IK LOOP IN.........

De camping ligt direct aan zee op het eiland Krk. Eigenlijk is het geen eiland meer; een brug verbindt het eiland met de vaste wal. We zijn nog steeds in Kroatië. Het is dinsdagmorgen. In  Sneek wordt er vanavond gelopen. Ik besluit om deze morgen te gaan. De zon schijnt, er is geen wolkje aan de hemel. Het belooft een mooie dag te worden. Gisteren hier aangekomen. De camping ligt op een steenworp afstand van Njivice. Als wij het uitspreken dan klinkt het als niefietse, maar het tegendeel is waar. We staan op naar schatting 500 meter van zee. Gisteravond even de directe omgeving verkend.

Nu loop ik. Het is nog rustig op de camping. Aan de rand van de camping gaat het weggetje steil naar beneden naar zeeniveau. Het is zo steil dat een trap voor velen een uitkomst zou zijn. Eenmaal op zeeniveau word ik beloond met een prachtig uitzicht op het dorp Njivice dat tegen de berghelling ligt aangeplakt. Rechts van mij de Adriatische Zee en op de "achtergrond" de oost kust van Istrie. De baai ligt er stilletjes bij. Plotseling neem ik een kloek besluit om het hardlopen vandaag ondergeschikt te maken aan het "verkennen" van de omgeving. Het pad dat ik volg slingert zelden op meer dan tien meter van de zee. De rode daken van de huizen schitteren in de zon. De berghelling is verder weelderig groen. In de baai liggen een paar zeilschepen en een enkele motorboot voor anker. Ik kom ogen te kort. Na anderhalve kilometer gaat het wandelpad over in een boulevard. De middenstand ontwaakt. Op de terrassen worden de stoelen en de tafels weer neer gezet. De luiken van de winkeltjes gaan open. Ik loop in een "trance" in een voor mij niet alledaagse wereld.

Brug naar het "eiland" Krk

De terrassen en de winkeltjes nemen in aantal af. Het is duidelijk dat ik het centrum van activiteiten  achter mij laat. De begroeiing neemt toe, laag struikgewas en opvallend genoeg allemaal loofbomen. Ik verbaas mij. Op Istrie hebben de naaldbomen de overhand en hier op dit voormalige eiland de loofbomen. Nog verbazingwekkender is dat er vnl eikenbomen groeien. Navraag leert dat de grondsoort hier de ideale voedingsbodem is voor deze zogenaamde steeneiken. Ik nader het eind van mijn geasfalteerde parcours. Ik duik het bos in over een smal paadje bezaaid met "uitsteeksels". Het is uitkijken, geen vijf meter horizontaal, kuilen, uitstekende rotspunten en losliggende stenen. Het loopt niet prettig. Dan plotseling een afslag naar links en steil omhoog. Eenmaal boven een brede "weg" van grove stenen. Geen mens te bekennen. Aan alles komt een eind; ik kan niet verder. Noodgedwongen aanvaard ik de terug weg.

Njivice

De zon brandt en de mensheid is ontwaakt. Overal liggen, daar waar kleine kiezelstrandjes zijn, mensen te zonnen. Ik weet een ding zeker; de generatie die zich nu nog zorgen maakt over het pensioen en alles wat er mee samenhangt, over uit de hand lopende zorgkosten, kortom over de algehele economische vooruitzichten, die kan ik geruststellend, want als buikvet een maatstaf is voor overlijden dan verzeker ik je dat de huidige gepensioneerden binnenkort "opgeruimd" worden. Zonder ook maar een klein beertje schaamtegevoel toont iedereen zijn of haar omvang in volle glorie; dat krijg je als het heel mooi weer is.

Inmiddels loop ik weer langs terrassen, die zijn behoorlijk bezet. Koffie met gebak, zelfs grote potten bier en het is nog geen half tien. De wereld gaat niet aan vlijt ten onder. Ik volbreng mijn verkenningstocht. Terug op de camping wacht mij koel helder water en dat is lekker.

Meeloper