Het is 6 juni 1944, oorlog in alle hevigheid; D Day!!!
Bommenwerpers vliegen af en aan en laten hun 'bagage' vallen boven de kust van
Normandië. Op
zee een vloot van geallieerde schepen. Vliegtuigen met parachutisten. Kanonnen
en ander geschut op de Atlantic Wall in de hoogste staat van paraatheid.
Landingsvaartuigen bereiken de kust; jonge soldaten springen van boord en waden
richting strand. Kanonvuur vanaf land. Het is een wonder dat zoveel manschappen
het strand bereiken; menigeen haalt het niet. Eenmaal op 'het droge' veelal een
gevecht van man tegen man. Het moet een verschrikking geweest zijn op de
stranden van Normandië.
 |
| St. Aubin Sur Mer, toen |
Vandaag bijna 71 jaar later loop ik daar langs de kust. Een
prachtige boulevard, kilometers lang, prachtige vergezichten. Alles, maar dan
ook alles doet je denken aan die periode. Talloze monumenten, gedenktekens met
rijen namen van gevallenen, foto's van de landing en van gedecoreerde veteranen
die nog eenmaal op de plaats des onheils hun herinneringen ophalen. Vlaggen van
de USA, UK en Canada (de geallieerden), van Frankrijk, België, Nederland (de
bezette landen) wapperen overal. Geschutskoepels en grote, diepe kuilen van bom
inslagen, oude legertanks en kanonnen, je kunt er niet om heen. Weer een
gedenkplaats: Canadian House. Dit is het eerste huis dat door de geallieerden
op het vaste land heroverd werd op de Duitsers; het kostte 100 (!!!!) Canadezen
hun leven. En last but not least, de begraafplaats waar veel, heel veel geallieerde
soldaten in een park achtige omgeving de laatste rustplaats hebben gekregen.
Indrukwekkend.
 |
| St. Aubin Sur Mer, nu |
In zo'n omgeving loop ik hard en ik niet alleen. Talloze,
maar dan ook talloze hardlopers in alle leeftijden (zo te zien) lopen van noord
naar zuid en van zuid naar noord. We groeten, het doet er niet toe uit welk
land afkomstig, blank, bruin of zwart, met een handgebaar en/of met 'bonjour'.
Ook nu weer kom ik tot de slotsom dat hardlopen verbroedert. Dat doet goed.
Ik loop in zuidelijke richting. Eerst is er een boulevard,
breed. Links van mij de huizen en rechts een breed strand en dan de zee die er
kalm bij ligt. Op de boulevard enkele terrasjes van de cafeetjes. Wandelaars,
fietsers en natuurlijk wij, de hardlopers. Iedereen met een eigen doel, eigen
gedachten, misschien, zoals ik, terug in de tijd: jonge soldaten, niet wetend
wat hun te wachten stond. Misschien zeeziek, overstappen op een
landingsvaartuig, over boord, kanon- en geweervuur, bommenwerpers,
parachutisten en .................
 |
| "Boven land pakken zich donkere wolken samen" |
De boulevard gaat over in een parkje, nog geen honderd
meter, dan weer een boulevard, maar minder druk. Het is duidelijk dat de
bewoonde wereld hier langzaam maar zeker op houdt te bestaan. Een overgang naar
het duingebied, althans niet wat wij duinen zouden noemen. Het is meer een rug
van zand begroeid met wat helmgras en wat lage struikjes van een voor mij
onbekend 'ras'. Een pad, een voet breed, zanderig. Ik loop, kijk om mij heen:
links het glooiend landschap met het geel van het koolzaad, het groen van het
weiland en het okergeel van de akkers. Rechts het strand en de zee en in de
'verte' het volgende dorp. Het voetbreed pad gaat over in een breed wandelpad
en even later weer, aan de rand van het dorp in een boulevard. Als ik na een
tweetal kilometers het centrum van het dorp nader, kom ik uit bij een haventje
met vissersschepen. Op de kade, kramen met vis in alle soorten en maten, met
een verscheidenheid aan schelpdieren, met krabben en kreeften. Vissersschepen
lossen hun lading, de kooplieden prijzen hun waar, toeristen bevredigen hun
nieuwsgierigheid en autochtonen doen hun inkopen.
Ik keer terug langs dezelfde route, maar met een ander
uitzicht; het wordt vloed, de zee neemt langzaam bezit van het strand, de zon
schijnt, maar echt warm wil het niet worden. Boven land pakken zich donkere
wolken samen, de wind zet een tandje bij. Regen wordt er niet verwacht, maar je
weet het nooit. Ik maak dat ik 'thuis' kom.
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten