Berenloop 2012Het is een drukte van belang daar op West Terschelling, zondag
de 4de november. Het is ieder jaar weer een wonder dat je elkaar
treft op het afgesproken tijdstip en plaats. Maar uiteindelijk vind je elkaar
altijd. Geduld moet je hebben, maar dat is het enige. We staan onder de
Brandaris, dicht opeen gepakt. We maken ons klaar voor de warming up, niet
geheel vrij van een gezonde spanning.
Spanning Een enkeling loopt nog even naar de tent van Running Center Leeuwarden en maakt een praatje. Het wordt drukker en drukker; we wachten op de dingen die gaan gebeuren. Er wordt veel en druk gepraat ,nog wat gegeten en gedronken; een banaantje, een muesli reepje, wat water. Sommigen moeten al weer naar het toilet; niet dat ze zenuwen hebben, neen dat is heus niet het geval! Als je moet dan moet je. De wachtrijen voor de toiletten nemen gestaag toe. Er zijn er meer die blijkbaar enige spanning voelen. De een na de ander raadpleegt voor de zoveelste keer zijn/haar horloge. Over spanning gesproken!
 |
| Warming up op het Groene Strand |
Opwarmen
Plotseling laat onze onvolprezen trainer weten dat het zover
is. Even later volgen we hem naar Het Groene Strand om de heupen rond te
draaien, de tenen te strekken, de schouders los te maken, ons evenwicht te
beproeven en om nog een paar versnellinkjes uit te voeren. De groep valt
uiteen, zodra we terug zijn in de Dorpsstraat om een plekje te zoeken/veroveren
in het startvak. We hebben nog een kwartier. Veel ruimte is er niet meer, of je
moet geheel achteraan willen aansluiten. We klimmen over de hekken, maken ons
klein en wurmen ons tussen de wachtenden. Wonderlijk, even later is er ruimte
genoeg!
Wachten
Wachten is het devies. Er is veel afleiding; muziek,
publiek, goede raadgevingen, elkaar moed inspreken, gewoon rondkijken naar al
die anderen en het grote scherm. De tijd vliegt. De misthoorn klinkt heel
duidelijk; nog even en dan gaan we los. Iedereen zoekt een plek om niet
gehinderd te worden of om anderen niet voor de voeten te lopen. Dat kost
moeite, maar het lukt. Eenmaal bij de haven is het leed geleden.
Eentonig
Ik realiseer me dat mijn verhalen eentonig worden. Moet ik
nou weer vertellen dat de helling bij
Stay OK voor een enkeling al een schier onneembare barrière vormt, dat even
later wanneer we aan de geleidelijke afdaling beginnen naar Halfweg er een
groot aantal lopers is dat zich zelf niet helemaal in de hand heeft en een
snelheid ontwikkelt die niemand voor mogelijk houdt, dat in de buurt van Hee er
al een paar zijn die wandelend verder gaan? Moet ik weer vertellen dat het in
Midsland en Formerum langs het parcours erg gezellig oogt, dat bier en wijn al
rijkelijk vloeien, dat de muziek je over het eerste echte dode punt heen helpt,
dat bij de verversingsposten veel
bekertjes, sinaasappelschillen en sponzen op de grond liggen? Dat ik op weg
naar E10, de afslag in noordelijke richting naar het strand, nog steeds in een
flow loop. Dat niet ik, maar de mensen om mij heen, al denken aan het strand! Dat ik de
strandopgang nog redelijk fit neem en dat er velen zijn die omhoog wandelen?
Dat ik bijna ben gevallen toen ik naar beneden rende? Moet ik nou weer
vertellen dat het op het strand deze keer weer meevalt en dat je opgewekt naar
Paal 8 loopt? Of dat ik het verrekte moeilijk heb gehad daar waar je het strand
verlaat? Eerst omhoog, dan weer naar beneden om vervolgens de verversingspost
maar over te slaan om in een aangenaam tempo nog een keer het duin op te lopen?
Dat als je boven bent je spijt hebt dat je geen water hebt aangepakt? Om nog
maar te zwijgen van het vals plat dat volgt. Tenslotte denk je, als je aan de
rand van West bent gekomen rechtdoor naar de Brandaris te kunnen lopen, maar
dat de organisatie je onverbiddelijk nog
even een stukje door het dorp en langs de haven laat lopen? Dat je de laatste
helling richting rode loper zuchtend en steunend neemt om dan tenslotte met een
glimlach op de finish af te gaan?
De waarheid
Ik loop vandaag vanaf de start zeker tot aan het strand
“gemakkelijk”. Het tempo is goed voor een persoonlijk record. Dat houdt me
bezig en ik vraag me bij tijd en wijle af of ik dit wel kan volhouden. Ik sluit
me aan bij een groepje van drie. Ze horen blijkbaar bij elkaar, want ze hebben
een zelfde shirt. Helaas zonder opdruk. Ze zijn druk in gesprek over die
anderen uit hun groep die weer zo verkouden waren, te weinig getraind hadden,
licht geblesseerd waren, niet goed geslapen hadden, het zo druk hebben gehad op
het werk. Het is ook altijd hetzelfde: zet een groep hardlopers bij elkaar en
tien tegen een gaat het gesprek over het zich alvast indekken voor een
tegenvallende prestatie. Ik ben inmiddels Hee en Baaiduinen voorbij en ik maak
me op om Midsland binnen te lopen. Het valt me op dat het daar drukker is dan
andere jaren en ........... dat de Berenpoten op het wegdek van de Dorpsstraat
ontbreken. Dan realiseer ik me dat de feestelijke aankleding van het gehele
parcours wat minder is en dat het vlaggetjes vertoon schijnbaar te lijden heeft
onder de economische crisis. Ik vervolg mijn weg naar Formerum. Ook hier veel
toeschouwers die je bemoedigend toe roepen dat het niet heus niet ver meer is.
Wij weten dat dat niet waar is, we laten ze maar in die waan. Bij de
verversingspost neem ik een spons. Dan zie een shirt met de opdruk Heerenveen.
Als ik naast de man loop herinner ik hem er aan dat op dit moment Heerenveen
tegen PEC Zwolle voetbalt en dat ik hoop dat “wij” winnen. Hij laat me weten
dat het hem geen moer kan schelen: “ik loop als een krant, het gaat slecht!”
Als ik hem sterkte toewens zie ik vanuit een ooghoek dat-ie is gaan wandelen.
Het is niet anders. Op het strand is het zwaar, mijn tempo is gezakt en mijn
voeten zakken ook, maar dan in het natte zand. Ik worstel en kom boven, maar
dat is pas bij Paal 8. En even later ben ik op de Longway. De man met de hamer
is er ook. Hij is niet te zien, wel te voelen. Hij deelt mij een tik(je) uit.
Gelukkig ben ik niet de enige, ik blijf namelijk in hetzelfde gezelschap als op
het strand. Ik heb de neiging te gaan somberen. Mijn benen worden zwaar en de
ademhaling ook. “Het is een longway to Tipperary” lees ik op het bord aan de
linkerkant net voordat we het bos in gaan. In gedachten zie ik de hele weg tot
de finish ook voor me. Dan verman ik me: “het eind is tenslotte in zicht, ook
al zie ik het niet, de laatste kilometers zijn aangebroken, de herfstkleuren
overheersen het beeld, een tweetal fietsers maakt ruimte om ons te laten
passeren, even voor mij loopt een vrouw met hond enkele tientallen meters in
looppas naast haar man, naar ik veronderstel. Als zij moet afhaken wil Bello
nog wel verder meerennen met de baas. Uit alle macht houdt de vrouw de hond in
bedwang en als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat het tempo ongemerkt weer wat
is toegenomen. Nog even het rondje dorp en dan die laatste paar honderd meter.
Het is oppassen geblazen daar in het dorp. Paaltjes, stoepranden, ongelijk
liggende stenen en tegels kunnen het vroegtijdig einde betekenen van al je
inspanningen. Maar het gaat goed. Nog even dat laatste klimmetje, een bocht
naar links nog een naar rechts en weer een naar rechts ......... de bevrijding! De rode loper doet de ergste
vermoeidheid vergeten. Je krijgt een stuk wit plastic om je warm te houden, je
drinkt wat, je realiseert je dat het er weer op zit. |
| finish over de rode loper |
Jammer dat het weer voorbij is en je beseft dat de Berenloop
meer is dan een loopevenement, meer dan een halve of hele marathon. Het is een
sfeervol evenement, een ontmoetingsmoment van en voor oude bekenden, van een
feest in gepaste vreugde, van plezier beleven aan en in het lopen, van
ontberingen, van kreunen, steunen en hijgen, van worstelen met je conditie, van
verleiding om je zelf voorbij te lopen en dat is het.
Meeloper
Uitslagen Loopgroep Sneek & Loopgroep IJlst
Sytze Hilbrand: 1.37.48 (p.r.); Pieter: 1.48.10 (p.r.);
Andries: 1.44.36; Frank:
1.48.45 (P.R.); Anja: 1.52.35 (eerste halve marathon); Onno: 1.54.34; Pietie:
1.55.13; Minne: 1.55.57; Hindrik: 1.57.12; Tertia: 1.58.14; Maurice: 2.04.08; Brenda: 2.06.49; Anton;
2.08.12; Durk: 2.20.53; Kiki: 2.23.02; Wimke: 2.23.43; Baukje: 2.24.12
Geen opmerkingen:
Een reactie posten