WOUDAGEMAALLOOP LEMMER

Lemmer, Woudagemaalloop, woensdag 25 juni.

Uitslagen 5 km. Titia Brouwer  32:15  Durk Brouwer  28.06  10 km. Dave de Jong  1:00:27

Titia Brouwer( no3) in actie tijdens de Woudagemaalloop in Lemmer

IK LOOP IN.........

Woord vooraf...........

De zon schijnt. Het is een graad of zevenentwintig. Ik kijk uit op de zee, waarin ik zojuist even actief ben geweest om af te koelen. Tisno, Kroatie, 1500 km van huis. Ik ben er wel, daar is dan ook alles mee gezegd. In gedachten in Sneek. De Mar.athon rond Sneek en meer. Een bericht van Arjen over de te lopen laatste route als voorbereiding. Ik mail met deze en gene voor de stand van lichamelijke en geestelijke zaken. Het gaat goed, althans dat wordt gezegd. Ze liggen op koers. Ik ga op pad. Ruim een uur later heb ik mijn loop er op zitten.

Nu mijn verslag nog. Dat is geen punt. Ik verstuur het niet. Nog niet. Alle aandacht is gericht op de Mar.athon rond Sneek. Terecht! En in die context past een niemendalletje vanuit het buitenland in het geheel niet.

Tisno

Wat is het een happening geweest, alle verslagen gelezen. Wat een blijdschap en tevredenheid. Wat een lof voor de organisatie, voor Arjen en Karin, voor alle loopgroepers. Wat een reclame voor "onze" Loopgroep!!!!! Lekker met z'n allen, of alleen nagenieten van de geleverde prestatie. Voor de eerste keer een hele, een halve of voor de zoveelste keer, het maakt niet uit. Lopen, hardlopen is plezier, dat blijkt maar weer. Iedereen ervaart dat, dat kan niet anders. Soms doet het pijn, soms doorbreek je grenzen. Soms ook teleurstelling. Dan wil je wel, maar gaat het niet. Lichamelijke ongemakken, we weten allemaal er over mee te praten. Vooraf, tijdens en na afloop.

Ik had wel gewild, maar ben er niet. Heb ik wat gemist? Ja, natuurlijk. Ik kan er niet over mee praten. Of toch wel, een heel klein beetje. Tenslotte had ik het geluk een jaar geleden aan de testloop mee te kunnen doen.

Ik loop in ..........

De camping is rommelig en maakt een verwaarloosde indruk. De ligging aan een beschutte baai maakt alles goed en het is er niet druk. Als dan ook het sanitair oud maar netjes is onderhouden, besluiten we het erop te wagen. Tisno, het dorp, ligt op loopafstand. De omgeving van het dorpje is prachtig. Een brug verbindt de vaste wal met het eiland Murter, een van de Kornati eilanden. Op een ervan had de Joegoslavische leider, Tito, een riant onderkomen.

Het heeft een paar dagen geduurd voor ik de stoute (loop)schoenen heb aangetrokken. Maar vandaag is het zover. Nederland heeft weer gewonnen. Ik trek dus mijn oranje loopschoenen aan. Kroatië heeft de eerste wedstrijd verloren. Dat is mijn zorg niet, al vind ik het wel jammer.

Ze hebben tot mijn vreugde de camping op hoogte aangelegd. De eerste twee honderd meter gaat dus berg af. Dat is welkom, wat loopt dat lekker makkelijk! Eenmaal "beneden" moet ik zelf weer aan de bak en dat valt niet mee. Het uitzicht is weer fantastisch. De zon schijnt op de berghelling en een deel van het dorp Tisno ligt daar tegen aan gedrapeerd. Ik vergeet voor even mijn moeizaam-op-gang-komen. Even later, als mijn weg ietsje omhoog loopt, loopt het zweet mij tappelings langs mijn hoofd. En zo loop ik de euforie over het succes van het Nederlands elftal naar de vergetelheid. Ik begin er dan ook plezier in te krijgen en ik prijs me gelukkig dat ik hier, in deze schitterende ambiance, op deze mooie ochtend, op mijn oranje schoenen het wegdek mag teisteren. Ik groet links en rechts voorbijgangers, meestal krijg ik een vriendelijke, soms een

Brug naar het eiland Murter

meewarige, blik terug. Maar ik ben in een opperbeste stemming. Links en rechts om mij heen kijkend loop ik over de brug die de vaste wal met het eiland Murter verbindt. De weg stijgt en ik ook. Het water stroomt, het tempo zakt, mijn humeur niet! Op het hoogste punt kijk ik hijgend om mij heen. Het is niet te beschrijven hoe adembenemend mooi. Dus dat laat ik dat ook maar achterwege. Ik kom langzaam maar zeker weer wat in rustiger vaarwater, mijn hart klopt niet meer in m'n keel, mijn benen weigeren geen dienst meer, het zweet blijft stromen en het tempo is weer normaal, althans voor mijn doen. Het pad is wat smaller en als ik de bocht om kom sta ik plotseling voor een hek, er achter een camping. Gelukkig is er een opening en een bord met veel informatie, maar dat is voor mij abacradaba. Waarschijnlijk, als ik mij het hoofd breek, staat er dat er geen toegang is voor onbevoegden. Dat is dan maar zo en ik moet door. Caravans en campers staan zij aan zij met de blik op zee. Hier en daar wat slaperige gezichten, een enkeling nog in nachtgewaad. Kinderen kwetteren vrolijk, een hond jankt, zijn baas maant hem tot rust. Het is het beeld van alledag. Ik moet voort. Even later verlaat ik de camping. Ik zucht en steun en kreun. Mijn pad loopt steil, verrekte steil, omhoog. Kleine pasjes en op de voorvoet landend vorder ik gestaag, maar o zo langzaam. Even denk ik dat ik moet "wandelen", maar dat is mijn eer te na. Ik kom boven, maar vraag me niet hoe. Dan is het even horizontaal. Met een zucht van verlichting begin ik aan de afdaling. Gelukkig gaat dat lekker geleidelijk, zodat ik kan herstellen. Eenmaal weer beneden loop ik op zeeniveau verder. De eerste zwemmers in het water, de eerste zonaanbidders liggen uitgestrekt, een bordercollie sluipt om z'n baas heen in afwachting van een volgende opdracht en ik loop. Een blik op mijn " horloge" leert me dat het tijd wordt om terug te keren, 6 kilometer heen en dus weer 6 kilometer terug. Saai? Welnee, in deze omgeving is het niet saai. Er is veel te zien. Als ik weer over de camping loop is het een drukte van jewelste. Kinderen beginnen te jengelen, volwassenen willen nog rustig ontwaken, de zon verwarmt, de zee lonkt. Ik loop nog steeds en de vermoeidheid neemt toe. De "eigen" camping is nog mijlen ver verwijderd. Ik denk aan Loopgroep Sneek/IJlst. Nog een paar dagen en dan is het zover. Hier schijnt de zon en is het warm. Hopelijk die bewuste zaterdag niet. De boulevard is tot leven gekomen. Een en al bedrijvigheid. Ik slinger tussen de obstakels door, uitwijkend voor een handvol toeristen die zojuist uit de bus zijn gestapt. Ik wil weg uit de drukte, sla af naar links en loop nu vlak langs het water over een smal grindpaadje. Dan kan ik niet verder, ik moet terug naar de boulevard. Daar is de rust inmiddels voor een groot deel terug gekeerd. Ik leg mijn laatste kilometers in gepaste vreugde af en verheug me op een "duik" in zee.

Meeloper

MAR-ATHON SNEEK 2014

Mar-athon Sneek, zaterdag 21 juni,2014.
Uitslagen Mar-athon: Anja Kok 3:56:57-Ibo Jan Bosma 3:58:23-Grietsje Valkema 4:02:07-Klaas van Tricht 4:13:46-Hans Jan Jasper 3:47:45-Elvira Serlier 4:02:32-Ronnie Neleman 4:23:40-Dennis Schat 3:43:15-Jan Siep v/d Bos 4:13-Peter Yntema 4:14:32

Groepsfoto Mar-athonlopers voor de start

Uitslagen halve Mar-athon: Aafke Feenstra 1:49:37-Jouke v/d 1:54:11-Dieuwke v/d Laan 2:12:47-Anneke Heida 1:49:37-Rein Hottinga 2:01:35-Jetske de Wolff 1:59:42-Minne Wiersma 1:55:18-Lydia Wiersma 2:11:13-Gerrit Dijkstra 1:48:31-Annet Hoekstra 1:54:20-Yvonne Hiemstra 1:58:12-Margriet Postma 2:04:29-Natasja Kuipers 2:06:27-Alice Nagehout 2:21:14-Hieke Osinga 2:00:04-Alice v/d Akker 2:08:36-
Cor Rameau 2:45:37-Anita Bijker 2:09:28-Barbara Brands 2:18:46-Esther v/d Veen 2:16:56-Mariette van Merode 2:23:19-Marcel Swart 1:57:57-Klaas Faber 1:58:37-Jos Schijven 2:19:56-Henk Groen 1:52:12-
Gerke Gerritsma 1:50:10-Margiet Sloterdijk 2:21:16-Martin v/d Zee 1:50:50-Dorien Greven 2:26:44- Richtsje Samplonius 2:00:04-Marieke de Lang 1:57:46-Maurice Tax 1:52:51-Paula Kulhan 2:23:29 Neli Jasper 1:57:48-Liesbeth Mantel 2:20:44-Tseard Verbeek 1:59:02-Tjeerd Bijlsma 2:04:03-Mariska Baukema 1:56:35-Tineke Algera 1:56:31-Esther Vellinga 2:08:32-Wiepkje v/d Zwaag 2:16:23-Barbera de Vivio 2:31:21-Redmar Vrieling 1:41:02-Ysbrand Valkema 1:55:47-Katinka Gerritsma 1:59:37-Pietie Visser 1:54:22-Tertia Wassenaar 1:49:43-Rudi Oppewal 2:11:51-Frederika Oppewal 2:17:58-Pieter v/d Bosch 1:50:32-Anthoon Haagsma 2:06:05-Hinke Osinga 2:18:41-Erik Bouma 1:21:01-Peter Meijlis 2:13:34-Bert Rienstra 1:52:06-Dave de Jong 2:37:18-Andries Kramer 1:44:03-Pytrik Amsterdam 2:01:34-Jeroen Berdenis 2:05:33

Tertia, bijna onzichtbaar loopt ze onopgemerkt een dijk van een tijd(1:49:43!)

IK LOOP IN.........

De camping ligt direct aan zee op het eiland Krk. Eigenlijk is het geen eiland meer; een brug verbindt het eiland met de vaste wal. We zijn nog steeds in Kroatië. Het is dinsdagmorgen. In  Sneek wordt er vanavond gelopen. Ik besluit om deze morgen te gaan. De zon schijnt, er is geen wolkje aan de hemel. Het belooft een mooie dag te worden. Gisteren hier aangekomen. De camping ligt op een steenworp afstand van Njivice. Als wij het uitspreken dan klinkt het als niefietse, maar het tegendeel is waar. We staan op naar schatting 500 meter van zee. Gisteravond even de directe omgeving verkend.

Nu loop ik. Het is nog rustig op de camping. Aan de rand van de camping gaat het weggetje steil naar beneden naar zeeniveau. Het is zo steil dat een trap voor velen een uitkomst zou zijn. Eenmaal op zeeniveau word ik beloond met een prachtig uitzicht op het dorp Njivice dat tegen de berghelling ligt aangeplakt. Rechts van mij de Adriatische Zee en op de "achtergrond" de oost kust van Istrie. De baai ligt er stilletjes bij. Plotseling neem ik een kloek besluit om het hardlopen vandaag ondergeschikt te maken aan het "verkennen" van de omgeving. Het pad dat ik volg slingert zelden op meer dan tien meter van de zee. De rode daken van de huizen schitteren in de zon. De berghelling is verder weelderig groen. In de baai liggen een paar zeilschepen en een enkele motorboot voor anker. Ik kom ogen te kort. Na anderhalve kilometer gaat het wandelpad over in een boulevard. De middenstand ontwaakt. Op de terrassen worden de stoelen en de tafels weer neer gezet. De luiken van de winkeltjes gaan open. Ik loop in een "trance" in een voor mij niet alledaagse wereld.

Brug naar het "eiland" Krk

De terrassen en de winkeltjes nemen in aantal af. Het is duidelijk dat ik het centrum van activiteiten  achter mij laat. De begroeiing neemt toe, laag struikgewas en opvallend genoeg allemaal loofbomen. Ik verbaas mij. Op Istrie hebben de naaldbomen de overhand en hier op dit voormalige eiland de loofbomen. Nog verbazingwekkender is dat er vnl eikenbomen groeien. Navraag leert dat de grondsoort hier de ideale voedingsbodem is voor deze zogenaamde steeneiken. Ik nader het eind van mijn geasfalteerde parcours. Ik duik het bos in over een smal paadje bezaaid met "uitsteeksels". Het is uitkijken, geen vijf meter horizontaal, kuilen, uitstekende rotspunten en losliggende stenen. Het loopt niet prettig. Dan plotseling een afslag naar links en steil omhoog. Eenmaal boven een brede "weg" van grove stenen. Geen mens te bekennen. Aan alles komt een eind; ik kan niet verder. Noodgedwongen aanvaard ik de terug weg.

Njivice

De zon brandt en de mensheid is ontwaakt. Overal liggen, daar waar kleine kiezelstrandjes zijn, mensen te zonnen. Ik weet een ding zeker; de generatie die zich nu nog zorgen maakt over het pensioen en alles wat er mee samenhangt, over uit de hand lopende zorgkosten, kortom over de algehele economische vooruitzichten, die kan ik geruststellend, want als buikvet een maatstaf is voor overlijden dan verzeker ik je dat de huidige gepensioneerden binnenkort "opgeruimd" worden. Zonder ook maar een klein beertje schaamtegevoel toont iedereen zijn of haar omvang in volle glorie; dat krijg je als het heel mooi weer is.

Inmiddels loop ik weer langs terrassen, die zijn behoorlijk bezet. Koffie met gebak, zelfs grote potten bier en het is nog geen half tien. De wereld gaat niet aan vlijt ten onder. Ik volbreng mijn verkenningstocht. Terug op de camping wacht mij koel helder water en dat is lekker.

Meeloper

IK LOOP IN.........

Het is zondagmorgen 1 juni en opnieuw denk ik aan de clinic. Nog drie zondagen "afbouwen" en dan rustig toeleven naar de langste dag. Het is half bewolkt en een temperatuur van een graad of 22. Hopelijk is het in Nederland ook een beetje mooi weer.

Een paar dagen geleden heb ik vanuit de camping waar we nog steeds zijn, in de buurt van Rovinje in Kroatië, een nieuwe route gelopen. Eerst een een kleine kilometer landinwaarts om vervolgens het binnenland te nemen. Als ik van de weg af sla loop ik over een breed pad met grof grint, ook aangeduid als fietsroute. Geen uitzicht, want aan beide zijden van het pad dicht struikgewas en bomen. Het pad slingert en het gaat omhoog en omlaag. Er zijn veel kuilen, dus het is uitkijken. Af en toe een doorkijkje in het

Rovinj

struikgewas, ongebruikt land, ogenschijnlijk niet aantrekkelijk voor wie of wat dan ook. Gras, althans een soort van gras, hoog opgeschoten, wat blauwe bloemen die ik herken als Korenbloemen, een struik brem en vooral veel stenen, groot en klein. Eigenlijk is het saai om hier te lopen, maar de vreemde omgeving vergoedt veel. Na een paar kilometer, die vrij pittig zijn door de klimmetjes houdt het pad op en moet ik verder langs de kant van een asfaltweg. Ik kan links landinwaarts of naar rechts, voor mijn gevoel richting zee. Ik zee voor de laatste optie. Het lijkt een gelukkige keuze als ik een lange en zware klim achter de rug heb. Boven op de "berg" heb ik het uitzicht op een camping en daarachter de azuur blauwe Adriatische zee. Hoewel ik vlak voor de ingang van de camping nog naar links kan, weer een breed grint/fietspad, besluit ik het erop te wagen; over de camping en dan maar zien of ik dan een pad kan vinden langs de zee op weg naar mijn "eigen" camping. De brede invalsweg van de camping loopt steil naar beneden, ik moet volop in de remmen om niet halsoverkop beneden te eindigen. Dat voelt niet prettig, het doet gewoon pijn in bovenbenen en knieën. Maar geen gejammer, de zon schijnt, de temperatuur is aangenaam en lopen doe je voor je plezier. Met enige moeite vind ik aan de rand van de camping een smal pad dat mij het dichte manshoge struikgewas in leidt. De ondergrond is rotsachtig, af en toe rode aarde en vanuit het struiken schieten zomaar bomen omhoog. Er is dus volop schaduw. Ik volg het pad en veelvuldig wordt mij een uitkijk op de zee gegund. Ik worstel mij een tweetal kilometers door deze onherbergzame wereld om dan plotseling weer in het open veld uit te komen. In de verte ontwaar ik de camping waar ik tijdelijk verblijf. Het pad slingert en voert mij van hoog tot laag naar huis. "Thuis" gekomen zie ik dat ik bijna tien kilometer in de benen heb. Het voelt evenwel of ik een halve marathon heb afgewerkt.

Meeloper

IK LOOP IN.......

Het parcours loopt parallel aan de kustlijn van de Adriatische Zee op Istrie in Kroatië. De kustlijn is grillig; rotsen, kleine stukje strand van grind en/of grove stenen, hier en daar onbegaanbaar. De zee oogt blauw, een paar kleine eilandjes ontnemen het zicht op de horizon. Het pad waarover ik loop kronkelt. Zelden is het langer dan een kleine honderd meter vlak, soms is het steil om hoog/om laag en vaak is het een vals plat. De zon schijnt deze morgen al volop, maar het pad ligt meestal in de schaduw van een enkele pijnboom, van cypressen, van oude, wonderlijk vergroeide olijfbomen, van sparren en van acacia's. De onderbegroeiing bestaat vooral uit gele brem, kamperfoelie en "ongeregeld spul" wat ik niet thuis kan brengen. De doorkijkjes naar zee zijn prachtig. Soms is in de verte een zeilschip waarneembaar.

Rovinj

Ik ben op weg vanuit de camping die direct aan zee ligt, naar Rovinje, een Middeleeuws vestingstadje, gelegen op een uitstekende landtong, op een kilometer of acht gaans. Het is nog vroeg in de morgen, maar al aardig warm. Eerst liep ik op asfalt en beton, maar na een kilometer gaat het pad over in steenslag. Het loopt niet onprettig. Ik ben ruim tien minuten onderweg voordat ik de eerste mensen tegen kom; iemand die zijn hond uitlaat, een fietser op weg naar vertel het maar, en zowaar een collega hardloper. Gelukkig gaat hij in tegenovergestelde richting, gelukkig, omdat zijn loopstijl en snelheid door mij niet te evenaren zijn. Het lijkt mij dat hij vaker loopt, maar daarmee doe ik deze professional geen recht. Ik vergeet hem snel, omdat het parcours mijn volle aandacht op eist. Een stevige klim die ik maar moeizaam de baas kan. Boven heb ik even een prachtig uitzicht, maar door de onregelmatige ondergrond vol kuilen en bezaaid met boomwortels is het oppassen geblazen. Ik kom heelhuids beneden. Een zoetige geur, naar even later zal blijken van jasmijn, prikkelt mijn neus. Oleanders staan volop in bloei. Het wordt wat drukker, vooral mountainbikers en een handvol collega's. Ik nader Rovinje, nog even een afslag, het pad loopt steil naar beneden om daarna met het zelfde percentage weer omhoog te gaan. Ik kom op een rots, breed, het uitgesleten pad is duidelijk te zien en te volgen. Rechts loopt een wand loodrecht omhoog, er wordt geklommen met touwen, niks voor mij. Ik loop, het is zondagmorgen. Denkend aan Holland zie ik een horde hardlopers door het oneindig vlakke land over smalle wegen voortgaan. En ik, ik verwerk de ene klim na de andere. De marathongroep is allang onderweg voor de 36 km. De rest mag een uurtje later aan de start verschijnen voor de 18 km. "Auto voor, fietsers achter", hoor ik Karin, Durk en Arjen roepen. Nog een paar weken en dan is het zover. Plotseling kruisen twee eekhoorntjes mijn pad. Ik houd mijn adem in en sta even stil om ze te volgen. Razend snel schieten ze een boom in en binnen de kortste keren zijn ze aan het oog onttrokken. Ik kom moeizaam weer op gang. Het wordt echt warm en ik prijs me gelukkig dat er zoveel schaduw is. Dan ben ik op mijn keerpunt. Ik heb mijn ritme weer te pakken en in gezwinde pas ga ik op weg naar "huis". Het wordt drukker onderweg. Je kunt merken dat het zondag is. Even later ontmoet ik weer een collega loper nu met opvallend gekleurde geel/ groene schoenen, bijna licht gevend. Zouden dat de nieuwe kleuren zijn voor deze zomer? De klimmetjes zijn me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik voel mijn benen en mijn hartslag is in een zone terecht gekomen die ik me niet had voorgenomen. Ik zou het rustig aan doen, net als iedere zondag als ik met de groep mee loop ter voorbereiding van D-Day. Dus maar een tandje minder en zo "sukkel" ik richting camping naar de koffie en een koekje met chocolade.

Meeloper

IK LOOP IN.........

Inmiddels zijn we een paar dagen verder. Het heeft hier de afgelopen periode veel, heel veel geregend. Dat is te merken, de grond is verzadigd van het water. Vandaag is het droog, de zon schijnt. Het uitzicht is adembenemend. De camping ligt in een parkachtig landschap op een vijftal kilometers van Salzburg. Het decor wordt gevormd door een bergketen dat spierwit afsteekt door de sneeuw tegen de blauwe lucht. Ik loop over een wandelpad, of wat er voor door kan gaan, langs een smal weggetje waar weinig verkeer over heen gaat. Links van mij het park en rechts, op een kleine honderd meter begint het bos dat tegen een berghelling aan ligt. Hoewel het nauwelijks te zien is, voel ik het wel. De weg loopt langzaam maar zeker omhoog, vals plat. Het is hard werken om boven te komen. Eenmaal daar aangekomen heb ik de keus

Schloss Aigen

tussen rechtdoor richting bebouwde kom van een buitenwijk van Salzburg, of rechtsaf het bos in. Ik besluit het bospad op te gaan. Eerst gaat het nog wel, het is nog niet zo steil, maar na een paar honderd meter wordt het steeds modderiger met veel kuilen en losliggende stenen en heel steil. Het is uitkijken geblazen, een enkele keer glijd ik weg. Ik neem een kloek besluit en keer terug. Nu is 't pas echt "gevaarlijk", je moet je moet goed inhouden en met de handrem erop strompel ik naar beneden. Als ik weer vaste grond onder de voeten heb, slaak ik een zucht van verlichting. Nu dus op weg naar de buitenwijk. Als ik de eerste huizen nader, kies ik het weggetje dat mij niet rechtstreeks naar de bewoonde wereld leidt. Het blijkt een gelukkige keus. Het weggetje slingert door grasland, waar prachtige bloemen bloeien in verschillende kleuren; veel geel, blauw en wit en paars. De berghelling rechts van mij wijkt, zodat ik de illusie heb horizontaal te lopen. Het uitzicht wordt met de honderd meter mooier. De stad laat ik links achter mij. Recht vooruit alleen maar grasland, heel in de verte wat heuvels en rechts de besneeuwde bergtoppen. De zon schijnt en de temperatuur is perfect om hard te lopen. Het is genieten. Een enkele fietser komt mij tegemoet. We groeten elkaar. Dan buigt de weg zich scherp naar rechts en even later een splitsing. Inmiddels ben ik zes kilometer van "huis". Het wordt tijd om terug te keren. Ik gok erop dat als ik op de splitsing de linker afslag neem dat ik wel weer de goede kant op ga. Dat blijkt ook wel zo te zijn, want na een tweetal kilometers zie ik een bord met "Schloss Aigen". Nu is het woord "Schloss" wel wat veel voor het gebouw dat aan de rand van het park staat dat vlakbij de camping ligt. Ik ben eerder geneigd het als een landhuis te typeren. Maar goed 's lands wijs, 's lands eer. De zon schijnt nog steeds en de temperatuur is wel wat opgelopen, althans dat denk ik. Het zweet loopt inmiddels in straaltjes langs mijn gezicht. De soepele tred van een half uurtje geleden oogt waarschijnlijk ook wat minder. Het kost kracht om telkenmale het vals plat te bedwingen. Af en toe kom ik een lotgenoot tegen, een simpel handgebaar is voldoende om de lotsverbondenheid zichtbaar te maken. Ieder van ons voert zijn eigen strijd. Een blik op mijn horloge: tien kilometers zitten er op. Opnieuw op een splitsing een bord met "Schloss", ik volg gedwee, want ik verlang naar het einde. Aan de rand van het park, laat ik "Schloss" links, en ik zie aan de overkant in de verte de camping liggen. De kortste weg gaat rechtdoor, maar ik laat me niet kennen en neem de weg rechtsom. De laatste honderd meters zijn een makkie, met een vals plat naar beneden en de finish in zicht.

Meeloper

IK LOOP IN.........

De zon schijnt, desondanks is het fris. Er zijn nog niet veel mensen op pad. Ik loop vanuit de camping naar het duingebied van Domburg. Een afstand van zo'n 700 meter. Dan een heftige klim, maar dat loont. Boven op de top van het duin heb ik een prachtig uitzicht over zee. Het is laag water, een enkele wandelaar laat zijn hond uit. Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar Vuurtorenloop op Vlieland, drie dagen geleden. Wat een verschil. Toen regenachtig, een harde wind, een woeste zee. Vandaag nauwelijks wind, een prima temperatuur en een zee zo glad als een spiegel. Ook het duingebied verschilt, hier een breed wandelpad, met

Domburg strand

aan de ene kant lage begroeiing van wat helmgras, een enkele duindoorn struik, duinviooltjes en wat "spul" wat ik niet ken. Aan de andere kant van het pad een dichtbegroeid bos van loof- en naaldbomen, nauwelijks toegankelijk. Op Vlieland overwegend laag struikgewas, met vooral bospest. Het wandelpad gaat duin op duin af. Het is zwaar. Dat was het op Vlieland ook, vooral de klim het Vuurboetsduin op. Alleen lopen, zoals vandaag, maakt het nog zwaarder. Ik probeer afleiding te vinden in de omgeving. Dat lukt goed als ik uitzicht op zee heb, maar zodra ik "laag" loop, vraag ik me af, waarom, waartoe. Na zo'n kilometer of vier heb ik de keus, of het bos, of het strand. Het pad door het bos leidt linea recta naar de camping en dat is verleidelijk. Via het strand krijg ik minimaal een vijftal kilometers voor de kiezen voor de eerst volgende duinovergang. Veel tijd om te blijven twijfelen heb ik niet. Het wordt het strand. Was het zondag op Vlieland een zandbak, vandaag is het laag water en ligt het strand er prachtig "geasfalteerd" bij en dat geeft de doorslag. Ik vergeet de vermoeienis, het plezier keert snel terug. In de verte tekent het silhouet van Domburg zich scherp af tegen die blauwe lucht. De strandpaviljoens, verder op, zijn niet helder waarneembaar tegen de duinen. Om ongeveer elke 800 meter is er een strekdam van twee rijen houten palen om de golven te breken. Er zijn nauwelijks golven en de wind is zwak, dus vandaag hebben ze een vrije dag. Ik heb iedere keer de keus als ik zo'n palenrij nader. Natte voeten als ik rechtsom loop, mul zand linksom, of zoekend naar een ruime opening tussen de palen. Het lukt me telkens weer een gat groot genoeg te vinden om er zonder noemenswaardig oponthoud door te lopen. Naarmate de tijd vordert verschijnen er meer mensen op het strand. Ook het aantal honden neemt toe, maar het blijft stil en verlaten. Het plezier is volledig terug en ik besluit Domburg links te laten liggen en nog een eindje verder te genieten van het strand, de zee, en het zicht op de vuurtoren van Westkapelle. Als de duinen worden "vervangen" door de Westkapelse dijk wordt het tijd om huiswaarts te keren. Bij het laatste strandpaviljoen neem ik de trap het duin op om vervolgens het duinpad richting Domburg op te gaan. Ik denk op de terugweg weer aan de Vuurtorenloop, een gelopen tijd van 1 uur 41 minuten en nog wat, samen met Minne, Gerke, Gerrit. Het jaar eerder liep ik 1.38 en een handvol seconden, alleen. De weersomstandigheden waren toen een stuk gunstiger of beginnen de jaren toch te tellen?

Meeloper

RONNIE NELEMAN - ALPE D' HUZES

Afgelopen donderdag 5 juni heeft Ronnie Neleman meegedaan aan de Alpe D’HuZes. Ronnie traint al geruime tijd mee met Loopgroep Sneek voor de Mar-ethon. De trainingen met Loopgroep Sneek heeft hij afgewisseld met zijn trainingen voor de Alpe D’HuZes. Hieronder een korte impressie van de Alpe D’HuZes:

Afgelopen donderdag was het dus zover. 03.30 gaat het wekkertje. Al snel wordt duidelijk dat het koud is, een graad of 8. Wat zal ik aantrekken en wat zal ik meenemen? Je moet er rekening mee houden dat het bovenaan de berg (1100meter hoger) nog kouder is en na de finish via skiliften en de bus moet afdalen voordat je aan de tweede keer kunt beginnen. Ik doe mijn thermo shirt aan en de Alpe D’Huzes kleding erover. Daarnaast neem ik twee droge shirts mee voor bovenaan. Om 04.30 was het startschot voor de ruim 4800 deelnemers aan de Alpe D’HuZes. Fietsers, handbikers, wheelers, wandelaars en dus ook runners.

Route Alpe D' Huzes

Het tempo is verre van wat je gewend bent als je door het platteland van Friesland loopt en het merendeel loop ik op de voorvoet ipv de hak zoals ik normaal gewend ben. Met korte pasjes ga ik omhoog. De eerste paar honderd meter is redelijk vlak tot ongeveer 300meter voor de eerste haarspeldbocht (bochten worden van boven naar beneden genummerd en is dit bocht 21, nog 20 te gaan). Het eerste gedeelte van 3-4km heeft een stijgingspercentage van ongeveer 13%. Daarna is het minder, maar dalen doet het nooit afgezien van de laatste 200meter naar de finish. Gemiddeld over de hele berg kom je op een stijgingspercentage uit van 8%. Al snel heb ik Erik in mijn kielzog. Samen lopen we de berg op. Goed op de ademhaling letten en zeker niet te snel. En dat is wennen en accepteren. Omdat het nog zo vroeg is, is het nog donker en heeft iedereen een lampje. Als je dan van boven naar beneden kijkt dan zie je een sliert van witte en rode lampjes slingerend door het landschap. Naast het lopen moet je ook genieten. Het gaat immers niet om de tijd. Na bocht 7 verdwijnen de bomen en wordt het landschap opener. Nu worden ook de afstanden tussen de bochten groter en zie je welke hoogte je nog moet overwinnen. En dan kijk je omhoog en denk: dat is een behoorlijk stuk, maar na wat doordouwen ben je al gauw halverwege. Het aantal mensen langs de weg neemt hier toe en juichen als je voorbij komt. En dat maakt het ook weer mooi. Je doet dit namelijk gezamenlijk voor hetzelfde doel. Af en toe komt er nog een heel gesprek uit maar dan houdt het even op. Misschien ook wel vanwege de ijle lucht die ijler en ijler wordt. En dan komt de finish in zicht. Samen gaan Erik en ik voor de eerste keer over de finish. Daarna is het snel de andere kleren aan en op naar de skilift.

Ronnie in actie tijdens Alpe D' Huzes

Onderweg praat ik met een aantal mensen die ook op weg zijn naar de skilift. Ze gaan naar beneden voor de eerste start. De tijd gebruik ik om te drinken en te eten. Al lopend naar de skilift zie je dat de ramen van de auto’s bevroren zijn en een enkele bestuurder staat zijn ramen te krabben. De weg naar beneden is koud en eenmaal beneden aangekomen neem ik eerst een douche en een goed ontbijt. Samen (gezin en ik) lopen we naar de start. Ik kom een deelnemer tegen die ook omhoog gaat lopen. Hij is al eerder met de fiets omhoog gegaan en gaat nu lopend omhoog. Bij bocht 10 kom ik iemand tegen die ik de dag ervoor met de groepsfoto heb ontmoet. Hij op de fiets en ik loop. We praten wat en bij de volgende bocht besluit ik een foto te maken. Je moet immers ook genieten. En zo loop ik door tot bocht 6 voor een fotootje wat drinken en weer door. Bij bocht 6 is er ook chips en bouillon. Heerlijk. Ik SMS nog snel even dat ik over 10 minuten bij de Finish ben. Mijn gezin is inmiddels ook boven aangekomen en vlak voor de finish zie ik ze staan. Een kus en dan over finish. De tweede keer is een feit. Omdat de benen toch aardig vol schoten vanaf bocht 6 besluit ik dat dit het is. Inmiddels is het ook 11.30 en begint de zon te branden. De tijden???

1u45min en 2u04min. Aardig toch?!?!?!

Alpe D’HuZes zamelt geld in voor kankeronderzoek. Het KWF is partner in deze. De Alpe D’HuZes wordt jaarlijks georganiseerd en op deze dag proberen de deelnemers zo vaak als mogelijk de berg te beklimmen. Voor meer informatie zie www.opgevenisgeenoptie.nl

PIER LUPKESLOOP

Start van de Pier Lupkesloop in Tjerkgaast(foto Hendricus Wind)

Tjerkgaast, Pier Lupkesloop, zaterdag 31 mei 2014.

Uitslagen: 6 km  Mark Smit  22:06(2e!) Gea v.d. Wal  36:57

10 km: Jetske de Wolff  53:16  Alice Nagelhout  1:03:20  16 km  Guus Pieksma  1:38:11

ODE AAN DE DOORZETTER

Ook in Loopgroep Sneek / IJlst heb je een mix van bovenstaande. Waar de ene via Start to Run zijn of haar doelstellingen steeds verlegd in steeds meer km’ers heb je ook de mensen die de strijd aangaan met zichzelf en de hele of de halve marathon.

Als de Start to Runner begint is de test van 3 km al een hele overwinning, vervolgens wordt je lekker gemaakt met een 4 mijl of 5 km loop. Sommigen lopen zich het snot voor de ogen en een ander heeft er bijna geen werk van. De minder getalenteerde groep hardlopers stelt zich doelen zoals uitlopen, niet als laatste eindigen, sneller dan de vorige keer op deze loop. Dat dit dan gehaald wordt is een overwinning op jezelf en dwingt respect af. Daarnaast stimuleert het de omgeving en is het een voorbeeld voor een ander die wel zou willen maar toch liever stiekem op de bank blijft liggen.  Over de finish komen en opgewacht worden door je dierbaren daar doe je het voor.

Degene die het wat gemakkelijker afgaat stellen vast dat er meer in had gezeten en verleggen hun grens naar de 10 km. Ook zij verdienen het compliment want de rest van het land blijft echt op de bank liggen en komt er niet af.

De geblesseerde hardloper die wel graag wil maar een stapje terug moet doen verbijt de pijn en hoopt snel weer aan te kunnen haken in de trainingsgroepen. Frustratie alom maar zoals al eens eerder geschreven je moet wel luisteren naar je lichaam. Rustig aan wordt er weer voorzichtig getraind en komt er een “hoera berichtje” op Facebook. Een ieder is blij dat er progressie in zit en gunt de ander het beste en een spoedig herstel.

De trainingen voor de Mar.athon worden druk bezocht en er wordt met erg veel plezier gelopen. Bijna of helemaal kapot na een training komt voor maar is gelukkig geen regel. Vanaf het begin is er een mooie opbouw geweest in de afstanden. Toch heeft de man met de hamer tijdens deze trainingen ook toegeslagen en kwam men soms goed ziek aan bij de finish. In deze groep ook weer verschil in talenten, beleving en tempo. Afsteken van de route kon niet altijd maar werd waar het wel kon benut. Ook zij verdienen waardering voor de inspanningen welke zeker met een mooie prestatie bekroond zullen worden op 21 juni.

Een ode aan de doorzetter is dus op zijn plaats, talenten, mindere talenten, lange of korte afstanden het maakt niet uit. Genieten van de hardloopsport en in het bijzonder bij Loopgroep Sneek / IJlst is de mooiste hobby die je maar kan hebben. Een diepe buiging en petje af voor allemaal.

De Olympiër.