Arjen goes over sea

Daar stond-ie dan op de pier in Holwerd in een mistroostig weer te wachten tot hij zijn kudde bijeen had. Druk groetend en namen afstrepend. November kunstmaand op Ameland is deze dag niet besteed aan deze groep. De sportieve uitrusting van de deelnemers in aanmerking genomen is dat ook niet verwonderlijk. Alhoewel er een prachtige kunstroute over het eiland is uitgezet die op zich de moeite van een trainingsloop waard zou kunnen zijn. De stemming zit er goed met de kunst van het lopen als onderwerp. Het loopt al tegen half 10 als Arjen iedereen richting boot dirigeert. Gedwee lopen we achter elkaar aan. Zonder kaartje de controle passeren kost geen moeite. Neen, dat laten we over aan degene die tellend probeert te controleren of er niet gefraudeerd wordt. De wanhoop van de
controleur loopt gaande weg op. Het is ook onbegonnen werk een groep enthousiaste hardlopers een voor een te tellen. Op de boot is het druk en de reis verloopt voorspoedig. Op het eiland aangekomen gaat bijna iedereen lopend naar de sporthal in Nes. Een enkeling heeft voor vijf euro een fiets "besproken"; uit voorzorg! Want, na afloop, als het pas echt gezellig wordt op het terras in Nes en wanneer iedereen zijn/haar prestatie van die dag wil toelichten, dan wil men het vertrek zo lang mogelijk uitstellen. Een fiets biedt uitkomst om het geplande tijdstip de boot te halen. Maar zover is het nog niet.

Sport Promotie Ameland is verantwoordelijk voor de organisatie. En dat loopt gesmeerd. Als om een uur of elf iedereen klaar is om de uitdaging aan te gaan en het openingswoord door organisator Casper van de Kamp wordt uitgesproken, de indeling in afstanden gekoppeld wordt aan een of meer  trainers, dan kan gaan beginnen, waarvoor iedereen eigenlijk is gekomen: hardlopen. De keuze voor
15, 12, 8 of 4 kilometer is niet door iedereen gemaakt. Het gemak dient de mens denken we er een paar. Het is aardig weer, de omgeving is mooi, de winkels zijn uitnodigend, de terrassen lonken, dus hoe eerder ik dat lopen achter de rug heb hoe liever het mij is. Of is het angst voor een uitdaging van een kilometer verder dan ooit. Dat blijft altijd een raadsel. Toch is er maar weinig voor nodig om iemand over de streep te halen. Het argument: "je doet toch niet al die moeite om hier te gaan lopen en dan ook nog maar......... kilometer. Volgens mij kan je veel meer", is genoeg. Dit is de kans: meer
kilometers maken dan ooit.
De 15 km groep is inmiddels met een paar trainers op weg gegaan; daarachter de 8 en even later de 12, gevolgd door de groep van 4 kilometer. Het loopt als een speer. Een geweldige omgeving, onbekend en dat is juist zo uitdagend. Je weet niet wat je te wachten staat. Dus...... je gaat ervoor. Even inlopen, nog wat oefeningen en dan eindelijk.

Een boog die gespannen staat, maakt onbekende krachten los. Het tempo ligt hoog, het kost moeite in het begin. Duin op duin af, een korte draai naar links, een naar rechts, plots weer omhoog, goed opletten voor de grote kuilen, takken, boomstronken en andere oneffenheden. Je weet niet naar je bent, je richtingsgevoel laat je in de steek, maar de richtingsbordjes kun je niet missen. Voor je het weet, ben je in het open duingebied op weg naar het strand. De afdaling gaat vlot, maar dan........
Gelukkig, het blijkt afgaand water. Een grote strook gehard zand maakt het lopen niet onaangenaam. Dat is een meevaller. Een lang compact lint lopers is een mooi gezicht voor een enkele wandelaar, maar dat houdt je niet bezig. Jij bent bezig met jezelf. Even later de strandovergang voor de 4 kilometer. Er buigen wat lopers af dan de afslag voor de 8 kilometer. De onderlinge verschillen in tempo zijn goed merkbaar. Dat vertaalt zich in steeds grotere afstanden tussen de (groepjes) lopers. De 12 buigt af en weer een eind verder de 15. Bij het verlaten van het strand is iedereen blij als de klim door het mulle zand achter de rug is, want het is toch zwaar dat lopen over het strand. Op weg,  terug naar Nes, is het ook al geen rozengeur en maneschijn. Ook hier gaat het op en af, maar het geharde schelpenpad is een groot voordeel. Dan weer het bos; drassig hier en daar en vol kuilen en gaten. De vermoeidheid telt, maar dan plots is het eind in zicht.

Eenmaal bij de sporthal aangekomen komen de verhalen. Hoe zwaar het wel of niet was, hoe mooi het was op het strand, dat je daar tegen op gezien had, maar dat het toch hel erg mee viel, dat je nog wel wat sneller gekund had, dat je kapot gezeten had, maar je hebt het volbracht.
De cooling down brengt rust; tevredenheid overheerst, Je maakt nog een praatje met een van de trainers/begeleiders en je vertelt vooral dat het leuk was. Dat je heerlijk gelopen en genoten hebt. De
trainers worden bedankt voor de uitmuntende begeleiding, voor de opbeurende woorden op de moeilijk momenten en voor het fungeren als bezemwagen.

Douchen, gelukkig, het water is nog warm. de pasta maaltijd staat al klaar. Het ruikt en het smaakt nog beter. De verloting levert voor de meesten niets op. Maart dat deert niet. Dan........ vooruit nog
even het dorp in. Daar op het terras is het gezellig. Een goed gesprek, een lekker kop koffie met gebak en/of een goed glas is de bekroning op een prachtige dag en iedereen zijns weegs. Sport Promotie Ameland bedankt en tot volgend jaar.

Meeloper