IK LOOP IN............RENESSE

De Vuurtorenloop heb ik inmiddels mentaal en fysiek achter mij gelaten. Vandaag trek ik de schoenen maar weer eens aan. Volgens het trainingsschema zou ik nu toe zijn aan een intervalprogramma. Burgerlijke ongehoorzaamheid speelt mij parten; de omgeving is zo uitdagend mooi. Ongestraft mag ik vandaag eens doen wat me onderweg invalt.

Zo ga ik vroeg op pad in een opperbeste stemming. De zon schijnt, er is weinig wind en de vogels fluiten. De natuur is wel wat verder dan bij ons in het Noorden. Paardebloemen, madeliefjes, boshyacinten en boterbloemen lachen je te gemoed. Ik verlaat het asfalt en neem het voet-, fietspad

Renesse, bloemenpracht

door de duinen. Geen mens te zien op dit vroege uur. Het pad kronkelt en glooit door een schitterend duinlandschap. Ik loop in westelijke richting. Rechts de hoge duinen, de bescherming tegen een mogelijk oprukkende zee. Ze zijn volledig begroeid met helm, met duindoorn, lage wilgenstruiken en daar bovenuit af en toe een enkele berk en els. Links het glooiend duinlandschap dat geleidelijk overgaat in een polderlandschap, begroeid met vooral allerlei soorten grassen. Het is wat gaan waaien vanuit het westen. Ik prijs me gelukkig dat ik loop over dit prachtige parcours. Mijn nieuwsgierigheid kan ik niet bedwingen bij de eerste de beste duinovergang. Ik 'klim' omhoog om eenmaal boven een moment te genieten van het uitzicht over een breed strand en de zee. Op het strand, ver weg aan de waterlijn, ontwaar ik iemand met zijn hond. Zal ik wel, zal ik niet. Ik besluit om niet het strand op te gaan. Met lange passen rol ik het duin af om mijn pad in westelijke richting te vervolgen. Ik heb er inmiddels een viertal kilometers op zitten. De 'verhogingen' op mijn weg worden hoger en talrijker. Ik bedwing ze op mijn gemak. Tenslotte loop ik voor mijn plezier. Ik ontmoet de eerste collegae hardlopers. We groeten, zoals gebruikelijk.

"het uitzicht"

Even later de eerste fietser; muts op en handschoenen aan. Enige verbazing en verwondering. Ik loop er luchtig bij in korte broek en in shirt met dito mouwen. Het kan verkeren. Ik ben weer geheel op mezelf aangewezen. Ik leef in twee werelden, de wereld van het lopen en die van het gewone, van de dagelijkse beslommeringen, die van de stemmingswisselingen, van vrolijkheid en verdriet, van routine en het onverwachte. Nu, vandaag, op dit moment, heeft een gevoel van welbehagen zich van mij meester gemaakt. Ik loop, ik zweet, ik geniet van de wereld om mij heen, ik ben op weg, op weg naar weet ik veel. Mij kan niets gebeuren. Zo ga ik voort, verder weg van 'huis'. Het pad gaat steil omhoog, het hoge duin op, het kan niet anders. Hijgend kom ik op de top, een vergezicht om van te watertanden. Ik blijf er niet bij stilstaan, naar beneden en dan niet het strand op maar naar links het pad volgen. Nu is het vlak, de duinen rechts zijn beduidend lager. Af en toe kan ik er over heen kijken naar de zee, ver weg. Hier zijn de duinen niet hoog, maar wel breed. Ik kijk op mijn 'horloge': acht kilometer. Het wordt toch zo langzamerhand tijd om terug te gaan. Zin om dezelfde weg terug te nemen heb ik niet. Mijn besluit staat vast: ik loop door totdat ik naar links kan afslaan om daarna zo spoedig mogelijk in oostelijke richting te lopen richting uitgangspunt. Na zo'n negen kilometer heb ik de keus om rechtsaf via het strand naar 'huis' te lopen of naar links en maar afwachten hoe ik dan 'thuis' kom. Het wordt linksaf. Ik kijk tegen een berg aan. Steil omhoog, onderweg, terwijl ik stapje voor stapje omhoog worstel, staat een een bord met 'fietsers afstappen, 20 procent'. Geen wonder dat het hart mij in de keel klopt. Boven gekomen, even dat euforische gevoel dat je overvalt als je de Berenloop hebt volbracht. Nu geen douche, geen ontvangst met sportdrank, bouillon en/of water en ook geen muziek. Wel een mooi uitzicht over het (schier)eiland Schouwen. Naar beneden, weer 20 procent, rustig aan, ik moet nog naar huis en hier is geen mens te bekennen. Verderop weer omhoog,

zonsondergang Renesse

maar nu niet zo steil. In de verte het silhouet van een dorpje. Links daarvan een bungalow park. Rechts een natuurgebied met Shetlandpony's, wilde paarden en runderen. Ik heb het duingebied achter mij gelaten, op zeeniveau ga ik verder. Niet Burgh Haamstede in. Voor het dorp kan ik naar links, het bos in. Ach, bos is wel wat veel voor een verzameling bomen en wat struiken. Ik moet het er maar mee doen. Even later kom ik op een open vlakte, kaal. Een natuurgebied in ontwikkeling dat is duidelijk; een afgeplagd land, lage begroeiing, een fiets- voetpad slingert door het gehele gebied, een ven met aan de rand wat riet en een enkele berk en els maakt het beeld kompleet. Ik volg het pad, de wind in de rug, in oostelijke richting. Hopelijk brengt het mij naar Renesse. En inderdaad na een kilometer of vijf zijn er de eerste huizen. Het pad dat ik volg, loopt aan de ene kant langs het dorp Renesse en aan de andere kant langs de rand van het duingebied. Het kon slechter, rechts een enkele bungalow, en links een prachtig duingebied. Zonder moeite loop ik voort, geen enkele neiging om naar het einde te verlangen, geen vermoeidheid. Het loopt gesmeerd. Toch moet ik er een eind aan gaan maken. Dus op zoek naar iets bekends, maar dat is niet eenvoudig in een omgeving die je niet kent. Op gevoel, intuïtie en met een beetje geluk en na een paar keer links en rechts gegaan te zijn, kreeg ik een herkenningspunt in het vizier. Erop af en toen was het een koud kunstje om weer thuis te komen; 16 kilometer heb ik geklokt; zo voelde het niet!

Meeloper