IK LOOP IN...........ORIO (GOLF VAN BISKAJE)

De golf van Biskaje is berucht bij zeevarenden en beroemd bij landrotten. Zeelui mijden die hoek tussen Frankrijk en Spanje als het even kan. Het kan er spoken met een onberekenbare golfslag met als gevolg dat je blij mag zijn dat je met schip en al, weliswaar geradbraakt, zonder veel averij uit de strijd te voorschijn komt.

Landrotten hebben liever vaste grond onder de voeten. Een rotsachtige kust, met prachtige baaitjes en met een zandstrand bieden volop gelegenheid om te genieten van dat deel van de Atlantische Oceaan. Langs de gehele kust pittoreske vissersplaatsen met prachtige boulevards, niet alleen verbonden met elkaar door een smalle kustweg, maar evenzeer door wandel- en fietspaden.

Ik ben in een van die plaatsen en ben van plan vandaag te gaan hardlopen. Vanaf de camping kan je via een fietspad, die overgaat in een brede boulevard naar het dorp lopen. Niet ver, maar ver genoeg voor een gedegen voorbereiding op het pad dat ik feitelijk wil proberen te lopen. Het begint bij het strand en gaat steil omhoog in oostelijke richting om vervolgens om een bocht te verdwijnen. Gisteren aan het eind van de middag zag ik daar een paar lopers naar beneden komen. Het maakte me nieuwsgierig.

 

Orio haven

Het is bewolkt, een temperatuur die niet erg 's zomers is, maar om te lopen prima. Opgewekt begin ik aan mijn warming up. Ik volg in een gezapig tempo het fietspad richting het dorp. Rechts van mij de jachthaven. Ik ontwaar een Nederlandse vlag op een van de jachten, tussen wat Engelse en Franse en uiteraard Spaanse en Baskische vlaggen. Als ik de jachthaven achter mij heb gelaten loop ik over een stukje niemandsland tussen prachtige bloeiende bomen en struiken naar de boulevard. Misschien is boulevard een te grote benaming voor het geasfalteerde pad dat langs de rivier stroomopwaarts mij naar het dorp brengt. Als ik de eerste huizen nader gaat de boulevard over in een straat met vrij veel verkeer. Ik besluit om om te keren. Nu de rivier links en wind tegen. Ik houd me gedeisd, want over een enkele kilometer 'moet' ik omhoog.

 

Orio, camping

Ik haal adem, ik haal diep adem, richt mijn blik omhoog, slaak een diepe zucht en begin aan mijn missie omhoog. Kleine pasjes, zoekend naar het juiste ritme, neem ik de eerste honderd meter. Een haarspeldbocht, nog wat steiler. Het gaat, ik loop niet heel hard, maar wandel niet. Dat doet een man met z'n hond, hij vordert langzaam, heel langzaam en als ik hem voorbij loop, lijkt het of hij stil staat. Hij beantwoordt mijn olà, met eenzelfde olà. De hond blijft bij de baas en daar ben ik niet rouwig om, want hij zag er wat woest uit. Het deed me denken aan de zo genaamde -en het zelf verzonnen ras van een- Spaanse Herder van een man die ik ooit eens ontmoette. Die hond 'lachte' naar iedere voorbijganger en als-ie niet aan de riem werd gehouden dan was je leven je niet zeker.

Ik ga vrolijk verder, af en toe een blik op zee en, naarmate ik vorder, op de steile rotsen die de golven doeltreffend een kopje kleiner maken. Hoger en hoger ga ik en dan een bocht om. Gelukkig een stukje naar beneden, zodat ik wat op adem kan komen. Het is een herhaling van zetten, een vijftigtal meters, soms wat meer, omhoog om dan na een twintig meter naar beneden om aan de volgende klim van vijftig of meer meters te beginnen. Naar boven gaat het langzaam, genoeg tijd om de ergste kuilen en stenen te ontwijken, naar beneden goed uitkijken waar jij je voeten neer zet met de rem erop. Bij iedere klim omhoog heb ik meer moeite. Ik heb me voorgenomen net zo ver te gaan totdat ik moet gaan wandelen.

adembenemend uitzicht

Het einde nadert, sneller dan ik gehoopt had. Even een stukje omhoog wandelen en rustig om mij heen kijken. De zee ver beneden mij, een schip aan de horizon, en als ik mij omdraai een baai verder een dorpje geplakt tegen de berghelling.

Op de weg terug is het het noodzakelijk voorzichtig te werk te gaan. Langzaam, de rem erop. Adembenemende uitzichten. Gemakkelijk is het niet, kuilen, stenen, boomstronken en uitgesleten geulen van het regenwater. Het kost kracht en energie. 'Beneden' aangekomen loop ik nog wat uit om de benen wat rust te gunnen.

Het was heftig, maar de moeite waard.

Meeloper