ROTTERDAM MARATHON

Meer dan een 4 miljoen Nederlanders lopen hard. Een deel daarvan beoefent de hardloopsport professioneel, waarvan weer een heel klein deel er een goede boterham aan verdient. Maar voor het merendeel van die 4 miljoen is het een recreatieve, sportieve vrije tijdsbesteding. Je ziet ze te pas en te onpas, weer of geen weer, overal in het land over ’s heren wegen, over fiets- en voetpaden “denderen”. Ik keek naar de marathon van Rotterdam. Ik ben er eens goed voor gaan zitten. Het was indrukwekkend zo hard als er gelopen werd. Het was opvallend dat de meeste hardlopers die in beeld werden gebracht een geheel andere looptechniek hebben dan de rest van alle hardlopers. Ze landen op hun voorvoet, dan wel op het midden gedeelte. Daardoor lijkt het alsof ze de grond nauwelijks raken. Ze zweven als het ware. Heel veel recreatieve lopers landen over het algemeen op de hak en wikkelen de voet geheel af. Het gevolg is dat we dus langer contact met de grond maken. En wat dat voor invloed heeft op de snelheid laat zich raden.

Zo’n marathon heeft een enorme aantrekkingskracht. Er zijn langs het gehele parcours veel toeschouwers en daar waar mogelijk fietsen fans op eerbiedige afstand mee om de race van hun favorieten zo goed mogelijk te kunnen volgen.

De organisatie van zo’n evenement spant zich geweldig in om alles in goede banen te begeleiden. Zo ook in Rotterdam. Het is ze gelukt om een aantal wereldtoppers te strikken. Op zich is dat natuurlijk niet zo moeilijk, als je maar genoeg startgeld op het kleed legt en als er ook nog een aantrekkelijk prijzengeld geboden wordt dan komen ze wel. Verder schakel je de media in door aan te kondigen dat je, als organisatie, alles in het werk zult stellen dat er een wereldrecord gelopen kan worden. Alle obstakels worden uit het parcours geweerd, scherpe  bochten zullen er niet zijn en toeschouwers worden op eerbiedige afstand gehouden. Voorts kondig je aan dat het parcours tot de snelste van de wereld behoort. Er worden hazen ingezet; in het vakjargon pacers geheten. Zij zijn niets anders dan tempobeulen die na gedane arbeid uit het parcours moeten. Zij sleuren aan kop in een wereldrecord tempo gedurende een van te voren bepaalde afstand. Soms krijgt er een een privilege; hij mag doorlopen tot de finish.  En tenslotte krijgen mogelijke kanshebbers op het record een speciale begeleider op de fiets. Deze begeleider kent het parcours op zijn duimpje en hij bepaalt met brede armgebaren de ideale looplijn.

Dat alles had de organisatie tot in de perfectie geregeld. En toch ging het mis. Er werd geen wereldrecord gelopen. Met name de wind was hier de spelbreker. Maar heel sneu was het voor Koen Raymaekers en Miranda Boonstra. Zij misten op een haar na de Olympische limiet. Raymaekers kwam 35 seconden en Boonstra 7 seconden te laat over de finish. Uiteraard waren beiden erg teleurgesteld. Ze hopen tegen beter weten in op clementie. We zullen zien wat er beslist gaat worden.

Het was een fantastisch evenement. Toch is het jammer dat alle media aandacht zich beperkte tot alleen de wedstrijd. Natuurlijk worden zij beschouwd als de smaakmakers, en dat is terecht. Maar vele duizenden hebben de marathon ook volbracht. Zij hebben een prestatie van formaat geleverd. Misschien wel een persoonlijk record, misschien wel een onmogelijke geachte limiet gehaald. Menigeen kampt vandaag de dag nog met stijve ledematen, maar ze kijken ongetwijfeld terug op een geweldig evenement. Ze zijn vast trots op de eigen prestatie, maar zullen dat niet laten merken. Die schijnbare onverschilligheid hebben ze gemeen met de wedstrijdlopers. Zij tonen nauwelijks enige vreugde. En wat ze nog meer gemeen hebben is de afstand 42,195 km. Een geweldige prestatie!.

Toeschouwer

___________________________________________________________________________________________________________

Rotterdam

Al weken aan het trainen om samen met mijn loopmaatjes uit Utrecht de 10 km van Rotterdam te lopen. Aangezien zei iedere keer onder de 54 lopen stond mij een "grote" klus te wachten... Om te beginnen proberen de dinsdagavond met de  (extra) fanatiekelingen mee te lopen...
Helaas 3 weken voor DE datum (terwijl het voor mijn doen erg lekker ging) behoorlijk last van mijn linker heup. Zelfs het gewoon lopen werd een hele opgave en ik zag de datum steeds dichterbij komen.. Op advies van mijn fysio complete rust en ook de huisarts was niet geheel positief.
Maar als ik iets van plan ben dan laat ik mij daar niet zo makkelijk vanaf praten (of dit een goede eigenschap is zullen we het nu maar niet over hebben..) Dus, startbewijs is binnen en alvast de zaterdag op naar utrecht. Zondagochtend (toch ietsjes zenuwachtig) om 8.30 met de trein naar Rotterdam een aparte ervaring om met alleen maar lopers in de trein te zitten. Om mij heen hoor ik iedereen zeggen dat ze niet geheel in vorm zijn of last hebben van iets. Is dit een lopers tik? Ondertussen proberen mijn vriendinnen mij te overtuigen van het omzetten van de 10 naar de 5 km ik beloof dat ik er nog eens goed overna ga denken.. Aangekomen op het station is het een grote mensenmassa, wat een indrukwekkende gebeurtenis! Om ons startnummer op te halen moeten we helemaal over de coolsingel, de tijd begint nu toch iets te dringen en we zetten de pas er in. Helaas, als we daar aangekomen zijn heb ik een zeurderige pijn in mijn linker heup en ik geef toe, ik zet mijn kaart om van 10 naar 5 km... inlopen en dan naar ons startvak. Ik zwaai mijn vriendinnen uit en ik sta voor de start van de 5km. Het startschot klinkt en daar gaan we. het duurt even voor ik mijn draai vind maar het lukt en ik loop redelijk relaxed richting de finish. vooral de laatste 400 meter zijn prachtig, de coolsingel! Allemaal mensen zwaaien, roepen het geeft mij vleugels. De tijd is voor mijn doen ook nog wel redelijk, 26.06. Ik kan de finish van de 10 km nog net zien en mijn vriendinnen lopen het wederom onder 54. Maar nu kan ik roepen dat als ik had meegedaan ik de 52.0 wel had gehaald....;)
Een prachtige ervaring en volgend jaar doe ik de 10km!

Esther Vellinga.