IK LOOP IN..............TEXEL

Voor de organisatie van de Bos en Duin Zomercross was het een meevaller dat het bootje naar Vlieland niet voer. De meeste deelnemers aan de Vlieland halve marathon kwamen nu naar de Dennen om toch hun kilometers te kunnen maken. Het deelnemersaantal kwam tot 111, net geen record.

Er starten 18 kinderen voor de 1000 meter-loop. Wederom was Dennie Banda met 3.51 de snelste, Coen van der Kerkhof kwam 6 sec. achter hem aan. Derde werd Nico Rielicke uit Schwabenheim in 4.02. Bij de meisjes was net als vorige week Majken Luebbert uit Hamburg eerste in 4.45. Imme van der Kerkhof werd tweede in 5.04 en Tess van der Kerkhof mocht de bronzen plak in ontvangst nemen. ( 5.51). Myron Focke was ook weer de snelste jongen op de 2 km. Hij finishte in 8.58, 16 seconden voor Mart Kikkert die keurig tweede werd. Het snelste meisje op deze afstand was Lyone Boer uit Wildervank in 10.03.

Zowel op de 4150 m als de 8300 m waren er 43 deelnemers. Er was tussen verschillende lopers een flinke strijd gaande. Verreweg de snelste over 4150 m. was Tim Kerkmann uit Bielefeld (D), hij klokte 15.20. De nummer twee Casper Bruins uit Eemnes finishte in 18.17. Christel Ravesteijn uit Rotterdam was snelste dame in 18.19.

Jan Kerkmann uit Bielefeld kwam als eerste binnen op de 8300 m in 31.05. Hij bleef Robert Bakker een dikke minuut voor (32.26) Suzanne van der Weide uit Den Helder kon de eerste plek van de dames op haar naam schrijven zij kwam in 36.26 over de meet. 

Texel, Bos en Duin Zomercross, uitslagen: 8.6km 3e Mark Smit 35:53

IK LOOP IN............ITALIE

Het is warm, benauwd en de tweede poging om te gaan hardlopen....
Poging 1 : route verkenning waar ik belandde tegen de vangrail van de doorgaande weg langs de oever van t Oh zo schone Lago di Mergozzo italie , en er met de staart tussen de benen maar voor koos om een stukje te intervallen bij t camping paadje. Toch een jammer.... T leek zo leuk!

Lago di Mergozzo

Poging 2 brengt me op een zanderig weggetje waar je geen mens tegen komt. Het is alsof je mijlen ver van de bewoonde wereld bent en t mens en natuur is en wat loslopende konijnen die me verdwaasd aankijken.
In werkelijkheid 200 meter van de camping vol toeristen ;-)
Ik heb last van de warmte, maar geniet zo van de uitzicht dat ik voor ik lekker in mijn ritme zit er al ruim 4km erop heb zitten en terug bij de camping ben. Prima rondje aldus mijzelf en volgende keer maar weer kijken.

De douche en t koude biertje zijn extra genieten!

Yvonne

IK LOOP IN...............DENEMARKEN

Wat is dat toch dat je op vakantie gaat en denkt:"loopschoenen en -kleding mee? Ach wel ja, we zien wel of het er van komt" en dan na verloop van tijd móet je gewoon even hardlopen!

Zaterdagochtend om half acht vertrekken we naar Denemarken. Dus het gebruikelijke hardloop rondje op zaterdagochtend komt er niet van vandaag. Afgelopen dinsdag ook al niet naar Sneek geweest vanwege de puppycursus van onze oppashond.

Onbekend pad

En dan is het plotseling al weer dinsdag. We zijn geacclimatiseerd. Het is erg warm bij het Ringkøbing fjord. Zal ik toch maar eens een rondje lopen? Het is dan wel erg warm maar, het ìs tenslotte wel dinsdag.
En zo begint het. Twee dagen later denk ik: "joh, dat was fijn, ik ga nog een rondje lopen".
 Op een gegeven moment loop ik op een geheel onbekend pad. Waar zou het uitkomen? De kaart van Endomondo geeft aan dat ik langs het water loop en dat dat water in het fjord uitkomt. Zou er een bruggetje zijn? Volgens de kaart houdt het pad daar op! Mijn hartslag is tamelijk hoog  en dat is niet van het hoge tempo dat ik loop. Het grindpad is inmiddels overgegaan in een zandpad. Het zand is nogal los omdat het zo droog is. Je kunt zien dat er wel eens een tractor rijdt maar dat is het ook wel volgens mij. Ik ben nog geen mens tegengekomen en door het hoge mais aan weerszijden, afgewisseld met bos, kan ik me ook absoluut niet oriënteren. (Nou heb ik daar sowieso wel eens moeite mee ;-)

Natuurgebied Skjern Enge

Zou ik hetzelfde pad terug moeten? Daar houd ik nooit zo van en helemaal niet weer door dat losse zand. Een bocht wordt gevolg door weer een bocht enzovoort. Tot ik een glimp van het fjord opvang. Haha, én een bruggetje. Het komt allemaal goed. Ik ben weer op bekend terrein en realiseer me dat ik nog zo'n drie kilometer moet lopen totdat ik weer thuis ben. Ik verander mijn tred. Iets grotere en krachtige passen.
Nóg twee kilometer! Het is erg warm en (ijl ik?) ik hoor Karin zeggen: "Kom op jongens. Daag elkaar uit. Het laatste stukje!" Bezweet, moe en voldaan kom ik weer aan bij ons vakantiehuis.

Vandaag regent het en ik denk:"laat ik nu maar gaan lopen vóór de koffie en voordat de zon weer doorbreekt en het te warm wordt" (koffie dat is wanneer het ons uitkomt. Dus dat wordt vandaag wel 12 uur:-). Ik loop over een fietspad door het natuurgebied Skjern Enge.
Ja hoor, eerst een kudde loslopende schapen en vervolgens paarden! Eentje, de grootste, staat pontificaal midden op het pad. Ik ben niet bang voor paarden maar, ze zijn groot en ik heb er dus gezond respect voor. Ik denk: "oké, jij woont hier, ik ben te gast. Ik ga wel door het gras"  en zo loop ik met een grote boog om hem/haar heen. Aan de hoofd kant want die schopt tenminste niet ;-) Het paard kijkt me vergenoegd en een beetje meesmuilend aan(denk ik :-)
Het is hier telkens vals plat. Het gekke is dat ik alleen zie wanneer de weg omhoog loopt. Maar als je een rondje loopt dan gaat het toch ook zeker wel eens naar beneden!

Ring Kobingfjord

Al met al 14 dagen in het zonnige en warme Denemarken en in totaal 32 kilometer(op "vakantietempo") gelopen over, bijna, verlaten wandel en -fietspaden in de ongerepte natuur. Heerlijk!!!
Ik denk dat ik volgende week dinsdagavond met een gerust hart weer naar Karin en Arjen in Sneek durf. ;-)

Groet,
Alice

DE WARSBERG 'BEDWINGEN'.

Vakantie op de Warsberg bij Saarburg. Saarburg is een belangrijk wijndorp in de wijnstreek Mosel. De ligging aan de bergen rondom de Saar maakt de omgeving bij uitstek geschikt voor wijnbouw. Vanwege de hellingsgraad van de bergen groeien de druiven hier perfect. De regio Saarburg is bekend om haar witte wijnen.

Bovenop de Warsberg staat een camping. Vanaf de voet van de berg is het een hoogteverschil van ruim 160 meter over een afstand van 2,43 km via een weg met  12 haarspeldbochten naar boven. Een gemiddeld stijgingspercentage van 7% (maximum 15%). Je kunt op verschillende manieren boven komen, met de auto, of met de fiets (maar die hebben we niet bij ons), wandelend via een wandelroute dwars door de wijnvelden of met de kabelbaan (wat natuurlijk het leukste is).

Elke keer als we weer met de auto of via de kabelbaan naar beneden of boven gaan bekruipt mij het verlangen om deze berg met mijn hardloopschoenen te ‘bedwingen’. Na de vuurtorenloop (duinhoogte 40 m) op Vlieland zoek je toch weer nieuwe uitdagingen. En zaterdagmorgen, de inmiddels vaste training dag, gaat het gebeuren.

Er vroeg uit, kwart voor zeven, dan is het nog lekker koel en rustig. Precies half acht sta ik in de startblokken en begin mijn opwarmdrafje van 1,4 km van ons huisje naar het begin van het wandelpad naar beneden. Dan al wandelend via een paar steile stukken en weet ik hoeveel traptreden ongeveer 1 km tussen de wijnranken door om vervolgens op een drafje de laatste 600 meter tot het begin van de berg af te leggen.

Dan even mijn nieuwe tomtom cardio multisport (ideaal zo’n hartslagmeter zonder borstband) opnieuw aanzetten en de klim kan beginnen. Al snel zit ik op 83% van mijn maximale hartslag. Op zich valt het me niet tegen hoe het gaat. Op Vlieland vond ik de tweede keer de vuurtorenduin omhoog erg pittig, maar dan heb je al 16 km in de benen. Nu ben ik nog redelijk fris en gaat het lekker. De eerste rechte stukken tussen de haarspeldbochten zijn vrij lang en lopen lekker door. Aan het eind van het laatste lange rechte stuk komt de kabelbaan in zicht en slingert de weg zich verder steeds onder de kabelbaan door. Ik loop aan de linkerkant van de weg. Steeds als ik dan een haarspeldbocht aan de binnenkant neem, dan merk je dat het steiler is dan de buitenbochten. Ik ben inmiddels over de helft van de klim en merk dat het lekker door gaat en heb er inmiddels vertrouwen in dat ik de klim zonder pauzes of wandelen kan volbrengen. Uiteindelijk na de twaalfde bocht nog een klein eindje door tot het hoogste punt, mijn hartslag zit inmiddels op 90%, en ik ben er. Ik stop mijn registratie op m’n horloge en heb mijn berg bedwongen in bijna 18 minuten.

Tevreden loop ik een stukje uit en draaf dan het laatste stuk terug naar het huisje. Totaal heb ik 6,7 km afgelegd in 54 minuten. Een mooie training. Eerder deze week had ik al een aantal ronden over camping gelopen. Volgende week nog maar een stukje langs de Saar.

De stepper.

OUDE WILLEM/HOEVE AAN DE WEG BOSLOOP

Over hoe warm het was en hoe ver en afzien .........

Als wij om 9.15 uur uit Sneek vertrekken zijn we met z'n tienen van Loopgroep Sneek/IJlst, Miranda, Yvonne, Titia, Neeltsje, Richtsje, Durk, Henk, Martin, Marcel, Frank. Op weg naar Oude Willem om deel te nemen aan De Hoeve aan de Weg bosloop. Erg warm is het nog niet, ruim 20 graden. Onderweg loopt de temperatuur op en af; even is het zelfs 18, om tien minuten later naar 22 graden door te schieten. De schommelingen hangen duidelijk samen met de dichtheid van het wolkendek.

Het buurtschap Oude Willem, de tweede thuishaven van Jan en Josefien Kooistra en dus van SV Friesland, op een steenworp afstand van Diever, ontleent zijn naam aan een nogal excentrieke schaapherder die in het grijze verleden heerste over de (heide)velden tussen Diever en Wateren.

Tot op het moment van inschrijven twijfelen we aan de te lopen afstanden, maar uiteindelijk kiezen we op een na voor de tien kilometer.

Start en finish Hoeve aan de weg bosloop

Het startschot heeft geklonken. Neeltsje zwaait ons uit, zij start 10 minuten later voor de zes kilometer. Het merendeel van de lopers zet zich langzaam maar zeker in beweging. Zij maken zich geen illusie over een plaats bij de eerste tien à la Bau en Lau in de Tour.  Wij, van Loopgroep Sneek/IJlst, behoren tot de groep merendeel. Wij gaan "gewoon" op weg naar de finish. Daar denken we nog niet aan, we zijn tenslotte nog maar net onderweg. De meesten doen het 'rustig' aan op zoek naar een prettig tempo. En om nu al aan het einde te denken, is vragen om de man met de hamer. We gaan eerst lekker en met veel plezier lopen en genieten van de mooie omgeving. Wat is het stil om ons heen, op het geroffel van onze schoenen op het asfalt na. We slaan links af het fietspad op. Langzaam maar zeker heeft iedereen z'n ritme te pakken. We lopen grotendeels in de schaduw, maar de warmte is desondanks wel voelbaar. Martin, Henk, Frank geven het tempo aan, Yvonne, Marcel, Miranda, Richtsje volgen direct daar achter, Titia en Durk hebben voor een eigen tempo gekozen. In opperbeste stemming, vrolijk fluitend, kijken wij om ons heen. Het is mooi. We slaan opnieuw links af, het bospad op, in ganzenpas, want het is te smal om naast elkaar te lopen. Brandnetels hangen hier en daar over het pad, zodat inhalen zonder een tel later jeuk te krijgen niet mogelijk is. Het tempo is constant. Er vormt zich een kopgroep, een tiental seconden daarachter volgt een groepje onder aanvoering van Yvonne. Richtsje heeft haar eigen tempo gevonden en is vooralsnog de schakel naar Durk en Titia. Yvonne maakt al lopend foto's, Marcel komt er gekleurd op te staan. Hij is niet de enige met een rode kop. Miranda slaat om zich heen om de vliegen op afstand te houden. Niemand anders heeft daar last van.

We komen op een open plek in het bos, even uit de schaduw, maar het is alsof je een klap in het gezicht krijgt. Een verzengende, drukkende warmte valt over ons heen. We weigeren (nog) om er aan toe te geven. Maar bij de tweede open plek, na zo'n vijf kilometer, is het gebeurd. Om te overleven, moeten we wel terug schakelen naar een lagere versnelling. We prijzen ons zelf en elkaar gelukkig dat we "maar" 10 kilometer hoeven te lopen.

Inmiddels is de kopgroep gereduceerd tot een tweetal. Hoe de anderen het achter ons vergaat, onttrekt zich volledig aan onze waarneming. We hebben de handen vol aan ons zelf.

Groepsfoto

We zijn pas op de helft, er resten nog vijf kilometer. We wisselen geen woord meer. De benen worden zwaar, het gezicht wordt roder en roder, het zweet stroomt, het shirt is zeiknat. We zakken letterlijk en figuurlijk in. Eindelijk een verversingspost, we drinken. Nog geen honderd meter verder kan ik al niet meer geloven dat ik wat gedronken heb. Een vennetje, of is het een fata morgana? Het is echt, Martin heeft het ook gezien. Ik overweeg heel even een paar stappen opzij te doen. Het lijkt me heerlijk om daar door heen te ploeteren. Ik deins terug voor de gevolgen. Dus gaan we maar "gewoon" door. We zijn niet de enigen die het moeilijk hebben. Ook bij anderen is de aftakeling duidelijk zicht- en merkbaar. De afstand met het tweetal voor ons wordt niet groter, ook niet kleiner. Niemand haalt ons in, of toch, een vrouw in het geel, we haken aan, totdat zij plotseling linksaf het bos in gaat. We hebben haar niet meer terug gezien.

Het bordje met zes kilometer komt in zicht, nog vier denk ik hardop. Een collega hardloper heeft er de brui aan gegeven, hij wandelt. We passeren, zeggen niets, alleen een handgebaar, dat moet voldoende zijn om ons medeleven uit te drukken. We moeten voort en als je wandelt duurt het nog langer voordat deze martelgang eindigt. Martin houdt mij op de been en ik ben er zeker van dat ik dat voor hem doe. Mijn denken wordt beheerst door mijn vermoeidheid, door mijn verlangen naar het einde, door de nog te lopen afstand, door de angst het niet te kunnen volhouden. Ik vraag  mij af hoe het de anderen van onze Loopgroep vergaat. Hebben zij het ook zo moeilijk, lopen ze nog bij elkaar, kunnen ze elkaar nog wat ondersteunen, of worstelen ze in eenzaamheid verder? Gelukkig nog "maar" 3 kilometer. Water, wat heerlijk, stoppen, drinken en weer verder. Een opleving, maar kort. Weer een wandelaar. Dat zal ons niet overkomen, neem ik mij voor! We lopen naast elkaar. "Wat is het zwaar", is het enige wat we uitwisselen. Linksaf, het laatste traject. Ik heb nog maar een gedachte: waar is de finishboog? Als ik die maar in het vizier krijg dan is de bevrijding nabij. Ik probeer de rug te rechten, want ik weet dat als je figuurlijk en letterlijk inzakt dat het dan nog meer moeite kost. De benen gaan automatisch, de een voor de ander, de armen werken mee in voorwaartse richting. Wat is lopen toch leuk en de omgeving toch mooi, maar niet vandaag.

Eindelijk, de laatste bocht en dan nog, naar ik schat, 75 meter, eindelijk de finishboog in zicht. We besluiten gelijktijdig over de eindstreep te gaan. Neeltsje staat ons op te wachten. Ze oogt uitgerust, wij heel wat minder.

We drinken water, bouillon, nemen een schijf sinaasappel en komen langzaam maar zeker weer bij. We hebben het gehaald, opgelucht. Tevredenheid overheerst. Yvonne finisht met het fototoestel in de hand, een paar tellen later Marcel. Moe, maar ook voldaan. Richtsje komt in stijl over de eindstreep. Henk passeert de eindstreep opgelucht, Miranda arriveert lachend met een verhit gezicht, Durk en Titia sluiten de rij.

We kijken terug op een gezellige en toch ook plezierige dag in een mooie omgeving. Het was "a hell of a job", maar wat geeft dat een voldoening. Het was warm en ver en toch "maar" tien kilometer lang.

Meeloper

10 km:

Martin vd Zee en Frank Klasen 53.15; Yvonne Hiemstra 54.10; Marcel Swart 54.22; Richtsje Samplonius 56.47; Henk Groen 59.04; Miranda Zijlstra 1.03.01; Titia en Durk Brouwer 1.06.28

6 km: Neeltsje Samplonius 40.21

ZOMERROOSTER

Gaasterland - Kippenburg

Zomerrooster:
za. 26 juli, Oude Willem(Diever) Trimloop(3-6-8-10-16-24km). Verzamelen 9.15 parkeerterrein Zwembad Sneek. Contactpersoon, Frank Klasen. De regululiere training van zaterdagochtend 26 juli komt te vervallen.
di. 29 juli, Sneek 19.30 training Durk Brouwer
wo. 30 juli, IJlst 19.30 training Rein Hottinga
za. 2 aug. Sneek 9.30 training Henk Groen
di. 5 aug. Sneek 19.30 training Durk Brouwer
wo. 6 aug. IJlst 19.30 training Rein Hottinga
za. 9 aug. Sneek 9.30 training Henk Groen
Ook kun je op de dinsdagavond olv. Frank Klasen trainen in Gaasterland, binnenkort meer informatie!

De trainingen op de donderdagochtend(24-31 juli en 7 aug.) en de jeugdtrainingen in IJlst(23-30 juli en 6 aug.) komen te vervallen!

NANNEWIJD/NANNWIID

Het was (en is) een groot genoegen om daar te lopen.

Drieënzeventig lopers verschenen er aan de start, daar in Oudehaske om 3, 5, 7.3 of 10 km bij of rond het Nannewiid de baas te worden. Een ontspannen sfeer. We waren met z'n achten van LoopgroepSneek/IJst. Twee voor de 7.3 km en de rest voor de 10. Diegenen die er niet waren, krijgen nog een herkansing op 20 augustus. Het is de moeite waard. Twee euro inschrijfgeld en voor honderd euro plezier. Een prachtig parcours in het natuur- en recreatiegebied bij het Nannewiid.

Natuurgebied Nannewiid

Om half acht de start. Het is warm, weinig of geen wind. Ontspannen gezichten. Een gevarieerd gezelschap. Ik start achterin. De vakantie nog in de benen. Niet regelmatig gelopen en als ik liep dan vooral in een traag duurloop tempo. Wat eten, natuurlijk wat drinken en niet alleen water of frisdrank. Al direct gaan er een paar als een haas van door. Die zien we nooit meer terug. Na een paar honderd meter ligt het hele veld uit elkaar. Hooguit twee en drie tallen, maar de meesten moeten het alleen doen. Er is genoeg te zien onderweg. Zwemmers, een boer rijdt zijn trekker met gras naar huis, nog wat fietsers die genieten van de mooie avond en de omgeving, prachtige vergezichten over het land, een ondergaande zon, de lucht kleurt licht geel/ oranje, de lijsterbes kleurt rood, zwanenbloemen en gele en witte plomp in bloei in het water. Ik voel me kiplekker.

Ik moet rechtsaf van de organisatie en ga op weg naar St.Johannesga. Ik was achterin gestart. Dan word je tenminste niet zo vaak voorbij gelopen! Het gaat goed, verscheidene lopers heb ik ingehaald en dat geeft voldoende vertrouwen voor het vervolg van de tien kilometer. Af en toe een blik op mijn "horloge" om het tempo in de gaten te houden. Een vlak tempo van rond de 5 minuten de kilometer. Langzaam maar zeker loop ik in op degene die al een tijdje twintig/dertig meter voor mij loopt in een shirt van de Bonifatiusloop in Dokkum. Ik doe er voorzichtig een schepje boven op met de gedachte wanneer ik bij hem ben er niet voorbij te gaan. Drie kilometer zit er erop, even later heb ik hem te pakken. Ik ga naast hem lopen. Ik groet, hij knikt, we wisselen geen woord. Hij loopt niet in een rechte lijn en ook niet in een constant tempo. Na ampele overwegingen en verschillende pogingen om hem mijn tempo op te dringen, besluit ik er maar van door te gaan. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij iets langzamer is gaan lopen. Op het vijf kilometer punt moet ik naar rechts, er is een verversingspost. Ik stop om te drinken. De man (Bonifatius) die ik daar straks achter mij liet, haalt mij in, hij loopt door. Ik haal mijn schouders op en hoop en denk hem wel weer te pakken te krijgen. Het fietspad slingert door de weilanden, af en toe een akker met mais, een enkele keer met aardappelen. Wat koeien in een weiland die loom bij elkaar staan en ( her)kauwend om zich heen kijken. Ik kan mijn tempo nog steeds redelijk gelijkmatig. Bonifatius loopt een dertig  meter voor mij. Ik ben niet in staat de afstand te verkleinen. Wanneer ik er zes kilometer op heb zitten, betrap ik me erop dat ik aan het aftellen ben. Het is nog steeds warm, ik ben nat van het zweet. Een enkele keer loop ik nog iemand voorbij, kennelijk omdat hij het eerdere tempo niet kon volhouden. Dat houdt de moed erin. Bij de verversingspost

Nannewiid

neem ik de tijd om weer water te drinken, ondanks dat ik vermoed dat ik moeilijk op gang zal komen. Maar dat blijkt even later erg mee te vallen. Bonifatiusloop loopt weer door. Vrolijk fluitend en genietend van de prachtige omgeving en de mooie vergezichten verlang ik naar het einde. Zover is het echter nog niet. Het pad slingert door het land, rechts bossage met daarachter het Nannewiid en links de weilanden. Tegen beter weten in, want ik kijk telkens op m'n "horloge", hoop ik na de volgende bocht de finish te kunnen zien, maar niets is minder waar. Ik moet nog geduld hebben. Een stukje voor mij lopen er nog een paar. Daar klamp ik me aan vast. De man in het groen haal ik in, de vrouw met paardenstaart ook, maar die slanke den gooit er een schepje boven op. Ik leg me er bij neer als de finish na de zoveelste bocht in zicht komt.

Ik ben blij dat ik er ben en als we als Loopgroep Sneek/IJlst met een bekertje water in de hand na afloop terugblikken op onze prestatie zijn we het roerend met elkaar eens: het was mooi en warm! Dat we niet in de prijzen zijn gevallen nemen we op de koop toe.

Meeloper

Oudehaske, ronde van Nannewiid, woensdag 15 juli, 2014.
Uitslagen: 7.3km, Durk Brouwer 43:51  Titia Brouwer 46:52  10km, Frank Klasen 52:19 Pytrik Amsterdam 59:09 Jolanda van der Zwaag 59:45 Lucia Serra 59:46 Alice van den Akker 59:47 Dave de Jong 1:03:25