IK LOOP.......... IN DE ALGARVE

Adieu Algarve

Prachtige kusten, steile rotsen, schitterende baaitjes, aangename strandjes, pittoreske stadjes met een veelal historische kern en een landschap dat glooit en getooid met veel, heel veel groen en een grote verscheidenheid aan bloemen. Om de Oceaan kan men niet heen, die is alom aanwezig, soms woest met indrukwekkende golven die stuk slaan op de rotsen en voor een spectaculaire aanblik zorgen, dan weer kalm met een lichte deining. Voeg daarbij het warme en zonnige klimaat en alle ingrediënten voor een plezierige vakantiebestemming zijn aanwezig. Ik heb het over de Algarve. Toch maakt het een verschil waar je 'zit', tenslotte is de gehele zuidkust zo'n 250 km lang. Het westelijk deel is het rustigst en biedt de ruigste kusten, het midden deel is druk, erg toeristisch, gericht op de zonaanbidder en biedt vele mogelijkheden in het uitgaansleven en het oostelijk deel tot aan de Spaans/Portugese grens is weer rustiger en op het oog minder toeristisch. Kortom voor elk wat wils.

Wij waren tot ons genoegen terecht gekomen in het westelijk deel. We hoopten er goed uit de voeten te kunnen met onze e-bikes. Niets bleek minder waar. Fietspaden zijn er nauwelijks, je fietst langs de weg met de Portugese automobilist als mede weggebruiker en dat is geen onverdeeld genoegen. Als je levensmoe bent dan heb je een gerede kans dat je hier vrij vlot de 'eeuwige jachtvelden' kunt opzoeken.

Daarentegen is het op de camping veilig toeven. Je treft er een mengelmoes van belanghebbenden. Er zijn er die er al maanden hun domicilie hebben, niet alleen Nederlanders, maar vooral ook veel Engelsen. De dagen die wij er verbleven hebben zij niet of hooguit even de camping verlaten. Zij hebben het allemaal al gezien, ze komen slechts om van de zon te genieten. Dan het andere uiterste; zij die op zoek zijn naar al weer een nieuwe bestemming en slechts een nacht de tijd hebben. En tenslotte zij die voor een paar dagen de omgeving willen verkennen. Tot die categorie behoren wij.

De eerste groep, die z.g. langkampeerders, die zelden of nooit van de camping komen, hebben alles in de gaten. Iedere nieuwkomer wordt kritisch bekeken en in stilte beoordeeld. Niet zelden geven ze ongevraagd advies; hoe, waar en waarom je op een door jou uitgekozen plaats wel of juist niet moet gaan staan. En waag het niet hun advies in de wind te slaan, je wordt voor de rest van je verblijf volstrekt genegeerd. En heus niet alleen door die ene adviseur, maar ook door een door hem ingeseind aantal mede langkampeerders. Je mag er op hopen dat dat laatste jou overkomt, dan heb je pas echt vakantie.

Indien je wel contact hebt gekregen, omdat je het advies hebt opgevolgd dan ben je definitief de klos. Te pas en te onpas word je opgezadeld met allerlei raadgevingen, zoals waar je de goedkoopste en dus de lekkerste koffie kunt krijgen, waar je op een terras vriendelijk wordt bediend. Waar je beslist niet moet gaan eten en waar wel, want daar is het goed en goedkoop. Ik, wij staan niet te springen om deze informatie. We zoeken liever onze eigen weg, kleunen heus wel eens mis bij de keuze van het een of ander. Ach, dat is de charme van een vakantie en geeft weer stof voor een goed gesprek.

Een mooie rit hebben we met de auto gemaakt naar de uiterste zuidwestkust van Europa. Vanaf de camping door een landschap dat sterk begroeid is met bomen, struiken, oleanders en wilde bloemen naar een landschap dat onder invloed van de westelijke winden, dus vanuit zee, steeds kaler en leger wordt met een begroeiing in de kleuren bruin en geel en niet nader te definiëren. Een toeristische trekpleister van jewelste, die je eigenlijk als je in de buurt bent, niet mag missen. Een adembenemend uitzicht over de Oceaan van een hoogte van zeker een meter of vijftig, steile rotsen en diep beneden in de blijkbaar hoge golven talloze surfers. En tot, in ieder geval mijn afgrijzen, op de rand van de rotsen die werkelijk loodrecht vanuit zee omhoog rijzen, zitten her en der verspreid van die mannetjes dood gemoedereerd met hun benen bungelend over de rand en ook nog voor hun plezier te vissen. Ongelooflijk.

Het is voorts van oudsher een belangrijk strategisch punt. Blijkbaar had men de illusie dat men op deze wijze de 'ingang' naar de Middellandse Zee zou kunnen beheersen. Een burcht of fort kan men het gebouw op de uiterste punt van Portugal met enige fantasie wel noemen. Tegenwoordig is het een geweldige toeristische trekpleister. En daar waar toeristen zijn, kan je eten, drinken en souvenirs kopen.

Dat je er bij een van de marktkramen 'de laatste Bratwurst voor Amerika' kunt kopen is natuurlijk mooi meegenomen. Veel klandizie heb ik er niet waargenomen. Misschien was het te vroeg op de dag.

Tot slot Lagos, een van de oudste plaatsen van de Algarve, met een rijke en misschien ook wel een bedenkelijke historie. De oude binnenstad is zeker de moeite van een bezoek waard. In de 15de eeuw kwamen in Lagos de eerste slaven Europa binnen. De stad is voorts gekoppeld aan Hendrik de Zeevaarder, grondlegger van Portugal als zeevarende natie. Hij stichtte in Sagres een nautisch centrum en liet zowel in Sagres als in Lagos vele zeeschepen bouwen.

Wordt vervolgd