ROTTERDAM MARATHON

Peter Yntema valt zelden op in Loopgroep Sneek. Elke dinsdagavond present om zich aan te sluiten bij de groep voor een training. Hij loopt mee, soms vooraan, soms ergens tussen in. Hij gaat geregeld naar een loopevenement en hij kan goed meekomen. Vermoeidheid zie je na afloop niet aan hem af, hij toont zich uiterlijk altijd tevreden met zijn prestatie en de geklokte tijd. Een enkele keer wekt-ie de indruk dat het harder had gekund. Peter loopt niet alleen op dinsdagavond. Door de week gaat hij er op uit voor een duurloopje.

Wie hem een beetje kent, zal niet echt verbaasd zijn. Peter, de man met een eigen agenda, heeft zich de dinsdag na de marathon van Rotterdam gewoon gemeld op de training. Geen mens wist ervan. Staan we ons uit te sloven om warm te worden zien we dat Peter een nieuw shirt aan heeft. Dat valt op, want zo vaak gebeurt het niet dat iemand af wijkt van wat-ie gewoonlijk draagt en dan ook nog in knal oranje. De letters

verraden hem: De Marathon van Rotterdam. “Hé, Peter, heb jij de marathon van Rotterdam gelopen?” Een lach op het gezicht verschijnt. De groep weet genoeg. “Waarom wisten wij daar niks van?” Het antwoord is zo ontzettend typerend: “we hebben vrijdagmiddag pas besloten om mee te doen!” Het is even doodstil in de groep, maar dan valt bewondering hem ten deel. We hervatten vol verbazing de training. In de loop van de avond horen we bij vlagen het verhaal. Op het werk gedurende de week pratend met een collega over hardlopen in het algemeen en de marathon in het bijzonder valt op die vrijdagmiddag, voorafgaand aan Rotterdam, de vraag: “zullen we meedoen?” Het is ongeveer drie uur in de middag en met het weekend in zicht worden er niet veel woorden meer vuil gemaakt. “Ja, we doen mee!” Peter zal voor de kaarten zorgen. Marktplaats wordt geraadpleegd voor de startbewijzen. Uiteindelijk lukt het in de loop van de zaterdag er twee te bemachtigen. Peter rijdt erop zaterdagmiddag nog “even” voor naar Elburg. Aan het eind van de middag wordt collega Durk Douma gebeld met de mededeling: “It giet oan!” Zondagmorgen om zes uur (!!!) zijn de mannen vertrokken. Als ze in Rotterdam aankomen is de organisatie nog volop bezig om de boel klaar te zetten. Wachten, wat eten en weer wachten, wat rondlopen en een lichte warming up. Lee Towers houdt ze bij de les met “You never walk alone”. Zo doden ze de tijd. Dan de start. Het eerste deel, 21 kilometer, verliep volgens planning onder het schema van 4.17 van de Slachte marathon. Daarna begon de verzuring van de bovenbenen op te spelen. Hoe het verder ging? Peter moest –naar eigen zeggen- de laatste vijftien kilometer terug schakelen naar een lagere versnelling.  Het malen in het hoofd gaat beginnen met als leidraad: “vind ik dit nog wel leuk?’ Elke verversingspost is raak. Even wat drinken en dan weer op gang zien te komen. “Wat ben ik begonnen?” Eindelijk, nog een tweetal kilometers; maar wat zijn ze lang. In het zicht van de finish is de vreugde zo groot dat een lichte versnelling nog mogelijk blijkt. En dan is daar plotseling de eindstreep. “Yes, de vuist in de lucht. Gehaald! Wat een heerlijk gevoel!” Collega Durk arriveert 7 minuten later. Hij heeft zwaar afgezien, maar ook hij heeft het hem geflikt. De euforie is bij beiden groot en ze beseffen dat hardlopen verslavend is.

Na afloop van de training nog even gevraagd wat zijn voorbereiding was. “Gewoon, af en toe een duurloop!” Wij weten nog toe te voegen dat-ie in Diever een tweetal weken geleden 28 kilometer heeft weggelopen. Wij allemaal vinden het een prestatie van formaat.

Peter was niet de enig vanuit onze Loopgroep. Ook Hindrik Drenth heeft hem gelopen. Hij had zich aangesloten, een tweetal maanden geleden, bij de trainingsclinic van Horror. We hebben hem nog niet gesproken, helaas.

Peter heeft de marathon volbracht in 4.26.18 en Hindrik in 4.41.21

Meeloper