De
zon schijnt, desondanks is het fris. Er zijn nog niet veel mensen op pad. Ik
loop vanuit de camping naar het duingebied van Domburg. Een afstand van zo'n
700 meter. Dan een heftige klim, maar dat loont. Boven op de top van het duin
heb ik een prachtig uitzicht over zee. Het is laag water, een enkele wandelaar
laat zijn hond uit. Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar Vuurtorenloop
op Vlieland, drie dagen geleden. Wat een verschil. Toen regenachtig, een harde
wind, een woeste zee. Vandaag nauwelijks wind, een prima temperatuur en een zee
zo glad als een spiegel. Ook het duingebied verschilt, hier een breed
wandelpad, met
 |
| Domburg strand |
aan de ene kant lage begroeiing van wat helmgras, een enkele
duindoorn struik, duinviooltjes en wat "spul" wat ik niet ken. Aan de
andere kant van het pad een dichtbegroeid bos van loof- en naaldbomen,
nauwelijks toegankelijk. Op Vlieland overwegend laag struikgewas, met vooral
bospest. Het wandelpad gaat duin op duin af. Het is zwaar. Dat was het op Vlieland
ook, vooral de klim het Vuurboetsduin op. Alleen lopen, zoals vandaag, maakt
het nog zwaarder. Ik probeer afleiding te vinden in de omgeving. Dat lukt goed
als ik uitzicht op zee heb, maar zodra ik "laag" loop, vraag ik me
af, waarom, waartoe. Na zo'n kilometer of vier heb ik de keus, of het bos, of
het strand. Het pad door het bos leidt linea recta naar de camping en dat is
verleidelijk. Via het strand krijg ik minimaal een vijftal kilometers voor de
kiezen voor de eerst volgende duinovergang. Veel tijd om te blijven twijfelen
heb ik niet. Het wordt het strand. Was het zondag op Vlieland een zandbak,
vandaag is het laag water en ligt het strand er prachtig
"geasfalteerd" bij en dat geeft de doorslag. Ik vergeet de
vermoeienis, het plezier keert snel terug. In de verte tekent het silhouet van
Domburg zich scherp af tegen die blauwe lucht. De strandpaviljoens, verder op,
zijn niet helder waarneembaar tegen de duinen. Om ongeveer elke 800 meter is er
een strekdam van twee rijen houten palen om de golven te breken. Er zijn
nauwelijks golven en de wind is zwak, dus vandaag hebben ze een vrije dag. Ik
heb iedere keer de keus als ik zo'n palenrij nader. Natte voeten als ik
rechtsom loop, mul zand linksom, of zoekend naar een ruime opening tussen de
palen. Het lukt me telkens weer een gat groot genoeg te vinden om er zonder
noemenswaardig oponthoud door te lopen. Naarmate de tijd vordert verschijnen er
meer mensen op het strand. Ook het aantal honden neemt toe, maar het blijft
stil en verlaten. Het plezier is volledig terug en ik besluit Domburg links te
laten liggen en nog een eindje verder te genieten van het strand, de zee, en
het zicht op de vuurtoren van Westkapelle. Als de duinen worden
"vervangen" door de Westkapelse dijk wordt het tijd om huiswaarts te
keren. Bij het laatste strandpaviljoen neem ik de trap het duin op om
vervolgens het duinpad richting Domburg op te gaan. Ik denk op de terugweg weer
aan de Vuurtorenloop, een gelopen tijd van 1 uur 41 minuten en nog wat, samen
met Minne, Gerke, Gerrit. Het jaar eerder liep ik 1.38 en een handvol seconden,
alleen. De weersomstandigheden waren toen een stuk gunstiger of beginnen de
jaren toch te tellen?
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten