Het
is zondagmorgen 1 juni en opnieuw denk ik aan de clinic. Nog drie zondagen
"afbouwen" en dan rustig toeleven naar de langste dag. Het is half
bewolkt en een temperatuur van een graad of 22. Hopelijk is het in Nederland
ook een beetje mooi weer.
Een
paar dagen geleden heb ik vanuit de camping waar we nog steeds zijn, in de
buurt van Rovinje in Kroatië, een nieuwe route gelopen. Eerst een
een kleine kilometer landinwaarts om vervolgens het binnenland te nemen. Als ik
van de weg af sla loop ik over een breed pad met grof grint, ook aangeduid als
fietsroute. Geen uitzicht, want aan beide zijden van het pad dicht struikgewas
en bomen. Het pad slingert en het gaat omhoog en omlaag. Er zijn veel kuilen,
dus het is uitkijken. Af en toe een doorkijkje in het
 |
| Rovinj |
struikgewas, ongebruikt
land, ogenschijnlijk niet aantrekkelijk voor wie of wat dan ook. Gras, althans
een soort van gras, hoog opgeschoten, wat blauwe bloemen die ik herken als
Korenbloemen, een struik brem en vooral veel stenen, groot en klein. Eigenlijk
is het saai om hier te lopen, maar de vreemde omgeving vergoedt veel. Na een
paar kilometer, die vrij pittig zijn door de klimmetjes houdt het pad op en
moet ik verder langs de kant van een asfaltweg. Ik kan links landinwaarts of
naar rechts, voor mijn gevoel richting zee. Ik zee voor de laatste optie. Het
lijkt een gelukkige keuze als ik een lange en zware klim achter de rug heb.
Boven op de "berg" heb ik het uitzicht op een camping en daarachter
de azuur blauwe Adriatische zee. Hoewel ik vlak voor de ingang van de camping
nog naar links kan, weer een breed grint/fietspad, besluit ik het erop te
wagen; over de camping en dan maar zien of ik dan een pad kan vinden langs de
zee op weg naar mijn "eigen" camping. De brede invalsweg van de
camping loopt steil naar beneden, ik moet volop in de remmen om niet
halsoverkop beneden te eindigen. Dat voelt niet prettig, het doet gewoon pijn
in bovenbenen en knieën. Maar geen gejammer, de zon schijnt,
de temperatuur is aangenaam en lopen doe je voor je plezier. Met enige moeite
vind ik aan de rand van de camping een smal pad dat mij het dichte manshoge
struikgewas in leidt. De ondergrond is rotsachtig, af en toe rode aarde en vanuit
het struiken schieten zomaar bomen omhoog. Er is dus volop schaduw. Ik volg het
pad en veelvuldig wordt mij een uitkijk op de zee gegund. Ik worstel mij een
tweetal kilometers door deze onherbergzame wereld om dan plotseling weer in het
open veld uit te komen. In de verte ontwaar ik de camping waar ik tijdelijk
verblijf. Het pad slingert en voert mij van hoog tot laag naar huis.
"Thuis" gekomen zie ik dat ik bijna tien kilometer in de benen heb.
Het voelt evenwel of ik een halve marathon heb afgewerkt.
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten