IK LOOP IN.........

Woord vooraf...........

De zon schijnt. Het is een graad of zevenentwintig. Ik kijk uit op de zee, waarin ik zojuist even actief ben geweest om af te koelen. Tisno, Kroatie, 1500 km van huis. Ik ben er wel, daar is dan ook alles mee gezegd. In gedachten in Sneek. De Mar.athon rond Sneek en meer. Een bericht van Arjen over de te lopen laatste route als voorbereiding. Ik mail met deze en gene voor de stand van lichamelijke en geestelijke zaken. Het gaat goed, althans dat wordt gezegd. Ze liggen op koers. Ik ga op pad. Ruim een uur later heb ik mijn loop er op zitten.

Nu mijn verslag nog. Dat is geen punt. Ik verstuur het niet. Nog niet. Alle aandacht is gericht op de Mar.athon rond Sneek. Terecht! En in die context past een niemendalletje vanuit het buitenland in het geheel niet.

Tisno

Wat is het een happening geweest, alle verslagen gelezen. Wat een blijdschap en tevredenheid. Wat een lof voor de organisatie, voor Arjen en Karin, voor alle loopgroepers. Wat een reclame voor "onze" Loopgroep!!!!! Lekker met z'n allen, of alleen nagenieten van de geleverde prestatie. Voor de eerste keer een hele, een halve of voor de zoveelste keer, het maakt niet uit. Lopen, hardlopen is plezier, dat blijkt maar weer. Iedereen ervaart dat, dat kan niet anders. Soms doet het pijn, soms doorbreek je grenzen. Soms ook teleurstelling. Dan wil je wel, maar gaat het niet. Lichamelijke ongemakken, we weten allemaal er over mee te praten. Vooraf, tijdens en na afloop.

Ik had wel gewild, maar ben er niet. Heb ik wat gemist? Ja, natuurlijk. Ik kan er niet over mee praten. Of toch wel, een heel klein beetje. Tenslotte had ik het geluk een jaar geleden aan de testloop mee te kunnen doen.

Ik loop in ..........

De camping is rommelig en maakt een verwaarloosde indruk. De ligging aan een beschutte baai maakt alles goed en het is er niet druk. Als dan ook het sanitair oud maar netjes is onderhouden, besluiten we het erop te wagen. Tisno, het dorp, ligt op loopafstand. De omgeving van het dorpje is prachtig. Een brug verbindt de vaste wal met het eiland Murter, een van de Kornati eilanden. Op een ervan had de Joegoslavische leider, Tito, een riant onderkomen.

Het heeft een paar dagen geduurd voor ik de stoute (loop)schoenen heb aangetrokken. Maar vandaag is het zover. Nederland heeft weer gewonnen. Ik trek dus mijn oranje loopschoenen aan. Kroatië heeft de eerste wedstrijd verloren. Dat is mijn zorg niet, al vind ik het wel jammer.

Ze hebben tot mijn vreugde de camping op hoogte aangelegd. De eerste twee honderd meter gaat dus berg af. Dat is welkom, wat loopt dat lekker makkelijk! Eenmaal "beneden" moet ik zelf weer aan de bak en dat valt niet mee. Het uitzicht is weer fantastisch. De zon schijnt op de berghelling en een deel van het dorp Tisno ligt daar tegen aan gedrapeerd. Ik vergeet voor even mijn moeizaam-op-gang-komen. Even later, als mijn weg ietsje omhoog loopt, loopt het zweet mij tappelings langs mijn hoofd. En zo loop ik de euforie over het succes van het Nederlands elftal naar de vergetelheid. Ik begin er dan ook plezier in te krijgen en ik prijs me gelukkig dat ik hier, in deze schitterende ambiance, op deze mooie ochtend, op mijn oranje schoenen het wegdek mag teisteren. Ik groet links en rechts voorbijgangers, meestal krijg ik een vriendelijke, soms een

Brug naar het eiland Murter

meewarige, blik terug. Maar ik ben in een opperbeste stemming. Links en rechts om mij heen kijkend loop ik over de brug die de vaste wal met het eiland Murter verbindt. De weg stijgt en ik ook. Het water stroomt, het tempo zakt, mijn humeur niet! Op het hoogste punt kijk ik hijgend om mij heen. Het is niet te beschrijven hoe adembenemend mooi. Dus dat laat ik dat ook maar achterwege. Ik kom langzaam maar zeker weer wat in rustiger vaarwater, mijn hart klopt niet meer in m'n keel, mijn benen weigeren geen dienst meer, het zweet blijft stromen en het tempo is weer normaal, althans voor mijn doen. Het pad is wat smaller en als ik de bocht om kom sta ik plotseling voor een hek, er achter een camping. Gelukkig is er een opening en een bord met veel informatie, maar dat is voor mij abacradaba. Waarschijnlijk, als ik mij het hoofd breek, staat er dat er geen toegang is voor onbevoegden. Dat is dan maar zo en ik moet door. Caravans en campers staan zij aan zij met de blik op zee. Hier en daar wat slaperige gezichten, een enkeling nog in nachtgewaad. Kinderen kwetteren vrolijk, een hond jankt, zijn baas maant hem tot rust. Het is het beeld van alledag. Ik moet voort. Even later verlaat ik de camping. Ik zucht en steun en kreun. Mijn pad loopt steil, verrekte steil, omhoog. Kleine pasjes en op de voorvoet landend vorder ik gestaag, maar o zo langzaam. Even denk ik dat ik moet "wandelen", maar dat is mijn eer te na. Ik kom boven, maar vraag me niet hoe. Dan is het even horizontaal. Met een zucht van verlichting begin ik aan de afdaling. Gelukkig gaat dat lekker geleidelijk, zodat ik kan herstellen. Eenmaal weer beneden loop ik op zeeniveau verder. De eerste zwemmers in het water, de eerste zonaanbidders liggen uitgestrekt, een bordercollie sluipt om z'n baas heen in afwachting van een volgende opdracht en ik loop. Een blik op mijn " horloge" leert me dat het tijd wordt om terug te keren, 6 kilometer heen en dus weer 6 kilometer terug. Saai? Welnee, in deze omgeving is het niet saai. Er is veel te zien. Als ik weer over de camping loop is het een drukte van jewelste. Kinderen beginnen te jengelen, volwassenen willen nog rustig ontwaken, de zon verwarmt, de zee lonkt. Ik loop nog steeds en de vermoeidheid neemt toe. De "eigen" camping is nog mijlen ver verwijderd. Ik denk aan Loopgroep Sneek/IJlst. Nog een paar dagen en dan is het zover. Hier schijnt de zon en is het warm. Hopelijk die bewuste zaterdag niet. De boulevard is tot leven gekomen. Een en al bedrijvigheid. Ik slinger tussen de obstakels door, uitwijkend voor een handvol toeristen die zojuist uit de bus zijn gestapt. Ik wil weg uit de drukte, sla af naar links en loop nu vlak langs het water over een smal grindpaadje. Dan kan ik niet verder, ik moet terug naar de boulevard. Daar is de rust inmiddels voor een groot deel terug gekeerd. Ik leg mijn laatste kilometers in gepaste vreugde af en verheug me op een "duik" in zee.

Meeloper