER

Lemmer, Woudagemaalloop, woensdag 25 juni.

Uitslagen 5 km. Titia Brouwer  32:15  Durk Brouwer  28.06  10 km. Dave de Jong  1:00:27

Titia Brouwer( no3) in actie tijdens de Woudagemaalloop in Lemmer

IK LOOP IN.........

Woord vooraf...........

De zon schijnt. Het is een graad of zevenentwintig. Ik kijk uit op de zee, waarin ik zojuist even actief ben geweest om af te koelen. Tisno, Kroatie, 1500 km van huis. Ik ben er wel, daar is dan ook alles mee gezegd. In gedachten in Sneek. De Mar.athon rond Sneek en meer. Een bericht van Arjen over de te lopen laatste route als voorbereiding. Ik mail met deze en gene voor de stand van lichamelijke en geestelijke zaken. Het gaat goed, althans dat wordt gezegd. Ze liggen op koers. Ik ga op pad. Ruim een uur later heb ik mijn loop er op zitten.

Nu mijn verslag nog. Dat is geen punt. Ik verstuur het niet. Nog niet. Alle aandacht is gericht op de Mar.athon rond Sneek. Terecht! En in die context past een niemendalletje vanuit het buitenland in het geheel niet.

Tisno

Wat is het een happening geweest, alle verslagen gelezen. Wat een blijdschap en tevredenheid. Wat een lof voor de organisatie, voor Arjen en Karin, voor alle loopgroepers. Wat een reclame voor "onze" Loopgroep!!!!! Lekker met z'n allen, of alleen nagenieten van de geleverde prestatie. Voor de eerste keer een hele, een halve of voor de zoveelste keer, het maakt niet uit. Lopen, hardlopen is plezier, dat blijkt maar weer. Iedereen ervaart dat, dat kan niet anders. Soms doet het pijn, soms doorbreek je grenzen. Soms ook teleurstelling. Dan wil je wel, maar gaat het niet. Lichamelijke ongemakken, we weten allemaal er over mee te praten. Vooraf, tijdens en na afloop.

Ik had wel gewild, maar ben er niet. Heb ik wat gemist? Ja, natuurlijk. Ik kan er niet over mee praten. Of toch wel, een heel klein beetje. Tenslotte had ik het geluk een jaar geleden aan de testloop mee te kunnen doen.

Ik loop in ..........

De camping is rommelig en maakt een verwaarloosde indruk. De ligging aan een beschutte baai maakt alles goed en het is er niet druk. Als dan ook het sanitair oud maar netjes is onderhouden, besluiten we het erop te wagen. Tisno, het dorp, ligt op loopafstand. De omgeving van het dorpje is prachtig. Een brug verbindt de vaste wal met het eiland Murter, een van de Kornati eilanden. Op een ervan had de Joegoslavische leider, Tito, een riant onderkomen.

Het heeft een paar dagen geduurd voor ik de stoute (loop)schoenen heb aangetrokken. Maar vandaag is het zover. Nederland heeft weer gewonnen. Ik trek dus mijn oranje loopschoenen aan. Kroatië heeft de eerste wedstrijd verloren. Dat is mijn zorg niet, al vind ik het wel jammer.

Ze hebben tot mijn vreugde de camping op hoogte aangelegd. De eerste twee honderd meter gaat dus berg af. Dat is welkom, wat loopt dat lekker makkelijk! Eenmaal "beneden" moet ik zelf weer aan de bak en dat valt niet mee. Het uitzicht is weer fantastisch. De zon schijnt op de berghelling en een deel van het dorp Tisno ligt daar tegen aan gedrapeerd. Ik vergeet voor even mijn moeizaam-op-gang-komen. Even later, als mijn weg ietsje omhoog loopt, loopt het zweet mij tappelings langs mijn hoofd. En zo loop ik de euforie over het succes van het Nederlands elftal naar de vergetelheid. Ik begin er dan ook plezier in te krijgen en ik prijs me gelukkig dat ik hier, in deze schitterende ambiance, op deze mooie ochtend, op mijn oranje schoenen het wegdek mag teisteren. Ik groet links en rechts voorbijgangers, meestal krijg ik een vriendelijke, soms een

Brug naar het eiland Murter

meewarige, blik terug. Maar ik ben in een opperbeste stemming. Links en rechts om mij heen kijkend loop ik over de brug die de vaste wal met het eiland Murter verbindt. De weg stijgt en ik ook. Het water stroomt, het tempo zakt, mijn humeur niet! Op het hoogste punt kijk ik hijgend om mij heen. Het is niet te beschrijven hoe adembenemend mooi. Dus dat laat ik dat ook maar achterwege. Ik kom langzaam maar zeker weer wat in rustiger vaarwater, mijn hart klopt niet meer in m'n keel, mijn benen weigeren geen dienst meer, het zweet blijft stromen en het tempo is weer normaal, althans voor mijn doen. Het pad is wat smaller en als ik de bocht om kom sta ik plotseling voor een hek, er achter een camping. Gelukkig is er een opening en een bord met veel informatie, maar dat is voor mij abacradaba. Waarschijnlijk, als ik mij het hoofd breek, staat er dat er geen toegang is voor onbevoegden. Dat is dan maar zo en ik moet door. Caravans en campers staan zij aan zij met de blik op zee. Hier en daar wat slaperige gezichten, een enkeling nog in nachtgewaad. Kinderen kwetteren vrolijk, een hond jankt, zijn baas maant hem tot rust. Het is het beeld van alledag. Ik moet voort. Even later verlaat ik de camping. Ik zucht en steun en kreun. Mijn pad loopt steil, verrekte steil, omhoog. Kleine pasjes en op de voorvoet landend vorder ik gestaag, maar o zo langzaam. Even denk ik dat ik moet "wandelen", maar dat is mijn eer te na. Ik kom boven, maar vraag me niet hoe. Dan is het even horizontaal. Met een zucht van verlichting begin ik aan de afdaling. Gelukkig gaat dat lekker geleidelijk, zodat ik kan herstellen. Eenmaal weer beneden loop ik op zeeniveau verder. De eerste zwemmers in het water, de eerste zonaanbidders liggen uitgestrekt, een bordercollie sluipt om z'n baas heen in afwachting van een volgende opdracht en ik loop. Een blik op mijn " horloge" leert me dat het tijd wordt om terug te keren, 6 kilometer heen en dus weer 6 kilometer terug. Saai? Welnee, in deze omgeving is het niet saai. Er is veel te zien. Als ik weer over de camping loop is het een drukte van jewelste. Kinderen beginnen te jengelen, volwassenen willen nog rustig ontwaken, de zon verwarmt, de zee lonkt. Ik loop nog steeds en de vermoeidheid neemt toe. De "eigen" camping is nog mijlen ver verwijderd. Ik denk aan Loopgroep Sneek/IJlst. Nog een paar dagen en dan is het zover. Hier schijnt de zon en is het warm. Hopelijk die bewuste zaterdag niet. De boulevard is tot leven gekomen. Een en al bedrijvigheid. Ik slinger tussen de obstakels door, uitwijkend voor een handvol toeristen die zojuist uit de bus zijn gestapt. Ik wil weg uit de drukte, sla af naar links en loop nu vlak langs het water over een smal grindpaadje. Dan kan ik niet verder, ik moet terug naar de boulevard. Daar is de rust inmiddels voor een groot deel terug gekeerd. Ik leg mijn laatste kilometers in gepaste vreugde af en verheug me op een "duik" in zee.

Meeloper

MAR-ATHON SNEEK 2014

Mar-athon Sneek, zaterdag 21 juni,2014.
Uitslagen Mar-athon: Anja Kok 3:56:57-Ibo Jan Bosma 3:58:23-Grietsje Valkema 4:02:07-Klaas van Tricht 4:13:46-Hans Jan Jasper 3:47:45-Elvira Serlier 4:02:32-Ronnie Neleman 4:23:40-Dennis Schat 3:43:15-Jan Siep v/d Bos 4:13-Peter Yntema 4:14:32

Groepsfoto Mar-athonlopers voor de start

Uitslagen halve Mar-athon: Aafke Feenstra 1:49:37-Jouke v/d 1:54:11-Dieuwke v/d Laan 2:12:47-Anneke Heida 1:49:37-Rein Hottinga 2:01:35-Jetske de Wolff 1:59:42-Minne Wiersma 1:55:18-Lydia Wiersma 2:11:13-Gerrit Dijkstra 1:48:31-Annet Hoekstra 1:54:20-Yvonne Hiemstra 1:58:12-Margriet Postma 2:04:29-Natasja Kuipers 2:06:27-Alice Nagehout 2:21:14-Hieke Osinga 2:00:04-Alice v/d Akker 2:08:36-
Cor Rameau 2:45:37-Anita Bijker 2:09:28-Barbara Brands 2:18:46-Esther v/d Veen 2:16:56-Mariette van Merode 2:23:19-Marcel Swart 1:57:57-Klaas Faber 1:58:37-Jos Schijven 2:19:56-Henk Groen 1:52:12-
Gerke Gerritsma 1:50:10-Margiet Sloterdijk 2:21:16-Martin v/d Zee 1:50:50-Dorien Greven 2:26:44- Richtsje Samplonius 2:00:04-Marieke de Lang 1:57:46-Maurice Tax 1:52:51-Paula Kulhan 2:23:29 Neli Jasper 1:57:48-Liesbeth Mantel 2:20:44-Tseard Verbeek 1:59:02-Tjeerd Bijlsma 2:04:03-Mariska Baukema 1:56:35-Tineke Algera 1:56:31-Esther Vellinga 2:08:32-Wiepkje v/d Zwaag 2:16:23-Barbera de Vivio 2:31:21-Redmar Vrieling 1:41:02-Ysbrand Valkema 1:55:47-Katinka Gerritsma 1:59:37-Pietie Visser 1:54:22-Tertia Wassenaar 1:49:43-Rudi Oppewal 2:11:51-Frederika Oppewal 2:17:58-Pieter v/d Bosch 1:50:32-Anthoon Haagsma 2:06:05-Hinke Osinga 2:18:41-Erik Bouma 1:21:01-Peter Meijlis 2:13:34-Bert Rienstra 1:52:06-Dave de Jong 2:37:18-Andries Kramer 1:44:03-Pytrik Amsterdam 2:01:34-Jeroen Berdenis 2:05:33

Tertia, bijna onzichtbaar loopt ze onopgemerkt een dijk van een tijd(1:49:43!)

IK LOOP IN.........

De camping ligt direct aan zee op het eiland Krk. Eigenlijk is het geen eiland meer; een brug verbindt het eiland met de vaste wal. We zijn nog steeds in Kroatië. Het is dinsdagmorgen. In  Sneek wordt er vanavond gelopen. Ik besluit om deze morgen te gaan. De zon schijnt, er is geen wolkje aan de hemel. Het belooft een mooie dag te worden. Gisteren hier aangekomen. De camping ligt op een steenworp afstand van Njivice. Als wij het uitspreken dan klinkt het als niefietse, maar het tegendeel is waar. We staan op naar schatting 500 meter van zee. Gisteravond even de directe omgeving verkend.

Nu loop ik. Het is nog rustig op de camping. Aan de rand van de camping gaat het weggetje steil naar beneden naar zeeniveau. Het is zo steil dat een trap voor velen een uitkomst zou zijn. Eenmaal op zeeniveau word ik beloond met een prachtig uitzicht op het dorp Njivice dat tegen de berghelling ligt aangeplakt. Rechts van mij de Adriatische Zee en op de "achtergrond" de oost kust van Istrie. De baai ligt er stilletjes bij. Plotseling neem ik een kloek besluit om het hardlopen vandaag ondergeschikt te maken aan het "verkennen" van de omgeving. Het pad dat ik volg slingert zelden op meer dan tien meter van de zee. De rode daken van de huizen schitteren in de zon. De berghelling is verder weelderig groen. In de baai liggen een paar zeilschepen en een enkele motorboot voor anker. Ik kom ogen te kort. Na anderhalve kilometer gaat het wandelpad over in een boulevard. De middenstand ontwaakt. Op de terrassen worden de stoelen en de tafels weer neer gezet. De luiken van de winkeltjes gaan open. Ik loop in een "trance" in een voor mij niet alledaagse wereld.

Brug naar het "eiland" Krk

De terrassen en de winkeltjes nemen in aantal af. Het is duidelijk dat ik het centrum van activiteiten  achter mij laat. De begroeiing neemt toe, laag struikgewas en opvallend genoeg allemaal loofbomen. Ik verbaas mij. Op Istrie hebben de naaldbomen de overhand en hier op dit voormalige eiland de loofbomen. Nog verbazingwekkender is dat er vnl eikenbomen groeien. Navraag leert dat de grondsoort hier de ideale voedingsbodem is voor deze zogenaamde steeneiken. Ik nader het eind van mijn geasfalteerde parcours. Ik duik het bos in over een smal paadje bezaaid met "uitsteeksels". Het is uitkijken, geen vijf meter horizontaal, kuilen, uitstekende rotspunten en losliggende stenen. Het loopt niet prettig. Dan plotseling een afslag naar links en steil omhoog. Eenmaal boven een brede "weg" van grove stenen. Geen mens te bekennen. Aan alles komt een eind; ik kan niet verder. Noodgedwongen aanvaard ik de terug weg.

Njivice

De zon brandt en de mensheid is ontwaakt. Overal liggen, daar waar kleine kiezelstrandjes zijn, mensen te zonnen. Ik weet een ding zeker; de generatie die zich nu nog zorgen maakt over het pensioen en alles wat er mee samenhangt, over uit de hand lopende zorgkosten, kortom over de algehele economische vooruitzichten, die kan ik geruststellend, want als buikvet een maatstaf is voor overlijden dan verzeker ik je dat de huidige gepensioneerden binnenkort "opgeruimd" worden. Zonder ook maar een klein beertje schaamtegevoel toont iedereen zijn of haar omvang in volle glorie; dat krijg je als het heel mooi weer is.

Inmiddels loop ik weer langs terrassen, die zijn behoorlijk bezet. Koffie met gebak, zelfs grote potten bier en het is nog geen half tien. De wereld gaat niet aan vlijt ten onder. Ik volbreng mijn verkenningstocht. Terug op de camping wacht mij koel helder water en dat is lekker.

Meeloper