Het
parcours loopt parallel aan de kustlijn van de Adriatische Zee op Istrie in Kroatië. De kustlijn is grillig; rotsen,
kleine stukje strand van grind en/of grove stenen, hier en daar onbegaanbaar.
De zee oogt blauw, een paar kleine eilandjes ontnemen het zicht op de horizon.
Het pad waarover ik loop kronkelt. Zelden is het langer dan een kleine honderd
meter vlak, soms is het steil om hoog/om laag en vaak is het een vals plat. De
zon schijnt deze morgen al volop, maar het pad ligt meestal in de schaduw van
een enkele pijnboom, van cypressen, van oude, wonderlijk vergroeide olijfbomen,
van sparren en van acacia's. De onderbegroeiing bestaat vooral uit gele brem,
kamperfoelie en "ongeregeld spul" wat ik niet thuis kan brengen. De
doorkijkjes naar zee zijn prachtig. Soms is in de verte een zeilschip
waarneembaar.
 |
| Rovinj |
Ik
ben op weg vanuit de camping die direct aan zee ligt, naar Rovinje, een
Middeleeuws vestingstadje, gelegen op een uitstekende landtong, op een
kilometer of acht gaans. Het is nog vroeg in de morgen, maar al aardig warm.
Eerst liep ik op asfalt en beton, maar na een kilometer gaat het pad over in
steenslag. Het loopt niet onprettig. Ik ben ruim tien minuten onderweg voordat
ik de eerste mensen tegen kom; iemand die zijn hond uitlaat, een fietser op weg
naar vertel het maar, en zowaar een collega hardloper. Gelukkig gaat hij in tegenovergestelde
richting, gelukkig, omdat zijn loopstijl en snelheid door mij niet te evenaren
zijn. Het lijkt mij dat hij vaker loopt, maar daarmee doe ik deze professional
geen recht. Ik vergeet hem snel, omdat het parcours mijn volle aandacht op
eist. Een stevige klim die ik maar moeizaam de baas kan. Boven heb ik even een
prachtig uitzicht, maar door de onregelmatige ondergrond vol kuilen en bezaaid
met boomwortels is het oppassen geblazen. Ik kom heelhuids beneden. Een zoetige
geur, naar even later zal blijken van jasmijn, prikkelt mijn neus. Oleanders
staan volop in bloei. Het wordt wat drukker, vooral mountainbikers en een
handvol collega's. Ik nader Rovinje, nog even een afslag, het pad loopt steil
naar beneden om daarna met het zelfde percentage weer omhoog te gaan. Ik kom op
een rots, breed, het uitgesleten pad is duidelijk te zien en te volgen. Rechts
loopt een wand loodrecht omhoog, er wordt geklommen met touwen, niks voor mij.
Ik loop, het is zondagmorgen. Denkend aan Holland zie ik een horde hardlopers
door het oneindig vlakke land over smalle wegen voortgaan. En ik, ik verwerk de
ene klim na de andere. De marathongroep is allang onderweg voor de 36 km. De
rest mag een uurtje later aan de start verschijnen voor de 18 km. "Auto
voor, fietsers achter", hoor ik Karin, Durk en Arjen roepen. Nog een paar
weken en dan is het zover. Plotseling kruisen twee eekhoorntjes mijn pad. Ik
houd mijn adem in en sta even stil om ze te volgen. Razend snel schieten ze een
boom in en binnen de kortste keren zijn ze aan het oog onttrokken. Ik kom
moeizaam weer op gang. Het wordt echt warm en ik prijs me gelukkig dat er
zoveel schaduw is. Dan ben ik op mijn keerpunt. Ik heb mijn ritme weer te
pakken en in gezwinde pas ga ik op weg naar "huis". Het wordt drukker
onderweg. Je kunt merken dat het zondag is. Even later ontmoet ik weer een
collega loper nu met opvallend gekleurde geel/ groene schoenen, bijna licht
gevend. Zouden dat de nieuwe kleuren zijn voor deze zomer? De klimmetjes zijn
me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik voel mijn benen en mijn hartslag is
in een zone terecht gekomen die ik me niet had voorgenomen. Ik zou het rustig
aan doen, net als iedere zondag als ik met de groep mee loop ter voorbereiding
van D-Day. Dus maar een tandje minder en zo "sukkel" ik richting
camping naar de koffie en een koekje met chocolade.
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten