Dilemma

Het is prachtig weer; de zon schijnt, er ligt een dun laagje sneeuw, er is een behoorlijke ijsvloer en de baan is geveegd. Kortom: winterpret. Elfstedentochtkoorts, ook dat nog. En dan te bedenken dat ik net thuis ben van een weekje skiën onder werkelijk fenomenale omstandigheden. Zojuist heb ik een enveloppe geopend met de Groeten uit Schoorl. Ik was het even “vergeten” die Schoorl Run op 12 februari. De schaatsen liggen gelukkig voor het grijpen. Als ik het ijs op stap, schaatst er een bekende langs. Hij stopt met een angstig gezicht, bang om te vallen. Onwennigheid is troef. We wisselen wat gegevens uit over het weer. Volledig overbodig natuurlijk. Iedereen neemt hetzelfde waar: de zon schijnt, er is weinig wind, de baan is geveegd. Er is dan ook maar een conclusie: het kan niet mooier. We worstelen ons door een sneeuwveldje. Vervolgens zwart ijs. Het riet kleurt goudgeel, de zon schijnt ons recht in het gezicht, in het weiland rent een haas. Dan zijn we op de Brekken. Geen mens te bekennen. Scherp tekent een boerderij af tegen de blauwe lucht en het witte weiland. Onze schaatsen snijden niet geheel geluidloos in het ijs. Een gemotoriseerde baanveger komt ons tegemoet. Wij groeten en vervolgen onze weg. Het geluid van de motor sterft langzaam achter ons uit. We stoppen om rustig de omgeving in ons op te nemen en de rug te strekken. Het is tenslotte onze eerste dag op het ijs.

Top en Twel - Zuidentstervaart

Het gesprek gaat over van alles en nog wat. En plots valt Schoorl uit het niets. We waren er blijkbaar allebeide in onze gedachten mee bezig. “Dus ook jij loopt in Schoorl? Ja, zeker, ook ik. Maar ik twijfel of ik wel ga! Hardlopen kan ik het hele jaar. Schaatsen....... En dan die Elfstedentocht.” We hebben geen van beiden een kaart! Maar ja, je wilt het toch niet missen ook al ben je maar toeschouwer. We hopen dat-ie niet op zondag komt. Maar ook in dat geval blijft de keuze moeilijk: schaatsen of hardlopen!!!

Even later rijden we verder. In mijn hoofd zingt het rond: schaatsen of hardlopen; hardlopend schaatsen of schaatsend hardlopen. Je kent dat wel zo’n zinnetje uit een liedje dat je maar niet kwijt kunt raken. Dat heb ik nu. Plotseling is er een eind aan de geveegde baan. We keren om. Op weg naar huis met in gedachten: schaatsen of.........

Vlak bij huis mis ik die verrekte scheur niet. Mijn linker schaats zakt er in en blijft er in. Een doffe dreun. Heup. Wat is het ijs hard. Het dilemma lijkt geen dilemma meer. Met een van pijn vertrokken gezicht krabbel ik weer op. Moeizaam leg ik de laatste honderd meter af naar de steiger bij mijn huis. Het hoeft geen betoog: met een van pijn vertrokken gezicht ontdoe ik mij van mijn schaatsen. Mank strompel ik naar binnen. Ik zit, gelukkig. Maar ik voel me verre van gelukkig. Wat wordt het: schaatsen, hardlopen of rust houden?

Meeloper (?)